ตอนที่ : 4 เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด 4

หลังจากงานรับปริญญาผ่านมาได้สองวันนภศูลก็ตัดสินใจนัดพบกับรัตนาวลีอีกครั้งหนึ่ง หนแรกหญิงสาวก็ไม่ยินยอมที่จะรับนัด แต่พอถูกขอร้องเข้ามาก ๆ ก็เลยใจอ่อน จนต้องโกหกมารดาว่าไปดูหนังนอกบ้านเพื่อคลายเครียด ก่อนที่จะออกเดินทางไปศึกษาต่อยังประเทศอังกฤษในอีกสามวันข้างหน้า

ณ สวนอาหารแห่งหนึ่ง รัตนาวลีในชุดเสื้อกระโปรงผ้าชีฟองหยุดยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าคิดถูกหรือเปล่าที่ออกมาพบเขาในวันนี้ ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะค่อยผ่อนระบายออกมาเบา ๆ 'จะกลัวอะไรลี่เธอไม่ใช่คนผิดท่องเอาไว้'

นภศูลเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวแล้วรีบลุกขึ้นไปเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งตามนิสัยส่วนตัวของเขา ก่อนจะหยิบเมนูอาหารยื่นให้ในเวลาถัดมา ช่างเป็นการกระทำที่แสนจะคุ้นเคยในวันวาน รัตนาวลีอยากจะร้องไห้กับการกระทำนี้ของเขานัก

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่โชพูดธุระของพี่มาเถอะค่ะ ลี่ไม่หิว" วาจาช่างห่างเหิน นี่หรือคนเคยรักกัน นภศูลได้แต่คิดอย่างเศร้าสลดและหดหู่ใจ

"ฟังนะลี่ พี่ไม่เคยคิดกับคุณแบบที่ลี่เห็น"

"พอเถอะค่ะพี่โชลี่เจ็บมามากพอแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยนะคะ ยิ่งพูดมันก็ยิ่งตอกย้ำความโง่ ความเกลียด ความแค้นให้แก่ลี่" แววตาอันแสนจะเจ็บปวดของหญิงสาวทำให้นภศูลถึงกับพูดไม่ออก

"พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร วันนั้นพี่เมาอยู่ในผับพอตื่นขึ้นมาคุณ..."

"พอเถอะค่ะ ! ลี่บอกว่าลี่ไม่อยากจะฟังไงคะ" รัตนาวลีโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด จะบังเอิญหรือตั้งใจมันก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความจริงได้

"ลี่"

"ความจริงก็คือความจริง พี่โชกับคุณมีอะไรกันแล้ว นี่ต่างหากคือความจริงเรื่องอื่นจะเป็นยังไงลี่ไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่โชกับคุณหักหลังลี่และลี่ก็รับไม่ได้ อีกสามวันลี่จะไปต่อโทที่อังกฤษความรักของเรามันจบลงแล้วค่ะพี่โช ด้วยน้ำมือของพี่โชและยัยคุณ" รัตนาวลีในยามนี้ใครว่าเธอทำใจได้ เปล่าเลยเธอกำลังแตกสลายไปพร้อม ๆ กับความรักของเธอเอง

"เราไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหรอลี่" นภศูลยังคงรักรัตนาวลีไม่เปลี่ยนแปลง ยังอยากจะให้ความรักมั่นคงเบ่งบานเหมือนในวันวาน

"ไม่ค่ะ ไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิม ลี่ขอลาตรงนี้" แหวนเงินแทนใจที่ถูกถอดวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะกับแผ่นหลังบางของรัตนาวลีที่เดินลิ่ว ๆ ออกจากสวนอาหารไป ทำให้ผู้ชายอย่างนภศูลน้ำตาคลอเบ้าทำไมความรักของเขามันต้องเดินมาเจอทางตันแบบนี้ด้วย ทำไม เรื่องนี้เขาจะโทษใครดีนอกจาก ใช้คุณ ! จะให้จบแบบนี้เหรอเขารับไม่ได้ นภศูลหมุนพวงมาลัยรถไปยังอะพาร์ตเมนต์ของตัวต้นเหตุในทันที

เสียงประตูห้องถูกเคาะรัวถี่ยิบ ใช้คุณที่กำลังอาบน้ำอยู่รีบกระตุกเสื้อคลุมมาสวมใส่ รีบตรงไปเปิดประตูให้แขกผู้มาเยือน ผลัวะ ! เขาผลักประตูเข้ามาเหมือนที่เคยทำก่อนหน้า นภศูลกวาดสายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อีกคนเลยต้องกุมสาบเสื้อเข้าหากันแน่น สายตาของเขามันบอกว่าสามารถเฉือนเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ ได้

"สะใจเธอหรือยัง ตอนนี้พี่กับลี่เลิกกันเรียบร้อยแล้ว" ร่างสูงก้าวไปประชิดเจ้าของห้อง ใช้คุณถอยหลังไปทีละก้าวตามสัญชาตญาณเมื่อรู้ว่าภัยกำลังจะมาเยือนตัว กระทั่งแผ่นหลังบางแนบสนิทไปกับผนังห้อง นภศูลยกแขนทั้งสองข้างขึ้นยันผนังห้องเอาไว้ เท่านี้ใช้คุณก็หมดอิสรภาพจะหนีไปทางไหนได้อีก

"พี่ถามว่าสะใจเธอหรือยัง !" เสียงตะคอกทำให้อีกสะดุ้งสุดตัว

"พี่อยากรู้นักว่าเธอทำแบบนั้นทำไม ทำแล้วมันได้อะไรขึ้นมา คิดหรือว่าพี่จะยอมรับคนอย่างเธอมาเป็นแฟนได้" คำตอบที่ยังไม่กระจ่างทำให้คนโกรธมีแววตาดุดันจนน่ากลัว

"คุณเปล่า มันเป็นเรื่องบังเอิญพี่โชปล้ำคุณ"

"ใช้คุณ !" ตุบ กำปั้นหนักทุบลงไปยังผนังห้องที่อยู่ห่างจากใบหน้าของใช้คุณเพียงเสี้ยวเซนติเมตร หญิงสาวถึงกับหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว

"พี่ไม่เคยปล้ำใคร" นภศูลเค้นน้ำเสียงเล็ดลอดไรฟันออกมา

"พี่โชจะรู้ได้ยังไงก็พี่โชเมานี่คะ ว้าย !" ร่างอิ่มที่อยู่ในชุดคลุมลอยละลิ่วไปนอนเค้เก้อยู่ใจกลางเตียงนอนจากแรงเหวี่ยงของเขา

"ไม่ต้องทำท่าตื่นราวกับพี่จะปล้ำเธอหรอกนะคุณ บอกแล้วไงว่าสองตาพี่ก็ไม่แล" ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ร่างสูงของนภศูลก็ตามติดขึ้นไปบนเตียงนอน ใช้คุณเห็นท่าไม่ดีรีบพลิกร่างหนีลงไปอยู่ด้านล่าง แต่ก็ช้ากว่าเขาที่คว้ารอบเอวบางของเธอเอาไว้แล้วลากให้ขึ้นมาอยู่บนเตียงเหมือนเดิม คราวนี้เขาคร่อมทับร่างของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้

"อยากจะรู้นักว่าหัวใจของเธอมันทำด้วยอะไรถึงทำพี่และลี่แบบนี้ได้" นภศูลตรึงข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวขึ้นสูงเหนือศีรษะ อีกข้างแหวกสาบเสื้อออกไปจากเนินอกด้านซ้าย สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่หัวใจ แต่เป็นความงดงามไร้ที่ติ ใช้คุณหน้าแดงซ่านขึ้นด้วยความอับอายที่ต้องถูกเปิดเปลือยต่อหน้าเขาแบบนี้ พยายามดิ้นรนหนีเท่าไหร่ก็ไม่หลุดพ้นสักที และสิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจก็เกิดขึ้น เมื่อใบหน้าคมก้มลงต่ำแล้วหันด้านหูแนบลงกับทรวงอกด้านซ้ายของเธอ กลิ่นหอมอ่อน ๆ กับเสียงของหัวใจที่เต้นครึกโครม ทำให้นภศูลแทบเป็นเตลิดไปเสียเอง ต้องรีบเงยหน้าขึ้นแล้วดึงสาบเสื้อปิดตามเดิม เขามองดูคนด้านล่างที่มีสีหน้าตระหนกปากคอสั่นคล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เห็นแล้วก็ก่อให้เกิดความรู้สึกสาแก่ใจอย่างบอกไม่ถูก

"หัวใจของเธอมันเต้นในจังหวะเลว ๆ แบบนี้นี่เอง" เขาปล่อยมือออกจากข้อมือเรียวของใช้คุณ ก่อนจะหัวใจกระตุกวูบจากหยดน้ำตาที่ไหลแหมะลงทางหางตาทั้งสองข้าง

"ไหนว่าพี่ปล้ำเธอไงล่ะ ทำไมแค่นี้ต้องร้องไห้ด้วย" เขาเลื่อนฝ่ามือหนาไปบีบใต้คางของหญิงสาว จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยอย่างมีความหมายซ่อนเร้นบางอย่าง

"ว่ายังไงคุณ" แรงบีบแบบไม่ออมมือของนภศูลทำให้ใช้คุณรู้สึกอ่อนแอและเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ

"ปล่อยคุณเถอะค่ะพี่โช พี่โชอยากได้อะไรคุณยอมทุกอย่างแล้ว" ใช้คุณเลือกใช้ไม้อ่อนดูบ้างเผื่อความโกรธเกลียดของเขาจะลดน้อยลง

"ทุกอย่างนั้นเหรอ ได้สิคุณ พี่ขอไม่มากหรอกก็แค่ ออกจากชีวิตของพี่และลี่ไปเสียนับจากวินาทีนี้" จากคำพูดนี้ของเขาทำให้ใช้คุณเข้าใจได้ดีอย่างแจ่มแจ้ง สุภาพบุรุษอย่างนภศูลยอมลดเกียรติของตัวเองมาข่มขู่เธอ เพียงแค่ต้องการปกป้องรัตนาวลีนั่นเอง ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นมองสบกับสายตาเอาเรื่องของเขา ในแววตาคู่นั้นย่อมไม่มีเงาของเธออยู่อย่างแน่นอน เพราะว่าหัวใจของเขาได้มอบให้รัตนาวลีไปหมดแล้วทั้งดวง

"ได้ค่ะ คุณจะไม่วุ่นวายกับพี่โชและลี่อีกต่อไป" หญิงสาวฝืนรับปากนภศูลทั้งน้ำตาแห่งความอดสู

"จำคำของเธอเอาไว้นะคุณ ถ้าวันไหนเธอกลับมาทำให้ลี่เสียใจอีก เราได้เจอกันอีกแน่" คำอาฆาตของเขาช่างโหดร้ายนัก ใช้คุณได้แต่มองตามหลังคนที่ปิดประตูห้องพักของตัวเองออกไปอย่างเงียบ ๆ แววตาดุดันกับสีหน้าถมึงทึงของนภศูลในวันนั้น ยังคงเป็นภาพติดตาของใช้คุณไปอีกนาน แม้ว่าวันเวลาจะผ่านล่วงเลยไปถึงห้าปีเต็ม หญิงสาวก็ไม่เคยลืมเลือนเรื่องราวในวันนั้นได้ เสมือนมันเพิ่งผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ นี่เอง