ตอนที่ : 5 รักครั้งใหม่ของรัตนาวลี

2

รักครั้งใหม่ของรัตนาวลี

'คุณนี่ผ้าพันคอลี่ถักให้เป็นของขวัญวันเกิด' ผ้าพันคอไหมพรมสีหวานถูกยื่นไปตรงหน้าเจ้าของวันเกิด ซึ่งรัตนาวลีรู้ดีว่าคงมีแค่เธอคนเดียวที่จำวันเกิดของเพื่อนรักได้ แม้จะอยู่ในมหาวิทยาลัยเอกชนที่ค่าเทอมแพงลิบลิ่ว แต่ใช้คุณก็เป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ที่บังเอิญมีผู้อุปการคุณส่งเสียให้เรียนในสถาบันแห่งนี้ ทว่าค่าใช้จ่ายทั่วไป หญิงสาวก็ยังคงต้องหาเลี้ยงตัวเองอยู่ดี

'ขอบใจมากลี่' รอยยิ้มแสนหวานมักจับใจรัตนาวลีเสมอ แม้ชีวิตจะลำบากแค่ไหนใช้คุณก็ยังยิ้มออกและอดทนต่อสู้อย่างไม่ย่อท้อ

'ลี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ'

"โกหกทั้งเพ !" ดวงตาคู่ซึ้งขยายกว้างขึ้น เคร้ง ! สองมือกวาดของที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งทิ้งลงพื้นอย่างไม่แยแส เผลอไปนึกถึงเรื่องราวในอดีตได้อย่างไรกัน รอยยิ้มจอมปลอมนั่นมันหลอกลวงชัด ๆ เพื่อนที่ไหนเขาจะทำกันแบบนั้นได้ สองปีที่เธอเรียนต่อโทที่ประเทศอังกฤษ ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนเศร้าต้องจมอยู่กับความรู้สึกย่ำแย่ แต่ก็ฝืนทนร่ำเรียนจนจบและสามารถคว้าใบปริญญาบัตรมหาบัณฑิตกลับมาได้ รัตนาวลีเริ่มต้นทำงานในบริษัทของมารดามาได้สามปีแล้ว ทว่าภาพในวันวานก็ยังคงตามหลอกหลอนอยู่ไม่เลิกรา คล้ายเป็นความทรงจำในเงามืดของจิตใต้สำนึก ก่อนที่มโนความคิดจะลอยล่องไปไหนไกลเสียงโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงก็ดังขึ้น รอยยิ้มผุดพรายเริ่มปรากฏบนใบหน้าเมื่อคนที่โทรเข้ามาคือแฟนหนุ่มคนปัจจุบันของเธอเอง

"ว่าไงคะคม" น้ำเสียงหวานกรอกลงในโทรศัพท์มือถือส่งผลให้คนที่อยู่ปลายสายฟังแล้วเกิดความรู้สึกชื่นใจ

"ถึงบ้านแล้วเหรอครับลี่ผมเป็นห่วงครับ" ปลายสายก็หยอดเสียงนุ่มทุ้มกลับคืนมาให้คนรัก คมสันคือแฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมาได้สองปีกว่าแล้ว

"ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณที่พาไปเลี้ยงวันเกิดนะคะคมคุณดีกับลี่จริง ๆ" แม้ว่าคมสันจะมีหน้าตาหล่อเหลาไม่เท่านภศูลแต่ว่าเขาก็นับได้ว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีใช้ได้คนหนึ่ง อีกอย่างเขายังทำตัวเป็นคนรักที่สม่ำเสมอไม่เคยทำให้เธอต้องเสียใจเหมือนเช่นคนที่ผ่านมา

"เล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับวันพิเศษของลี่ ฝันดีนะครับ แล้วอย่าลืมแกะของขวัญที่ผมให้นะครับ"

"ค่ะ" รัตนาวลีวางโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียงนอนด้วยรอยยิ้ม แม้จะมีเรื่องร้ายในวันวาน แต่ว่าวันนี้เธอกลับได้พบคนรักที่ดีพร้อมอย่างคมสันได้ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันจริง ๆ มือน้อยเอื้อมไปแกะห่อของขวัญขนาดกะทัดรัดของเขาออก ด้านในยังมีกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มหุ้มอยู่ เพียงแค่เปิดฝาออกดวงตาคู่ซึ้งก็เปล่งประกายขึ้นด้วยความดีใจ แหวนทองคำขาวประดับเพชรที่มีข้อความเล็ก ๆ ว่า I love you กับกระดาษใบเล็กที่เขียนข้อความเอาไว้ว่า สวมนิ้วซ้ายนะครับลี่ สามารถสื่อความหมายจากคนให้ได้อย่างลึกซึ้ง คืนนี้เธอคงหลับฝันดีไปพร้อมกับรอยยิ้ม รัตนาวลีเลือกแล้วที่จะทอดทิ้งความทรงจำแสนขมในอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่กับคนรักในปัจจุบัน

คมสัน พุฒิธร ลูกชายคนเดียวของตระกูลพุฒิธร เจ้าของกิจการส่งออกผลไม้กระป๋องรายใหญ่ของประเทศ ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างกำยำหน้าตาคมคาย แถมยังเป็นสุภาพบุรุษในฝันของบรรดาสาวน้อยใหญ่ของคนค่อนประเทศ ในเวลานี้คมสันกำลังรู้สึกลำบากใจต่อการนัดพบของคนรักเก่าอย่างโศธิดา

