นางร้ายที่คุณ(ไม่)รัก

ตึก!ตึก!

“บ้าจริง!” เจ้าของใบหน้าเฉี่ยวสุดแสนเย้อหยิ่งอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือบังน้ำฝน “ตกมาทำไม!”

ร่างผอมเพรียวในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนอินเตอร์ยืนอยู่บนถนนขณะที่ฝนเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ บริเวณนี้เป็นพื้นที่โล่งแจ้งมีแค่ต้นไม้ใหญ่ แต่นั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเพราะถ้าไปหลบฝนใต้ต้นไม้อาจมีสิทธิ์ถูกฟ้าผ่า แต่เธอดันจอดรถไว้ฝั่งตรงข้ามนี่สิ ถนนสี่เลนก็ค่อนข้างกว้าง จะยืนอยู่ตรงนี้ก็เปียก ดวงตาเฉี่ยวรีบมองซ้ายมองขวา ดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีรถยนต์วิ่งมาเธอก็ตัดสินใจวิ่งข้ามถนนทันที

ซ่า..ซ่า...ซ่า

ฝนกระหน่ำเทลงมาไม่ลืมหูลืมตาจนทุกอย่างขาวโพลนจนเปียกปอนไปทั่วทั้งร่าง แต่อีกนิดเดียวจะถึงรถแล้ว เธอรีบเร่งฝีเท้าเพื่อจะให้พ้นถนน แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรรถพ่วงดังขึ้นหลายครั้งติด

ปรี๊ดด!ปรี๊ดด!!

“ว้ายยย!!!”

กว่าจะรู้ตัว...รถพ่วงคันมหึมาก็อยู่ในระยะแค่ไม่กี่เมตร หญิงสาวกรี๊ดร้องด้วยความตกใจพร้อมเสียงแตรรถพ่วงดังระงม จนผู้คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามหวีดร้องขึ้น

“ระวังรถ!!”

ปึก!

"กรี๊ดดด!!"

ชั่วพริบตาเหมือนมีอะไรบางอย่างกระชากเข้าที่เอวจนร่างเซล้มลง รถพ่วงคันใหญ่ปาดหน้าไปอย่างหวุดหวิดล้อของมันปั่นเอาน้ำจากพื้นสาดกระเด็นไปทั่วทุกทิศ

แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย หนำซ้ำยังรู้สึกนุ่มๆที่พื้น

“ข้ามถนนระวังหน่อย ตรงนี้เป็นทางโค้งเกิดอุบัติเหตุบ่อย”

น้ำเสียงนุ่มละมุนดังจากข้างล่าง เธอรีบก้มดูพบว่าตอนนี้เรือนร่างทับใครบางคนอยู่ ปลายจมูกห่างจากใบหน้าหล่อเหลาแค่คืบ

จมูกโด่งสันเป็นคม ริมฝีปากบางหยักได้รูป ใบหน้ายาวเรียวรับกับหน้าผาก เส้นผมดำสนิท เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอามากๆ แม้กระทั่งเปียกฝนยังหล่อ ทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอจำใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน จำได้แม้กระทั่งสีของชุดยูนิฟอร์ม

...ผู้ชายคนนี้เขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้

@หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

“ได้ข่าวว่าบอยห้องสามตามจีบเธอจริงๆหรอ” เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้หญิงสาวหน้าเฉี่ยวสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันมาคุยกับเพื่อนด้วยสีหน้าออกแนวเย็นชาพร้อมเบ้ปากนิดๆ

“อืม”

“แหม...บอยคิดยังไงมาจีบเธอ ไม่รู้ฉายาของคุณหนูแพมหรอ”

“ฉันปฏิเสธไปแล้วแหละ รำคาญอ่ะ”

“รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่สนใจผู้ชายแต่ก็ยังกล้ามาจีบ นี่ถ้าฉันสวยเหมือนเธอคงเปลี่ยนผู้ชายควงทุกวันไปแล้ว”

“…”

สาวหน้าเฉี่ยวไม่ได้ตอบกลับแต่นั่งครุ่นคิดถึงใครบางคน แม้จะมีใบหน้าดุเป็นอาวุธแต่มันก็มีผู้ชายบางประเภทที่ต้องการสยบความเย่อหยิ่งของเธอแล้วเอาไปเม้าท์กันในกลุ่ม ทำให้เธอไม่ค่อยชอบนิสัยของผู้ชายพวกนี้เท่าไหร่ ยิ่งเป็นพวกลูกคนมีตังค์ยิ่งไม่แคร์ความรู้สึกใคร

“ผู้ชายขายขนมจีบทุกวันแบบนี้ไม่หวั่นไหวบ้างหรอ แต่นายมิคที่เคยตามจีบเธอก็หล่อนะ”

“ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้อ่ะ เพราะบางทีพวกผู้ชายมันก็น่ารำคาญ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากมีปัญหากับพวกผู้หญิงในโรงเรียน” ปากพูด แต่ใจลอยไปหาใครบางคน

“หรือเธอไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างที่คนอื่นเขาสงสัยกัน เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ฉันไม่เคยเห็นเธอคุยกับผู้ชายเลยนะ”

“ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”

“วะ..ว่าไงนะ! ผู้หญิงหรือผู้ชาย? ”

“…ผู้ชาย”

“ชื่ออะไร? อยู่ห้องไหน? หล่อมั้ย? ”

“ฉันไม่รู้จักเขา”

“อ่าว ไม่รู้จักแล้วไปชอบได้ยังไง”

“ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจาก...ความบังเอิญ”

เหตุบังเอิญทำให้หัวใจของเจ้าหญิงน้ำแข็งพังทลายลง เป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิตที่ทำให้ใจเต้นรัวถึงแม้จะเจอกันเป็นครั้งแรก หญิงสาววัยมัธยมปลายที่ไม่เคยเปิดใจให้ใครแม้จะมีผู้ชายหล่อๆมาตามจีบ กลับรู้สึกหวั่นไหวกับคนแปลกหน้า

 ใช่...เธอชอบผู้ชายคนนั้น

และตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยที่ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้

ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร...ชื่ออะไร