ท่านแม่บิดาข้าอยู่ที่ใด

อวี่หรันพยายามลืมตาขึ้น เธอไม่อยากจะเชื่อว่าแรงระเบิดขนาดนั้นเธอยังจะมีชีวิตรอดมาได้

เธอค่อยๆ ดันตัวขึ้นเพื่อลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องประหลาดใจกับท้องที่ใหญ่โตเหมือนใกล้จะคลอดแล้ว

“เฮ้ย” เธอร้องออกมาอย่างตกใจ

เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่ใช่ร่างกายเธอแน่นอน เพราะเธอยังไม่มีแม้แต่คนรัก จะตั้งท้องได้อย่างไร

แต่อวี่หรันไม่มีเวลาให้คิด ความเจ็บปวดก็กลับมาอีกครั้ง เธอกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ร้องออกมา ความเจ็บปวดครั้งนี้แทบทำให้เธอสิ้นสติ

เธอคิดไม่ถึงว่าความเจ็บปวดท้องคลอดจะรุนแรงกว่าการเจ็บปวดที่เธอโดนแทงหรือโดนยิงเสียอีก มันเป็นความเจ็บปวดที่บรรยายไม่ถูก

ช่วงล่างของอวี่หรันเริ่มมีน้ำไหลออกมา เธอเปิดออกดูอย่างตื่นตระหนก เมื่อผ้าที่สวมใส่ในตอนนี้ก็ดูไม่เหมือนที่เธอเคยเห็น มันเป็นเสื้อผ้าของคนยุคโบราณ

“จะเป็นไปได้อย่างไร” เธอพึมพำออกมาเบาๆ

เธอทะลุมิติมาอย่างที่ในนิยายที่เคยผ่านตามาอย่างนั้นหรอ อวี่หรันมองไปรอบๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ

ในตอนนั้นป้าฉี ที่อยู่ข้างเรือนของจางอวี่หรันก็เดินเข้ามาดูนาง เพราะกลัวว่านางจะคลอดลูก

อวี่หรันมองไปทางป้าฉีอย่างขอความช่วยเหลือ จากความทรงจำเดิมที่นางได้รับมาทำให้รู้ว่าสตรีวัยกลางคนที่เดินเข้ามาหานาง คือป้าฉีที่อยู่เรือนข้างๆ

“อาหรัน เจ้าจะคลอดแล้วหรือ เหตุใดถึงไม่ร้องเรียกป้า” ป้าฉีวิ่งเข้ามาดูอวี่หรันอย่างตื่นตระหนก

เมื่อเห็นว่าน้ำคร่ำของนางไหลออกมาแล้ว ก็รีบร้อนวิ่งออกไปตามหมอตำแยมาทำคลอดให้นาง

อวี่หรันค้นหาความจำของร่างเดิมก็ไม่มีสิ่งใดที่หลงเหลืออยู่ เหมือนร่างนี้ความจำเสื่อม แล้วถูกช่วยเหลือโดยป้าฉี

นางมีตั๋วเงินพร้อมเครื่องประดับติดตัวมาไม่น้อย ป้าฉีจึงขอหัวหน้าหมู่บ้านให้นางสร้างเรือนอยู่ข้างๆ เรือนของนาง

หมอตำแยถูกป้าฉีไปตามมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้ามาถึงด้านในก็เห็นว่าอวี่หรันนางเริ่มจะไม่ไหวแล้ว

“แข็งใจหน่อยนังหนู เล็กเจ้าใกล้ออกมาแล้ว”

อวี่หรันหูอื้อไปหมดแล้ว นางไม่รู้ว่าหมอตำแยพูดกับนางว่าอะไร แต่นางอยากให้ไอเด็กในท้องออกมาเสียที

“เบ่งเลย เบ่งเร็วเข้า” หมอตำแยร้องบอกอวี่หรันกัดฟันเบ่งเด็กออกมา ในตอนแรกนางไม่รู้ว่าจะเบ่งอย่างไร แต่คงจะเป็นความรู้สึกของคนเป็นมารดา อวี่หรันจึงปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกของนาง

“กรี๊ดดดด” อวี่หรันกรีดร้องออกมาเสียงดัง เพราะช่วงล่างของนางเหมือนกำลังจะแยกออกจากกัน

ความเจ็บร้าวทรมาน ทำให้นางที่อดกลั้นในตอนแรกกรีดร้องออกมาสุดเสียง

“อุแว้ อุแว้” เสียงเด็กทารกร้องออกมาเสียงดัง

“คลอดแล้ว คลอดแล้ว เด็กผู้ชาย น่าชั่งเชี่ยว” ป้าฉีรับเด็กมาจากหมอตำแย นางรีบล้างตัวจากน้ำที่นางเตรียมเข้ามาไว้แล้ว

อวี่หรันแทบจะหมดสติไปทันที แต่นางก็พยายามฟื้นตาเพื่อตัวเจ้าตัวการที่ทำให้นางต้องทรมานเกือบขาดใจตายเช่นนี้เสียก่อน

“น่าเกลียดนัก” อวี่หรันพูดได้เพียงเท่านั้นนางก็หมดสติไป

ป้าฉียังดูแลเด็กให้นางในตอนแรกก่อน ถึงอย่างไรอวี่หรันนางก็อยู่เพียงลำพัง

“แม่นาง แม่นาง”

“หื้อ” อวี่หรันงัวเงียตอบรับกลับไป

“แม่นางข้าฝากเจ้าดูแลบุตรชายของข้าด้วย”

อวี่หรันที่ได้ยินเช่นนี้ นางก็ลืมตาขึ้นทันที

“เดี๋ยวก่อน เธอเป็นเจ้าของร่างใช่ไหม” อวี่หรันเอ่ยเรียกรั้งนางไว้

“เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้มันเป็นของแม่นางแล้ว” นางพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง

“แล้วเธอเป็นใคร บิดาของเด็กอยู่ที่ไหน ข้าจะได้เอาเขาไปส่ง”

“ไม่รู้ ข้าจำสิ่งใดไม่ได้เจ้าค่ะ”

“แล้วของที่ติดตัวเธอมา มีอะไรที่บอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของเด็กไหม” อวี่หรันยังคงถามอย่างมีความหวัง

“ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ ข้าต้องไปแล้ว รักษาตัวด้วย”

“เห้ย เดี๋ยวกลับมาก่อน” อวี่หรันร้องเรียกเสียงดัง

จนป้าฉีรีบวิ่งเข้าดูนางที่อยู่ในห้อง

“อาหรันเจ้าเป็นอันใด”

“เอ่อ ไม่ ไม่ เจ้าค่ะ” นางพยายามเปลี่ยนคำพูดให้เหมือนกับคนยุคนี้มากที่สุด

“เช่นนั้น ข้าจะพาบุตรชายมาให้เจ้าให้นม”

ไม่นานป้าฉีก็เดินอุ้มเด็กเข้ามาในห้อง อวี่หรันทำหน้าไม่ถูกเมื่อรู้ว่านางต้องให้นมเด็กที่อยู่ในห่อผ้า

“แล้วข้า ต้อง ทำอย่างไร” นางมองหน้าป้าฉีอย่างมึนงง

อย่าว่าจะให้นางให้นมเลย แม้แต่เห็นนางยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้งว่าเขาให้นมเด็กกันยังไง เพราะนางไม่เห็นจะมีขวดนม ในยุคนี้ก็คงไม่มีด้วย