09 ไร้สาระ

#เช้าวันต่อมา

ฉันขับรถไปรอคุณจอมอยู่ที่หน้าโรงแรมที่เจอกับเขาเมื่อวาน แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าจะได้เจอกับเขาที่นี่หรือเปล่า แต่ฉันก็ยังพอมีหวังว่าจะได้เจอเขาที่นี่ จะได้ถามและเคลียร์เรื่องอะไรที่มันยังไม่ลงตัวไปเลย

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >>> หนึ่ง

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดรับสายก่อนจะต่อเข้าไปกับรถเพื่อที่จะได้ไม่ต้องถือโทรศัพท์ให้เมื่อยมือ

"ว่าไงหนึ่ง"

( นี่เธออยู่บ้านหรือเปล่า )

"ไม่ฉันอยู่ข้างนอกเธอมีอะไรหรือเปล่า?"

( เอาไว้เธอกลับมาแล้วเดี๋ยวฉันไปหาที่บ้านนะ คุยแบบต่อหน้ามันน่าจะสะดวกกว่า )

"ได้สิงั้นแค่นี้ก่อนนะฉันมีธุระต้องทำ"

( จ้ะ )

ฉันกดวางสายและพยายามมองหาไปรอบๆ เผื่อว่าเขาจะมาแล้วแต่ฉันยังไม่เห็น

ผ่านไปไม่นานเขาก็มาจริงๆ แต่เพิ่งจะขับรถเข้ามาในโรงแรมดูเหมือนว่าจะออกไปไหนกันมากับผู้หญิงที่ฉันเจออยู่เมื่อวาน

หรือว่าเพิ่งกลับมากันนะ?

แต่จะว่าไปผู้หญิงคนนี้ก็ดูหน้าตาคุ้นๆ เหมือนว่าฉันเคยเจอที่ไหนนะแต่นึกไม่ออก

"คุณจอม" ฉันเรียกชื่อของเขาเบาๆ ทำให้เขาหันมามองและทำสีหน้าตกใจเอามากๆ เมื่อได้เห็นหน้าฉัน

เห็นหน้าเมียตัวเองแค่นี้มันน่าตกใจน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ

"เธอมาทำอะไรที่นี่ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?"

"...." ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรง พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหนักใจ "ฉันโทรไปถามเพื่อนคุณมาแล้ว คุณไม่ได้...อ๊ะ!?"

จู่ๆ เขาก็คว้าแขนฉันและพาเดินออกมาจากตรงนั้น

"อะไรของคุณเนี่ย ลากฉันออกมาทำไมฉันเจ็บนะ!"

"เธอรู้อะไร!?"

"ก็ฉันพยายามโทรไปหาคุณส่งข้อความหาคุณ พยายามติดต่อคุณทุกทาง แต่ก็ติดต่อคุณไม่ได้เลย ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ก็เลยไปถามเพื่อนของคุณ และฉันก็ได้รับคำตอบ...ที่เป็นความจริง!"

"...." สีหน้าของคุณจอมเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ตกใจอะไรเลยที่ฉันรู้เรื่องนี้

"คุณโกหกฉันทำไม?"

"...." เขาอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่พักนึง จะพูดอะไรก็ไม่พูดออกมา ทำอย่างกับว่ามันน่ากลัวขนาดนั้นกะอีแค่คำตอบเล็กน้อยพวกนี้

"ฉันไม่เคยว่าอะไรคุณหรอกนะ ถ้าคุณจะไปไหนไม่กลับบ้าน ขอแค่อย่างเดียวขอแค่คุณบอกกันสักคำว่าคุณอยู่ที่ไหนทำอะไร ฉันจะได้ไม่ต้องคอยเป็นห่วง คุณอย่าทำเหมือนกับว่าตัวเองตัวคนเดียวได้ไหม"

"พูดจบแล้วใช่ไหม?"

"ห๊ะ!?" ฉันร้องอุทาน ฉันอุตส่าห์พูดตั้งยาวเหยียดเพื่อที่จะบอกกับเขาว่าไม่ควรทำแบบนี้ ตอนแรกฉันนึกว่าจะได้ยินคำขอโทษซะอีก แต่เขากลับพูดว่า พูดจบแล้วใช่ไหมมันใช่เหรอมันใช่จริงดิ?

"ฉันมีเรื่องต้องทำต่อ ไม่มีเวลาคุยอะไรกับเธอหรอกนะ"

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ ทำไมคุณถึงดูสนิทสนมไปรับไปส่งแบบนั้น"

"เรื่องส่วนตัวไม่ต้องยุ่งจะได้ไหม!" เขาขึ้นเสียงกับฉัน

"...." ฉันเป็นเมียผัวไปไหนมาไหนกับใครฉันไม่มีสิทธิ์รู้เลยเหรอ "ถามจริงๆ นะ สถานะของเราในตอนนี้ มันเรียกว่าอะไรเหรอ?"

