บทที่ 4

อวี่หรันให้เสี่ยวตงไปดูว่าต้องใช้เงินมากเพียงใดกับการลงทุนในครั้งนี้

ในตอนแรกเสี่ยวตงคิดว่าเขาจะทำอยู่ที่เรือนของเขาก่อน เมื่อได้จำนวนที่มากขึ้น เขาค่อยไปเปิดร้านในเมือง

แต่อวี่หรันบอกเขาว่าให้เขาทำเพียงตัวอย่างขึ้นมา สองสามชิ้น แล้วเปิดร้านเลย ทำเช่นนี้เขาจะไม่ต้องใช้เวลานาน อีกอย่างหากมีคนต้องการจริง เขาก็เพียงเก็บมัดจำไว้ แล้วนัดวันมาเอาในภายหลัง

เสี่ยวตงเมื่อได้ฟังคำแนะนำของอวี่หรันก็เหมือนกับเห็นแสงสว่าง เขารีบชวนสหายขึ้นไปตัดไม้บนเขาทันที เพื่อนำมาทำตามแบบที่อวี่หรันนางวาดเพิ่มให้เขาอีกสองสามแบบ พร้อมทั้งอธิบายวิธีการใช้ให้เขาเข้าใจอีกด้วย

นางเพียงแค่เลี้ยงหยุนซีทั้งวันนางก็เหนื่อยแทบขาดใจแล้ว หลังจากที่ออกไฟมา นางก็จัดการซักผ้าอ้อมของหยุนซีด้วยตนเอง

ผ่านมาเกือบสองเดือน หยุนซีก็เนื้อตัวอวบอุ่นขึ้น เพราะเขากินนมเก่งนัก จนตอนนี้อวี่หรันนางผอมลงมามีรูปร่างเท่าเดิมเมื่อภพก่อนแล้ว

นางต้องซักผ้าอ้อมของหยุนซีทุกวัน นางก็เริ่มรู้สึกว่าการซักผ้าอ้อมด้วยฝักเจ้าเจี่ยว (ฝักของต้นตั๊กแตนไว้สำหรับซักผ้าหรือล้างจาน) มันดูไม่น่าจะสะอาดเสียเลย

“พี่ตง ท่านหาปูนขาวให้ข้าได้หรือไม่” อวี่หรันถามเสี่ยวตง เมื่อเขามาหานางที่เรือนเช่นทุกวัน

“ได้ เจ้าจะเอาไปทำอันใด”

“ท่านยังไม่ต้องรู้หรอกเจ้าค่ะ เพียงหามาให้ข้าก็พอ”

อวี่หรันนางยังไม่รู้เลยว่านางจะทำสำเร็จหรือไม่ เพียงแต่เคยดูตามโซเซียลผ่านตามาเท่านั้น

นางยังฝากซื้อน้ำมันถั่วเหลือง และน้ำมันงามาอีกหลายไห เผื่อทำครั้งแรกแล้วเสียหายอย่างน้อยก็มีไว้สำรองให้ทำครั้งต่อไป

“ท่าทำกล่องไม้ให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ” อวี่หรันนางบอกขนาดที่นางต้องการให้เสี่ยวตงทำออกมาให้นางอีกหลายใบ

สองวันต่อมาเสี่ยวตงก็หาปูนขาวที่นางต้องการมาให้พร้อมทั้งของทุกอย่างที่นางฝากซื้อมาจนครบ

“ท่านอย่าเพิ่งไป” อวี่หรันนางไม่อาจลงมือทำได้เอง

เพราะนางไม่รู้วิธีจุดเตาไฟ แล้วก็ไม่อาจทิ้งหยุนซีไว้เพียงลำพังได้ ยังดีที่ป้าฉีนางรู้มาจากเสี่ยวตงว่าอวี่หรันนางจะทำของ จึงได้มาช่วยดูหยุนซีแทนนาง

อวี่หรันนางจึงเข้าไปช่วยบอกวิธีทำอยู่ข้างๆ เสี่ยวตง ในตอนแรกที่นางให้เขาต้มปูนขาวทำออกมาได้เป็นที่น่าพอใจ

แต่เมื่อจะนำมาทำน้ำด่าง เพื่อจะเตรียมทำสบู่กับกลายเป็นว่าปริมาณโซดาไฟที่นางนำมาละลายมากเกินไปจึงทำให้ใช้ไม่ได้ เมื่อนำมาล้างมือจำนวนโซดาไฟที่มากเกินไปทำให้เกิดการแสบร้อนขึ้นมา

อวี่หรันนางต้องคำนวณอยู่หลายวันกว่าจะทำสบู่ออกมาได้สำเร็จ แต่ก็ต้องรออีกเกือบห้าวันที่จะนำมาใช้ได้

ห้าวันต่อมา สบู่ที่นางทำขึ้นก็สามารถนำออกมาใช้ได้ อวี่หรันนางจึงแบ่งไปให้ป้าฉีเพื่อใช้อาบน้ำและใช้ซักผ้าด้วย

“อาหรัน เจ้าทำได้อย่างไร” ป้าฉีเมื่อได้ลองใช้ก็อดจะชื่นชมออกมาไม่ได้

“กว่าข้าจะทำได้ ท่านก็เห็นว่าใช้ของไปมากเพียงใด” นางไม่ได้เก่งอย่างที่ป้าฉีคิด เพียงแต่นางเบื่อจะใช้เจ้าเจี่ยวแล้ว จึงได้เกิดความพยายามขึ้น

“สบู่ของเจ้านำออกไปขายรับรองว่าขายดีแน่นอน”

“เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถิดเจ้าค่ะ” เสี่ยวตงก็กำลังหาร้านค้าเพื่อนำเครื่องเรือนทั้งของใช้สำหรับเด็กไปวางขาย นางก็จะไม่มีคนช่วยทำงานอีก

“แล้วพี่ตงได้ร้านหรือยังเจ้าคะ”

“มีที่ชอบแล้ว แต่ราคาก็สูงมากนัก” ป้าฉีถอนหายใจออกมา เพราะบุตรชายของนางเข้าไปในเมืองเพื่อหาร้านค้าอยู่หลายวันแล้ว

“ราคาเท่าใดเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะนางเป็นผู้ลงทุน พวกเขาไม่น่าจะคิดมากถึงเพียงนี้

“สามร้อยตำลึงทอง”

“แพงถึงเพียงนี้เชี่ยว” อวี่หรันเริ่มเข้าใจค่าเงินของในยุคนี้แล้ว ต่อให้นางมีเงินในมือมาก แต่ที่ป้าฉีพูดมาก็แทบจะเป็นเงินทั้งหมดที่นางมีอยู่ในตอนนี้

“เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าฝากซีซีกับท่านด้วย ข้าจะเข้าไปในเมืองเพื่อดูร้านที่พี่ตงเขาว่าเจ้าค่ะ”