07 โดดเดี่ยว

#เวลาผ่านไป

รชา Talk

ทุกวันนี้ฉันใช้ชีวิตจมปลักอยู่กับความสับสน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรตัดสินใจยังไงต่อดี ถึงฉันกับคุณจอมเราจะทะเลาะกันบ่อยแต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันทุกวัน ส่วนใหญ่เขาจะออกไปบ้านเพื่อนมากกว่า ส่วนฉันก็อยู่ตัวคนเดียวโดดเดี่ยวมากจริงๆ ในแต่ละคืน

เราเริ่มพูดคุยกันน้อยลง มีเวลาด้วยกันน้อยลง ฉันยอมรับว่ามันแปลกและเปลี่ยนไปมาก ชีวิตคู่ของเรามันไม่เหมือนเดิมมาตั้งนานแล้วแต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้

ภายในระยะครึ่งปีฉันจมอยู่กับความสับสนแบบนี้มาตลอด ตอนนี้ฉันเองก็ไม่ได้อายุน้อยๆ เหมือนกับเด็กอายุ 20 ต้นๆ แล้ว ปีหน้าฉันก็อายุครบ 30 แล้ว จะให้ฉันมัวแต่นั่งหาชีวิตคู่อย่างเดียวมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก และก็คงไม่มีใครอยากเปลี่ยนคนรักหลายๆ คน ถ้าหากที่เรามีอยู่มันดีอยู่แล้ว

วันหยุดฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรไม่รู้จะไปที่ไหน หลังจากทำงานบ้านเสร็จฉันก็ไม่มีงานทำต่อ และคุณจอมเขาก็ไม่ได้อยู่บ้านด้วย

________________________

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

( ฮัลโหลว่ายังไงรชา )

"เย็นนี้ไปไหนหรือเปล่า?"

( ไม่ได้ไปไหนนะ เธอมีอะไรหรือเปล่ารชา )

"ว่าจะชวนมากินข้าวที่บ้านน่ะ ฉันกินข้าวคนเดียวมันเหงา"

( ได้สิ เดี๋ยวตอนเย็นจะเข้าไปหานะ แล้วเดี๋ยวแวะซื้อของเข้าไปอีกด้วย )

"อื้ม แค่นี้ก่อนนะ"

( จ้ะ )

ฉันกดวางสายจากหนึ่งเพื่อนสนิทที่ทำงาน ก่อนจะเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเอาไว้สำหรับกินข้าวตอนเย็นวันนี้ ฉันคิดว่าคุณจอมเขาคงไม่กลับบ้านหรอก เพราะปกติเขาก็ไม่ค่อยกลับอยู่แล้ว ถึงจะกลับมาก็แค่อาบน้ำหรือมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกไปใหม่

เพื่อนๆ ของฉันหลังจากที่จบงานกินเลี้ยงในวันนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยจนกระทั่งวันนี้

และก็ไม่รู้เมื่อไรจะมีโอกาสได้จัดงานเลี้ยงหรือจัดงานแต่งชวนเพื่อนๆ มาอยู่ร่วมกันบ้าง

#เวลาต่อมา

ขณะที่ฉันกำลังยืนเตรียมอาหารอยู่ ฉันก็ได้ยินเสียงรถแล่นดังเข้ามาในบ้าน เสียงนี้เป็นเสียงรถของคุณจอมนี่นา

ทำไมวันนี้เขาถึงกลับเร็วได้ล่ะ?

"...." เขาเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่พอได้เห็นหน้าของฉันรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขากลับหายไปทันที ราวกับว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้รอยยิ้มของเขาหายไป

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะไม่สบายหรือเปล่า?" ฉันเอ่ยถามในฐานะของภรรยาที่อยากจะรู้สารทุกข์สุขดิบของสามี

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายดี วันนี้ฉันไม่กินข้าวนะไม่ต้องเตรียมเผื่อ อ้อ...ฉันจะไปนอนที่บ้านเพื่อนนะ ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาเมื่อไหร่"

"มีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมช่วงนี้คุณนอนบ้านเพื่อนบ่อยจัง คุณไม่กลัวขโมยจะมาขึ้นบ้านบ้างเหรอคะ ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวคุ้นเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าถ้ามีคนเข้ามาทำร้ายฉันจะเป็นยังไง"

"เธอเองก็โตแล้วนะ ดูแลตัวเองสิ แค่นี้เองทำไมต้องให้คนอื่นดูแลด้วย"

"...." ฉันสะอึกไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าคนอื่นจากปากของเขา ฉันพอเข้าใจนะว่ามันอาจจะเป็นคำเปรียบเทียบตัวของฉัน แต่น้ำเสียงของเขามันบ่งบอกว่าฉันเป็นคนอื่นในสายตาของเขาจริงๆ "ตกลงเราเป็นอะไรกันคะ?"

