ใครจะรู้

สองอาทิตย์ผ่านไป

ตั้งแต่เขาช่วยเธอในครั้งนั้น โนร่าก็ไม่ได้ข่าวอีกคนเลยแม้กระทั่งชื่อหรือหน้าตาเขาก็ไม่ให้รู้ ในตลาดก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องคืนนั้นซึ่งมันแปลกมาก ปกติเวลาเกิดเรื่องคนต้องฮือฮากันแล้ว ทว่าทำไมข่าวถึงได้เงียบขาดนี้กันนะ เขาเป็นใครกันแน่..

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องมาจ่ายตลาดเองโดยไร้แม่บ้านมาด้วย มันคือคำสั่งของแม่เลี้ยงที่ห้ามให้ใครช่วย ซึ่งเธอก็เริ่มชินกับมันไปแล้ว มันเป็นปกติทุกวันของเธอ

"วันนี้เอาอะไรดีหนูนางฟ้า" คุณป้าร้านอาหารทะเลเอ่ยถามหญิงสาวน้ำเสียงใจดี โนร่ามาซื้อที่ร้านประจำ เธอเอ็นดูหญิงสาวมากแล้วก็สงสารในคราเดียว

"นี่ค่ะ" เธอยื่นกระดาษรายการของที่ต้องการไปให้

"เดินดูอย่างอื่นก่อนได้เลยลูก ป้าเตรียมก่อน" เพราะของที่เธอสั่งมันค่อนข้างเยอะพอสมควร เนื่องจากคืนนี้น้องสาวต่างแม่ของเธอจะจัดปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ ทำให้เธอต้องมาซื้อของเพื่อไปทำอาหารให้กับคนเหล่านั้น แล้วของที่พวกเขาต้องการมันช่างเยอะจนเธอไม่รู้จะขนกลับยังไง จะเรียกรถก็ไม่ได้เพราะเขาสั่งห้ามให้เธอนั่งรถกลับนอกจากเดินเท่านั้น เธอไม่อยากถูกทำโทษโดยการถูกขังให้อยู่ในห้องมืด ๆ คนเดียว

"วันนี้เหมือนฝนจะตกอีกแล้ว จะกลับทันไหมเรา" พอแหงนมองท้องฟ้าก็เห็นว่าบรรยากาศครึ้มฝนมาแล้ว ซึ่งในระหว่างนั้นเอง..

ผลั่ก!

"ขะ ขอโทษค่ะ" โนร่ารีบเอ่ยขอโทษคนที่เดินมาชนเธอทันที ทั้งที่เธอไม่ได้ผิดอะไร

"ถ้าง่วงก็ไปนอนไม่ใช่มาเดินหลับกลางตลาดแบบนี้"

"ขอโทษจริง ๆ ค่ะหนูไม่ได้ตั้งใจ"

"...." ไร้เสียงตอบกลับ

"อย่าเอาเรื่องหนูเลยนะคะ" เธอยังคงพร่ำเพ้อโดยไม่เงยหน้ามองว่าคนที่ชนตัวเองเป็นใคร

"เงยหน้าขึ้นมา" เขาออกคำสั่งกับหญิงสาว

"ค่ะ" โนร่าทำตามอย่างว่าง่าย หญิงสาวเงยหน้าสบตาพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ

"มาซื้ออะไร" เขาหลุบมองถุงผักที่อยู่ในมือหญิงสาวสลับกับมองหน้าเธอ

"คะ?" คนตัวเล็กทำหน้างุนงงไม่เข้าใจ เธอและคนตรงหน้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทำไมเขาถึงเข้ามาทักราวกับว่าคนเคยเจอกัน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วไม่รู้จัก

"ทำหน้างงทำไม"

"เรารู้จักกันมาก่อนเหรอคะ" เธอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอคนตัวสูงตรงหน้า หรืออาจจะเห็นผ่าน ๆ แล้วเธอจำไม่ได้

"เธอคงจำฉันไม่ได้" แต่เขาจำเธอได้ขึ้นใจ

"นั่นสินะ"

"สรุปมาซื้ออะไร"

"ฉันมาซื้อของไปทำอาหารคืนนี้ค่ะ"

"มากับใคร" เขามองหาคนที่มากับเธอ ก่อนหน้านั้นเขาเห็นเธอไปสั่งของสด คิดว่าคงต้องมีคนมาด้วยเพราะของเยอะ ทว่าไม่มี..

"ฉันมาคนเดียวค่ะ"

"อืม" จากนั้นเขาก็หมุนตัวหันหลังให้เธอ

"เดี๋ยวค่ะ" โนร่าเรียกอีกคนเอาไว้ ไซลอนหันกลับมาพลางเลิกคิ้วถาม

"คุณชื่ออะไรเหรอคะ"

"..ไซลอน" เขามองลึกเข้าไปนัยน์ตาคู่นั้นก่อนจะยอมบอกชื่อตัวเองไป แววตาของหญิงสาวมันเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว อ้างว้าง เศร้า เสียใจ เหมือนเธอใช้ชีวิตให้พ้นไปในแต่ละวันอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย

"ฉันชื่อโนร่าค่ะ"

"อืม รู้แล้ว"

"คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ"

"อ่า.. งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"อืม" ไซลอนมองแผ่นหลังคนตัวเล็กที่เริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ ก่อนที่เขาจะหมุนเดินไปอีกทาง

ไม่นานโนร่าก็ซื้อของจนครบทุกอย่าง หญิงสาวแบกของพะรุงพะรังเดินไปตามทางเรื่อย ๆ มีหยุดพักบ้างเพราะของที่ซื้อมามันหนักและเยอะเกินไป ซึ่งในขณะนั่นเอง..

