สถานการณ์บีบบังคับ

“พี่ตาจะไม่มาจริง ๆ เหรอคะ” ปลายสายถามน้ำเสียงแลดูจะผิดหวังไม่น้อย

“พี่ไม่สะดวกใจจะไปจริง ๆ นันก็รู้ว่าเพราะอะไร”

“นันเข้าใจค่ะ ถ้าอย่างนั้นช่วยอวยพรให้นันหน่อยสิคะ วันนี้วันดีของนัน…”

เป็นอีกครั้งที่ลลิตาลำบากใจจะกล่าว แต่ในเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นแล้วก็เอาเถอะ เธอจำต้องรับกับความจริงให้ไหว

“ขอให้นันมีความสุขในชีวิตคู่ พี่เทพก็ด้วยนะ”

“ขอบคุณค่ะ อย่างนั้นแค่นี้นะคะ พอดีใกล้ถึงฤกษ์แล้ว”

อนันญาใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ก่อนจะออกไปต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานแต่งงานของหล่อนกับธนาเทพ เพื่อติดต่อหาผู้เป็นพี่สาวอย่างลลิตา แต่ได้ความว่าอีกฝ่ายไม่สามารถเดินทางมาร่วมงานได้ทำเอาหล่อนเสียดายไม่น้อย

พี่ตาไม่ได้เห็นภาพความสุข ภาพผู้ชายที่พี่ตากับหล่อนแย่งชิงกัน กำลังเข้าพิธีวิวาห์กับหล่อน

หล่อนต่างหากเป็นผู้ชนะ

การโทร.ไปหาลลิตาครั้งนี้เพียงแค่ต้องการตอกย้ำหัวใจอีกคนให้เจ็บปวด

เมื่อตัดสายอนันญาทิ้งไป ลลิตาจึงเก็บโทรศัพท์ใส่ถุงกางเกงยีนส์ขายาวตัวที่สวมใส่เพื่อออกไปขายหมูปิ้งตามเวลาเดิมเหมือนทุกวัน หากคราวนี้เรืองรองที่มาช่วยเลี้ยงหลานชายให้หนึ่งวันก็เอ่ยขึ้น

“ว่ายังไงบ้าง แกโอเคใช่ไหม”

“ก็ต้องโอเคสิ…ช่างเขาเถอะ”

ถึงจะพูดอย่างกับคนไร้หัวใจ แต่พอมองย้อนกลับไปมองเด็กชายอธิป หัวใจผู้เป็นแม่กลับบีบรัดแน่น

“เดี๋ยววันนี้ฉันจะพาน้องรักษ์ไปกินไอศกรีมที่ห้าง แกไม่ต้องห่วงนะ แกไปขายของทำงานของแกได้เลย” พอดีวันนี้เรืองรองว่าง เพราะเคลียร์งานที่บริษัทของบิดาจนเสร็จหมด

“ขอบใจนะ ฉันฝากแกดูลูกแทนด้วย” ลลิตาไว้ใจฝากลูกชายไว้แค่กับคนสนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ตอนแรกก็ตั้งใจไว้ว่าจะหาพี่เลี้ยงมาช่วยดูแลสักคน หากคนรอบข้างที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอมากลับออกตัวจะช่วยเลี้ยงอีกแรง เธอจึงไม่จำเป็นต้องจ้างพี่เลี้ยงอะไรเลย

ระหว่างขายของลลิตากลับรู้สึกแปลก ๆ มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก คิดถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขึ้นมาเสียอย่างนั้น ในจังหวะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะติดต่อถามความเป็นอยู่ของลูกผ่านเรืองรอง สายปริศนากลับเรียกขึ้นแทรกเสียก่อน

ลลิตาชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะยอมกดรับ “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่เบอร์ของคุณแม่น้องรักษ์ ชื่อจริงว่าเด็กชายอธิปหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ คุณเป็นใครคะ” คิ้วเรียวสวยขมวด ทุกการกระทำจึงหยุดชะงัก ใจไม่ดีเข้าไปใหญ่

“ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่กู้ภัยนะคะ พอดีทางเราโทร.มาแจ้งคุณแม่ให้ทราบข่าว ตอนนี้น้องรักษ์ และคุณเรืองรองประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อาการสาหัส ตอนนี้ทั้งสองถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“อะไรนะคะ” หูอื้อไปชั่วขณะ ผู้เป็นแม่ที่รับรู้ข่าวร้ายจึงสั่นเทา

