10 เมียน้อย

ไม่นานฉันก็ขับรถกลับมาถึงบ้านของตัวเอง และรถของหนึ่งก็จอดรออยู่ในบ้านของฉันเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินเข้าไปในบ้านหนึ่งก็เดินออกมาหาฉันด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูร้อนใจ

"มีอะไรหรือเปล่าหนึ่ง ทำไมเรียกฉันมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?"

"เธอหายไปไหนมาเหรอ?"

"ฉันออกไปหาคุณจอมมาน่ะ"

"แล้วเจอหรือเปล่า?"

"เจอ...แต่ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ยิ่งคุยยิ่งทะเลาะกัน"

"แล้วเขาได้บอกอะไรกับเธอหรือเปล่า?"

"บอกอะไรเหรอ ไม่นะ" ฉันปฏิเสธ เพราะเขาไม่ได้บอกอะไรเลยมีแต่ฉันที่ยิงคำถามลูกเดียว เขาเองก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

"...."

"มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"เข้ามาข้างในก่อนเถอะ"

"...."

ฉันเดินตามหลังหนึ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนที่เราจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวในบ้านของฉัน

"มีอะไรเหรอ?"

"ฟังและตั้งสติให้ดีนะรชา"

"...."

"เพื่อนฉันมันบอกว่า สามีของเธอแอบไปแต่งงานเงียบๆ และจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนึง"

"วะ ว่าไงนะ!" จู่ๆ หูฉันมันก็อื้อดับไปหมดเลย นี่ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม สิ่งที่หนึ่งพูดมันเป็นความจริงเหรอ

"คุณจอมเขาแต่งงานแล้ว และเขาก็จดทะเบียนสมรสแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาคุยเรื่องนี้กับเธอหรือยัง แต่เดาว่าน่าจะยังไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ ฉันรู้ว่าเธอมาก่อนรู้ว่าเธอคบกับคุณจอมมานาน แต่ผู้หญิงคนนั้นได้แต่งงานได้จดทะเบียนสมรสแล้วก็ถือว่าเขาเป็นสามีภรรยากัน ฉันไม่อยากให้ใครมองเธอว่าเป็นเมียน้อย"

"ละ แล้วเธอไปรู้มาจากไหน แล้วมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นความจริง"

"ก็เพื่อนของฉันเป็นคนบอกเอง มันยังไปร่วมงานแต่งอยู่เลยเพราะเจ้าสาวเป็นคนรู้จัก แต่ไม่คิดว่าเจ้าบ่าวจะเป็นคุณจอม"

"...." อยู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาดื้อๆ ทำไมฉันรู้สึกเจ็บ รู้สึกจุกอะไรขนาดนี้ล่ะ นี่ฉันไม่เคยเจออะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกดิ่งได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย

รสชาติของการถูกหักหลังมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ใครต่อใครเขาถึงได้ร้องไห้ฟูมฟาย บางคนถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้าและพยายามฆ่าตัวตาย เพราะมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง

ฉันไม่คิดว่าคุณจอมจะทำแบบนี้กับฉันได้ ฉันเชื่อใจเขามาโดยตลอด เชื่อว่าเขาจะไม่มีวันหักหลังฉัน และก็คิดมาตลอดว่าสักวันเราสองคนคงได้จัดงานแต่งงานร่วมกัน

แต่มาวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันคิดมันกลับพังทลายลงเพราะคำว่า หักหลัง

"รชา...ฉันก็ไม่ได้อยากจะบอกกับเธอ เพราะฉันกลัวว่าเธอจะ...ไม่รู้อะ..ฉันบอกไม่ถูก แต่ฉันไม่อยากให้เธอถูกมองไม่อยากให้เธอกลายเป็นเมียน้อย ต่อให้เธอจะมาก่อนก็ตาม"

"...." ต่อให้หนึ่งจะมาบอกหรือไม่มาบอกเรื่องนี้กับฉัน ซักวันเรื่องนี้ก็ต้องถูกเปิดเผยออกมาอยู่ดี

นี่เหรอสิ่งตอบแทนความซื่อสัตย์ที่ฉันมีกับคุณจอมมาตลอดระยะเวลาเกือบ 10 ปี นี่เหรอสิ่งที่เขาตอบแทนความรักจากฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารักกันหรือว่าแค่ฉันรักเขาข้างเดียวกันแน่

ถ้าไม่รักกันเขาจะมาทำให้ฉันหวั่นไหวทำให้ฉันยกหัวใจทำให้ฉันยอมยกทุกอย่างให้กับเขาทำไม

"ฮึก...ฮื้อ"

"รชา!"

"ฮึกฮื้ออ....ฉันเจ็บเหลือเกินหนึ่ง เจ็บเหลือเกิน ทำไมล่ะ ทำไมมันต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมเขาต้องทำกับฉันแบบนี้ ฉันทำผิดอะไรฉันไม่ดีตรงไหน" ฉันโวยวายขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้น อีกทั้งน้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่ยอมหยุด อยากจะรู้นักว่าจิตใจของเขาทำด้วยอะไรถึงได้ทำกันได้ขนาดนี้ อยากจะรู้จริงๆ ว่าเขายังเห็นฉันเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่า หรือว่าเห็นแค่ฉันเป็นควายตัวนึง ที่จะหลอกหรือพูดอะไรก็ได้เพราะยังไงฉันก็เชื่อใจเขาอยู่แล้ว

"เธอไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือเขาต่างหาก ผู้ชายเห็นแก่ตัวต่อให้มีเพชรเม็ดงามอยู่ตรงหน้ามันก็มองไม่เห็นหรอก ปล่อยมันไปเถอะรชา เจ็บหน่อยแต่ก็ดีกว่าเธอรั้งผู้ชายอย่างนั้นไว้และต้องเจ็บอีกไม่รู้กี่ครั้ง"

"ฮึกฮื้ออ....ฮึกหนึ่ง ฉันเจ็บ..." หัวใจของฉันเหมือนถูกขยี้และทิ้งลงดินเหยียบซ้ำอีกนับครั้งไม่ถ้วนจนมันแหลกเหลว มันทั้งเจ็บและจุกจนฉันอยากจะกรีดร้องให้ตายไปเลย

"ไม่เป็นไรนะรชา ต่อให้เธอไม่มีผู้ชายคนนั้น เธอก็ยังมีฉันมีคนรอบข้างที่รักเธอนะ"

"....." ฉันเงียบ ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ฉันจะไม่ยอมตกเป็นของเขา จะไม่ยอมยกหัวใจให้ ฉันจะไม่ยอมทำอะไรเพื่อเขาขนาดนี้เลย แต่นี่เพราะฉันไม่รู้ไงฉันเลยยอมให้เขาทุกอย่างเพราะคิดว่าเขาจะดูแลฉันได้ดี คิดว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษ

ระยะเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันมามันคงไม่เคยมีความหมายอะไรเลยสินะ ฉันไม่ได้เสียดายอะไรเลยนะ ไม่เคยเสียดายเงินทองหรือของอะไรก็ตามที่ฉันเคยเสียไปให้กับเขา ฉันเสียดายแค่วันเวลาเสียดายแค่ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันเคยมีให้กับเขา วันเวลาที่เราเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ทั้งตอนที่เรามีความสุขและตอนที่เรามีความทุกข์

ระยะเวลาไม่สามารถประเมินคู่ชีวิตได้เลย ต่อให้เราจะคบกับเขามานานมากแค่ไหน พอถึงจุดที่เขาจะไปเขาก็ไปแบบไม่ร่ำลาไปแบบหักหลัง

"เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเองนะ และถ้าพรุ่งนี้ไปทำงานต่อไม่ไหวเธอก็ไม่ต้องไปทำ เดี๋ยวฉันคุยกับผู้จัดการให้เองเขาน่าจะเข้าใจเธอ"

"ฉันอยู่เองได้เธอกลับไปพักผ่อนที่คอนโดเถอะ"

"ฉันปล่อยให้เพื่อนที่กำลังมีอารมณ์ดิ่งแบบนี้ให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก"

"ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะฆ่าตัวตายหรอก ชีวิตฉันมีค่ามากกว่านั้น"

"ฉันรู้ว่าชีวิตเธอมีค่า แต่ฉันกลัวว่าเธอจะคิดมาก"

"ไม่คิดมากสิแปลก" ฉันเถียงหนึ่งกลับ ก่อนที่น้ำตามันจะมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอื้นลอยๆ

มาเจอแบบนี้ใครไม่คิดมากไม่ร้องไห้บ้างล่ะ ต่อให้ฉันจะเข้มแข็งมากแค่ไหน ฉันก็มีจุดที่ทำให้ฉันมีน้ำตาเหมือนกัน มีจุดที่ทำให้ฉันอ่อนแอมากๆ เช่นกัน

"อีกอย่างถ้าคุณจอมกลับมา ฉันจะได้คอยอยู่เป็นเพื่อน จะได้ไม่ต้องอยู่สองต่อสอง"

"เขาคงไม่มาหรอก และอาจจะไม่กลับมาเลยด้วยซ้ำ"

"...."

"เขาก็คงจะอยู่กับคนใหม่ของเขา อยู่กับภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย"

ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกตัวเองนะ ฉันเคยพูดกับเขาหลายครั้งแล้วว่าอยากแต่งงานอยากมีลูก แต่เขาก็มักจะบอกเสมอว่าเขายังไม่พร้อมยังไม่อยากมีลูก

เป็นเพราะตัวเขาไม่พร้อมจริงๆ หรือเป็นเพราะคนนั้นเป็นฉันกันแน่ก็ไม่รู้สิ