โชคดีของเขา

“คนที่น่าขำมากกว่าคือพี่เทพต่างหาก คอยมากัดคนอื่นอยู่ได้ ปรกบอกไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับตา แต่ก็ยังยืนต่อปากต่อคำอยู่อีก พี่เทพเห็นแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าชีวิตตาไม่ได้แย่ ฉะนั้นมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นได้แล้วค่ะ ไปรายงานคุณแม่ด้วยนะคะว่าตาสบายดี และมีความสุขมาก!”

“ลลิตา!” สุ้มเสียงทุ้มเค้นผ่านซี่ฟัน คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อโดนตอกหน้ากลับจนแทบตั้งตัวรับไม่ทัน

เมื่อก่อนแม้ลลิตาจะชั่วร้ายมากขนาดไหนก็ไม่กล้าปะทะฝีปาก หรือแสดงท่าทีต่อต้านโดนตรง เธอเป็นผู้หญิงร้ายเงียบ ทว่าตอนนี้กลับต่างกันโดยสิ้นเชิง

พอคิดมาถึงตรงนี้ มุมปากหยักข้างหนึ่งจึงยกขึ้น แล้วเอ่ย “ดีแล้วล่ะที่เราทั้งสองไม่ได้ตกแต่งกันจริง ๆ คงเป็นความโชคดีของฉันที่ไม่ต้องมีภรรยาปากคอเราะร้าย จิตใจต่ำทราม และมีแม่พันธุ์ที่สิ้นคิดแบบนี้ ไม่อย่างนั้นชีวิตคู่คงเละเทะแน่”

“ก็ขอให้พี่เทพดีใจต่อไปค่ะ มันคงเป็นความโชคดีของพี่จริง ๆ” เธอตอบกลับเสียงสั่น แววตาหม่นเศร้าหลุบลงมองพื้น เธอเองก็ไม่ได้รักเขา แต่ทำไมหัวใจเจ้ากรรมถึงปวดร้าวเพราะคำพูดจากปากเขาถึงเพียงนี้

ใช่…มันคือความโชคดีของเขาที่ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตเธอ และลูก แต่กลับกลายเป็นฝันร้ายของเธอ ที่จะต้องก้มหน้าก้มตารับความจริงกับฝันร้ายที่เกิดขึ้นจริง

ลลิตาไปตั้งร้านเตรียมขายหมูปิ้งตั้งแต่บ่ายสองที่หน้าโรงงานเหมือนทุก ๆ วัน ในระหว่างนั่งรอลูกค้าขาประจำมารับหมูปิ้งสิบไม้ที่สั่งเอาไว้ เธอก็เกิดอาการคลื่นไส้คล้ายอยากจะอาเจียน เลยรีบหันไปบอกแม่ค้าร้านข้าง ๆ

“พี่คะ ตาขอฝากร้านหน่อยค่ะ เดี๋ยวตารีบมา”

“อ้อ ได้สิ เดี๋ยวพี่ดูให้”

“ขอบคุณนะคะ”

ลลิตายกมือไหว้ ก่อนเดินไปที่ป้อมยามของโรงงาน

“ลุงคะ”

“ว่าไงครับ มีอะไรหรือเปล่า” รปภ.เฝ้าหน้าป้อมยามถามขึ้น เดินออกมาเช็คความเรียบร้อย

“ฉันขอเข้าไปเข้าห้องน้ำได้ไหมคะ พอดีฉันอยากจะอาเจียน แต่แถวนี้ไม่มีห้องน้ำ”

“เอ่อ…คือ…” นายรปภ.ก็รู้จักหญิงสาวเป็นอย่างดี แม้ในวันนี้เธอไม่ได้มาในนามคนรักของธนาเทพ เป็นเพียงแม่ค้าขายของก็ตาม ช่างใจคิดครู่หนึ่งจึงตอบตกลงไป “เชิญครับ แต่ว่าคุณรีบ ๆ หน่อยนะครับ ผมต้องทำตามกฎของทางโรงงาน ห้ามคนนอกเข้า”

“ค่ะลุง ตาจะรีบไปรีบออกมา”

พอได้เข้าห้องน้ำ อาเจียนจนรู้สึกดีขึ้นลลิตาล้างมือเสร็จก็เช็ดมือจนแห้งสะอาดเดินออกมาจากห้องน้ำ ขณะทีอนขากำลังก้าวพ้นตึกโรงงานฝ่ายผลิตเท่านั้นแหละเธอสะดุ้งโหยงทันทีเพราะเสียงที่ดังขึ้นรั้งจากทางด้านหลัง

“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาที่นี่!”

เธอหันไปพบเขาซึ่ง ๆ หน้าอีกครั้ง วันนี้ธราเทพเข้ามาตรวจความเรียบร้อยของโรงงานพอดีถึงเจอเธอที่ฝ่ากฎของโรงงานเข้าพอดี

“ตาขออนุญาตรปภ.แล้วค่ะ”

“แสดงว่าคนของโรงงานสินะทำผิดกฎ แบบนี้ฉันคงต้องจัดการไล่ออกไป”

เธอเผลอหลุดพูด และเป็นต้นเหตุทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน จึงรีบแย้ง

“ไม่ได้นะคะ ตาผิดเองค่ะ ตาอยากเข้าห้องน้ำเพราะปวดหนักมากเลยขอร้องเขาจนรปภ.ต้องยอม ตาบังคับเขาเองค่ะ”

“เธอสร้างอีกแล้วเหรอ”

“ค่ะ อย่าเอาผิดกับลุงรปภ.เลยนะคะ ตาขอรับความผิดทั้งหมดเอง”

ธราเทพไม่รู้จะจัดการกับผู้หญิงหน้ามึนอย่างลลิตาอย่างไรดี เขายกนิ้วชี้ขึ้นชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่อง

“ฉันจะเอาผิดเธอ ไม่มียกเว้นทุกกรณี!”

