03 เหมือนจะดี

Talk รชา

#ตกเย็นวันเดียวกัน

"...." ฉันกำลังนั่งเครียด เพราะหลังจากที่คุยดีกับจอมทัพได้ไม่เท่าไรเราสองคนก็มีปากเสียงกันอีกแล้ว ฉันเองก็ผิดด้วยที่ปากไวไปหน่อย แต่เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมาต่อว่าฝ่ายเดียวอยู่แล้วก็เลยตอบกลับไปแบบนั้น

เขาเองก็ผิดที่เอาอารมณ์มาใส่ฉันทั้งๆ ที่เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย

เขามีปัญหากับคนที่ทำงาน มีปัญหากับงานของตัวเอง ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลย แต่คนที่ต้องมารับเคราะห์แทน กลายเป็นที่รองรับกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาคือฉัน

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าชีวิตคู่ของเรามันจะไปรอดแค่ไหน มันจะอยู่ยืนยาวมากเท่าไหร่ แต่ฉันก็ยังหวังในใจลึกๆ ว่าเขาจะเปลี่ยนได้ เปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายเป็นคนที่ใจเย็นมากกว่านี้

ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่คนละมุม ต่างคนต่างไม่พูดไม่จากัน ตอนแรกฉันก็อยากมีลูกมากนะแต่พอตอนนี้ฉันกลับคิดได้ว่าดีแล้วล่ะที่เราสองคนยังไม่มีลูก เพราะถ้ามีลูกแล้วแกโตมาได้เห็นพ่อกับแม่มีสภาพเป็นแบบนี้ฉันไม่อยากจะนึกสภาพเลยว่าแกจะเป็นยังไง

พรึบ!

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นแล้วหันหน้ามามองฉัน ก่อนจะเบี่ยงตัวเดินขึ้นบันไดไปด้านบน

ฉันเองก็รีบเดินตามขึ้นไปเช่นกัน เพราะอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อ จะขนเสื้อผ้าไปอยู่ที่บ้านเพื่อนอีก หรือว่าจะแยกกันนอนคนละห้องอีก

"คุณจะทำอะไร?"

"...." เขาไม่ตอบอะไร แต่ถ้าทางเขาเหมือนกำลังขลุกอยู่กับอะไรสักอย่าง

"คุณจอม"

"ฉันจะลาออกจากงาน!"

"คะ? ลาออกตอนนี้เนี่ยนะ?"

"อืม..."

"...." ฉันมองไปที่เขาพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปม ฉันไม่ชอบการที่เขาเป็นแบบนี้เลย การทะเลาะกับเพื่อนร่วมงานการมีปัญหากับงานแล้วลาออกมันไม่ใช่การรับผิดชอบไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีเลย

"และก็ไม่ต้องมาห้ามฉันด้วย ฉันตัดสินใจแล้ว"

"แล้วฉันห้ามอะไรคุณได้ไหมล่ะ ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ เวลาคุณมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน หรือมีปัญหากับงาน คุณก็ทำแบบนี้ตลอดเลย นี่มันไม่ใช่การตัดสินปัญหาที่ดีนะ มันเป็นการหนีปัญหามากกว่า"

"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง?"

"...."

"เธอมันก็ดีแต่พูดแบบนี้ไง ก็ใช่นี่ที่ทำงานของเธอมันไม่ได้มีปัญหาเหมือนกับที่ทำงานของฉันนี่นา เธอลองมายืนอยู่จุดเดียวกับฉันมีปัญหาเหมือนกับฉันสิ เธอจะได้รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง!"

"ทำไมฉันจะไม่เคยเจอแบบคุณ ไม่ว่าจะทำงานที่ไหนมันก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้นแหละค่ะ มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะแก้ปัญหาตรงนี้ยังไง การที่คุณมีปัญหาแล้วตัดสินใจลาออกอย่างเดียวมันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดี เพราะถ้าคุณไปอยู่ในที่ทำงานใหม่แล้วคุณมีปัญหาแบบนี้อีกคุณก็จะลาออกอีก ฉันว่าคุณเผชิญหน้ากับปัญหาบ้าง ลองตั้งสติแล้วตัดสินดีๆ คุณอยากเปลี่ยนงานบ่อยๆ เหรอ?"

