ทางที่เลือกเอง

ผ่านมาแล้วจนครบสามเดือนเต็ม ลลิตายังคงใจแข็ง ไม่กลับไปบ้าน แม้มารดาจะเป็นฝ่ายใจอ่อนติดต่อกลับมาตามขอร้องให้เธอกลับไปขอโทษบิดา แต่มาจนถึงขั้นนี้แล้ว เธอขออยู่อย่างสงบสุข ทำงานมีเงินมีความสุขแบบเรียบง่ายด้วยตัวเองดีกว่า

ยังดีที่ออกมาอยู่ข้างนอกก็ได้พบเพื่อนข้างที่คอยช่วยเหลือ นั่นก็คือคุณนายจิตตรา นางคอยแวะเวียนมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ และรายได้จากการขายหมูปิ้ง

บางวันขายดีจนหมดเกลี้ยง วันไหนฝนตกก็เหลืออยู่เต็มถาด ลูกค้าหายเพราะฝนแท้ ๆ

ลลิตาทรุดตัวนั่งลงโซฟาอย่างหมดแรง รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเสียอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เป็นอะไรอีกเนี่ย ไม่สบายอีกแล้วเหรอ” เธอถามกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด แกมสงสัย เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกวิงเวียนศีรษะ และไม่สบายตัวเช่นนี้ พอมีอาการก็จะทานยาพาราเอาไว้ ถ้าป่วยไข้ขึ้นมาเป็นเรื่องแย่แน่ ใครจะช่วยเธอเก็บร้าน ใครจะไปขายของแทน ใครจะไปขนหมูจากตลาดมาหมัก แล้วใครเสียบหมู ล้างของช่วย

ป่วยขึ้นมารายได้ห้าหมื่นบาทต่อวันก็หายไปด้วยสิ น่าเสียดายแย่

เพราะอาการที่เป็น ๆ หาย ไป ทำให้ลลิตาตัดสินใจไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจหาสาเหตุในเช้าวันต่อมา วันนี้เป็นวันหยุด โรงงานที่เธอไปขายหมูปิ้งก็หยุด

“ไม่ทราบว่าประจำเดือนคุณมาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่คะ”

“คะ อะไรนะคะ” ลลิตาทวนถามคุณหมอสาวอีกครั้ง เมื่อครู่ก็เพิ่งเอาปัสสาวะเธอไป เลยต้องรอผลตรวจออกมาอีกห้านาทีก็จะทราบ

“หมอต้องทราบค่ะ ช่วยตอบหมิตามความจริงด้วยนะคะ คุณก็จะได้ทราบสาเหตุ”

“ก็….” หญิงสาวขบคิดทบทวน มือยกขึ้นมานับวันที่ แล้วเอ่ย “ประมาณสามเดือนแล้วค่ะ”

“นอกจากเวียนหัวตอนเช้ากับตอนเย็น มีอาการแปลก ๆ เพิ่มไหมคะ”

“ฉันปวดเนื้อปวดตัวข่อยขึ้นค่ะ ตอนแรกก็คิดว่าคงเพราะทำงานหนัก แต่มันก็ปวดหนักขึ้นแล้วก็แต่ก่อนฉันเป็นคนทานข้าวน้อยค่ะ แต่ตอนนี้ฉันเห็นอะไรก็อยากทานไปหมด ไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวไหมนะคะ…”

สักพักคุณหมอวนิดาก็จดบันทึกลงไปบนสมุดตรวจ พร่อมกับนางพยาบาลผู้ช่วยผลักประตูห้องเข้ามา ยื่นสมุดผลการตรวจปัสสาวะให้คุณหมอวนิดา ก่อนเปิดอ่าน

คุณหมอสาวเงยหน้าจากสมุด เงยขึ้นมาสบตาคนไข้ที่รอฟังคำตอบ รอยยิ้มยินดีผุดขึ้นบนใบหน้าคุณหมอ

หัวใจคนฟังกลับหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินคำตอบ

“ยินดีด้วยนะคะคุณลลิตา คุณกำลังตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วค่ะ หมอแนะนำว่าให้พาคุณพ่อมาด้วยในวันฝากครรภ์นะคะ”

แววตากลมใสสั่นระริกหลุบมองหน้าท้องตัวเองซึ่งมีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นในนั้น ฝ่ามือกำกันแน่นจนชุ่มเหงื่อ ความรู้สึกยินดีไม่มีเลยในอกของลลิตา

จะยินดีได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าก้อนแป้งในครรภ์เกิดขึ้นจากผู้ชายที่ตราหน้าเธอว่าไร้ยางอาย เขาเกลียดเธอเข้าไส้

จนป่านนี้ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ลลิตาก็ยังไม่ไปฝากครรภ์ตามที่รับปากคุณหมอวนิดาเอาไว้ เธอยังไม่บอกใครเรื่องลูก เพราะยังหาทางออกไม่เจอ อีกทั้งใครบางคนรู้เข้าคงไม่ได้รู้สึกยินดีแน่นอน วันนี้หยุดไปขายหมูปิ้งหนึ่งวัน ลลิตาเอาแต่อุดอู้อยู่ในบ้าน ใจเหม่อลอยคิดไปถึงไหนต่อไหน กระทั่งได้ยินเสียงประตูหน้ารั้วบ้านเลื่อนเปิดด้วยฝีมือใครสักคน เป็นสัญญาณว่ามีคนมา

หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ที่นั่งเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน ท่อนขาถึงกับหยุดชะงักครั้นพบคุณพระเอกอีกครั้ง

ชายหนุ่มนักธุรกิจในชุดสูทสีกรมท่า ผู้มาพร้อมใบหน้าคร้ามคมที่เรียบตึงสืบเท้ามาหยุดลงตรงหน้า

“พะ พี่เทพมาที่นี่ทำไมคะ”

“ถ้าคุณแม่ของเธอไม่ขอร้องให้ฉันมาดูเธอแทนท่าน ฉันไม่มากหรอกนะ เพราะเธอนั่นแหละถึงทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงเดือดร้อนไปหมด ทำไมชอบทำตัวไม่เอาไหนแบบนี้ด้วยวะ”

พอเจอหน้าเธอ ธราเทพก็สาดถ้อยคำด่าทอใส่ไม่หยุดด้วยความหงุดหงิด สภาพอากาศที่ร้อนระอุในช่วงกลางวันทำใหเขาอารมณ์ไม่ดี กว่าจะหาที่พักของเธอได้ต้องแวะถามบ้านของคนในซอยตั้งหลายหลัง เขาคงไม่ลำบากขนาดนี้หากลลิตารู้จักรับโทรศัพท์ และติดต่อหามารดาของเธอที่เป็นห่วงเป๋นใยบ้าง ไม่ใช่เล่นหายลับไปเลยเช่นนี้

ลลิตาได้แต่อ้าปากอึ้ง คุณพระเอกปากร้ายจ้องเธอเขม็ง

“ตายุ่งอยู่ค่ะเลยไม่มีเวลาโทร.คุยกับคุณแม่เท่าไหร่”

“ที่ว่ายุ่ง เธอยุ่งอะไรไม่ทราบ นั่งเสียบหมูไปขายอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะงานของตามีเยอะแยะ”

“นั่งเสียบหมูจนหลังขเหลังแข็งจะได้สักบาทกันเชียว” นักธุรกิจหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะเยาะหยัน

แต่ลลิตาก็ไม่หวั่นแม้กำลังโดนดูถูก “แต่อย่างน้อยตาก็ทำงานหาเงินอย่างสุจริตค่ะ”

“อย่ามาโลกสวยหน่อยเลย เป็นแม่ค้าเหนื่อยจะตาย ได้ก็ไม่คุ้มเหงื่อที่เสียไป น้ำหน้าอย่างเธอไม่นานก็คงถอดใจ” เขาพนันได้เลยว่าไม่ถึงปี กิจการนี้ต้องเจ๊ง

“มาแค่นี้ใช่ไหมคะ พูดจบแล้วก็กลับไปเลยค่ะ”

“หยิ่งยโสเสียจริง ไม่ดูสภาพตัวเองตอนนี้” ธราเทพหลุบตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ใบหน้าสวยสง่าไร้เครื่องสำอาง ดูอ่อนเยาว์ และไร้พิษภัยต่างจากเมื่อก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจสลัดภาพจำวีรกรรมเลวร้ายของเธอไปได้

“ตาขอตัวนะคะ” ความเครียดที่มีอยู่แล้วในหัวจึงเพิ่มทวีคูณ เมื่อพบหน้าตัวต้นเหตุทั้งหมด ลลิตาหมุนตัวเตรียมเดินกลับเข้าบ้าน ทว่าจังหวะนั้นนั่นเองอาการแพ้ท้องก็เกิดขึ้น เวียนหัวจนรู้สึกว่าโลกหมุน เกือบทรุดล้มลงไปกองบนพื้น

ธราเทพดันรับร่างอรชรไว้ได้ทันตามสัญชาตญาณ

สาวเจ้าเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย ใจหายไม่น้อย

เสียงทุ้มเข้มจึงพูดขึ้น “สำออยอะไรอีก ยังใช้สูตรนี้อ่อยผู้ชายอีกเหรอ มันหมดมุกแล้วหรือไง มารยาทเสแสร้งไม่เลิกจริง ๆ”

“ไม่ใช่สักหน่อย” ตั้งตัวได้ก็รีบผละตัวห่าง

ธราเทพทำท่าเช็ดมือกับเสื้อผ้าราวกับจับต้องของสกปรกมา เธอในสายตาเขาคงไม่ต่างจากขยะเน่าเฟะ

“แล้วเป็นอะไร ลองบอกฉันมาซิ”

อยากรู้ว่าครั้งนี้เธอจะใช้มารยาสามไถบทไหน

“ไม่จำเป็นต้องรู้ค่ะ”

“ฮึ” ธราเทพหัวเราะเยาะอีกครั้ง ท่าทีน่าสมเพชของเธอทำให้เขารู้สึกพอใจ คนชั่วร้ายถูกเวรกรรมเล่นงานแล้วสินะ ทำกับเขาไว้ขนาดนั้นคิดเหรอว่าตนจะปล่อยให้เธอลอยนวลใช้ชีวิตอยู่เหนือความผิด

“หัวเราะอะไรนักหนาคะ ตามันน่าตลกขนาดนั้นเลยเหรอ”

อารมณ์ที่แปรปรวนของคุณแม่ตั้งครรภ์ใหม่เริ่มเดือด

“ตลกมาก โดยเฉพาะตอนที่เธอลำบากอย่างนี้”