และแล้วทุกอย่างก็มาจบที่สำนักงานตำรวจ เนื่องจากธราเทพเอาเรื่องเธอจริงตามที่ลั่นวาจาไป ลลิตาจำต้องงดขายของในรอบบ่ายวันนั้น เก็บร้านเสร็จจึงรีบไปจ่ายค่าปรับที่สถานีตำรวจ โชคยังดีที่เขาปราณีอยู่บ้าง ไม่เอาเธอเข้าไปนอนในคุก

เย็นวันนี้หมูปิ้งขายหมดเกลี้ยงทั้งถาดที่เตรียมเอาไว้ขาย ลลิตาเลยโทร.เรียกซาเล้งรับจ้างมาขนของไปเก็บที่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากโรงงานเพียงสองกิโลเมตร เธอเลือกซื้ออาหารเย็นเสร็จฟ้าฝนก๋ดันมาตกพอดี เรียกวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างได้ก็รีบควบซ้อนท้ายพี่เขา แล้วนั่งรถตากฝนกลับบ้านสภาพเปียกปอน

ระหว่างนั้นรถยนต์คันหรูของธราเทพก็เลี้ยวออกมา เขาเห็นแผ่นหลังคนตัวเล็กที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์ขับผ่านไปต้อหน้าต่อตา ภายในรถที่นั่งตีคู่มาอย่างอนันญาก็เห็น

“พี่ตาคงจะชอบชีวิตแบบนั้นสินะคะ ไม่เห็นพี่เขากลับไปบ้านอีกเลย”

“กลับไปก็สร้างปัญหาให้ที่บ้าน พี่ว่าทางครอบครัวของลลิตาคงโล่งอกที่เธอหนีไปอยู่ที่อื่น”

แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังไม่คลายความกังวล

“แต่น่าเห็นใจนะคะดูสิต้องตากฝนกลับแทบทุกวัน ช่วงนี้ยิ่งตรงกับฤดูฝนซะด้วย ฤดูร้อนพี่ตาก็ต้องตากแดดตากลมขายของหน้าเตาถ่านอีก”

“นันไม่จำเป็นต้องเห็นอกเห็นใจทุกคนหรอกนะ โดยเฉพาะคนที่คิดร้ายกับนันมาตลอด” บางทีธราเทพก็คิดว่าอนันญานั้นจิตใจดี มองโลกในแง่บวกมากจนเกินไปจนจะเป็นภัยต่อตัวเอง เพราะผู้หญิงที่เจ้าหล่อนกำลังเวทนานั้นเคยทำไม่ดีต่อหล่อนไว้ไม่น้อยเชียว

“พี่เทพเกลียดพี่ตามากใช่ไหมคะ”

“อืม” เกลียดจนไม่สามารถบรรยายความรู้สึกทั้งหมดออกมาได้เลยด้วยซ้ำ

มุมปากคนถามลอบเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนตีหน้าซื่อ “พี่เทพไม่ได้อยากแต่งงานกับพี่ตาใช่ไหมคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือวันข้างหน้า”

“แน่นอนสิ เรื่องอะไรพี่จะต้องอยากแต่งงานกับคนอย่างนั้น พี่ไม่มีทางรักคนนิสัยแบบลลิตา”

หล่อนพ่นลมหายใจโล่งอกครั้นได้คำตอบที่ชัดเจนจากเขา

“มันจะดีกว่านี้นะคะถ้าพี่เทพไม่พลาดท่าถูกวางยา พี่เทพกับพี่ตาคงไม่ต้อง…” หล่อนยอมรับไม่ได้ แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วอย่างไม่คาดคิด จึงจำต้องยอมปล่อยวาง “ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับพี่สองคนด้วยนะ”

“ถ้าวันนั้นเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น ทุกอย่างคงไม่ต้องวุ่นวายแบบนี้”

“พี่เทพไม่ต้องคิดมากนะคะ ยังไงนันก็จะอยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังใจให้พี่เทพเสมอ” ฝ่ามือเล็กเอื้อมไปวางบนหน้าขาแกร่งหวังส่งแรงใจไปถึงอีกคน

ธราเทพที่ทำหน้าที่ขับรถจึงเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง พวกเราสบตากันอย่างลึกซึ้ง ก่อนละสายตากลับไปมองทางข้างหน้า

มุมปากบางเฉียบยกยิ้มเล็กน้อย “ขอบใจนันมากนะ นันเป็นน้องสาวที่น่ารักสำหรับพี่ตลอดเลยจริง ๆ”

ธราเทพชอบคนว่านอนสอนง่าย ไม่เอาแต่ใจ และก้าวก่ายเรื่องของเขา อนันญาจึงพยายามเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาต้องการ หวังว่าสักวันความรักความปรารถนาที่มีต่อชายหนุ่มจะเป็นจริง