ตัวแทน

ลลิตายังคงใช้ชีวิตอย่างราบเรียบ ดูแลลูกในท้องด้วยความรัก และทนุถนอม แม้ว่าจะเกิดขึ้นจากความไม่ปรารถนาของธราเทพ เธอไม่ให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับลูกแน่นอน

กระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไป อายุครรภ์เริ่มโตขึ้น หกเดือนครึ่งแล้วที่เธอต้องอุ้มท้องโต ๆ ไปจ่ายตลาด ซื้ออาหารกลับไปทานที่บ้าน

แม่ค้าในตลาดที่รู้จักลลิตาดีเพราะเป็นลูกค้าขาประจำที่มาซื้อเนื้อหมูไปทำหมูเสียบไม้ก็ทักทายตามประสา หากคราวนี้ต่างตกใจที่หญิงสาวมีท้องที่โตขึ้น

“เอ็งมีลูกมีผัวแล้วหรอกเหรอ ป้าเพิ่งจะรู้”

“จ้ะป้า”

“แล้วรู้เพศลูกหรือยังล่ะ”

“รู้แล้วจ้ะ” เพิ่งรู้เมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง หญิงสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้มละมุน “ได้ลูกชายจ้ะป้า”

“เดินระวัง ๆ ล่ะนางหนู” ป้าร้านขายเนื้อหมูกำชับเมื่อลลิตาเดินผ่านทางน้ำขังกลัวจะลื่นล้มจนเกิดอันตราย

“จ้ะป้า”

“พ่อเด็กไปไหนล่ะ ไม่เห็นมาดูดำดูดีเมียเลย ปล่อยเมียมาเดินแบบนี้ได้ยังไง ท้องโตขนาดนี้ต้องระวังนนางหนู”

“ขอบคุณป้าอีกครั้งนะจ๊ะ”

ลลิตาซื้ออาหารที่อยากทานเสร็จก็รีบเดินออกมาจากตลาดสด มือโอบประคองท้องโตล้ำหน้าอย่างปลอบโยน หัวใจบีบรัดจนปวดรวดร้าว ถ้อยคำจากป้าร้านขายหมูทำให้ลลิตาอดไม่ได้ที่จะเสียใจ แม้อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะเอ่ยให้เธอรู้สึกไม่ดี

ตลอดเวลาที่ผ่านมาลลิตาดูแลลูกเพียงลำพัง พ่อของลูกไม่เคยรับรู้ และมันควรจะเป็นเช่นนั้นต่อไป

ใกล้คลอดยิ่งต้องเตรียมความพร้อม วันนี้เรืองรองไม่ได้มาด้วยเพราะไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัว อานนท์เลยพาลลิตามาเดินซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านด้วยกันเพียงสองคน

เดินเลือกซื้อชุดสำหรับเด็กได้ไม่นาน คนที่หายหน้าหายตาไปตั้งนานก็หวนกลับมาพบกันอีกครั้ง

“พี่เทพมาทำอะไรที่นี่คะ” พยายามทำตัวให้ปกติ แม้รู้ว่าเขาคงมัความสงสัยกับท้องใหญ่โตของเธอ

“ฉัามาคุยธุรกิจกับลูกค้า เธอล่ะ…” ชายหนุ่มถามสายตาเหลือบมองไปยังอีกคนที่ยืนเคียงข้างเธอ

“มะ มาซื้อของใช้ค่ะ”

“ออกจากบ้านไปอยู่ข้างนอกไม่ทันถึงปี รีบมีลูกซะแล้วเหรอ ถ้าพ่อแม่ของเธอรู้เข้า คงเป็นเรื่องใหญ่แน่เธอคงรู้ดี”

“ค่ะ ของแบบนี้มันควบคุมได้ยากค่ะ ตากก็ไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตา”

“คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเธอกับอานนท์ที่ปากบอกว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานดันกินกันองจนท้องหรอก” เขาไม่ถามด้วยซ้ำว่าท้องกับใคร ผู้ชายหน้าไหนเป็นพ่อของเด็กในท้อง ไม่มีท่าทีตกใจสักนิดที่พบเธอในวันนี้ ซึ่งสภาพร่างกายไม่เหมือนเก่า

ธราเทพพอเข้าใจสถานการณ์ เดินโอบเอวแนบชิด แถมอานนท์ก็คอยดูแลเธอไม่ห่างกาย คงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เขามองปราดเดียวก็ดูออก

“พี่เทพอย่าบอกคุณพ่อคุณพ่อของตาได้ไหมคะ ไว้ตาจะไปบอกท่านเอง”

“แล้วเมื่อไหร่เธอถึงจะบอกความจริง”

