บทที่ 3

ป้าฉีก็ต้องคอยมาช่วยนางเลี้ยงหยุนซีที่เรือนทุกวัน เพราะนางไม่รู้วิธีเลี้ยงเด็กเลยสักนิด ผ่านมาได้เกือบเจ็ดวันนางจึงเริ่มรู้ว่า การที่เขาร้องเช่นนี้เป็นเพราะหิวหรือปวดท้อง หากปวดท้อง ท้องอืดนางก็อุ้มพาดบ่าพาเดินอยู่ในห้อง หรือนวดที่ท้องให้เขาเบาๆ

ในยุคนี้อะไรก็ล้วนไม่สะดวกสำหรับนาง ผ้าอ้อมที่นำมาทำก็ต้องคอยเปลี่ยนอยู่เสมอ เพราะช่วงแรกหยุนซีขับถ่ายไม่เป็นเวลา จะถ่ายหรือฉี่นางก็ตั้งรับไปทันสักครั้ง จนที่นอนเปียกเละเทะไปหมด

หากไม่ได้ป้าฉีคนดีคนเดิม นางคงได้กระอักเลือดตายไปเสียแล้ว

“ท่านป้า ท่านรู้จักช่างไม้หรือไม่เจ้าคะ”

“เสี่ยวตง บุตรชายของป้าอย่างไรเล่า เจ้ามีอันใดหรือ”

อวี่หรันมุมปากกระตุก เมื่อได้ยินชื่อของบุตรชายของป้าฉี แต่นางคิดว่าชื่อโหลๆ เช่นนี้ไม่ว่ายุคใดก็คงต้องมี

“ข้าอยากให้เขาทำที่นอนให้หยุนซีเจ้าค่ะ” นางคิดจะทำเปลขึ้นมา จะได้เบาแรงนางไม่ต้องคอยอุ้มเขาอยู่บ่อยๆ

“เช่นนั้นหากเสี่ยวตงกลับมาจากในเมืองข้าจะให้เขามาพบเจ้า”

“เจ้าค่ะ”

ตอนนี้อวี่หรันนางออกไฟเรียบร้อยแล้ว จึงได้อาบน้ำเสียที นางจึงยอมที่จะพบผู้อื่นได้ โดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ

ตอนเย็นเมื่อเสี่ยวตงกลับมาที่หมู่บ้านแล้ว เขาก็เดินมาที่เรือนของอวี่หรันตามคำบอกของมารดา

“แม่นางถาน ข้ามาแล้ว” เสี่ยงตงร้องเรียกอวี่หรันอยู่ที่หน้าเรือน

เมื่อได้ยินเสียงอวี่หรันก็อุ้มหยุนซีขึ้น แล้วเดินออกมาหาเสี่ยวตงที่ด้านนอก

“มาแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อประตูเรือนถูกเปิดออก อวี่หรันก็หยุดนิ่งอย่างตกตะลึง ไม่ใช่เพียงแค่ชื่อแล้วที่เหมือน แม้แต่ใบหน้าก็เหมือนราวกับคนคนเดียวกัน

“เป็นอันใดไปแม่นางถาน” เสี่ยวตงที่เห็นใบหน้าของอวี่หรันที่เปลี่ยนไปก็เอ่ยถามนางขึ้น

“อ้อ ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ”

“ท่านแม่บอกว่าเจ้าอยากให้ข้าทำสิ่งใดให้หรือ”

“ข้าอยากให้ท่านทำที่นอนให้ซีซี ไม่รู้ว่าท่านทำได้หรือไม่”

อวี่หรันส่งกระดาษที่นางวาดในมือให้เสี่ยวตงเพื่อดูว่าเขาทำได้หรือไม่

“เจ้าคิดเองอย่างนั้นหรือ” เสี่ยวตงเอ่ยถามอวี่หรันอย่างตื่นตะลึง

“เจ้าค่ะ ท่านทำได้หรือไม่” อวี่หรันเริ่มมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งใบหน้าที่เหมือนกับมือขวาของนาง นางยิ่งอยากจะเข้าไปทุบสักสองสามทีให้หายแค้น

“ทำได้ แต่ข้าคิดว่าเถ้าแก่ของข้า เมื่อเห็นแบบในมือของข้าแล้วคงต้องขอซื้อจากเจ้าเป็นแน่”

อวี่หรันขมวดคิ้วคิด หากนางลงทุนให้เสี่ยวตงทำการค้าเองเช่นนี้ ไม่ดีกว่าหรือ ถึงอย่างไรแบบในมือของนางก็มีอีกหลายอย่าง

“หากข้าลงทุนเปิดร้านให้ท่าน แล้วท่านทำออกมาขาย โดยแบ่งกำไรที่ได้กับข้า จะได้หรือไม่”

“เจ้าพูดจริงหรือ” เสี่ยวตงก็ไม่คิดอยากจะเป็นเพียงลูกจ้างของร้านไม้ไปตลอด แต่เพราะเขายังมีทุนไม่มากพอที่จะเปิดร้านจึงต้องหยุดความคิดลง

อีกอย่างหากได้แบบจากนางมาวางขายในร้านของเขา คงจะทำให้กิจการของเขาดีเป็นแน่

“ใช่ ข้าเหมือนคนล้อเล่นหรืออย่างไร” นางถลึงตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

อวี่หรันนางจึงเขียนสัญญาออกมาด้วยตนเอง แล้วให้เขาประทับมือในสัญญา

อย่างน้อยร่างเดิมของนางก็ยังมีความรู้เรื่องตำราและอักษรอยู่

นางลงทุนให้เสี่ยวตง พร้อมทั้งเขียนแบบให้เขา เมื่อค้าขายได้กำไรที่เหลือจากการหักทุนจะถูกแบ่งให้ทั้งสองอย่างละเท่าๆ กัน

“ไม่ต้องแบ่งให้ข้ามากเพียงนี้ก็ได้ ให้ข้าเพียงสามส่วนก็พอ” เสี่ยวตงเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ

“ข้าลงเงิน ท่านลงแรง ทั้งยังต้องออกหน้า นับว่าไม่มากเกินไป แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ท่านคิดจะหักหลังข้า ข้าไม่เก็บท่านไว้แน่” อวี่หรันมองเขาอย่างดุดัน ไอสังหารออกมาจากร่างของนาง โดยที่เสี่ยวตงก็คาดไม่ถึง

“ข้าจะกล้าได้อย่างไร ตอนที่เจ้าลอยติดน้ำมาก็เป็นข้าที่พากลับมาที่เรือน” เสี่ยวตงเอ่ยอย่างน้อยใจ ที่นางคิดว่าเขาจะหักหลังนาง

หากเขาคิดไม่ดีกับนางคงไม่ช่วยเหลือนางไว้ในครั้งนั้น

“อ้อ เช่นนั้นก็ตามนี้เจ้าค่ะ” อวี่หรันเสียงอ่อนลง เพราะถึงอย่างไรเขาก็เคยช่วยร่างนี้กับบุตรในท้องของนางไว้