"...." เขาเงียบ

"...." ฉันเองก็เงียบเช่นกัน ฉันไม่ได้อยากจะซ้ำเติมหรือพูดให้เขารู้สึกไม่ดีหรอกนะ แต่ฉันอยากให้เขาคิดมากกว่านี้ การตัดสินใจลาออกไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีเลย มันเหมือนเป็นการหนีปัญหามากกว่า แล้วการหนีปัญหาไปเรื่อยๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องดีเช่นกัน

ไม่มีที่ทำงานที่ไหนไม่มีปัญหาหรอก ไม่ว่าเราจะทำงานอะไรตำแหน่งดีเงินเดือนดีมากแค่ไหนยังไงก็ต้องมีปัญหาอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่าเราจะแก้ไขและเผชิญหน้ากับปัญหานั้นยังไง

#เวลาผ่านไป

ฉันปล่อยให้เขาออกไปทำตามในสิ่งที่เขาอยากจะทำ เพราะต่อให้ฉันคัดค้านเขาไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เขาไม่เคยเชื่อฟังคำพูดของฉันเลยมีแต่จะตัดสินใจตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่งต้องยกให้เขาเลย

นี่เขาก็หายออกไปได้พักใหญ่ๆ แล้วล่ะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง การเอาอารมณ์ตัวเองให้อยู่เหนือเหตุผลนี่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ

บรืน!!~

ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดเรื่องของเขาอยู่ คุณจอมก็ขับรถเข้ามาจอดในบ้านจนมีเสียงเบรคดังเอี๊ยด น่าจะขับมาเร็วและเบรคกระทันหันเลยเกิดเสียงแบบนั้น

ตึก!!

“ตายจริง! คุณจอม!” ฉันอุทานออกมาอย่างลืมตัว ลืมไปเลยว่ากำลังทะเลาะกับเขาอยู่ เพราะแผลบนหน้าเขานี่สิมันทำให้ฉันโกรธไม่ลง

“….”

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะคุณ ทำไมถึง…”

“อย่าเพิ่งถาม มาทำแผลให้ก่อน”

“ค่ะๆ” ฉันตอบรับและรีบเดินไปหยิบเอากระปุกยาที่อยู่ในตู้ออกมาทันที ก่อนจะนั่งทำแผลไปให้เขาเงียบๆ จนเสร็จ

“….”

“ทำไมคุณต้องใช้กำลังตัดสินปัญหาด้วยคะ?”

“….” เขามองหน้าฉันแล้วถอนหายใจ ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีฉันไป

“สรุปแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เจ็บตัวทั้งสองฝ่าย”

“เธอจะพูดเพื่อให้มันได้อะไรขึ้นมาห๊ะ!?” เขาหันมาตะคอกใส่ฉัน รู้แหละว่าไม่พอใจที่ถูกต่อว่าแบบนี้ แต่ที่ฉันพูดฉันก็แค่อยากให้เขาคิดไม่อยากให้เขาต้องใช้กำลังตัดสินปัญหาเพราะมันก็จะเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ

ผลลัพธ์ที่ได้ก็มีแต่จะเจ็บตัวเปล่าๆ ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยด้วย

“….”

“ฉันขอโทษ…”

“….” ก็ยังดีที่เขายังรู้จักขอโทษบ้าง แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขารู้จักยับยั้งชั่งใจเสียก่อนจะทำอะไร

“คือฉัน…”

“พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันมีงานเลี้ยงรุ่น คุณก็ไปด้วยกันสิคะ เพื่อนๆ ของคุณก็น่าจะไปด้วย อยู่แต่บ้านคงเบื่อแย่” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้เขาต้องจมปลักอยู่กับเรื่องพวกนี้

พรุ่งนี้เป็นวันหยุดอีกวันแต่เพื่อนสนิทสมัยเรียนโทรมาบอกให้ฉันไปงานเลี้ยงรุ่น เพราะเพื่อนๆ ที่เคยเรียนด้วยกันจะกลับมาจากต่างประเทศ ก็เลยอยากจัดงานเลี้ยงประหนึ่งว่าได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง

“งานเลี้ยง?”

“เพื่อนฉันกลับมาจากต่างประเทศน่ะ”

“จะให้ฉันไปสภาพนี้เนี่ยนะ เหอะ! ไปให้อายคนน่ะสิไม่ว่า” เขาเค้นเสียงพูด

“แผลแค่นี้เองค่ะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว อีกอย่างงานเลี้ยงก็เป็นตอนกลางคืนด้วยไม่มีใครสังเกตหรอกค่ะ” ฉันบอก

“อืม…”

“คุณน่ะ

เจอแต่เพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกันแต่ไม่เคยเจอเพื่อนที่เคยเรียนอยู่ด้วยกันสักที ได้เจอกันบ้างก็ดีนะคะ คิดถึงกันแย่”

“อืม..”

“คุณอย่าลืมกินยาแก้อักเสบนะคะ จะได้หาย”

“อืม…”