คุ้นสายตา

"ลงไปสินั่งอยู่ทำไม" ไซลอนปลดสายเบลล์ออกจากตัวพร้อมกับบอกหญิงสาวที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถสักที

"คือว่าฉะ.."

"รถใครมันมาจอดขวางหน้าบ้าน พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไงว่าควรมีมารยาทในพื้นที่คนอื่น" ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร เสียงแหลมแสบแก้วหูของใครบางคนก็ดังเข้ามาให้ได้ยิน ไซลอนเลื่อนสายตามองไปยังเจ้าของเสียงนั้นก่อนจะเห็นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ถือว่าแก่มาก เพราะเธอคงผ่านมือหมอมาเยอะ หน้าเหมือนเอเลี่ยนดี ร่างสูงลงจากลงทันทีเพื่อไปเผชิญหน้ากับเธอคนนั้น

ปัง (เสียงปิดประตูรถ)

"โทษที ไม่เห็นป้ายเลยนึกว่าจอดได้" เขาตอบอย่างไม่ยี่หระ

"อะ เอ่อ.." หญิงสาวนิ่งไปทันทีเมื่อเห็นเจ้าของรถ เธอรีบปรับโทนเสียงให้ดูเซ็กซี่ที่สุด

"ไม่ทราบว่ามาหาใครเหรอคะ" ก้มหน้าด้วยความเขินอายพลางใช้มือทัดผมตัวเอง

"คุณคงเป็นแม่บ้านสินะ ดีเลยมาช่วยยกของหน่อย"

"อะไร?" หน้าเจื่อนทันทีเมื่อเขาบอกว่าเธอเป็นแม่บ้าน ผู้ชายคนนี้ตาต่ำมากที่มองไม่ออกว่าเธอเป็นใคร

"เป็นแม่บ้านก็มายกของเข้าไปสิ" ไซลอนยังไม่หยุดแกล้งอีกคน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นเป็นใคร

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูทำเอง" โนร่าลงจากรถมารีบบอกแม่เลี้ยงไม่ให้ช่วย

"อะไรกัน ทำไมแม่บ้านที่นี่ดูสบายจัง ให้คุณหนูไปตลาดแถมยังยกของเองด้วย น่าไล่ออกจริง ๆ" เขาว่าพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ

"ถึงฉันไม่ใช่แม่บ้านแต่ฉันก็จะช่วยค่ะ" เธอเชิดหน้าบอกให้เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่แม่บ้านตามที่เขาเข้าใจ เจอคนหล่อแบบนี้เธอต้องรีบใกล้ชิดให้มากที่สุด นาน ๆ จะมีมาให้เห็น

"งั้นคงเป็นเมียคนขับรถ" ยังไม่วายที่เขาจะหาเรื่องมาว่าให้อีกคนจนได้ ไซลอนหันหลังลอบยิ้มขำให้กับใบหน้าของเธอคนนั้น

"ฉันเป็นคุณหญิงของที่นี่ต่างหาก!" เธอแวดเสียงใส่ไซลอนทันที ออร่าพุ่งขนาดนี้กล้าดียังไงมาบอกว่าเธอเป็นเมียคนขับรถ เธอเริ่มไม่ชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้วสิ ต่อให้หล่อก็เถอะ ปากหมาแบบนี้รับไม่ไหว สถุน!

"มีอะไรกัน" เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้น เรียกสายตาทุกคนให้หันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

Part : ไซลอน

ผมมองผู้ชายที่เดินมาหยุดข้างยัยป้าหน้าโบท็อกปลอม จะดึงอะไรขนาดนั้นนึกว่าเอเลี่ยนลงมาเยือนโลกมนุษย์

"คุณดูลูกสาวสุดที่รักคุณสิ เดี๋ยวนี้กล้าถึงขนาดเอาผู้ชายเข้าบ้าน" ผมเผลอเบะปากมองบนให้กับคำพูดของคุณหญิงโบท็อก ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกคุณหญิงถึงชอบทำทรงผมเหมือนที่กะบังลมกันจังเลย มันสวยหรือเอาไว้ช่วยบังแดด

"ผู้ชายคนนี้ใครโนร่า" ดูสิว่าเธอจะตอบยังไง

"พะ เพื่อนค่ะ" เพิ่งรู้ว่าตัวเองมีเพื่อนเป็นเด็กน้อย-_-

"ทำไมพ่อไม่เคยเจอ"

"จะไปเคยเจอได้ยังไง เพื่อนจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้" ทำไมต้องทำไอ้ท่าทางเหมือนคนกำลังจะเป็นง่อยวะ ผมเลือกจะเงียบแล้วฟังคนพวกนี้คุยกัน เหมือนดูละครน้ำเน่าหลังสองทุ่มยังไงไม่รู้

"นายเป็นใคร" ถึงคิวผมแล้วใช่ไหม

"...." ไม่ได้หยิ่ง แค่ขี้เกียจตอบ

"ไม่ได้ยินที่สามีฉันถามเหรอ" เอาอีกแล้วยัยป้านี่ ขยันแหกปากจังวะ

"ได้ยิน"

"แล้วทำไมไม่ตอบ"

"เรื่องของ..." พร้อมกับยิ้มหวานให้ป้าแกไปหนึ่งที หวังว่าจะเข้าใจคำสุดท้ายนะ

"ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน"

"ด่าตัวเองทำไม" คงไม่รู้ว่าผมอายุมากกว่าเธอหลายปี ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพ่อยัยหน้าเศร้านี่ไปคว้ามาได้ไง อายุยี่สิบห้าปีแต่งตัวเหมือนป้าสี่สิบ ไม่ได้อยากบูลลี่แต่หน้าเธอมันฟ้อง

"คุณดูสิมันสิ"

"ใจเย็น ๆ เดี๋ยวจัดการให้"

"ฉันไม่ยอมจริงด้วย" ขอให้คอหักถ้าจะสะบัดแรงขนาดนั้น

"แกเป็นใคร"

"ไม่จำเป็นต้องอยากรู้ เอาเป็นว่าผมกับคุณได้เจอกันอีกแน่นอน" และไม่ใช่เจอในที่แบบนี้..

"คุณกลับไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวของพวกนี้ฉันจัดการเอง"

"เสร็จค่อยกลับ" ผมเดินไปเปิดท้ายรถเพื่อนำของออกไปวางตรงหน้าสองผัวเมียคู่นั้น

"ช่วยยกเข้าไปหน่อย" ก่อนจะกลับไปเอาส่วนที่เหลือต่อ

"แกจะบ้าหรือไงฮะ!"

"เออ!" ขึ้นเสียงใส่คืนแม่งเลย

"คุณทำอะไรสักอย่างหน่อยสิ" ได้ยินแต่เสียงเธอโวยวายเหมือนคนไร้สติ

"ยก ๆ ไปก่อนคุณ" ผมกระตุกยิ้มทันทีเมื่อเห็นทั้งสองยอมยกของเข้าไปเก็บในบ้าน หันมองคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ยืนทำหน้าจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา

"ฉันยังไม่ตายไม่ต้องร้อง"

"พูดไม่ดีเลย"

"ฉันก็พูดปกติ"

"ใครสอนให้พูดเรื่องตายตอนตัวเองจะขับรถ"

"หน้าก็ดูอินเตอร์นะ ทำไมหัวโบราณ"

"ไม่อยากคุยกับคุณแล้ว"

"เธออยู่ได้ไงวะสภาพแวดล้อมแบบนี้"

"ไม่รู้สิ คงเพราะฉันอยู่มาตั้งแต่เด็กมั้ง อีกอย่างความทรงจำของฉันกับแม่ก็อยู่ในบ้านหลังนี้ ฉันไม่อยากทิ้งท่านไปไหน"

"อย่าลืมว่าท่านตายแล้ว"

"คุณรู้ได้ไงว่าแม่ฉันจากไปแล้ว"

"ฉันไม่ใช่เด็กที่จะแปลความหมายคำพูดเธอไม่ออก"

"คุณเป็นใครกันแน่" อยู่ ๆ เธอก็มองลึกเข้ามาในตาผม คงเก็บข้อมูลสินะ

"รู้เท่าที่ฉันให้รู้ก็พอ" ผมไม่ชอบเวลาที่ใครมาคาดหวังว่าผมจะเป็นคนแบบที่พวกเขาคิดไหม พอผลออกมาไม่ใช่แล้วพากันมาผิดหวัง ผมเกลียด

"ทำไมหนูคุ้นสายตาคุณจัง" เธอเอียงหน้ามองผมด้วยความสงสัยพลางทำหน้าจับผิด

"หน้าฉันคงเหมือนผัวในอนาคตเธอมั้ง"

"นี่คุณฉันกำลังจริงจังอยู่นะ"

"ก็บอกว่ารู้เท่าที่อยากให้รู้ก็พอ อย่ารู้เยอะ"

"ฉันจำสายตานี้ได้ เดี๋ยวนะ.."

"ไปละ" ผมมีธุระให้ไปจัดการต่อ

"หรือว่าคุณจะเป็น.."

"อีกเรื่อง..." ผมรีบแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะพูดมันออกมา

"...พูดกับฉันแทนตัวเองว่าหนู" ผมพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะรีบขับออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว ที่บอกให้เธอแทนตัวเองว่าหนูเพราะรำคาญเวลาเธอพูด เดี๋ยวฉันเดี๋ยวหนูอยู่นั่นแหละ ขอกลับบ้านไปนอนก่อนนะทุกคน นี่แหละธุระของผม