“ขอให้คุณแม่รีบเข้ามาติดต่อทางเจ้าหน้าที่ด้วยนะคะ เพราะทางโรงพยาบาลเพิ่งแจ้งข่าวมาอีกครั้งว่า น้องรักษ์ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนหนักต้องเย็บหลายเข็ม และเสียเลือดมาก แต่ทางโรงพยาบาลมีเลือดสำรองไว้ไม่มากพอค่ะ เพราะเป็นกรุ๊ปเลือดที่หาทั่วไปได้ยาก หากจะประกาศหาเลือดก็คงต้องรอไปอีกหลายวัน เกรงว่าเด็กแค่สองขวบจะรอไม่ไหวค่ะ เรียนคุณแม่รีบไปพบคุณหมอ เพื่อหาแนวทางด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะ ฉันจะรีบไปค่ะ”

พอทราบข่าวเช่นนั้น ลลิตารีบเก็บร้านก่อนเวลา เมื่อได้ที่อยู่ของโรงพยาบาลเธอก็รีบนั่งวินมอไซค์ไปหาลูกชายทันที แม้ท่าทีจะเรียบนิ่ง แต่จิตใจเธอกลับร้อนรน พะวงหน้าพะวงหลังไปเสียหมด ภาวนาขอให้พระคุ้มครองบุตรชายให้แคล้วคลาดปลอดภัย

เมื่อมาถึงคุณหมออายุวัยกลางคนเรียกเธอเข้าไปนั่งคุยข้างในห้องทำงาน เพื่อหาแนวทางเพิ่มเติม และได้เรื่องอีกว่าเด็กชายมีกรุ๊ปเลือดที่ไม่เหมือนแม่ นั่นแสดงว่าได้ทางพ่อมา อีกทั้งเหตุการณ์ครั้งนี้บีบบังคับลลิตาให้ลำบากใจเหลือเกิน ในเมื่อเธอกับธราเทพจบกันไปนานแล้ว ขณะนี้เขาคงกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ จะให้เธอไปขอความช่วยเหลือจากผู้ชายใจร้ายใจดำเช่นนั้นน่ะหรือ?

“ไหนน้องนันบอกฉันว่าเธอจะไม่มางานวันนี้” ธราเทพเอ่ยถามทันทีเมื่อพบหน้าบุคคลที่ไม่คิดว่าจะเจอในวันนี้ เพราะอนันญาเพิ่งมาบอกเขาเองว่าลลิตาจะไม่มาร่วมงาน หากโผล่หน้ามาจนได้

“พี่เทพคะ ตาขอเวลาคุยด้วยหน่อย” เธอไม่สนใจจะตอบคำถามอีกฝ่าย เพราะมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ มาหวังพึ่งพาเขาที่เป็นทางเลือกสุดท้าย

“อืม ว่ามาสิ” ดวงตาที่บวมแดงของลลิตาทำให้เห็นว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

เสียใจเรื่องเขาหรือ?

“ตรงนี้คงไม่ค่อยสะดวกค่ะ”

“งั้นไปคุยที่อื่น” ธราเทพเดินนำไปอีกมุมของโซนโรงแรมชื่อดัง ขณะเขาออกมาต้อนรับแขกคนเดียวระหว่างรอฤกษ์เข้าไปรับตัวเจ้าสาว

ลลิตาก้าวตามมาติด ๆ

“มีอะไร”

เธอช่างใจก่อนเอ่ย ด้วยความจำเป็น “ตามีเรื่องสำคัญจะบอกพี่เทพค่ะ”

“สำคัญแค่ไหน สำคัญจนต้องมาพูดในวันที่ฉันกำลังยุ่งกับงานแต่งงานเชียวหรือ”

“ก็อาจจะไม่สำคัญกับพี่ค่ะ แต่สำคัญกับตามาก”

“รีบว่ามาสิ”

ธราเทพชักจะสงสัย อยากรู้เสียเต็มประดาว่าวันนี้เธอมาด้วยเหตุอันใด แต่เดาว่าคงไม่ใช่เรื่องที่ดี

ลลิตาทำใจมาแล้ว สุดท้ายไม่ช้าหรือเร็วยังไงธราเทพก็จะรับรู้ความจริง สูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนพูด

“น้องรักษ์ไม่ใช่ลูกของนนท์ค่ะ…น้องรักษ์เป็นลูกของตาที่เกิดจากพี่เทพ วันนั้นที่เราพลาดกัน”

“เธอว่าอะไรนะ!”

ชายหนุ่มแทบช็อค สันหลังร้อนวาบราวกับฟ้าผ่่าลงมา

“ตาพูดจริง ๆ นะคะ”