05 นอนบ้านเพื่อน

#บนรถ

"ทำไมเธอถึงคิดจะไปกับไอ้หมอนั่น!?"

"ก็คุณหายไปไหนก็ไม่รู้ฉันจะกลับบ้าน เขาก็เลยอาสาไปส่ง"

"...."

"แล้วคุณหายไปไหนมาคะ ฉันรอคุณตั้งนาน"

"ไปคุยเรื่องงานมาธุระส่วนตัวน่ะ"

"...." รชานั่งเงียบ มันก็เป็นแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว ทุกครั้งที่เธอถามหรืออยากรู้อะไรจากเขาก็มักจะได้รับคำตอบที่ไม่ค่อยน่าพึงพอใจเท่าไร จริงอยู่ที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่บางครั้งก็ไม่เห็นต้องปิดบังกันเลย

"คราวหน้าให้มาตามฉัน ถ้าไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนก็เดินตามหา อย่าไปไหนกับใครให้คนอื่นมองไม่ดี ฉันไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ชายหน้าโง่!"

"พูดเกินไปหรือเปล่าคะ?" เธอหันหน้าไปพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง เธอไม่พอใจที่เขาใช้คำพูดแบบนี้กับเธอ "คุณหายไปไหนฉันยังไม่รู้เลย ครั้งล่าสุดที่ฉันเห็นคือคุณยืนคุยอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนนึง ฉันพยายามโทรหาคุณแล้วแต่ก็โทรไม่ติด พอฉันรอไม่ไหวเพื่อนก็เลยจะอาสาไปส่ง แต่ดันมาเจอคุณซะก่อน นี่เหรอคะสิ่งที่ฉันได้รับ ฉันเป็นคนผิดเหรอ?"

"...." จอมทัพลงน้ำหนักเท้าที่คันเร่งทำให้รถแล่นออกไปเร็วมากขึ้น ทำเอารชาถึงกับเหลียวมองหน้าเขาพลางมองไปที่ถนนด้านหน้าด้วยความกลัว

"คะ คุณจอม!"

"เธออยากให้คนอื่นมองฉันว่าเป็นผู้ชายหน้าโง่เหรอ เมียไปไหนต่อไหนกับผู้ชายแต่ผัวไม่รู้เรื่องอะไรเลย นี่เหรอสิ่งที่เธออยากให้ฉันได้ยิน!?"

"ทำไมคุณต้องพูดจาแบบนี้กับฉันด้วย อยู่กันมาตั้งเท่าไรคุณไม่เคยมีความเชื่อใจฉันเลยแม้แต่น้อย!" รชาหันไปตะคอกใส่คนข้างๆ ด้วยอารมณ์ที่น้อยใจมากและโกรธที่เขาใช้คำพูดดูถูกเธอ ไม่เคยเชื่อใจเธอเลยสักนิด

"...." จอมทัพถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่งให้รถแล่นไปเร็วมากกว่าเดิม ไม่นานก็มาถึงยังบ้านของเขา

รชาเปิดประตูลงจากรถด้วยสภาพที่โซซัดโซเซเพราะเวียนหัว ทว่าจอมทัพกลับถอยรถออกไปด้านนอกและเขาก็ขับรถออกไปเลยปล่อยให้เธอยืนงงและก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปไหน

แต่แบบนี้เธอเองก็ไม่ต้องคิดมากอะไรเลย เพราะเขาก็คงจะไปนอนค้างที่บ้านเพื่อนหรือไม่ก็ออกไปดื่มกับเพื่อนต่อ เพราะเขาทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว

หญิงสาวหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำและไปนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง

NumNum ได้แท็กคุณและเพื่อนอีก15คนในโพสต์

มันเป็นการโพสต์รูปธรรมดานั่นแหละ เพราะนานๆ จะได้มารวมตัวกันแบบนี้ แต่ภายในภาพมันมีสิ่งที่ทำให้รชาต้องจดจ่อไปอยู่กับภาพนั้น คือจอมทัพกำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนนึงด้วยท่าทางสนิทสนม รูปที่สองเริ่มมีการแตะเนื้อต้องตัวกัน และรูปที่สามทั้งสองพากันเดินออกไปตรงมุมมืด มันเป็นช่วงจังหวะที่กล้องของเพื่อนสนิทเธอจับภาพได้ ว่าสองคนนั้นหายไปด้วยกัน

รชากำโทรศัพท์เอาไว้ในมือแน่น พยายามให้กำลังใจตัวเองว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก ทั้งสองอาจจะเป็นแค่เพื่อนสนิทกันและนานได้เจอกันก็เลยพูดคุยกันตามประสาเพื่อนทั่วๆ ไปแค่นั้น

#เช้าวันต่อมา

รชา Talk

ฉันตื่นมาแต่งตัวเตรียมที่จะไปทำงานตามปกติ แต่ก็ยังไม่เห็นคุณจอมกลับมาเพราะไม่เห็นรถของเขา แสดงว่าเขายังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืน ฉันพยายามติดต่อหาเขาแต่ก็โทรไม่ติดเลย มือถือของเขาโทรไม่ติดตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่ฉันจะกลับบ้าน

