ตอนที่ : 3 เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด 3

หลังจากนั้นเพียงสองสัปดาห์ทั้งใช้คุณและรัตนาวลีก็จบการศึกษาในระดับปริญญาตรี ในวันแห่งความยินดีนี้ใช้คุณแทบไม่มีเพื่อนคนไหนมาร่วมแสดงความยินดีด้วยเลย เนื่องจากรัตนาวลีประกาศก้องให้คนทั้งคณะรับรู้ว่า ใช้คุณคือคนที่ชอบแทงข้างหลังเพื่อนและขอยุติความเป็นเพื่อนกับหญิงสาวลง ระหว่างลูกคุณหนูตระกูลดังกับเด็กกำพร้าไร้บุพการีอย่างเธอ ทุกคนย่อมเลือกที่จะเข้าข้างรัตนาวลีเพราะว่าเรื่องนี้ใช้คุณผิดเต็มประตู

"แปลกจังคุณทำไมไม่มีเพื่อนมาร่วมถ่ายรูปกับหนูละจ๊ะ หนูลี่ก็ด้วยเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ" แม่ดวงแก้วเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าผู้ที่เป็นยิ่งกว่ามารดาผู้ให้กำเนิดถามด้วยความแปลกใจ

"ญาติของลี่เขามากันเยอะน่ะค่ะแม่ดวงแก้ว เราก็อย่าไปรบกวนเขาเลย" ใช้คุณไม่อยากให้แม่ดวงแก้วต้องมารับรู้เรื่องราวด้านลบของตัวเอง จึงจำเป็นต้องโกหกออกไปอย่างนั้น

"อย่างนั้นเหรอ อ้าวเด็ก ๆ ไปถ่ายรูปคู่กับพี่คุณเร็วเข้า" แม่ดวงแก้วหันไปเรียกหนูน้อยสองคนที่วิ่งเล่นกันอยู่บริเวณใกล้ ๆ แน่งน้อยกับฟ้าใสเด็กสาวในวัยเก้าขวบรีบวิ่งไปยืนขนาบข้างใช้คุณที่อยู่ในชุดครุยของสถาบัน โดยมีแม่ดวงแก้วคอยเป็นคนถ่ายรูปให้

ทุกอิริยาบถของใช้คุณอยู่ในสายตาของรัตนาวลีเป็นระยะ ความน่าสงสารของเพื่อนรักคนนี้มันเคลือบแฝงเอาไว้ด้วยยาพิษ ชนิดรุนแรงที่ทำลายหัวใจคนได้รับจนยับเยิน และความน่าสงสารนี้ของใช้คุณทำให้เธอยอมลดตัวลงไปคบหาเป็นเพื่อนด้วย แต่ไม่คิดว่าจะได้รับผลตอบแทนกลับมาแบบลืมไม่ลงกันเลยทีเดียว รัตนาวลีมัวแต่ให้ความสนใจใช้คุณจึงไม่ทันเห็นนภศูลที่เดินเข้ามาจากด้านหลัง ดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า เขาเลือกเวลาที่มารดาของรัตนาวลีปลีกตัวไปคุยโทรศัพท์ เพื่อที่จะเข้ามาแสดงความยินดีกับหญิงสาว

"รับไปเถอะลี่พี่แวะมาแสดงความยินดีด้วย" น้ำเสียงเศร้า ๆ กับสีหน้าซึม ๆ ไม่ได้ทำให้รัตนาวลีรู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ยอมยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ตามมารยาท

"ควรจะเอาไปให้คุณเขานะคะพี่โช" ริมฝีปากบุ้ยไปทางหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางเด็กน้อยสองคน นภศูลมองตามสายตาของรัตนาวลีไปแล้วรีบหันกลับมา เขาไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นอีก

"ทำไมลี่ไม่ฟังพี่อธิบายได้ ไม่แปลกใจหรือยังไงที่วันนี้พี่เอาดอกไม้มาแสดงความยินดีกับลี่แทนที่จะเป็นคุณ" ความน้อยเนื้อต่ำใจของนภศูลไม่อาจเรียกคะแนนความเห็นใจจากรัตนาวลีได้เลย

"พี่โชพูดจาฟังดูดีจังเลยนะคะ แต่การกระทำมันบ่งบอกทุกความคิดของพี่ได้ดีกว่าคำพูด"

"ลี่" นภศูลครางออกมาเบา ๆ ไม่คิดว่าคนที่เคยคบหาดูใจกันมาตลอดสามปีจะจบกันง่าย ๆ แค่เพียงภาพที่เห็น โดยไม่คิดฟังการอธิบายจากเขาเลยแม้แต่น้อย

"ลี่เชื่อในสิ่งที่เห็นค่ะ เพราะว่ามันคือความจริงที่เกิดขึ้น" รัตนาวลีย่อมมั่นใจในภาพที่ตัวเองเห็น คงไม่มีใครฝืนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้ที่ต้องเห็นคนรักนอนเปลือยกายบนเตียงนอนกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ความเจ็บช้ำนี้มันกระอักจนแทบจะกลายเป็นสายเลือด ต่อให้นภศูลหาร้อยแปดถ้อยคำมาบิดเบือนความจริงมันก็เปล่าประโยชน์

"เอาไว้วันหลังเราค่อยมาคุยกันใหม่ก็แล้วกัน พี่จะอธิบายทุกอย่างให้ลี่ฟังอีกครั้ง" นภศูลคิดว่าวันนี้โอกาสของเขาคงหมดลงแล้ว เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นนางยลดาเดินหน้าบึ้งมาแต่ไกล เขารีบถอยหลังออกห่างรัตนาวลีกลับไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ในลานจอดรถ

"มันยังกล้ามาอีกเหรอลี่" นางยลดารีบถามบุตรสาวทั้งที่สายตายังไล่กวาดตามแผ่นหลังของนภศูลไป

"พี่โชก็แค่มาแสดงความยินดีด้วยก็เท่านั้น คุณแม่อย่าไปโกรธพี่เขาเลยนะคะ"

"ไหนดอกไม้ของมันเอามานี่" นางยลดาแย่งช่อลิลลี่สีขาวจากมือของบุตรสาวยกขึ้นสูงเหมือนจะขว้างลงพื้น นภศูลที่ยืนอยู่ตรงลานจอดรถมองดูการกระทำนั่นด้วยหัวใจลุ้นระทึก ดวงตาของหญิงสูงวัยเริ่มหรี่แสงลง ก่อนจะเปลี่ยนใจเดินตรงไปยังใช้คุณที่อยู่อีกมุมหนึ่งของงาน พร้อมกับยัดเยียดดอกลิลลี่ช่อโตให้กับหญิงสาว

"นภศูลเอามาให้ลี่แต่ฉันว่ามันเหมาะกับเธอมากกว่า" พูดไปสายตาก็ปรายไปทางคนที่ยืนอยู่ตรงลานจอดรถ นภศูลถึงกับกำหมัดแน่น เขารู้ดีว่ามารดาของรัตนาวลีไม่ค่อยชอบหน้าของเขาเท่าไหร่นัก เหตุผลอันใดน่ะหรือทำไมเขาจะไม่รู้ก็เพราะว่าฐานะทางสังคมแตกต่างกันเกินไป

ใช้คุณมองช่อดอกไม้ในมืออย่างงุนงง หันไปมองดูรัตนาวลีที่ตอนนี้จ้องมองกลับมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หน้าอกของหญิงสาวกระเพื่อมไหวขึ้นลง บอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังโกรธอย่างรุนแรง พอมองย้อนไปถึงลานจอดรถก็พบสายตาของนภศูลที่มองกลับมาอย่างกับแค้นเคืองกันมาสักร้อยชาติ มีเพียงนางยลดาคนเดียวที่ยิ้มแย้มหน้าชื่นตาบานอยู่เพียงลำพัง ดวงตาคู่สวยก้มมองลงต่ำที่พื้น ก่อนจะค่อย ๆ ยกช่อดอกไม้ขึ้นแล้วจรดปลายจมูกลงไป

"สวยมากค่ะคุณป้าฝากขอบคุณพี่โชด้วยนะคะ" ริมฝีปากสีแดงสดแย้มกว้างออก พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้หญิงสูงวัย ก่อนจะหันไปโบกมือไหว ๆ กับรอยยิ้มหวาน ๆ ให้กับเจ้าของช่อดอกไม้ นภศูลถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ รีบเปิดประตูรถแล้วกระชากตัวออกจากบริเวณของมหาวิทยาลัยไปด้วยความโกรธ นึกอยากจะฆ่าคนเจ้ามารยาสาไถยให้ตายลงไปต่อหน้านัก คนที่ใจดำยิ่งกว่าอีกา ใจร้ายกว่าใคร ๆ ที่เขาเคยพบเจอมาในชีวิต