บทที่ 2

ป้าฉีเดินเข้ามาใกล้อวี่หรันก่อนจะดึงสาบเสื้อของนางออก

“เดี๋ยวป้า” อวี่หรันร้องออกมาส่งดัง อย่างตกใจ

“หากเจ้าไม่คลายเสื้อออก แล้วจะให้นมบุตรได้อย่างไร” ป้าฉีมองนางอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะเข้ามาดึงสาบเสื้อของนางออกอีกครั้ง

“ป้า ป้า บอกข้า บอกข้าพอ ว่าทำอย่างไร ข้าทำเองเจ้าค่ะ”

“เจ้าทำได้แน่รึ”

“ได้ ได้” อวี่หรันพยักหน้าราวไก่จิก

ป้าฉีสอนให้นางนำลูกเข้าเต้า ก่อนจะบอกให้ใช้ผ้าชุบน้ำที่นางเตรียมไว้ทำความสะอาดเสียก่อน เมื่อให้นมเสร็จก็ทำความสะอาดอีกครั้ง

“เด็กเมื่อกินนมอิ่มแล้วเจ้าหากวางนอนทันที ต้องเอาพาดบ่าเพื่อให้เด็กเรอออกมาเสียก่อน”

อวี่หรันก็พยักหน้ารับ ป้าฉีก็รีบเดินออกไป เพราะเด็กร้องไห้หิวนมแล้ว

นางก็ทำตามที่ป้าฉีบอก ในครั้งแรกก็ทำได้ไม่ถนัดนัก เด็กที่หินนมแล้วหาหัวนมของมารดาไม่เจอก็ร้องอย่างหงุดหงิด อวี่หรันนางแทบจะหมดความอดทน

อีกอย่างเมื่อเขางับนมเข้าปากแล้วกับดูดแรงจนนางต้องสูดปาก เกือบวางเด็กในอ้อมกอดลงเสียแล้ว

“สวรรค์ ไม่มีที่อื่นให้ฉันไปหรือยังไง ถึงได้ส่งฉันมาอยู่ในสภาพนี้” อวี่หรันกัดฟันแน่นเพื่อข่มโทสะ

กว่าเด็กในอ้อมอกของนางจะกินอิ่ม อวี่หรันนางก็อยากจะทิ้งตัวลงนอนเสียแล้ว

“อาหรันเช่นนั้นป้ากลับก่อนนะลูก แล้วจะนำมาอาหารมาให้เจ้า”

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะท่านป้า ประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ”

อวี่หรันพยายามลุกเดินลงจากที่นอน เพื่อไปหยิบถุงเงินให้ป้าฉี

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าให้เงินป้าค่าอาหารกับค่าหมอตำแยไว้แล้ว”

“เอ่อ เจ้าค่ะ” อวี่หรันพยักหน้ารับก่อนจะก้มหัวของคุณให้ป้าฉี แล้วกลับขึ้นมานอนบนเตียงข้างบุตรชายอีกครั้ง

“ข้าจะเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี” นางใช้นิ้วจิ้มไปที่จมูกเล็กๆ ของเขาอย่างมันเขี้ยว

“หยุนซี ซีซี ก็แล้วกัน”

อวี่หรันมองสำรวจไปรอบห้องอย่างหดหู่ใจ ถึงจะเป็นเรือนที่สร้างใหม่ แต่ก็ไม่ได้ดูแข็งแรง อีกอย่างเจ้าของร่างเดิมคงจะเป็นคุณหนูตกยากอย่างแน่นอน ดูจากเครื่องประดับกับตั๋วเงินที่นางไปหยิบออกมาจากที่เก็บเมื่อครู่แล้ว

ก็นับว่ามีจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว แต่อวี่หรันก็ไม่รู้ว่าข้าวของในยุคนี้มีราคาเท่าไหร่ หากนางคิดจะทำการค้าหรือหางานทำก็คงต้องรออีกนาน กว่าจะทิ้งเจ้าตัวน้อยไว้ให้คนอื่นช่วยเลี้ยงได้

อวี่หรันหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย แต่เพียงสองชั่วยาว (1ชั่วยาม=2ชั่วโมง) นางก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะหยุนซีร้องหิวนมอีกแล้ว

อวี่หรันงัวเงียลุกขึ้นมาป้อนนมเขาอย่างอยากลำบาก หยุนซีที่ถูกเต้านมของมารดาปิดจมูกก็กรีดร้องออกมาเมื่อหายใจไม่ออก

“เอ่ออ ขอโทษ ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” อวี่หรันสะดุ้งตกใจกับเสียงร้องของเขา เมื่อเห็นว่านมของนางไม่ได้เข้าไปที่ปากก็จับให้เข้าไปใหม่

นางเพิ่งจะรู้ว่าเจ้าตัวเล็กหยุนซี ร้องทุกสองชั่วยามเพื่อตื่นขึ้นมากินนม

รุ่งเช้าเมื่อป้าฉีนำข้าวมาให้อวี่หรันก็ต้องตกใจกับสภาพของนาง เหมือนนางจะดูย่ำแย่กว่าสตรีนางอื่นคลอดบุตรที่เขาเคยเห็นมามากนัก

“ท่านป้า ข้าฝากซีซีก่อนเจ้าค่ะ ข้าอยากไปอาบน้ำ”

“ไม่ได้” อวี่หรันสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงแหลมของป้าฉีที่ร้องห้ามนาง

“มีอย่างที่ไหน เพิ่งคลอดบุตรก็จะอาบน้ำเสียแล้ว เจ้าเพียงเช็ดตัวเล็กน้อยได้ แต่ห้ามอาบน้ำหนึ่งเดือน”

“ห๊า” อวี่หรันร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง

นางจะทนไม่อาบน้ำถึงหนึ่งเดือนได้อย่างไร แล้วก็ทำได้เพียงเช็ดหน้ากับเช็ดจุดซ่อนเร้นของนางเท่านั้น

เมื่ออวี่หรันได้ยินว่านางต้องอยู่ไฟ เพื่อไม่ให้ร่างกายของนางได้รับผลกระทบหลังคลอดจนเกิดโรคเรื้อรัง นางก็ได้แต่ทำใจแล้วพยักหน้ารับแต่โดยดี

การที่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แล้วจัดการกับเด็กเล็กที่พูดไม่ได้ ทำได้แต่ร้องไห้ อวี่หรันเกือบจะเสียสติ มีหลายครั้งที่นางเกือบจะร้องไห้ไปพร้อมกับหยุนซี เพราะไม่รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด