ตอนที่ 1 จับชู้คาเตียง

“…ไอรีน”

“อย่ามาเรียกชื่อฉันไอ้ผู้ชายสำส่อน!”

หญิงสาวแว้ดเข้าให้ด้วยน้ำเสียงดุร้ายดุจนางแมวป่า แค่นั้นก็ทำเอาชายชั่วสงบปากอย่างน่าสมเพช คิดจะเป็นเสือแต่การแสดงออกยิ่งกว่าไก่อ่อนซะอีก อย่าโทษที่เธอไม่อาจกักเก็บอารมณ์โกรธแล้วแอบแก้แค้นเงียบ ๆ ได้

สมมุติว่าหากเธอกางกรงเล็บแล้วพุ่งตัวไปขยุ้มคอพวกคนชั่วเชื่อเถอะว่ามันสามารถสังหารคนได้ แต่เธอจะทำให้มือที่สะอาดบริสุทธิ์เปื้อนเลือดชั่วได้ยังไง มันไม่คุ้มกันหรอก มีวิธีอื่นมากมายที่จะระบายความแค้นออกมา เป็นต้นว่าสาดน้ำเย็นเฉียบจากการผสมน้ำแข็งในอ่างแก้วที่ถือเตรียมเข้ามาพร้อม แล้วโยนมันทิ้งลงพื้นจนเศษแก้วแตกกระจายเสียงบาดลึกท่ามกลางเสียงหวีดร้องโหยหวนเหมือนผีเปรตร้องขอส่วนบุญ

“กรี๊ดดดดดดด”

เปรมาโยนอ่างแก้วเหนือหนาข้ามนังผู้หญิงแพศยาไร้ยางอายที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวต่างบิดาของเธอเองอย่างฉิวเฉียด ถ้าจงใจอีกนิดไม่มีทางพลาดเป้า ความสามารถในการทำลายล้างของนางร้ายสาวอย่างเธออย่าได้มีใครดูแคลนเชียว ยิงปืนก็เคยเรียนมาแล้ว ครูที่สอนยังชมว่าเก่ง

“เธอจะกรี๊ดทำไมไม่ทราบ หรือกรี๊ดเพื่อเรียกพ่อเรียกแม่เธอมาดูความระยำตำบอนของตัวเอง พ่อแม่เธอคงภูมิใจน่าดูเลยสินะถ้ารู้ว่าลูกสาวตัวเองสามารถแก้ผ้าแก้ผ่อนเสพสวาทกับว่าที่พี่เขยของเธอกันอย่างไม่อายผีสางเทวดาได้น่ะฮึเปรมมิกา!” เปรมาตวาดถามอีกรอบ “คนที่ควรจะกรี๊ดมันคือฉันไม่ใช่เธอนังสารเลวเอ๊ย!” เกลียดเหลือเกินที่ยัยนี่ชื่อคล้ายตนเอง แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนชื่อก็ไม่ต้องการทำอย่างนั้น เพราะชื่อของเธอพ่อแท้ ๆ เป็นคนตั้งให้ด้วยความรัก ต้องโทษผู้หญิงคนนั้น กล้าดียังไงถึงได้ตั้งชื่อให้คล้ายกัน

เปรมมิกาหุบปากฉับอีกครั้ง อึ้งตะลึงงันรอบที่เท่าไรแล้วนับไม่ถูกเลย ที่ผ่านมาถึงเปรมาจะไม่ได้มีท่าทีดี ๆ ตอบสนองด้วยเวลาเผชิญหน้ากัน แต่ก็ไม่เคยด่าทอด้วยถ้อยคำไม่น่าฟังมาก่อน ภาพลักษณ์ของความเป็นดาราดังหายไปไหน ครั้นจะพูดว่าเรามีแม่คนเดียวกันก็พูดไม่ทัน

เปรมาตอบสนองไวกว่า เดาออกว่านังเด็กหน้าด้านยิ่งกว่าปูนซีเมนต์นี่จะต้องอ้างว่ามีมารดาร่วมกันแน่ เธอไม่อยากฟัง ถามว่าแม่ที่ให้แค่เกิดแต่ไม่เคยเลี้ยงดู ซ้ำยังดีแต่มุ่งร้ายเธอควรซาบซึ้งใจในพระคุณจริง ๆ เหรอ?