“คงรอให้ลูกโตก่อนค่ะ…”

ทำไมหนอ หัวใจเจ้ากรรมถึงเจ็บจี๊ดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ธราเทพเข้าใจในตัวเธอผิดไปหมดแล้ว

“อืม เรื่องนี้ไมีใช่เรื่องของฉัน ฉันจะไม่ยุ่ง เธอกับสามีก็จัดการปัญหานี้ให้ดีล่ะ…ฉันเองก็โล่งอก เธอมีครอบครัวสักที จะได้ไม่ต้องเวลามาวิ่งไล่จับฉันให้รำคาญใจ”

“คุณเทพ คุณเข้าใจผะ…” อานนท์กำลังโพล่งปากปกป้องเกียรติ และศักดิ์ศรีเพื่อนสาวที่ถูกดูแคลนอย่างไร้คุณค่า หากลลิตาก็เอื้อมมือไปจับแขนไว้ เชิงห้ามปราม

“เราไปกันเถอะนนท์ อย่าไปยุ่งกับเขาอีกเลย”

คิ้วเข้มขมวดไม่เข้าใจสิ่งที่อานนท์ต้องการเอ่ยบอกตน ไม่ทันได้ถามต่อ ลลิตาก็จูงแขนอีกฝ่ายออกไปเสียก่อน

เขาเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ

เรื่องอะไรมิทราบ

“นันขอให้พี่เทพเดินทางปลอดภัยนะคะ” อนันญาและทางครอบครัวมาส่งธราเทพเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอหน้ากันที่สนามบินในช่วงเที่ยงวัน เนื่องจากชายหนุ่มต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อดูแลบริษัทในเครือที่ติดขัดแทนบิดา ซึ่งเจ็บป่วยบ่อยไม่สาทารถเดินทางไปได่ด้วยตนเอง

“ครับ อยู่ทางนี้นันก็ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ” คราวนี้เขาไปทำงานนาน คงไม่ได้เจอทุกคนอีกนาน

“รับทราบค่ะ นันจะทำตามที่พี่เทพบอก”

“ดีมากน้องพี่”

อนันญาโผล่เข้ากอดร่างหนาอย่างแนบแน่น เป็นการลาครั้งสุดท้ายด้วยความใจหาย แม้การกระทำของหล่อนจะทำเอาทั้งสองครอบครัวตกใจ

กระทั่งถึงเวลาบิน เขาเดินทางออกไปจากประเทศไทยแล้วเป็นที่เรียบร้อย

ข่าวคราวของธนาเทพขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์หลายสำนัก ซึ่งหนึ่งฉบับในนั้นลลิตาก็กำลังเปิดอ่านอยู่ เนื้อเรื่องในนิยายเปลี่ยนแปรงจากเดิมไปทั้งหมด ทั้งนี้อาจจะเพราะเธอไม่ใช่ลลิตาคนเดิม ไม่ได้ทำตามแผนเดิมที่วางไว้

มิหนำซ้ำยังตั้งครรภ์

จากเดือนก็เลื่อนไปเป็นปี จนถึงกำหนดทำคลอด ลลิตาให้กำเนิดบุตรชายหน้าตาละม้ายคล้ายผู้เป็นพ่ออย่างปลอดภัยท่ามกลางความโดดเดี่ยวไร้เงาสามีมาให้กำลังใจ เธอตั้งชื่อบุตรชายคนแรกว่า อธิป หรืออีกนามนั้นเรียกว่า น้องรักษ์

ในช่วงแรกด้วยความที่ยังเป็นคุณแม่มือใหม่ทำให้การเลี้ยงเด็กทารกเป็นไปในทางยุ่งยาก กว่าจะผ่านไปได้ก็ทำเอาเหงื่อตก หากนานเข้าจึงเริ่มคุ้นชิน และรู้วิธีเลี้ยงลูก

น้องรักษ์เลี้ยงง่าย แถมไม่ค่อยร้องไห้งอแงเวลาแม่ฝากเอาไว้กับคุณนายจิตตราที่อยากจะเลี้ยงหลาน แต่ก็ต้องสิ้นหวังเพราะบุตรสาวของนางไปอยู่ประเทศเกาหลีกับแฟนหนุ่มยังไม่มีแพลนว่าจะมีลูก พอเห็นน้องรักษ์ คุณนายจิตตราจึงรู้สึกเอ็นดู ขันอาสาช่วยเลี้ยงในวันที่ลลิตาต้องออกไปตั้งร้านขายหมูปิ้ง บางครั้งอานนท์กับเรืองรองก็คอยแวะเวียนมาช่วยเลี้ยงอีกแรง จนเธอไม่เหงา หรือรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง