นางมารหัตถ์เทพโลหิต

กระดิ่งส่งเสียงยามลมพัด

ปลุกตัวข้าลืมตาพ้นนิทรา

ไถ่ถามจนเหนื่อยล้า เรื่องโชคชะตา

เหตุใดฟ้าจึงโหดร้ายเช่นนี้

ถูกคำกล่าวหาความว่าร้าย

แต่สุดท้ายไม่อาจเฉยทุกที

คนนั้นที่เคยด่า รักษาให้จนหาย

สุดท้ายยังคงไม่หลุดพ้น

เป็นเพียงแค่แสงเลือนลาง ไม่เคยสำคัญ

ในใจที่เงียบงันคอยดำเนินชีวี

หรือเพราะเป็นเพียงนามนี้ ให้มีแผลใจ

แต่ไร้ซึ่งเส้นทางหลีกหนี นามนี้

เมื่อพายุฝนพ้นไป ช่างไกลเหลือเกิน

เส้นทางที่ต้องเผชิญกลับต้องยินยอม

ให้ฟ้าลงโทษตัดสิน ชีวิญข้าเอง

บรรเลงไฟแผดเผากายนี้ สลาย

..........................................................................

กองซากศพมากมายนอนทับถมกันเต็มพื้นดินร่างของสตรีร่างสูงโปร่งก้าวย่างอย่างมั่นคงดูสง่าราศีที่เปี่ยมอำนาจจนคนที่ยังมีลมหายใจเพียงน้อยนิดทำได้เพียงแต่มองไปที่ร่างโปร่งนั้น

ลักษณะของสตรีผู้นี้มีรูปร่างที่งงดงามราวเทพธิดาบนสวรรค์ผิดแต่เพียงนางสวมชุดคลุมสีดำปิดบังรูปร่างที่แท้จริงแต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นความสง่างามของนางก็ยังคงปิดไม่มิด ตัวของนางไม่มีอาวุธใดๆติดมือเลยสักชิ้นแต่นางก็ไม่หวั่นกลัวสิ่งใดเลยสักนิดเดียว

"คืนเขามาให้ข้า"

ร่างบางเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีที่สงบนิ่งโดยไม่แสดงอาการใดนอกจากนี้เลย

สตรีผู้นี้มีผมสีดำเงางามดุจดังน้ำหมึกผิวขาวดุจหิมะรูปร่างสะโอดสะองหาใครเปรียบเทียบทางได้ ส่วนชุดสีดำ ปิดบังหน้าตาที่แท้จริงเอาไว้ นางก้าวข้ามซากศพมากมายมุ่งตรงไปยังหน้าผาที่มีสตรีที่ใช้ดาบจ่อคอของทารกเพศชายเอาไว้

" ส่งเขาคืนให้แก่ข้า"

" นางมารเจ้าอย่าเข้ามานะ!!!"

"ส่งทารกผู้นี้มาให้ข้า"

"ถ้าข้าส่งเด็กทารกผู้นี้ให้ เจ้าต้องปล่อยข้าไปไม่เช่นนั้นข้าก็จะสังหารเด็กทารกผู้นี้ที่เป็นเลือดเนื้อของน้ิงสาวเจ้านางมาร!!"

"กล้าข่มขู่ข้าหรือ ข้าสามารถสังหารเจ้าแค่พริบตาเดียวเท่านั้นจะส่งเขามาดีๆหรือเจ้าจะตายก่อนที่เด็กในท้องของเจ้าจะไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลกที่โหดร้ายเช่นนี้!!"

"อย่าเข้ามานะ!!!"

"หึ!"

พรึบ!!!!

ร่างบางในชุดคลุมสีดำพุ่งเข้าใส่สตรีผู้นั้นทันทีก่อนที่จะใช้มือที่ผสานลมปรานที่แข็งแกร่งซัดอีกคนจนร่างแหลกสลายส่วนมืออีกข้าอุ้มเด็กทารกเอาไว้ได้

"เจ้าเด็กน้อยข้าจะดูแลเจ้าเอง"

อุแว้ๆ

อุแว้ๆ

.......

.................