"ฉันไม่มีเวลามาคุยกับเธอนะฉันต้องรีบไป" ว่าแล้วเขาก็ขึ้นไปด้านบนทันที ก่อนจะเดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบเขื่อง

"คุณจะไปอยู่หลายวันเหรอคะ ทำไมถึงเอาเสื้อผ้าไปเยอะ?"

"อืม ฉันจะไปอยู่หลายวัน" เขาตอบเสียงเรียบ

"...."

"ฉันไปก่อนนะมีอะไรเธอก็ทิ้งข้อความเอาไว้ก็ได้ไม่ต้องโทรไปฉันต้องทำงาน"

"...." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไรเขาก็เดินออกไปก่อนซะแล้ว

นี่ฉันจะมีโอกาสได้คุยกับเขาดีๆ บ้างสักครั้งไหมเนี่ย ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่างานที่เขาทำมันเป็นงานแบบไหนกัน ทำไมถึงต้องไปค้างคืนบ่อยๆ ทั้งๆ ที่ตอนกลางวันก็ทำได้

แต่ฉันคงพูดอะไรไม่ได้ใช่ไหม เพราะฉันเป็นแค่แฟนที่อยู่กินกับเขา ไม่ใช่ภรรยาที่จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายถึงจะมีสิทธิ์ในตัวของเขามากขนาดนั้น

#เวลาต่อมา

หลังจากที่คุณจอมออกไปได้ไม่นานหนึ่งก็มาถึงที่บ้านของฉันพอดี จากนั้นเราสองคนก็นั่งพูดคุยและกินข้าวเย็นด้วยกัน

ที่ฉันชวนหนึ่งมาเพราะฉันไม่มีเพื่อนกินข้าว บางทีการนั่งกินข้าวคนเดียวมันก็ไม่ได้ทำให้อาหารหรือรสชาติอาหารมันดีขึ้น มันแค่ช่วยให้จิตใจของเราดีขึ้นก็เท่านั้น

"สามีของเธอไม่อยู่บ้านอีกแล้วเหรอ?"

"นี่เธอยังไม่ชินอีกเหรอ ปกติเขาก็ไม่อยู่บ้านอยู่แล้ว" หนึ่งอาจจะยังไม่ชินหรอก มีแต่ฉันนี่แหละที่ชินอยู่คนเดียว และมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับบ้านหลังนี้ไปแล้ว

"เพราะแบบนี้เธอก็เลยชวนฉันมากินข้าวที่บ้านเธอ"

"ก็ฉันเหงาหนิ อยู่บ้านคนเดียวใครไม่เหงาบ้างล่ะ หลังจากทำงานบ้านเสร็จฉันก็ไม่มีงานทำต่อแล้ว งานที่บริษัทก็ทำจนหมดแล้ว" ฉันบอก เพราะฉันเคยทำงานมาก่อนพอได้มาอยู่แบบนี้ก็เลยรู้สึกเบื่อ

"ฉันเข้าใจ ก็เลยมากินข้าวเป็นเพื่อนเธอนี่ไง จะให้มานอนเป็นเพื่อนก็ได้นะ ฉันอยู่ที่คอนโดก็เหงาเหมือนกันไม่รู้จะทำอะไร"

"ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันไม่อยากมีปัญหากับคุณจอมน่ะ ถ้าเขากลับมาแล้วเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านเขาคงไม่พอใจ"

"แต่ตัวเองก็ไม่อยากจะอยู่บ้านเนี่ยนะ ไม่รู้จักอยากจะเป็นห่วงเมียตัวเองบ้างเลย ที่ฉันเคยบอกว่าถ้าฉันเป็นเธอนะฉันจะเพ่งกบาลสามีของเธอให้เข็ดเลย"

"...." ฉันเองก็อยากจะทำอย่างที่หนึ่งพูดเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงทำไม่ลง ชีวิตคู่มันต้องไม่มีความรุนแรงไม่ใช่เหรอ ถ้าคนเราอยู่ด้วยกันแล้วมีการใช้ความรุนแรงจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้ยังไง

อีกคนนึงเริ่มเสพติดการใช้ความรุนแรง เวลาไม่พอใจ ส่วนอีกคนนึงก็จะเริ่มกลัวอีกฝ่ายจนมีปัญหาในการใช้ชีวิต

"ทำไมเธอไม่ลองตามไปดูบ้างล่ะ"

"ไม่รู้สิ ฉันแค่ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาอ่ะ"

"เผื่อว่าจะเจออะไรดีๆ ไง เธอไม่อยากรู้เหรอว่าสามีเธอไปทำอะไร ทำไมถึงไม่ค่อยอยากจะกลับบ้าน แล้วบ้านเพื่อนมันมีอะไรทำไมถึงได้ไปนอนได้ทุกวัน"

"อืม แล้วว่างๆ ฉันจะแวะไปก็แล้วกัน"