บอกเลยว่าความกตัญญูของเธอมีไว้ให้แค่คนที่คู่ควรเท่านั้น!

“แต่ฉันว่าคนอย่างเธอคงไม่อายหรอก เพราะยางอายของเธอมันน่าจะไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะเปรมมิกา ทำไม มองหน้าฉันมีปัญหาอะไร อยากโต้แย้งว่าเรื่องทั้งหมดไม่จริงเหรอ?” คนงามกอดอกหรี่ตา แต่เปรมาไม่ใจดีให้พูดแทรกได้ง่าย ๆ “คนอย่างเธอน่ะไม่ต้องพูดเยอะก็รู้กำพืด ลักลอบเป็นชู้กันมันได้อรรถรสกว่าใช่ไหมล่ะ คิดว่าคนที่ถูกสวมเขาโง่สิ้นดีที่ไม่รู้เรื่องเลว ๆ ของพวกเธอที่กระทำลับหลังใช่หรือเปล่า สะใจเวลาที่ได้ขึ้นขี่แล้วนึกถึงหน้าคนที่เขาถูกทำร้ายจิตใจด้วยความสะใจซินะ”

“พี่สาว” เปรมมิกาส่ายหน้า ท่าทางหวาดกลัว และอ่อนแอมาก

แต่ช้าก่อน คำว่า ‘พี่สาว’ ที่เปรมมิกาเพิ่งจะพ่นมันออกมาจากริมฝีปากเน่า ๆ ด้วยเสียงอ่อน ๆ คล้ายคนอ่อนแอถูกคนแข็งแกร่งกว่ารังแกแบบไร้ความยุติธรรม นอกจากไม่ยินดีแล้วยังทำเอาเปรมาเดือดเลือดขึ้นหน้า ตวาดเสียงดังดุจสายฟ้าฟาด

“เธอหุบปากเดี๋ยวนี้นะ! อย่ามาเรียกฉันว่าพี่สาว คำนั้นของเธอฉันไม่กล้ารับเอาไว้เองหรอก ปากเรียกฉันว่าพี่แต่ใจคิดคดทรยศอย่างหน้าด้าน ๆ ฉันมีน้องชายแค่คนเดียว ส่วนเธอมันไม่ใช่ ฉันไม่มีน้องร่านราคะอย่างเธอ คลำหางได้ก็เขมือบกินไม่เว้นแม้กระทั่งว่าที่พี่เขยอย่าคิดว่าเธอจะแค้นแค่ผู้หญิง แค้นมันทั้งคู่ “สามัญสำนึกของพวกแกมันไม่มีกันเลย ตายไปนรกคงยังไม่กล้ารับพวกแกเลย” ทุกคำที่พูดกระแทกแดกดันไม่ต้องเสียเวลาคิดก่อนเลย มันหลุดออกจากปากมาอย่าง่ายดาย

โดยเนื้อแท้นิสัยจริงของเธอก็ไม่ได้เรียบร้อยด่าใครแล้วรู้สึกผิดทีหลัง มั่นใจว่าตัวเองไม่ผิดก็มีแต่เดินหน้าชน ถ้าก่อนหน้านี้ไม่เห็นว่าณัฐดนัยกับเปรมมิกากำลังสมสู่กัน ตอนนี้ก็เห็นร่องรอยแดงที่ประจานให้เห็นว่าพวกมันเอากันเป็นหลักฐานยืนยันว่าผ่านศึกอะไรมาด้วยกันจริง ๆ

“พี่ไอรีน ทำไมพี่พูดกับไอด้าแบบนี้คะ ไอด้าไม่ได้ร่านนะคะไอด้าแค่เผลอตัว” เปรมมิกาแสร้งตกใจน้ำตาคลอหน่วย ดูน่าสงสารเป็นที่สุด แต่ถามว่าการแสดงแบบไร้ศักยภาพ แถมแถหน้าด้าน ๆ อย่างนี้จะมีผลอะไรต่อนักแสดงตัวจริงที่ถูกกระทำจนไฟแค้นสุมอก ฉีกทึ้งร่างได้ลงมือฉีกไปนานแล้วอย่างเปรมากัน

หากคนชั่วทุกคนพูดว่าเผลอตัวคำเดียวแล้วจะช่วยฝังกลบทุกเรื่องราวเลวทรามที่ทำได้ จะไม่ทำให้คนถูกกระทำ ได้รับความไม่เป็นธรรมช้ำใจตายทั้งเป็นเหรอ “เลิกโกหกตอแหล ปลิ้นปล้อนสักที สีข้างเธอน่าจะถลอกจนไม่รู้จะถลอกยังไงแล้ว!”