"น้องดามีธุระอะไรเห็นบอกว่าเรื่องสำคัญมาก" ถ้าไม่บอกว่าสำคัญมากคมสันคงไม่มีวันยอมออกมาพบโศธิดาในวันนี้ ความเจ็บจากการไว้ใจคนรักในวันวานทำให้เขาเข็ดขยาดต่อผู้หญิงหน้าสวยรวยเสน่ห์คนนี้

"ถ้าไม่บอกว่าสำคัญมาก พี่คมจะยอมออกมาพบน้องดาเหรอคะ" โศธิดาบอกตามตรง แม้ว่าผู้ชายคนอื่น ๆ ในชีวิตของเธอจะเร้าใจกว่าคมสันมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครใจดีและร่ำรวยเท่าเขาได้อีก และยิ่งรู้ว่าเขามีคนรักใหม่ที่สาวและสวยไม่น้อยไปกว่ากัน ไฟแห่งริษยาก็ยิ่งกระพือโหม แรก ๆ ก็พอจะรับได้เพราะว่าเธอยังมีอีกหลายคนให้เดินควง แต่พอผ่านวันนานเข้าชายหนุ่มแต่ละคนก็เริ่มหนีหาย ในตอนนี้จึงเกิดความรู้สึกเสียดายคมสันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ผ่านมาสองปีกว่าแล้วนะครับน้องดา วันนั้นน้องดาเดินเข้ามาบอกพี่เองนะครับว่าน้องดาขอเลิกเพราะว่าน้องดามีคนรักใหม่" คมสันย้ำความเดิมในอดีตให้โศธิดาฟัง

"ค่ะนั่นมันเมื่อสองปี แต่ว่าวันนี้น้องดาไม่มีใครแล้ว" น้ำเสียงอ่อยงอนง้ออย่างรู้ตัวว่าผิด ไม่คิดถึงหลักศีลธรรมของการแย่งคนรักผู้อื่นแม้แต่น้อย

"น้องดาไม่มีใคร แต่ว่าพี่มีลี่แล้ว" มันช่างเจ็บเสียดหัวใจของโศธิดานัก แม้จะรู้ว่านี่มันคือความผิดของเธอ แต่ว่ากลับทำใจยอมรับมันไม่ได้

"แล้วถ้าน้องดายังรู้สึกกับพี่คมเหมือนเดิมละคะ" ดวงตาคู่เฉี่ยวภายใต้แพขนตาปลอมช้อนสายตาหยาดเยิ้มมองอดีตคนรักเก่า โศธิดาต้องการก่อถ่านไฟเก่าให้คุโชนเหมือนเช่นในอดีตที่ผ่านมา

"ไม่เหมือนเดิมหรอกน้องดา ความรู้สึกของน้องดาเปลี่ยนไปเมื่อสองปีก่อนแล้ว เช่นเดียวกับความรู้สึกของพี่ที่เปลี่ยนไป" คมสันพยายามบอกสิ่งที่เป็นจริงในตอนนี้

"น้องดายังรักพี่คมเสมอ" โศธิดายอมทิ้งไพ่ใบสุดท้ายเพื่อหวังผล ตรงกันข้ามกับคมสันเขาไม่มีความรู้สึกเหล่านั้นหลงเหลืออยู่อีกต่อไป หัวใจทั้งสี่ห้องของเขาในตอนนี้มีเพียงรัตนาวลีเพียงคนเดียว

"พี่คมก็ยังรักน้องดาเสมอ แต่รักเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง" เขาตัดเยื่อแบบไม่ให้เหลือใย โศธิดาถึงกับหน้าเจื่อนลงด้วยความผิดหวัง คมสันยื่นฝ่ามืออีกข้างขึ้นไปตบปลอบบนหลังมือของหญิงสาวเบา ๆ

"อย่าพยายามอีกเลยนะครับน้องดา เหลือความทรงจำดี ๆ ระหว่างเราเอาไว้บ้าง จำเอาไว้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน" นับเป็นคำพูดตรงที่สุดที่ชายหนุ่มเลือกเอามาใช้ในตอนนี้ โศธิดาถึงกับหัวเราะทั้งน้ำตาเธอทิ้งผู้ชายดี ๆ คนนี้ไปได้ยังไงกัน จนต้องมานั่งเสียใจภายหลังแบบนี้

"น้องดาเลวมากใช่ไหมคะที่คิดกลับมาแย่งพี่คมคืนทั้งที่ไม่มีสิทธิ์" คนแพ้เอ่ยเสียงเครือปลายจมูกแดงระเรื่อขึ้น หากเป็นเมื่อก่อน ภาพนี้คงจะทำให้หัวใจของคมสันหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย ทว่ามันไม่ใช่ตอนนี้ตอนที่เขามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่เต็มหัวใจ

"ไม่หรอกครับ น้องดาคงเหงาใช่ไหมเลยทำแบบนี้" เพราะว่าเคยเป็นคนรักกันมาก่อน คมสันจึงเดาได้ไม่ยากว่าทำไมโศธิดาจึงคิดหวนกลับมาหาเขา หญิงสาวยิ้มแบบละอายที่โดนเดาใจถูก

"ค่ะ น้องดาเหงาจริง ๆ" โศธิดาซบหน้าลงบนหลังมือของตัวเองหมดห่วงความสวยไปเสียอย่างนั้น ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอพ่ายแพ้ให้แก่คนดี ๆ อย่างคมสัน ยิ่งฝ่ามือหนาลูบปลอบศีรษะของเธอเบา ๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าพี่ชายกำลังปลอบน้องสาวอยู่