ตอนที่ 10 เพื่อครอบครัว

 “ยิ้มหน่อยสิลูก นี่งานมงคลของเรานะ อย่าทำให้แม่ขายหน้าเข้าใจไหม”

นางอมรรัตน์ดึงชายกระโปรงก่อนจะกระซิบเบาๆ ทิชากรพยักหน้าอย่างเข้าใจ พยายามฝืนยิ้ม ช่างภาพรีบรัวรูปคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาว ฝ่ายเตวิชญ์ชำเลืองมองด้วยหางตาพร้อมแสยะยิ้มมุมปาก เขารู้สึกสมเพชเวทนาแม่ลูกคู่นี้ยิ่งนัก

ธุรกิจมีปัญหาจนถึงขั้นขายลูกสาวกิน คิดจะจับใส่ตะกร้าล่างน้ำล่ะสิท่า ต่อให้สวยแค่ไหนแต่เขาก็ไม่เอาผู้หญิงโสโครกแบบนี้หรอก คงผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน

“เป็นไง สมใจเธอแล้วใช่ไหม ชอบฉันมากไม่ใช่หรอ”

“นั่นมันเมื่อก่อน”

“ฉันจะรอดูก็แล้วกัน อย่าเสียใจล่ะ...ถ้าเป็นได้แค่เมียในนาม”

หญิงสาวจิกเล็บลงบนฝ่ามือ ฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอเงยหน้าขึ้นเห็นเตวิชญ์ส่งยิ้มให้ช่างภาพเสมือนว่าตอนนี้กำลังจะแต่งงานกันจริงๆ ต้องแกล้งเล่นละครตบตาให้เนียนที่สุด

ใครบอกว่าเธอดีใจ

การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก ไม่มีใครปรารถนาหรอก

เป็นงานแต่งเล็กๆไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรมาก มีแค่ญาติฝ่ายชายแค่ไม่กี่คน ส่วนญาติทางฝ่ายหญิงมีประมาณสิบคน ไม่มีนักข่าวและไม่ได้ประกาศให้ใครรู้ว่าเธอกับเขาแต่งงานกันเพราะไม่มีเพื่อนของฝ่ายชายมาร่วมงานแม้แต่คนเดียว

“เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวสวมแหวนแต่งงาน”

กึก~

เตวิชญ์ขบกราบแน่นดึงมือของทิชากรเข้ามาอย่างไม่ทะนุถนอมเท่าไหร่ การแต่งงานในครั้งนี้เขาไม่นับ เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารัก หนำซ้ำยังรู้สึกเกลียดจนแทบไม่อยากจะมองหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะอยากแก้แค้นให้รมิดา เขาไม่มีทางแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด!

“ฉันจะบอกอะไรไว้อย่างนะ ถึงเราจะแต่งงานกันก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะรักเธอ” ชายหนุ่มพูดขึ้นขณะรูดแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายพร้อมบีบนิ้วเล็ก “...เพราะเธอไม่ใช่คนที่ฉันอยากจะแต่งงานด้วย!"

ทิชากรไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะตอนนี้ครอบครัวของเธอตกเป็นรอง ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงแล้วหันไปยิ้มให้กล้องหลังสวมแหวนแต่งงานเสร็จ จากนี้ชีวิตของเธอคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“ขอให้คู่บ่าวสาว...รักและซื่อสัตย์ต่อกันทั้งในยามทุกข์และยามสุข อีกคนเป็นไฟ อีกคนก็ต้องเป็นน้ำคอยดับไฟ ดูแลซึ่งกันและกันในยามเจ็บไข้ได้ป่วย รักและเคารพกันตลอดไป...”

