การตั้งครรภ์

“ตายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“เมื่อไหร่จะเลิกทำนิสัยพาลแบบนี้สักทีฮะ!” ธราเทพไม่มีทางเชื่อคำพูดแก้ต่างของลลิตา สันดานเธอเป็นอย่างไรเขารู้ดี เชื่อถือได้ที่ไหนกันเล่า

“พี่เทพคะ ตายังไม่ได้ทำอะไรนันเลยนะ นันล้มลงไปเอง…” ไม่ทันอธิบายด้วยซ้ำ เสียงหวานก็หายกลับสู่ลำคอ ธราเทพใช้มือหนาผลักหัวไหล่เธอจนตัวเซ แผ่นหลังบางกระแทกข้างประตูรถยนต์อย่างแรง

“เธอจะแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ไปถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่รู้จักยอมรับความจริงเสียบ้าง ขนาดฉันมาเห็นเองกับตายังหน้าไม่อายโบ้ยความผิดมาให้นันอีก!”

“เอาเถอะค่ะยังไงพี่เทพก็คงไม่เชื่อตาอยู่ดี”

เธอพูดปากแข็ง ทั้ง ๆ ที่ขณะนี้ปวดท้องขึ้นเรื่อย ๆ

“ถ้ารู้ว่าผิดก็ขอโทษนันซะ”

“พี่เทพคะ นันไม่เป็นไรค่ะ อย่าทำถึงขั้นนั้นเลย” หล่อนรีบออกตัวสีหน้ารู้สึกผิดเสัยเต็มประดา

“ไม่ได้ ยังไงลลิตาก็ต้องขอโทษนันที่ทำนันเจ็บตัว”

หากธราเทพไม่ยอมปล่อยเรื่องให้ผ่านพ้นไปเหมือนทุกครั้ง เมื่อก่อนเขายอมปล่อยผ่านเพราะเห็นแก่หน้าบิดา และมารดาของลลิตา แต่ในตอนนี้เขาไม่ไว้หน้าใครแล้ว เธอทำตัวผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาเอือมระอา

“พี่เทพ ตาบอกแล้วไง ตาไม่ได้ทำ นันล้มลงไปเอง ตายังงงอยู่เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ตากับนันก็ตัวเท่า ๆ กันจะเอาแรงที่ไหนไปผลักคนทั้งคนจนล้ม”

“เพราะดื่มจนเมาไงถึงทำอะไรขาดสติ!”

ลลิตาอยากตอบออกไปว่าคืนนี้เธอมาเที่ยวผับก็จริง แต่ไม่ได้แตะเหล้าเลยสักแอะเพราะเป็นห่วงลูกในท้อง คุณหมอวนิดาเตือนว่าห้ามดื่มเด็ดขาด

“พี่เทพจะเอาผิดกับตาให้ได้เลยใช่ไหม”

“ก็ในเมื่อเธอผิด ฉันก็ต้องสั่งสอนให้เธอรู้จักผิดแล้วขอโทษ ทำไมเธอถึงชอบทำตัวหน้ามึนบอกยากแบบนี้ฮะ!” เขาเกรี้ยวกราดขึ้นอีกหน

“จะให้ตายอมรับอะไรคะ ตาไม่ใช่คนผิด ตาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”

ลลิตายืนกราน ปากแข็งเกินกว่าจะปริปากพูกคำว่าขอโทษออกไป อีกอย่างเธอไม่ใช่คนผิด ธราเทพอคติจนลำเอียงเลือกข้างต่างหากล่ะ

ธราเทพยังไม่ทันอ้าปากต่อว่า เพื่อนทั้งสองของเธอก็เดินมาถึง

“เกิดอะไรขึ้นแก” เรืองรอง

“เปล่าหรอก เรารีบกลับกันเถอะ”

“แน่ใจนะตา” อานนท์

“จริง” เธอยืนยัน ก่อนลลิตาจะขึ้นรถไป หูกลับได้ยินเสียงทุ้มที่ดังแว่วมาเข้าหู

“ผู้หญิงอะไรกระด้างกระเดื่องเหลือทน…ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมนัน พี่ขอโทษนะที่พาเรามาเจ็บตัว ดูแลนันได้ไม่ดีพออย่างที่รับปากคุณแม่ของนันไว้”

“นันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะพี่เทพ”

อาการปวดท้องหนักขึ้นในตอนเช้าของวันถัดไป เสียจนลลิตาไม่สามารถลุกจากที่นอนได้ เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ข้างหัวเตียงแล้วกดโทร.ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทอย่างเรืองรอง

“รอง!” เสียงหวานที่สั่น และอ่อนระโหยกรอกไปเมื่ออีกคนรับสาย

“เกิดอะไรขึ้นยัยตา” ปลายสายทางนั้นตกใจไม่น้อย

“ช่วยมารับพาฉัรไปโรงพยาบาลที ฉันปวดท้อง โอ๊ย!”