เอี๊ยด!

ปัง

พึ่บ ถุงผักและของสดถูกกระชากไปจากมือโดยใครบางคน โนร่าตกใจรีบหันขวับไปมองทันที เธอกลัวจะเป็นพวกคนสติไม่ดีมาแย่งไป

"คะ คุณ" เป็นไซลอนที่เข้ามาดึงเอาของไปยัดใส่รถตัวเองจนหมด โนร่ายืนทำหน้าอึ้งเพราะกำลังตกใจกับสถานการณ์ตอนนี้มาก

"ขึ้นรถ"

"คุณมาแย่งของฉันไปทำไม"

"ขึ้นรถจะไปส่ง"

"คุณรู้จักบ้านฉันด้วยเหรอ"

"จะให้เล่าประวัติเลยไหมจะได้ดับรถแล้วมานั่งคุย"

"ฉันแค่ถามเอง"

"เธอก็ดูเป็นไบโพลาร์เหมือนกันนะ เดี๋ยวหนูเดี๋ยวฉัน"

"...." พอเขาพูดมาแบบนั้นเธอยิ่งทำหน้างงเข้าไปกันใหญ่หรือจริงแล้วเธอกับเขาเคยเจอกันมากก่อนจริง ๆ

"ไปขึ้นรถ ช้ากว่านี้เธอได้โดนด่าอีกแน่นอน"

"มะ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ"

"งั้นก็เดินตามมาก็แล้วกัน" ไซลอนสาวเท้ารีบขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมกับสตาร์ทรถกำลังจะขับออกไป ทว่า..

"เดี๋ยวสิ!"

"อะไร"

"ของฉันล่ะ"

"เดี๋ยวกองไว้หน้าบ้าน"

"คุณจะบ้าเหรอ"

"เออ"

"...." โนร่าทำหน้ายู่ใส่ก่อนจะยอมขึ้นไปนั่ง ทว่าสายตากลับมองหาที่นั่งด้านหลัง

"ฉันไม่ใช่คนขับรถ" นั่นหมายความว่าเธอต้องนั่งข้างคนขับเท่านั้น

"แต่ว่า.." เธอมีท่าทีลังเลเล็กน้อย คนเพิ่งเจอกันจะให้สนิทใจมันก็ยังไงไม่รู้

"สักที"

"ก็ได้ค่ะ"

ระหว่างที่นั่งรถไปกระทั่งจะถึงบ้าน โนร่าเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกคน มองไปมองมาเขาก็หล่อใช้ได้เหมือนกันนะ ต้องบอกว่าหล่อมาก ๆ เลยต่างหาก สันจมูกโด่ง ริมฝีปากที่น่าดึงดูดนั้นอีก ผู้หญิงคนไหนเห็นเป็นต้องหวั่นไหวบ้างแหละ รวมถึงเธอเองก็ด้วย เจอครั้งแรกที่ตลาดยอมรับว่าตะลึงกับความหล่อหน้านิ่งของเขามาก ติดอย่างเดียวคือปากหมาไปหน่อย

"จะนินทาก็ช่วยเก็บสายตาหน่อย"

"เป็นปีศาจหรือไง"

"ไม่เชิง" เขาได้ยินที่เธอพึมพำเมื่อครู่

"ทำไมคุณถึงรู้จักบ้านฉัน" ถามเมื่อรถขับมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่

"โดนบ่อยไหม" สายตาไซลอนไปสะดุดเข้าที่บริเวณแขนเล็ก มันมีรอยเหมือนโดนฟาดจาง ๆ

"^^" โนร่ามองตามสายตาอีกคนก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่แปลกที่เขาจะดูออก เพราะมันไม่ได้มีที่เดียว เธอพยายามใส่เสื้อปกปิดแล้วแต่เขาก็ยังเห็นมันจนได้

"... " กลายเป็นว่าต่างคนต่างเงียบใส่กัน

"หนูไม่เป็นไรหรอกหน่า" ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ แววตาเธอจะฉายแววเศร้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด เหมือนว่าโนร่าจะลืมตัวเผลอแทนตัวเองว่าหนูกับเขาอีกครั้ง

"ทำไมไม่เอาตัวเองออกมาจากนรก"

"ทำไมหนูจะไม่อยากล่ะ คิดทุกวันนั่นแหละแต่ว่า.."

"努力做自己，你就会找到幸福”

"..." คนตัวเล็กสบตาอีกคนนิ่ง เธอมีความรู้สึกคุ้นดวงตาของเขาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน

"ให้ฉันช่วยไหม"

"คุณช่วยไม่ได้หรอก" พ่อเธอคงไม่ปล่อยให้เขาได้ทำมันแน่นอน

"ใครจะรู้"

"ขอบคุณนะคะ"

"อืม" เมื่อเห็นประตูบ้านเปิดไซลอนจึงขับรถเข้าไปในบ้านโดยไม่สนเสียงห้ามปรามของหญิงสาว เขาไม่สนว่าพ่อเธอเป็นใคร แม่เลี้ยงจะเก่งมาจากไหน แค่อยากเห็นหน้าให้ชัดแค่นั้นเอง..