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีก็ถึงคราวส่งคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอ ซึ่งเรือนหอแห่งนี้คือบ้านที่คุณหญิงเทียมศิริซื้อไว้เพื่อเกร็งกำไรต่อ แต่ด้วยความที่ตนอยากอุ้มหลานจนทนไม่ไหวจึงเลือกบ้านหลังที่ดีที่สุดในโครงการเป็นเรือนหอ เพราะอยากให้คู่ข้าวใหม่ปลามันได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง  

“ถึงขั้นเลือกบ้านหลังที่ดีที่สุดในโครงการเป็นเรือนหอเลยหรอครับ” เจ้าบ่าวหมาดๆบ่นหลังรถลีมูซีนคันหรูจอดที่หน้าบ้าน

“ลูกชายแต่งงานทั้งทีแม่ก็ต้องทุ่มสุดตัวสิ”

“มันก็แค่งานแต่งทั่วไป ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรขนาดนั้น อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นคือคนที่แม่หาให้ ผมไม่ได้เต็มใจแต่งงานสักหน่อย”

ทิชากรที่เดินตามหลังมาติดๆได้ยินเต็มสองหู แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่รับรู้อะไร เธอเดินเข้ามาเคียงข้างสามีหมาดๆแต่เขาเขยิบหนีเว้นระยะห่างเหมือนรังเกียจ

“ไหนๆก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว อะไรที่เคยทำไม่ดีก็ให้ลืมมันไปซะนะ อดีตก็คือดีต ไม่มีใครสมบูรณ์แบบไปซะทุกเรื่องหรอก แม่ขออวยพรให้ลูกๆทั้งสองคนรักและดูแลกันไปนานๆ และที่สำคัญ...รีบๆมีเจ้าตัวเล็กให้แม่อุ้มนะ”

ทิชากรได้ยินเสียงเหอะในลำคอของอีกฝ่าย เธอเดินเข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่ นางอมรรัตน์ร้องไห้หลั่งน้ำตา ดีใจที่ลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วถึงจะเป็นการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักก็เถอะ อย่างน้อยทิชากรก็ทำเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว

“อดทนนะลูก จะดีใจหรือเสียใจก็เก็บมันเอาไว้ข้างใน ตอนนี้เรายังต้องพึ่งเขา ไว้ตาพีทเรียนจบเมื่อไหร่...แม่จะมารับลูกกลับนะ”

“ค่ะคุณแม่...หนูจะอดทน”

...เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกลับไป บ้านทั้งหลังก็เหลือเพียงเตวิชญ์กับทิชากรสองคน ชายหนุ่มกระชากเนคไททิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนจะคว้ามือถือโทรหาใครบางคน ส่วนเจ้าสาวหมาดๆทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนมองสถานการณ์นิ่งๆว่าเขาจะทำอะไร

“เรียบร้อยแล้ว เข้ามาได้”

“นะ...นั่นคุณจะทำอะไร”

“คิดว่าคืนนี้ฉันจะนอนกับเธอหรอทิชากร”

ชายหนุ่มรีบดึงแหวนออกจากมือตัวเองเพราะเขาแค่แกล้งสวมมันไปงั้นๆ ก่อนจะมีเสียงรองเท้าส้นเข็มเดินเข้ามาในบ้าน ทิชากรหันกลับไปมอง เห็นสาวสวยสุดเซ็กซี่รูปร่างอรชรเดินเข้ามาควงแขนเตวิชญ์ด้วยท่าทางสนิทสนมขั้นสุด

“ถึงว่า...ทำไมช่วงนี้คุณเตวิชญ์ไม่ไปที่ไนท์คลับ”

“ผมไม่ค่อยว่างน่ะ แต่หลังจากนี้ผมมีเวลาว่างให้คุณทั้งคืน”

“นี่หรอคะภรรยาของคุณ” เธอหันมาส่งยิ้มให้ด้วยท่าทางเป็นมิตร ทิชากรชาไปทั้งร่าง ทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติกันชัดๆ! “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

“เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะครับ ตอนนี้ห้องพร้อมแล้ว” เตวิชญ์โอบร่างบางเข้ามาแนบลำตัว ก่อนจะหันไปพูดกับทิชากรที่ยืนหน้าเสียอยู่ “คืนนี้เธอนอนข้างล่างก็แล้วกัน เพราะห้องของเรามีคนจองแล้ว”