ตอนที่ 2

อวี้เหลียน

เจ้าเด็กผู้นั้นมันช่างกล้ายิ่งนักมาหลอกลวงข้าได้อย่างไรตัวของข้านี้อยู่มาตั้งหลายปีไม่เคยโดนผู้ใดหลอกมาก่อนเลยสักครั้ง บัดนี้กลับโดนเจ้าเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาหลอกลวงว่าเป็นคนตาบอดเช่นนี้ ข้าควรที่จะกลับไปควักลูกตามันให้บอดจริงๆดีหรือไม่

แม้ว่าจะโกรธแค้นเคืองเด็กผู้นี้แต่อย่างไรก็เป็นเด็กเพียงแค่สิบกว่าปีไม่อาจที่จะทำอะไรตัวของเขาได้ นี่แหละนะที่เขาว่าเป็นผู้ใหญ่ไม่ต้องถือสาเด็ก คำๆนี้มันไม่ควรที่จะถือกำเนิดบนโลกใบนี้เลยจริงๆ

หลายเดือนผ่านไปข้าก็ยังคงทำงานปักผ้าตัดเย็บชุดเอาไว้ให้หลานชายและเอาไปขายด้วยโดยมีร้านขายผ้าเอาไว้ไปขายต่อจากข้าที่เป็นคนเย็บความจริงข้าอยู่มาหลายปีก็มีเงินเก็บอยู่บ้างเอาจริงๆก็ร่ำรวยพอสมควรแต่ว่าตัวข้านี้ไม่อยากที่จะเสียภาษีใดๆทั้งสิ้น

ตัวของข้าถ้ามีเงินมากทางการก็จะให้เสียภาษีมากกว่าคนจนทางที่ดีข้าเลยอยากที่จะเป็นคนจนมากกว่าจะได้เสียภาษีน้อยๆ

"อวี้เหลียน"

"ท่านป้าจางท่านมีเรื่องอันใดถึงได้รีบร้อนมาเช่นนี้"

"วันนี้ป้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้านั้นแหละอวี้เหลียนเจ้าอยากที่จะออกเรือนกับคุณชาย 5 ตระกูลฟางหรือไม่"

"ข้าไม่รู้จักคนผู้นี้ ข้าเองมีน้องชายอยู่ต้องดูแลข้าจะไม่แต่งงานเด็ดขาด"

"แต่คุณชาย 5 นั้นอยากแต่งงานกับเจ้าเฝ้าตามหาเจ้ามาตลอดหลายเดือนจนบังเอิญพบกับเจ้าและให้ข้ามันเป็นแม่สื่อ"

"ตัวของข้านี้เป็นคนจนขนาดนี้ยังจะมีผู้ใดมาสู่ขอข้าอีก"

"คุณชาย 5 ไม่สนใจฐานะของเจ้าหรอกนะคุณชาย 5 ผู้นี้ชื่นชอบ การกลั่นแกล้งผู้คนไปทั่วตั้งแต่เล็กจนโตถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก แต่แล้วอยู่ๆเขาก็ตามหาสตรีผู้หนึ่งซึ่งก็คือเจ้า"

"หน้าตาของเขาตัวข้าเองก็ไม่เคยเห็นเหตุใดเขาจึงเคยเห็นข้า"

"คุณชาย 5 ชื่นชอบการแกล้งเป็นคนตาบอด..."

เหอะ!!!

ที่แท้ก็เป็นเจ้าเด็กผู้นี้นี่เอง ที่แท้ก็เป็นคุณชาย 5 ตระกูลฟางถึงได้มีนิสัยชอบกันแกล้งผู้คนหลอกลวงผู้คนเช่นนี้บิดามารดาไม่เคยสอนอย่างไรว่าห้ามหลอกผู้อาวุโสกว่า!!

"ข้าไม่สนใจท่านป้ากลับไปเถิด"

"อวี้เหลียน เจ้ายังคงเป็นสตรีวัยแรกแย้มนะจะปล่อยให้ตนเองโรยราไปได้อย่างไรแต่งเถิด จะได้มีคนคอยดูแลทั้งตัวเจ้าเองและตัวน้องของเจ้า"

ความอดทนของข้าเหมือนกำลังจะสิ้นสุดลงไปเมื่อถูกสตรีชราผู้นี้จนต้องเอ่ยเสียงเรียบออกไป

"ท่านป้า"

"เอ่อ..."

"ข้าจะไม่แต่งงาน..."

"เหตุใดเจ้าถึงจะไม่แต่งงานกับข้า ข้าไม่ได้ดูดีตรงไหน"

"เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"

"ข้าออกตามหาเจ้ามาหลายเดือน นามของข้าคือฟางเทียนเจ๋อ แล้วนามของเจ้าล่ะ"

"ถ้าเจ้าไม่รู้แม้กระทั่งน้ำของตัวข้าเจ้าก็อย่าหวังเลยว่าจะได้แต่งกับข้าอีกเลิกล้มความคิดนี้ซะกลับบ้านไปร่ำเรียนวิชาหาความรู้เถิด"

"แม่นางน้อยถ้าชื่นชอบเธอจริงๆนะข้าจะเลิกทำตัวเสเพลข้าจะยกเจ้าให้เป็นภรรยาเพียงผู้เดียวจะเคารพและบูชาเจ้าทุกอย่างหากต้องแต่งงานกับข้า"

"คำพูดของบุรุษมิอาจเชื่อถือได้"

"ข้าอยู่มาตั้งนานรู้เรื่องราวมากมายที่เจ้ากล่าวมาข้าไม่เชื่อเลยสักนิดต่อให้เจ้า..."

จุ๊บบบบบบ!!!!!

"เจ้า!!!"

"ตอนนี้เจ้ากับข้าก็ต่างฝ่ายต่างเสียความบริสุทธิ์ให้กันแล้วเรามาแต่งงานกันเถอะ"

"เจ้าคนไร้ยางอายหน้าด้านหน้าทนเสียจริง!!"

"เจ้าจะแต่งหรือไม่แต่งถ้าเจ้าไม่แต่งกับข้าข้าจะทำแบบเมื่อกี้อีกครั้งจะแต่งหรือไม่"

"ก็คนบ้ากามไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!!!"

จุ๊บบบบบบ!!!!!!!!

"เจ้าคนแซ่ฟาง!!!"

"ตายแล้วพวกเจ้าผิดผีกันเช่นนี้ต้องรีบแต่งงานกันแล้ว!"

สตรีชราผู้นี้ข้าอยากจะหักคอยิ่งนักอย่างไรข้าก็ไม่แต่งงานกับบุรุษผู้นี้เด็ดขาดแต่คำพูดและศักดิ์ศรีของข้ามันค้ำคอยิ่งนักเมื่อประชาชนคนอื่นๆชาวบ้านคนอื่นๆหันมามองข้าอย่างนึกดูแคลน

ทำให้ข้าเองให้อ่านตอบโต้ใดๆทั้งสิ้นทำได้เพียงเช่นเสียงออกมาอย่างข่มอารมณ์ความหงุดหงิดในใจของข้า

"ข้า!"

"เจ้าทำไม แต่งกับข้าเถอะท่านป้าก็เห็นว่าเจ้ากับข้ามีความสัมพันธ์แนบชิดกันขนาดไหนแต่งกับข้าเถอะนะ"

เจ้าคนน่ารังเกียจข้าอยากจะหักคอพวกเจ้าทั้งหมดจริงๆถ้าไม่ติดว่าข้านี้เสแสร้งแกล้งเป็นสตรีผู้อ่อนแอแล้วก็เจ้าของตายภายใต้เงื้อมมือของข้าไปแล้วเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม