ตอนที่ : 2 เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด 2

"หลักฐานเห็นอยู่คาตา กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องยังจะมาปฏิเสธอีก ผู้ชายจน ๆ อย่างเธอ ลูกสาวฉันยอมลดตัวไปคบหาด้วยก็นับว่าบุญโขแล้ว แต่นี่อะไรกลับมาทำร้ายกันแบบนี้ฉันรับไม่ได้ กลับไปซะ ต่อไปนี้อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าลูกสาวฉันอีกเลย" นางยลดาเหยียดสายตามองแบบดูหมิ่นก่อนจะหันหลังแล้วเดินเข้าบ้านไป

"คุณป้าครับฟังผมก่อน ผมไม่รู้จริง ๆ นะครับว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง" คนที่อยู่ด้านนอกประตูพยายามตะโกนเข้าไปภายในบ้านอีกครั้ง แต่มันก็เปล่าประโยชน์เมื่อไม่มีใครคิดที่จะออกมาเปิดประตูให้เขา นภศูลก้าวห่างออกจากรั้วบ้านแบบคนหมดแรง นี่มันเรื่องบ้าบอคอแตกชัด ๆ

ลูกสาวตัวน้อยที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟา ทำให้คนเป็นมารดาถึงกับถอดถอนลมหายใจอย่างเอือมระอา เลี้ยงดูมาแต่เล็กแต่น้อยมดไม่ยอมให้ไต่ไรไม่เคยได้ตอมหรือจะตีสักครั้งก็ยังไม่เคย แต่กลับยอมเสียน้ำตาให้ผู้ชายไร้ค่าคนหนึ่งง่ายดายแบบนี้

"ลี่น่าจะเชื่อแม่นะคะ ไม่น่าเลยจริง ๆ" รัตนาวลีโผเข้าหาอ้อมกอดของมารดา หลายครั้งที่ท่านเฝ้าตักเตือนว่าผู้ชายอย่างนภศูลไม่ได้ดีเด่นอะไรเลย ซ้ำยังเจ้าชู้ตัวพ่อดูได้จากสายตาเวลามองหญิงอื่น แต่รัตนาวลีก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นจริงเลย นภศูลทำตัวดีมาตลอดไม่เคยออกนอกลู่นอกทางกับใคร แต่นั่นมันก็คือฉากบังหน้าใครจะคิดว่าลับหลังแล้วจะกล้าทำกันได้ลงคอ

"ใช้คุณก็เหมือนกันเห็นติ๋ม ๆ หงิม ๆ แบบนั้น ตัวดีนักเชียว" นางยลดาพาดพิงไปถึงใช้คุณเพื่อนสนิทแต่คิดไม่ซื่อของบุตรสาว

"ลี่เองก็ไม่คิดว่าคุณจะทำกันได้" ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจภาพบาดใจนั่นยังคงตามติดหลอกหลอนไม่เลิก

"เรื่องมันผ่านไปแล้วลูก ดีแล้วที่มันเกิดขึ้นตอนนี้ดีกว่าแต่งงานไปแล้วมารับรู้ทีหลังมันจะแย่กว่านี้ ทีนี้ลูกก็ไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศแล้วกลับมาช่วยแม่ดูแลกิจการของเราอย่างหมดกังวลแล้วสินะ" ผู้เป็นแม่ยิ้มกริ่มที่ความหวังในการให้ลูกสาวเลิกกับนภศูลนั้นเป็นจริงในวันนี้ แค่ลูกชายข้าราชการจน ๆ คนหนึ่งไหนจะมาคู่ควรกับลูกสาวนักธุรกิจอย่างรัตนาวลี

"ค่ะแม่ลี่จะไปเรียนต่อโทตามคำขอของแม่ และจะกลับมาสานต่อกิจการบ้านของเรา ต่อไปนี้จะไม่มีนภศูลและใช้คุณในชีวิตของลี่อีก" เพราะว่าหัวใจเจ็บปวดเกินไป เกินกว่าจะยืนร่วมผืนแผ่นดินเดียวกับสองคนนั้นได้ รัตนาวลีจึงต้องการหลีกหนีไปให้ไกล

"ดีมากลูก เจ็บแล้วจำเขาเรียกว่าคน แต่เจ็บแล้วทนเข้าเรียกว่าอะไรลี่คงรู้ใช่ไหม" แววตาของผู้เป็นมารดานั้นเปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความยินดี เมื่อบุตรสาวสุดที่รักได้หลุดพ้นจากบ่วงที่ดึงรั้งเอาไว้ได้ อนาคตที่สดใสสำหรับรัตนาวลีรออยู่ตรงหน้า แค่กล้าตัดผู้ชายคนนั้นออกจากชีวิตไป

ชายหนุ่มที่ยืนคอตกอยู่หน้ารั้วบ้านเซถอยหลังไปสามก้าวอย่างหมดหวัง แววตาประกายกร้าวขึ้นในเวลาต่อมา เขาขับรถตรงไปยังคอนโดมิเนียมของตัวเอง อารมณ์โกรธคุของเขาเพิ่มความทวีคูณขึ้น เมื่อภายในห้องนอนนั้นว่างเปล่าไร้ร่างของแม่ตัวดีใช้คุณ อะพาร์ตเมนต์เก่าซอมซ่อใกล้มหาวิทยาลัยจึงเป็นสถานที่เดียวที่เขาจะตามหาตัวหญิงสาวพบ คนโกรธไม่รอช้ารีบขับรถมุ่งตรงไปหาหญิงสาวในทันที

เสียงเคาะประตูห้องรัวถี่ยิบทำให้ใช้คุณรีบลุกจากเตียงนอนด้วยความเกรงใจเพื่อนข้างห้อง ใครกันนะที่กล้ามาเคาะประตูเสียงดังขนาดนี้ได้ ที่สำคัญเธอเพิ่งจะทิ้งตัวลงนอนไปเมื่อครู่นี้เอง

"ว้าย !" เพียงประตูเปิดออก คนด้านนอกก็กระแทกบานประตูเข้าหาหญิงสาวจนกระเด็นไปด้านหลัง

"ทำไมถึงทำแบบนี้ใช้คุณ" นภศูลตรงเข้าไปกระชากหญิงสาวที่ยืนอยู่ในชุดนอนห้าส่วนเข้ามาใกล้ แล้วเขย่าร่างของใช้คุณจนหัวคลอนไปมาเพื่อหาคำตอบ

"พี่โชเมาแล้วปล้ำคุณแค่นี้พอไหมคะสำหรับคำตอบ" อีกคนกลับลอยหน้าลอยตาพูดแบบไม่รู้สำนึก

"ไม่พอ ถึงพี่จะเมาขนาดไหนก็ไม่เคยปล้ำใคร" นภศูลรู้ตัวเองดีว่าเวลามีเพศสัมพันธ์กับหญิงสาวนั้นเขามีความรู้สึกตัวอยู่เสมอ ไม่เหมือนกับคราวนี้เขาแทบจะจำเสี้ยวสัมผัสไม่ได้เลยสักนิดเดียว

"พี่โชบอกเองว่าเมาคนเมาจะไปจำอะไรได้"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ เธอคงคิดสินะว่าวิธีนี้จะจับพี่อยู่ขอบอกว่าเปล่าประโยชน์ ผู้หญิงแบบเธอสองตาพี่ก็ไม่แล" พูดจบก็ผลักร่างของใช้คุณจนเซถลาไปนั่งอยู่บนเตียงนอน

"หากรัตนาวลีคือนางฟ้า เธอมันก็แค่นางมารร้ายสมองกลวงคนหนึ่ง" คำพูดของเขาช่างเจ็บปวดพอ ๆ กับการเอาน้ำกรดมาสาดใส่หน้ากันเลยทีเดียว

"ใช่สิลี่คือนางฟ้า ส่วนคุณมันนางมารร้าย แต่นางมารร้ายคนนี้มันรักพี่โชได้ยินไหมคะ พี่โชได้ยินไหมว่าคุณรักพี่โชคุณทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะให้พี่โชมาเป็นของคุณ" ใช้คุณตะโกนบอกเขาทั้งน้ำตานองหน้า คิดว่าเธอจะทำใจยอมรับได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความจริงข้อนี้ แต่เปล่าเลย หัวใจของเธอมันบอบบางยิ่งกว่าถ้วยแก้วเจียระไนเสียอีก ที่พร้อมจะแตกละเอียดได้แค่เพียงสะกิดเบา ๆ แล้วหล่นกระทบพื้น

"ความรักของเธอมันช่างโหดร้ายกับพี่นักนะ แบบนี้เขาเรียกว่ารักเหรอคุณ ถ้าหากว่านี่คือรักคุณก็เก็บเอาไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ อย่าเอามันมายัดเยียดให้พี่เลย พี่ไม่เอา !" ร่างสูงหันหลังหนีคนที่น้ำตาอาบหน้าเพราะว่าไม่อยากเห็น เขาก้าวเท้าออกจากห้องของผู้หญิงใจร้าย คนที่รักเขาแต่น่ากลัวคนนี้ และตั้งมั่นเอาไว้ว่าชาตินี้อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย

ใช้คุณนั่งตัวชาอยู่บนที่นอนวันนี้เธอสูญเสียทั้งเพื่อนรักทั้งชายคนที่แอบรักในเวลาเดียวกัน นี่สินะความเจ็บปวดของนางมารร้ายอย่างเธอ เมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับสิ ใช้คุณ