สาบานว่าเปรมมิกาแค้นเปรมาจนไม่รู้จะแค้นยังไงแล้ว นอกจากเสแสร้งแล้วก็ทำอย่างอื่นไม่ได้เลย ริมฝีปากจิ้มลิ้มบวมเป่งเพราะเพิ่งเสพสังวาสมาสั่นระริกหลังจากถูกยั่วโทสะครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งที่เธอควรถือไพ่เหนือกว่านังเปรมาที่น่าช้ำใจตายแท้ ๆ แต่ทุกอย่างมันกลับไม่เป็นใจ

ณัฐดนัยหลุดพูดเรียกชื่อไอรีนมาคำเดียวหลังจากนั้นก็เงียบเหมือนถูกผนึก ยังตื่นตระหนกไม่หายที่ถูกคู่หมั้นสาวจับได้คาเตียงว่านอกใจ และนอกกายเธอ ใบหน้าถือดีก่อนหน้านี้ถอดสีขายหน้านัก ทรงผมที่เคยดูดีเสมอชี้โด่เด่

อย่างว่าหมาฟัดกัน หลังเสร็จศึกสภาพจะดีได้ยังไง

สภาพโดยรวมสรุปแล้วดูน่าเกลียดมากถึงมากที่สุดในสายตาเปรมา ถึงขนาดมีความคิดอยากหากระจกมาโยนให้ส่องเหลือเกินว่ามันน่าทุเรศขนาดไหน จะตกใจอะไรขนาดนั้น เธอไม่ใช่มัจจุราชมาพรากลมหายใจเฮือกสุดท้ายของใครสักหน่อย ลืมแม้กระทั่งหาอะไรมาปกปิดหนอนอันแห้งเหี่ยวที่อ่อนตัวลงอย่างรวดเร็ว นอกจากจะโกรธแล้วยังอายมากที่ยอมรับคนอย่างนี้เป็นคู่หมั้น หากภาพนี้มันหลุดออกไปต้องถูกคนหัวเราะเยาะแล้ว

พอได้สติคืนกลับมาบ้างแล้ว ณัฐดนัยก็หน้าร้อนผ่าวเหมือนจะระเบิด เห็นสายตาดูถูก เคียดแค้น และหยามเหยียดของคู่หมั้นสาวที่เขาทำเหมือนว่าเธอคือสิ่งล้ำค่ามานานหลายปี หัวใจก็ร้อนลุ่ม ยุ่งเหยิง รีบยื่นมือผลักเปรมมิกาที่ปากเคยพร่ำบอกว่ารักนักหนาออกห่างให้ พ้นกายเหมือนแตะถูกของร้อน

การกระทำนี้ไม่มีทางที่เปรมมิกาจะไม่รู้สึกอะไร เธอคิดว่าตัวเองเสียหน้ารุนแรงอีกครั้งแล้ว เคยที่ไหนที่ถูกผลักไสออกห่างจากวงแขนชายคนรัก มีแต่ถูกโอบกอด และโอบประคองด้วยความรักใคร่เสน่หาตั้งแต่ที่ตกล่องปล่องชิ้น แต่ก็ไม่กล้าโวยวาย สร้างเรื่องให้ถูกมองว่าทำตัวน่ารำคาญ

ในแง่ของความรู้สึกที่มีต่อเปรมา ณัฐดนัยก้มหัวยอมรับว่าเขามีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอประมาณหนึ่งเลย เพราะความสวยเซ็กซี่ระดับตัวท็อป การได้หมั้นกับเธอทำให้เขากลายเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉามายาวนานถึง 5 ปี แต่สาบานว่าเขาไม่เคยเห็นเธอในมุมร้ายกาจแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน ร้ายในชีวิตจริงที่ไม่ใช่การแสดง การมาของเธอมันคือหายนะชัด ๆ

มันเป็นคราวซวยของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เธอไม่ควรมาปรากฏตัวที่นี่ทั้งที่เขาคุยไปแล้วว่าติดธุระ ถ้าหากเธอเอาเรื่องจนถึงที่สุดขึ้นมา กล่อมให้สงบใจไม่ได้ เชื่อเลยว่าเขาต้องถูกที่บ้านลงดาบจัดการล้านเปอร์เซ็นต์ ความจริงที่ไม่เคยมีใครรู้ เขาถูกพ่อแม่บีบให้พูดเรื่องแต่งงานกับเปรมามาหลายครั้งแล้ว ซึ่งทุกครั้งที่ถูกกดดันเขาเอาแต่บ่ายเบี่ยง แล้วก็รอดเสมอ เขาไม่พร้อมใช้ชีวิตแต่งงาน เพราะเขาคงไม่สามารถควบคุมเธอให้อยู่ในอุ้งมือได้

ทุกคนในครอบครัวเขาก็รู้กันทั้งนั้นรู้ว่าเปรมาไม่ผู้หญิงว่าง่ายหัวอ่อนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ที่พากันแสดงออกว่ารักและเอ็นดูเธอมาก มันไม่ใช่จากใจจริงของพวกเขา ที่อยากให้รีบแต่งเธอเข้าบ้านมันก็เป็นเพราะผลประโยชน์ที่จะได้รับจากผู้หญิงคนนี้ในระยะยาวต่างหากที่พวกเขาต้องการ

มารดาณัฐดนัยที่ทำเหมือนรักใคร่ เอ็นดูคู่หมั้นลูกชายนักหนา ประหนึ่งลูกสาวที่ตนเองคลอดออกมา ไปไหนก็เอาแต่พูดตอกย้ำถึงความสัมพันธ์ที่แนบแน่นของพวกเธอ แท้จริงแล้วก็ทำไปเพื่อที่คนอื่นจะได้พูดว่าน่าอิจฉาจังเลย ต้องการเป็นศูนย์กลางของความน่าดึงดูด ให้ผู้คนกรูเข้าหา เพื่อเกียรติยศ และเพื่อความมีหน้าตาทางสังคมที่สูงขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นผู้หญิงคนนี้จึงเป็นหมากสำคัญในครอบครัวเขาที่ไม่มีใครอยากปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ นอกจากอาชีพการงานที่มีชื่อเสียงเป็นใบเบิกทางให้บินขึ้นที่สูงโดยไม่ต้องลงแรงมากนัก ฐานะทางบ้านของเปรมาเองก็ไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นพ่อแม่เขาคงไม่ยอมพยักหน้าตกลงให้หมั้น

“ไอรีนครับ คุณฟังผมอธิบายก่อนนะที่รัก ผมไม่ ผมไม่ได้” พูดอึก ๆ อัก ๆ อยู่นานสุดท้ายณัฐดนัยก็ไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวยังไงให้มันออกมาดูดี เพราะภาพมันฟ้องจนพูดอะไรไม่ได้เลย หลักฐานแม่งคาตา คาเตียงขนาดนี้ มันดูเป็นเรื่องบังเอิญจนเหมือนจงใจให้เกิดขึ้นเกินไป ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเสีย แม่งเอ๊ย! เลยได้แต่โทษว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขาตามใจเปรมมิกามากเกินไปเรื่องนี้ก็คงไม่เกิด แต่ถ้าจะมาทะเลาะกันเองอีกก็เสียหน้าเข้าไปใหญ่

ความคิดของณัฐดนัย ไหนเลยที่เปรมมิกาจะคาดเดาได้ เพราะหัวใจและสมองเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องกำจัดเปรมาให้พ้นทางรัก แม้ก่อนหน้านี้จะไม่พอใจที่ถูกชายคนรักผลักออก แต่ในเวลาอย่างนี้เธอจะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยก็ไม่ใช่เรื่อง เธอต้องจัดการนังพี่สาวตัวดีคนนี้ให้พ้นทางก่อน ให้มันเสียใจจนหนีหายไปเลยได้ยิ่งดี

“พี่ไอรีนขา พี่ไอรีนช่วยยกโทษให้น้องกับความผิดครั้งนี้เถอะนะคะ ไอด้าขอโทษเรื่องราวมันออกมาเป็นอย่างนี้ ไอด้าไม่ได้ตั้งใจแย่งพี่นัยมาจากพี่ไอรีนเลยนะคะ แต่ว่าไอด้า แต่ว่าไอด้ารักพี่นัย รักมากจนหลงผิดเป็นถูก ในเหตุการณ์นี้ไอด้าเสียใจ ไอด้าไม่รู้ว่าควรทำยังไง” เสียงสะอึกสะอื้นคล้ายว่าสำนึกผิด แต่จริง ๆ แล้วคือการบีบบังคับให้เปรมาหลีกทางให้พวกเธอได้รักกันต่างหาก เพราะคำว่า ไม่รู้ว่าควรทำยังไง

“ไม่ได้ตั้งใจ?”

