04 หวง

#วันต่อมา

- งานเลี้ยงรุ่น -

รชาเดินเข้าไปในงานเลี้ยงซึ่งจัดอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง และไม่ได้จัดใหญ่โตมโหฬารอะไร เพราะเป็นเพียงงานเลี้ยงเล็กๆ ต้อนรับเพื่อนที่ไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้งเหมือนกับสมัยที่ยังเรียนด้วยกัน

"หวัดดียัยชา!"

"อ้าวน้ำ มานานแล้วเหรอเนี่ย"

"อื้ม มาได้สักพักแล้วล่ะ หวัดดีค่ะคุณจอม ทัพ นึกว่าจะไม่มากับคุณภรรยาซะแล้ว"

"ครับ ต้องมาสิครับ"

"เข้าไปด้านในกันเถอะ เพื่อนๆ รออยู่ด้านในกันแล้ว"

"อื้อ" รชาและเพื่อนสนิทควงแขนกันเดินเข้าไปด้านใน โดยมีจอมทัพสามีของเธอเดินตามหลังไปด้วยติดๆ

ก่อนที่เขาจะไปแยกกับเธอด้านในเพราะได้เจอกับเพื่อนสนิทสมัยเรียนเช่นกัน

"เป็นยังไงบ้างรชา ได้ข่าวว่าเพิ่งได้เลื่อนขั้นที่ทำงานหนิ"

"อื้ม ก็ดีนะ"

"แล้วเมื่อไหร่จะแต่งงานสักทีล่ะ" เพื่อนคนนึงเอ่ยถามขึ้น

"...." คำถามนี้ทำเอารชาถึงกับสะอึกไปเลยเหมือนกัน เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้แต่งงานเมื่อไร และก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้ใส่ชุดแต่งงานเหมือนคนอื่นๆ หรือเปล่า "ไม่รู้สิ"

"เร็วๆ หน่อยน้า ฉันอยากอุ้มหลานจะแย่แล้ว"

"อื้ม..." เธอพยักหน้าตอบรับเพื่อน เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

"แล้วคุณจอมล่ะทำงานอะไร?"

"...."

"เป็นอะไรไปหรือเปล่า?"

"เขาเพิ่งลาออกจากงานน่ะ เห็นว่ามีปัญหาที่ทำงาน แต่ฉันก็ไม่ได้ถามนะว่าเขามีปัญหากับใคร" เธอตอบ

"ไม่เป็นไรไม่ต้องคิดมาก" เพื่อนสนิทตบบ่าของเธอเบาๆ

"ไปหาเพื่อนตรงนั้นดีกว่านะ"

"อื้ม..." รชาเหลียวกลับไปมองสามีที่กำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนสาวอย่างสนุกสนาน ก่อนที่เธอจะเดินตามเพื่อนสนิทของตัวเองไปยังกลุ่มเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกล จากนั้นก็พูดคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยเปื่อย

"หวัดดีรชา"

"หวัดดีตี๋ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นายไปทำงานอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอกลับมาเร็วจัง"

"กลับมาเพราะงานเลี้ยงรุ่นโดยเฉพาะนี่แหละ ไม่คิดว่าจะได้เจอเธอด้วย เห็นว่าเธอทำแต่งาน"

"อื้ม พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดน่ะก็เลยมาได้"

"ว่าแต่เธอสบายดีนะ ตั้งแต่เรียนจบกันไปก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"

"ฉันสบายดี นายเองก็สบายดีสินะ"

"อื้ม ดื่มด้วยกันหน่อยนะ"

"ขอบใจ"

ในขณะที่รชากำลังจะดื่มไวน์ที่เพื่อนสนิทยื่นให้ จอมทัพสามีของเธอก็เข้ามากอดเอวของเธอจากทางด้านหลัง ทำเอาเธอหยุดชะงักและต้องหันกลับไปมอง

"สวัสดีครับคุณจอมทัพ"

"ครับ สวัสดี"

"ยังจำผมได้ใช่ไหมครับ ผมเป็นเพื่อนของรชาสมัยเรียนมัธยม ช่วงเรียนมหาลัยเราก็ยังได้เจอกันบ่อยๆ อยู่ แต่พอเรียนจบแล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"

"ครับ จำได้ครับ คุณเป็นเพื่อนของภรรยาผม"

"...."

"ภรรยาของผมเนี่ยเป็นคนเข้ากับคนง่ายครับ"

"ใช่ครับ รชาเป็นคนเข้ากับคนง่าย ก็เลยมีเพื่อนเยอะไม่ว่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"คุณนี่ดูเหมือนว่าจะชอบภรรยาของผมมากเป็นพิเศษเลยนะครับ"

"คนสวยเก่งขยันแบบรชาใครบ้างจะไม่ชอบครับ"

"...." จอมทัพกำหมัดแน่นเพราะคนตรงหน้าพยายามพูดยียวนให้เขาโมโห ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นงานเลี้ยงและมีคนมาเยอะ เขาก็คงจะได้เปิดศึกกับคนตรงหน้าไปแล้ว

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะครับ ฉันไปก่อนนะรชา"

