ตอนที่ 4 แก่แล้วนะ

“แล้วก็มาทนอยู่แบบนี้เนี่ยนะ”

“เรื่องของเฮีย” ก็เป็นซะอย่างนี้ พูดไม่ได้เพราะเขาไม่ฟังใคร เอาแต่ตีหน้ามึนอย่างเดียว

“แก่แล้วนะเฮีย เมื่อไหร่จะหาคนมาดูแลซะที” ถามหน่อยใครจะกล้าเอาถ้ารู้ความจริงว่าเขาไม่ปกติเหมือนผู้ชายคนอื่น แถมนอนกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้ด้วย คนอย่าง คราม นิลปัตร ไม่เคยคิดจะเอาเปรียบผู้หญิงที่จะเข้ามาเป็นภรรยาของเขา

“ยังไม่สามสิบเลย”

“อีกสามเดือน?” อีกสามเดือนอายุก็จะครบสามสิบปี อายุเข้าเลขสามแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมที่จะนอนกับผู้หญิงคนไหน ทีตอนเรียนเปลี่ยนผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้า หรือมันจะเป็นผลกรรมที่ทำกับผู้หญิงไว้เยอะเกินไป

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ มีอะไรก็พูดมาเฮียจะทำงาน” พอโดนจี้เข้าหน่อยก็ไม่อยากคุยต่อ ทุกครั้งที่น้องสาวกับแม่ถามเรื่องนี้ ครามก็จะเลี่ยงที่จะพูดถึงทันที สองสาวต่างวัยก็ไม่เคยเข้าใจเหมือนกันกับแค่เรื่องหาเมียมันยากตรงไหน พี่ชายถึงได้บอกปัดตลอด ทั้งหล่อทั้งรวยถ้าอยากหาผู้หญิงที่มีโปรไฟล์ดีก็คงไม่ยาก ถ้ามีคนดูแลเขาอาจจะนอนหลับได้ง่ายขึ้น

แม่กับน้องสาวก็แค่เป็นห่วงเพราะหลายปีมานี้พี่ชายเอาแต่ขลุกอยู่กับงาน เพื่อน และก็คอนโด พูดไปใยไหมก็ยังโสดเหมือนกัน แฟนที่เคยคบตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็เลิกรากันไปตอนที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ จะมาบังคับพี่ชายเรื่องนี้มากเดี๋ยวก็โดนสวนกลับ

“ตลอดแหละเฮียน่ะ” มองค้อนคนตัวใหญ่

“ไหมจะมาบอกว่าวันเสาร์นี้ขอไปกินเลี้ยงกับเพื่อนที่ร้านเฮียนะ”

น้องสาวที่กลับมาจากต่างประเทศสามเดือนแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาได้เจอเพื่อนเลยสักครั้ง ทั้งสองต่างมีงานที่หนักหน่วงเช่นกัน ใยไหมก็ต้องรีบเรียนรู้งานเพื่อแบ่งเบาภาระพี่ชายเช่นกัน ถึงตอนนี้ครามจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งประธานบริษัทก็ตาม

“อือ” ตอบแบบไม่ต้องคิด นอกจากงานบริษัทที่ต้องทำแล้วก็ยังมีร้านเหล้าที่เอาไว้มอมเมาตัวเองอีกด้วย แต่ถึงเมาแค่ไหนก็หลับได้ไม่เกินสองชั่วโมงอยู่ดี ใครเป็นโรคนี้อยู่ย่อมเข้าใจดีว่ามันทรมานแค่ไหน มันทรมานสุด ๆ เลยล่ะ

“ฟรีนะ”

รู้! เฮียของเธอใจดี ถึงจะหน้านิ่งเกือบตลอดเวลาก็เถอะ

“เพื่อนคนไหน” คิ้วขมวดมุ่นตาเรียวหรี่มองหน้าน้องสาว

“เทียนไง”

สายตาของคนตัวใหญ่ไหววูบเมื่อได้ยินชื่อของสาวรุ่นน้องคนสนิท อดคิดถึงเหตุการณ์ก่อนวันที่เขาจะไปกินเลี้ยงเมื่อหกปีที่ผ่านมาไม่ได้ ก่อนคืนนั้นสองวันเขาเป็นคนโทรนัดเพื่อน ๆ รวมถึงน้องสาวและเทียนหอมให้ไปกินเลี้ยงด้วยกันที่ผับดังแห่งหนึ่ง เขาอยากถามเธอว่าวันนั้นเขาไปส่งเธอกลับถึงบ้านปลอดภัยหรือไม่ แต่คิดอีกทีเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว และเธอก็ยังอยู่ดีก็คงไม่มีเหตุให้ต้องถามอีก และทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้เขาก็ปวดหัวมากเสียด้วย จึงตัดปัญหาว่าไม่ถามน่าจะดีกว่า ความทุกข์นี้เขาขอเก็บไว้เพียงคนเดียวก็พอ

ตั้งแต่เขากลับจากรักษาตัวจากต่างประเทศ แถมต้องบินไปเรียนต่อปริญญาโทอีก เขาก็ไม่ได้เจอเทียนหอมอีกเลย อาจจะเพราะเขาทำงานหนัก ทั้งบริษัทครอบครัวทั้งร้านเหล้า อีกทั้งเธอก็คงเรียนหนักเช่นกัน และตอนนี้ครามรู้จากน้องสาวแค่ว่าเธอทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง

“คนเดียว?” ถามแบบไม่มองหน้าน้องสาว

“มีแค่นี้จะให้มีใครอีก หรือจะชวนเฮียตรัยกับเฮียธันไปด้วยล่ะ” น้องสาวเอ่ยถึงแก๊งหนุ่มขายาวที่ยังโสดกันหมด หรือจะแอบมีใครในใจอันนั้นเธอไม่รู้ได้ ที่แน่ ๆ เธอไม่เห็นพวกเขาควงใครหรือมีสาวข้างกายสักคนไอ้ที่หิ้วไปเพียงข้ามคืนนั้นเธอไม่ได้นับ

“ชวนเองดิ” ครามไม่มั่นใจว่าเพื่อนของเขาจะว่างกันหรือไม่ ตรัยคุณก็ต้องดูแลอู่ซ่อมรถตั้งห้าสาขา ส่วนธันวาก็เป็นถึงรองประธานบริษัทขายรถยนต์ที่มีชื่อเสียงเป็นลำดับต้น ๆ ของประเทศ ก็คงยุ่งเหมือนกับเขา ต้องยอมรับว่าชีวิตในวัยทำงานนั้นหนักหนายิ่งกว่าตอนเรียนนัก

ตอนเรียนจะทำตัวเกเรมากแค่ไหนก็ย่อมได้ ตอนนี้เขาเป็นเสาหลักของครอบครัว จะทำตัวเหลวไหลไม่ได้อีกแล้ว รออย่างเดียวรอให้เขาหายจากอาการนอนไม่หลับพักผ่อนให้เพียงพอกว่านี้ ครามก็จะต้องเข้ามารับตำแหน่งประธานบริษัทอย่างเต็มตัว

แต่ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่

“อืม” เรื่องนั้นเดี๋ยวเธอจัดการเอง ใยไหมมีเบอร์โทรเพื่อนพี่ชายทั้งสอง จะชวนก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่พวกเขาจะว่างมากันหรือเปล่านั้นก็อีกเรื่อง

“วันนี้กลับบ้านปะ”

“หึ” ตอบแบบที่ไม่ต้องคิด

เป็นคำตอบที่ไม่ต้องลุ้นเพราะตอบแบบเดิมทุกครั้ง ตั้งแต่เธอกลับจากต่างประเทศพี่ชายก็ไม่ค่อยเข้าไปนอนบ้านเลยสักครั้ง ก่อนหน้านี้ที่ไปบ้างก็เพราะเป็นห่วงแม่ พอใยไหมกลับมาเขาก็ไม่เคยไปนอนบ้านอีกเลย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพี่ชายถึงชอบอยู่คนเดียวนัก

เขาไม่ได้มีปัญหากับพ่อเลี้ยง หรือน้องสาวต่างบิดาอย่างใยไหม

เหตุผลน่ะเหรอ เขาอยากอยู่กับตัวเองมากกว่า ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งดำดิ่งอยู่กับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อหญิงสาวในฝันคนนั้นจนไม่อยากให้ใครรบกวน ความรู้สึกของเขามันชัดเจน ชัดเจนจนเขาติดแหง็กไปไหนไม่ได้ ถึงหน้าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ชัดเจนก็ตาม

“ไปนะ”

“อืม”

ทุกวันนี้ที่เขามีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะเขามีความหวัง หวังว่าจะเจอตัวจริงของคนที่อยู่ในฝันนั้นสักวันหนึ่ง ถ้าวันนั้นมีจริง