ตอนที่ 3 นอนน้อยแต่นอนนะ

คราม นิลปัตร รักษาตัวที่ต่างประเทศนานเป็นปี กลับมาเขาจำอะไรได้ทุกอย่าง จำทุกคนได้ยกเว้นเหตุการณ์ในคืนนั้นและเช้าวันก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ เขาจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะขับรถไปไหนรถถึงได้พลิกคว่ำ แต่ว่าเข็มไมล์ค้างอยู่ที่ร้อยแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงตำรวจสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นเพราะเขาขับรถเร็ว

แล้วเขากำลังจะขับไปไหน จะว่าไปส่งเทียนหอมที่บ้านก็ไม่น่าจะใช่เพราะเช้าวันนั้นเธออยู่ที่บ้านแล้ว แถมอาการที่พ่วงมาหลังจากที่สมองเขาได้รับความกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุในครั้งนั้นเขาก็กลายเป็นคนที่นอนไม่ค่อยหลับอีกเลย พอหลับก็จะฝันถึงเธอคนนั้น คนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร และเป็นฝันที่เกี่ยวกับเรื่องพรรค์นั้นอย่างเดียวด้วยสิ

เขามีความสุขที่ได้มีอะไรกับเธอในฝัน แต่มันก็ทุกข์มากเช่นกันที่ต้องทนปวดศีรษะมาตลอดเวลาหกปี

ยิ่งเขานั่งคิดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นเขาก็ยิ่งปวดจนหัวแทบจะแตก ทุกคนจึงไม่มีใครอยากพูดถึงมันอีก เพื่อเป็นการปกป้องลูกชายคนโตของตระกูลดังและมั่งคั่งร่ำรวย ข่าวการป่วยของเขาก็ถูกปิดไว้ด้วยเช่นกัน

ทุกคนในครอบครัวรู้ว่าเขานอนไม่ค่อยหลับ รู้ว่าเขาฝันทุกครั้งที่หลับตานอน แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาฝันเกี่ยวกับอะไร ครามไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใคร แม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่มีใครรู้ ห้องนอนของเขาเปรียบเสมือนห้องลับที่ใครก็ไม่อาจย่างกรายเข้าไปได้

เจ้าของร่างใหญ่เพราะเป็นลูกผสมระหว่างไทยกับฝรั่งเศสลุกจากเตียงนอนทั้งที่ร่างยังเปลือยล่อนจ้อน หยิบเสื้อคลุมมาสวมแบบลวก ๆ มือหนาคว้าบุหรี่ขึ้นจุดสูบ ปลดปล่อยอารมณ์ที่เพิ่งคุกรุ่นในกายให้ผ่อนคลายลง สะโพกหนาพิงระเบียงห้องเบา ๆ คิ้วเข้มยังขมวดเป็นปม พ่นควันขาวออกจากปากจนบุหรี่หมดมวนแต่จิตใจก็ยังไม่สดชื่นอยู่ดี จากนั้นพากายใหญ่เดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบเหงื่อไคลและกลิ่นอายของไฟราคะที่ยังหลงเหลืออยู่ออกจากเรือนกายแกร่ง

เจ้าของแผ่นหลังกว้างเดินเข้ามาในตึกนิลปัตรที่มีสูงถึงเจ็ดสิบชั้นที่ใช้เป็นสำนักงานของบริษัทนำเข้าชิ้นส่วนอะไหล่รถยนต์ที่พ่อของเขาสร้างไว้ก่อนที่เขาจะจากไป รอลิฟต์โซนวีไอพีท่าทางสง่าผ่าเผย กางเกงขายาวสีเข้มผ้าเนื้อดี บวกกับสูทสีเดียวกัน ยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ดูหล่อเข้มมากขึ้น บวกกับความโสดและรวยมากทำให้สาวน้อยใหญ่ในตึกนี้ต่างชื่นชมและมองเขาด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่ดูกร้าวใจนั้น แต่ข้างในหัวใจมีแต่ความอึมครึมอยู่เกือบครึ่งค่อน

ตึก ตึก ตึก เสียงส้นสูงกระแทกกับพื้นหินอ่อนตามหลังเขามาเป็นจังหวะ ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเสียงเดินของใคร

“ไม่ได้นอนอีกแล้วสิ” น้องสาวคนสวยเอ่ยถามเมื่อเดินตามคนตัวสูงเข้ามาในห้อง มองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้มีดวงตาแดงก่ำเป็นปกติเพราะนอนน้อย ทั้งสงสารทั้งเป็นห่วง แต่ในเมื่อเขาไม่ยอมเข้ารับการรักษาเธอกับแม่ก็เหนื่อยใจ

“ชั่วโมงนึง” นอนน้อยแต่ก็ยังถือว่านอน ถึงสามสิบนาทีหลังจะเป็นพื้นที่ของความฝันก็เถอะ

“ก็ยังดี ทำไมเฮียไม่ยอมไปหาหมอ” เฮียของเธอนอนน้อยมากหรือไม่ก็ไม่ได้นอนเลยหลายวัน ห้ามไม่ให้ทำงานหนักก็ไม่ฟัง ขนาดมีเธอและพ่อเลี้ยงคอยช่วยงานแล้วพี่ชายก็ยังโหมงานหนัก เหตุผลคือเขาอยากทำงานให้เหนื่อย ออกกำลังกายให้หนัก ดื่มให้เมาจะได้หลับสบาย แต่มันก็ไม่เคยเป็นผลเลยสักครั้ง บอกเลยว่าทรมานมาก มากจริง ๆ หนักเข้าบางครั้งไม่หลับสามสี่วันติดต่อกันก็ยังมี หลายครั้งที่ขับรถแล้วเกือบจะเกิดอุบัติเหตุซ้ำอีก

“ก็ไม่ได้เป็นอะไร” ครามไม่เคยยอมรับว่าตัวเองป่วย หรือในใจยอมรับแต่ก็ไม่ยอมรับกับคนอื่น ใจหนึ่งก็ไม่เชื่อว่าจะมีหมอคนไหนที่จะช่วยเขาปลดล็อกเรื่องนี้ได้ แต่อีกใจก็กลัวว่าหมอจะรักษาให้เขาหายขาด จนชีวิตเขาไม่มีเธอเหลืออยู่ ครามจึงขอทนอยู่กับความสุขแบบห่าม ๆ อย่างนี้ดีกว่า