“ค่ะ”

“อยากให้ฉันยกโทษให้ ไม่รู้ว่าควรทำยังไง แล้วยังไงอีกนะ อ้อ! อยากขอโทษฉันงั้นเหรอ? โอเค ถ้าอยากขอโทษ ได้สิ แต่เงื่อนไขของฉันก็คือเธอต้องไปคุกเข่า แล้วค่อย ๆ กราบขอโทษฉันในนรกขุมสุดท้ายโน่นเลยนะ ทั้งยังต้องนั่งอ้อนวอน ร้องขอความเมตตาจนกว่าฉันจะพอใจด้วยนะ ตกลงไหมล่ะ แต่จะสำเร็จไหมเรื่องนั้นอย่าได้คาดหวัง แค่เผื่อว่าฉันจะหลับหูหลับตายอมอโหสิกรรมให้คนแพศยาอย่างเธอ เกิดชาติหน้าจะได้ไม่ต้องตามมาจองเวรจองกรรมกันอีก!” เปรมาพูดด้วยเสียงเหี้ยมโหด แววตาดุร้ายราวจะฉีกทึ้งนังคนเสแสร้งให้ตายเร็ว ๆ ทุกคำที่นังเปรมมิกาตัวดีนี่พ่นออกมามันทำให้เธอยิ่งบันดาลโทสะ

และถ้าวันนี้ไม่ได้ตบอย่ามาเรียกเธอว่านางร้ายเบอร์ต้น!

แววตาคู่งามลุกโชนเหมือนเปลวเพลิงที่พร้อมแผดเผาทุกอย่างให้ดับมอดกลายเป็นเถ้าถ่าน มือเรียวงามทว่าพละกำลังมหาศาลเพราะอยู่ในโหมดโกรธจนไม่แน่ว่าอาจล้มช้างได้ทั้งตัวยกขึ้นฟาดหน้าคู่หมั้นหนุ่มที่หลงคิดว่ามันเป็นคนดี และกำลังจะกลายเป็นอดีตอันน่ารังเกียจเร็ว ๆ นี้สุดแรงแบบไม่ให้ทันตั้งตัวสามทีซ้อน

ถ้าจะใช้ความรุนแรงมันต้องเริ่มจากไอ้ตัวดีนี่ก่อนเลย เพราะหากหัวใจมันหนักแน่น คิดถึงความถูกต้องเรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันดังไม่ได้หรอก นี่มันให้ความร่วมมือทำชั่วแล้วยังพูดจาโสโครก ลับหลังกับนังตัวร้าย เธอจะลดค่าตัวเองด้วยการลับหูหลับตาอภัยให้ได้ยังไง ตบเสร็จเปรมาก็ขยุ้มผม ดึงทึ้ง จับเขย่า ทำเอาณัฐดนัยหัวสั่นหัวคลอน

“ไอ้ชั่วเอ๊ย!” แค่นเสียง พลางจิกหัวขึ้นมา

เรื่องเลวทรามที่เกิดขึ้นมันผิดด้วยกันทั้งคู่อย่างไม่ต้องสงสัย สมควรได้รับการสั่งสอนแบบจัดหนักจากเธอผู้ถูกกระทำย่ำยีหัวใจ นาทีนี้เปรมาไม่สนใจแล้วว่าหน้าไหนเป็นหน้าไหน รู้อย่างเดียวคือตนเองเป็นฝ่ายถูกหักหลังอย่างเจ็บแสบ พูดถึงเธอลับหลังอย่างสนุกสนาน ดูถูกดูแคลนสารพัด เห็นเธอเป็นคนโง่เขลาอยากจะหลอกหรือปั่นหัวยังไงก็ได้ พละกำลังที่ลดลงเล็กน้อยเหมือนได้รับการเติมเต็มอีกเท่าตัว