มือกุมหน้าท้องด้วยความทรมาน ลลิตาตาเบิกโพลงกว้างครั้นก้มลงไปดูใต้หว่างขาแล้วพบเลือดค่อย ๆ ไหลออกมาเปื้อนผ้าปูที่นอน

“ได้ ๆ ฉันจะรีบไป ตอนนี้ แกรออีกนิดนะ” เรืองรองไม่รอช้ารีบไปตามความต้องการของลลิตาทันที แม้จะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

ผ่านไปสองชั่วโมง คุณหมอวนิดาก็สั่งเจ้าหน้าเข็นเตียงผู้ป่วยไปพักยังห้องรับรอง

เรืองรองตามไป ก่อนถามอาการ “เกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ เพื่อนของฉันเป็นอะไร!”

ในขณะนั้นอานนท์ก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาลพอดี เนื่องจากหล่อนโทร.ไปบอก

ใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะ เลือดไหลท่วมตัวลลิตาขนาดนั้น

“คุณลลิตาปลอดภัยดีแล้วนะคะ ลูกในท้องก็ปลอดภัยเช่นกันค่ะ คราวหลังต้องระมัดระวังกว่านี้ ไม่อย่างนั้นอาจเสี่ยงแท้งได้ พยายามอย่าให้อะไรกระทบกระเทือนถึงลูกนะคะ”

“ละ ลูก ลูกใครคะ” เรืองรองมึนงง พอ ๆ กับอานนท์

“คุณลลิตาตั้งครรภ์ได้สี่เดือนกว่าแล้วค่ะ” คุณหมอวนิดากล่าวด้วยรอยยิ้ม กาอนขอตัวไปทำงานต่อ ซึ่งคนในห้องยังยืนอึ้งกันอยู่เลย

หากได้ยินไม่ผิด ลลิตากำลังท้องอย่างนั้นเหรอ?

เพื่อนทั้งสองรอให้ลลิตาฟื้น ทันทีที่เธอได้สติคำถามแรกจากอานนท์ก็โพล่งขึ้น

“เธอมีลูกเหรอตา มีตั้งแต่เมื่อไหร่ กับใคร!”

“พะ พวกแกรู้แล้วเหรอ” ความลับไม่มีในโลกจริง ๆ

“บอกฉันมานะยัยตา แกไปท้องกับใคร!” เรืองรองคาดคั้นเอาความ

“คะ คือ…” ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปกปิดเพื่อนสนิททั้งสองคน เธอสูดหายใจลึก ๆ เข้าปอดแล้วเอ่ยเสียงนิ่ง “กับพี่เทพ คืนนั้นที่ฉันกับเขาพลาดมีอะไรกัน คืนที่ฉันวางแผนจะจับเขา…”

“ยัยตา!!!”

ทำเอาพ้องเพื่อนแทบช็อคอีกครั้ง ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ทุกอย่างมันได้เกิดขึ้นแล้ว และที่ผ่านมาลลิตาไม่ได้สานสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนเลย นอกเสียจากธราเทพ

ผู้ชายที่เธอรักเขาอย่างเทิดทูน แต่เขาก็เกลียดเธอราวกับตัวเชื้อโรค

พอเรืองรองรู้ว่าเพื่อนสาวกำลังตั้งครรภ์จึงสั่งห้ามไม่ให้ลลิตาออกไปขายของทำงานหนักแบบนั้นอีก มีเรื่องเงินหากทุกข์ร้อนใจก็หันมาพึ่งพาหล่อนได้ อีกทั้งอานนท์ก็พร้อมจะช่วยเหลือ ทำให้กิจการขายหมูปิ้งต้องพักเอาไว้สักระยะ