ฉันกลั้นใจเลยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสถานะของฉันกับเขาในตอนนี้มันคือสถานะแบบไหน เรายังเป็นแฟนกันยังเป็นคนรักกันอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า

หรือว่าอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว

"เธอเองก็โตแล้วนะ ทำไมต้องมาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย?"

"ฉันก็แค่อยากรู้ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณเปลี่ยนไปมาก คุณเริ่มตีตัวออกห่างจากฉัน เริ่มโกหก ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป"

"...." เขาเงียบไม่ได้ตอบอะไรฉัน

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขารู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากขนาดไหน แต่ฉันรู้ว่าเขาเปลี่ยนไปมาก

"คุณอยากเลิกกับฉันแล้วเหรอ?" คำถามนี้เป็นอะไรที่ฉันโคตรกลัวคำตอบของมันเลย ฉันคบกับคุณจอมมานานตั้งแต่สมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน จนถึงตอนนี้ก็เกือบจะ 10 ปีแล้ว เขาเป็นทั้งชีวิตของฉันเลยล่ะ ฉันไม่มีพ่อแม่ไม่มีครอบครัว ฉันมีแค่เขา...แค่เขาคนเดียวจริงๆ

"พูดอะไรของเธอไร้สาระจริงๆ โตแล้วนะหัดพูดอะไรให้มันมีสาระหน่อยสิ"

"แล้วแบบนี้มันไร้สาระตรงไหน?" ฉันถามเขา ขณะที่เขากำลังจะเดินออกไป

"ถ้าอย่างนั้นเธอก็เก็บเอาไปคิดเองก็แล้วกันว่ามันไร้สาระแบบไหน ตอนนี้ฉันมีเรื่องต้องทำ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนั้น และก็ไม่ต้องมาดักรอเจอฉันที่นี่อีก ถ้าฉันอยากกลับบ้านเดี๋ยวฉันก็กลับเอง ต่างคนต่างแยกย้ายกันทำงานเธอไม่เข้าใจเลยเหรอ?"

"...." พูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามที่ฉันถามก่อนหน้านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเลี่ยงที่จะตอบคำถามนี้

มันไม่ได้ยากขนาดนั้นเลยนะ สำหรับฉันถ้าอยากเลิกหรือรู้สึกเบื่อกันแล้วก็แค่บอกกันมาตรงๆ ไม่ใช่ปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันคลุมเครืออยู่แบบนี้

ก็จริงอยู่ที่เขาบอกว่าเราสองคนก็ไม่ได้อายุน้อยแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไรพูดอะไรก็ควรมีสาระมากกว่านี้ แต่คำถามของฉันมันก็ไม่ได้ไร้สาระนะ

ฉันเดินกลับไปที่รถของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะเดินตามเขาต่อทำไม

ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยกลัวหรือคิดอะไรมากกับเรื่องพวกนี้แต่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้ว

มันจะดูคิดเองเออเองไปไหมถ้าฉันจะบอกว่าฉันกำลังคิดว่าเขามีคนอื่น และเพราะเขามีคนอื่นก็เลยทำให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เขาไม่ได้อยากทิ้งฉันเหมือนกับว่าจะเก็บไว้ทั้งสองคน จับปลาสองมือแบบนั้น

อ้อ...ฉันลืมบอกไปสิ่งที่ฉันรับไม่ได้เลยอีกอย่างนึงคือมือที่สาม ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้แฟนของตัวเองไปมีผู้หญิงคนอื่นหรอกไม่มีผู้หญิงคนไหนใจกว้างขนาดนั้นรวมถึงฉันด้วย

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >>> หนึ่ง

"ฮัลโหลว่าไง"

( ฉันมารอเธออยู่ที่บ้านแล้วนะรีบมา )

"ห๊ะ!? ทำไมไปเร็วจัง"

( ไม่รู้สิฉันใจร้อนฉันอยากบอกเรื่องนี้กับเธอเร็วๆ รีบมานะฉันจะรอ )

"อ่าๆ โอเคๆ จะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละ"

ฉันกดวางสายและขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านทันที มีเรื่องอะไรด่วนขนาดนั้นถึงได้เรียกฉันให้กลับบ้านด่วนแบบนี้ เจ้านายไล่ออกจากงานหรือไงกัน