ตู๊ดๆๆๆ ( ไม่มีสัญญาณตอบรับ )

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันจ้องมองหน้าจอมือถือที่กำลังโทรออกไปหาคุณจอม ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเพราะถ้าฉันเก็บอาหารเช้าไว้ให้แล้วเขาไม่มากินก็กลัวว่ามันจะเสีย เพราะกว่าฉันจะกลับก็ตอนเย็นเลยถ้าไม่ได้ทำโอที

ตู๊ดๆๆๆๆ

เมื่อมั่นใจว่าไม่สามารถติดต่อคุณจอมได้ฉันเลยไม่โทรหาเขาอีกแล้วรีบขับรถไปทำงานที่บริษัท

#เวลาผ่านไป

“หวัดดีรชา”

“หวัดดีจ้ะ มาเช้าจัง” ฉันทักทายเพื่อนสนิทที่ทำงานกลับ

ปกติฉันจะมาทำงานก่อนแต่วันนี้มาสายเพราะมัวแต่พยายามโทรคุณจอม เขาคงยังไม่มีงานที่ไหนหรอก เพราะเพิ่งออกจากงานเก่าและก็ไม่รู้ว่าจะได้งานใหม่ตอนไหน

“ฉันน่ะมาปกติ เธอนั่นแหละทำไมมาสายได้”

“อืม ตื่นสายน่ะ เมื่อคืนไปงานเลี้ยงมาเลยกลับดึกนิดหน่อย” ฉันพูดส่งๆ ไป เพราะเหนื่อยจะพูดเรื่องน่าปวดหัว ไม่อยากเก็บเอามาคิดด้วย

“ถามจริง…คนอย่างรชาเนี่ยนะไปงานเลี้ยง ตั้งแต่รู้จักกันมาฉันยังไม่เคยเห็นเธอเที่ยวกลางคืนเลยนะ”

“ทำงานกลับไปก็เหนื่อยละเลยไม่อยากไป แต่วันนั้นหยุดพอดี อีกอย่างเพื่อนๆ ก็กลับมาจากต่างประเทศเยอะด้วย” จะไม่ไปก็ไม่ได้เนาะ เพราะเพื่อนที่เป็นเจ้าของงานอุตส่าห์มาชวนเองเลย

รู้สึกว่าจะพิเศษเลยมั้ง เพราะคนอื่นๆ ชวนกันในไลน์กลุ่ม แต่ฉันไม่ได้อยู่ในนั้นด้วย

“ว่าแต่หน้าหงอยอีกแล้วนะ”

“ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉันพูดพลางวางมือบนแก้มเบาๆ มันดูออกขนาดนั้นเลยจริงดิ

“แหมรชา เรื่องแค่นี้เองทำไมจะไม่รู้ สีหน้าของคนมีความสุขกับสีหน้าคนกำลังอมทุกข์ทำไมจะดูไม่ออกล่ะ”

“สงสัยจะแฮงค์น่ะ เมื่อคืนดื่มเยอะเหมือนกัน แถมนอนดึกด้วย”

“เอาน้ำหวานมะเดี๋ยวสั่งมาให้”

“ไม่ชอบน้ำหวานอะ” ฉันปฏิเสธเพราะไม่ค่อยกินน้ำหวานเท่าไร นอกจากกาแฟชีวิตนี้ฉันก็ไม่รู้จักอะไรแบบนั้นอีกเลย

“งั้นเอาน้ำผึ้งมะนาว เปรี้ยวๆ หวานๆ จะได้หายแฮงค์”

“อื้ม ขอบใจมากนะ ฉันจะรีบทำงานก่อนล่ะ”

“อะเค เดี๋ยวจะเอามาให้นะ”

“จ้า”

จากนั้นฉันก็รีบเคลียร์งานที่กองมโหฬารอยู่ตรงหน้าของตัวเอง และจะได้เอาไปส่งให้กับผู้จัดการอีกที

ที่ฉันเคยบอกว่าไม่มีงานที่ไหนไม่มีปัญหาหรอกมันจริงนะ เพราะฉันอยู่ที่นี่มาก็เจอปัญหาสารพัดเหมือนกัน มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะรับมือกับมันยังไง

ปัญหากับเพื่อนร่วมงาน ปัญหากับงานที่ทำ ปัญหาสารพัดอย่างที่จะต้องเจอ

ฉันเข้าใจดีว่าความรู้สึกตอนที่เจอปัญหามันเป็นยังไง เพียงแต่ฉันไม่ได้ใจร้อนเหมือนเขา

#ผ่านไปสักพัก

กึกๆๆๆ ( เสียงเคาะโต๊ะ )

“น้ำผึ้งมะนาวแก้แฮงค์มาแล้วจ้ะ”

“ขอบใจมากนะ”

“ไม่เอากาแฟจริงดิ”

“อืม ปวดหัวน่ะ ขอบใจมากนะ”

“จ้า กินให้อร่อย ฉันไปทำงานก่อนล่ะ”

“อื้ม…”