"อื้ม..." เธอพยักหน้ารับ มองดูเพื่อนเดินออกไป ก่อนจะหันไปมองสามีที่ยืนโอบเอวเธออยู่ข้างๆ ทว่าจอมทัพกลับปล่อยมือจากเอวของเธอแล้วเดินออกไปเลย

เขาเดินไปยังกลุ่มเพื่อนที่เดินออกมาเมื่อครู่นี้ โดยที่ไม่ได้สนใจเธออีกเลย

อะไรกัน สิ่งที่เขาทำเมื่อครู่นี้มันหมายความว่ายังไง เขาหวงเธอที่มีผู้ชายมาเข้าใกล้หรือแค่แสดงความเป็นเจ้าของกับเธอแค่นั้น

รชายืนมองสามีที่กำลังพูดคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนสาว แน่นอนว่ารอยยิ้มแบบนั้นเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้เจอเลย

เขาสามารถมีรอยยิ้มให้กับคนอื่นได้ ในขณะที่เธอกลับไม่ได้รับรอยยิ้มพวกนี้เลยแม้แต่น้อย

#เวลาต่อมา

"รชา"

"หืม..."

"ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ คุณจอมทัพไปไหนซะแล้วตอนแรกยังเห็นตัวติดกันอยู่เลย?"

"อืม...เขาคงไปอยู่กับเพื่อนเขาแถวๆ นี้ล่ะมั้ง" ว่าแล้วเธอก็หันมองหาสามีของตัวเอง เพราะไม่ได้สนใจเหมือนกันไม่คิดว่าเขาจะหายไปไหนด้วย

ในขณะที่เธอกำลังยืมหาสามีของตัวเอง ในระยะสายตาที่อยู่ไม่ไกลแต่อยู่ตรงมุมมืด เธอมองเห็นผู้ชายคนนึงกำลังยืนอยู่เห็นแค่เงาเธอก็จำได้แล้วว่านี่คือสามีของเธอ ก่อนที่เขาจะเดินหายเข้าไปในความมืดและเธอก็มองไม่เห็นอีกเลย

#เวลาผ่านไป

รชายืนพูดคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนจนดึกเพื่อรอให้สามีมาพากลับบ้านแต่รอแล้วรอเล่าจอมทัพก็ยังไม่กลับมาเลย

"เป็นไรไปรชา?"

"มองหาคุณจอมทัพอยู่น่ะ พอดีว่าจะกลับบ้านแล้วแต่เขาหายไปไหนไม่รู้"

"คงดื่มจนเมาอีกแล้วหรือเปล่า ฉันไปส่งให้ได้นะถ้าเธอไม่รังเกียจ"

"ไม่เป็นไรหรอกฉันเกรงใจ เดี๋ยวฉันรอคุณจอมทัพอีกหน่อยก็ได้ เดี๋ยวเขาก็คงกลับมา"

"....."

รชายืนรอสามีอยู่ที่เดิมโดยมีเพื่อนยืนอยู่ข้างๆ จนกระทั่งตอนนี้เพื่อนๆ บางกลุ่มพากันกลับไปกันหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เพื่อนบางคนที่เมาและกลับไม่ได้

"เธอจะรออยู่แบบนี้จริงๆ เหรอ ฉันว่าจนถึงเช้าเธอก็คงไม่ได้กลับบ้านหรอกถ้าเธอจะรออยู่แบบนี้"

"...." รชาเงียบ เพราะมันเริ่มนานเกินไปจริงๆ แถมตอนนี้ก็ติดต่อสามีของเธอไม่ได้อีก ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ไม่รู้ว่าไปเมาอยู่ตรงไหนหรือเปล่าเพราะรถก็ยังจอดอยู่ที่เดิม

"ไปเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งเอง"

"อือ.."

สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะกลับก่อนเพราะรอไม่ไหว พรุ่งนี้เธอก็ต้องไปทำงานอีก ถ้าอยู่ดึกมากเกินไปกว่านี้ก็คงไม่ได้นอนกันพอดี

"จะไปไหนกัน!"

"...." ขณะที่รชากำลังจะขึ้นไปบนรถของเพื่อน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืดทำให้เธอหยุดชะงักทันที

"ฉันถามว่าจะพากันไปไหน!?" เจ้าของเสียงปรากฏตัวออกมา ทำให้เธอได้รู้ว่านั่นคือสามีของเธอ แล้วเขาหายไปไหนมาในขณะที่เธอรอตั้งนานแต่เขาไม่ยอมกลับมา พอเธอจะกลับเขากลับปรากฏตัวออกมาซะงั้น

"แล้วคุณหายไปไหนมาล่ะ ไม่รู้หรือไงว่าภรรยารอกลับบ้าน ผมจะไปส่งรชาที่บ้านไง"

"เมียฉัน ฉันพากลับของฉันเองได้!"

"งั้นก็ตามสบาย ผมไม่ยุ่ง"

จอมทัพคว้าข้อมือของภรรยาเดินกลับมาที่รถ ก่อนที่เขาจะพาเธอกลับบ้านทันทีโดยไม่รีรอหรือพูดคุยอะไรกับเธอก่อน