บทที่ 10

รถม้าวิ่งเข้าเมืองเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น หยุนซีวัยแปดเดือนก็ดีดดิ้นตื่นเต้นกับสิ่งต่างๆ ที่แปลกตา เพราะเขายังไม่เคยออกเดินทางมาข้างนอกเช่นนี้

“ซีซี ถ้าเจ้าตกจากรถม้า แม่จะไม่จอดเก็บเจ้าแน่” อวี่หรันหันไปดุบุตรชาย ที่ตอนนี้เขากำลังชะโงกหัวออกไปนอกรถม้าอย่างซุกซน

“นายหญิง” ป้าเหมยเอ่ยดุนางเบาๆ ที่พูดกับบุตรชายเช่นนี้

หยุนซีหันมามองมารดาอย่างเย็นชา ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่นางพูดเช่นนี้กับบุตรชาย หยุนซีก็เหมือนจะรู้แล้วว่ามารดาเป็นเช่นไร ตอนที่เขาคลานเล่นหน้าทิ่มดิน นางยังไม่เคยเดินมาปลอบเลยสักครั้ง ได้แต่ยืนหัวเราะอยู่ใกล้ๆ

“อ้า อา อ้า” หยุนซีชี้นิ้วเถียงอย่างไม่ยอม

“เหอะ ตัวเพียงแค่นี้ก็รู้จักเถียงข้าแล้ว ระวังเถิด ข้าจะดึงลิ้นของเจ้าตอนเจ้าหลับ” หยุนซีรีบปิดปากอย่างรวดเร็ว

ป้าเหมยได้แต่ส่ายหัวให้กับนายหญิงของตน หากนางไม่รู้จากป้าฉีว่าอวี่หรันนางเป็นคนคลอดหยุนซีออกมาจริง นางคิดว่าหยุนซีโดนเก็บมาเลี้ยงเสียอีก

เมื่อมาถึงเมือง รถม้าก็เคลื่อนไปจอดที่หน้าจวนหลังใหญ่ หน้าเรือนมีคนออกมายืนรอรับอวี่หรันอยู่หลายคน เมื่อเห็นนางเดินลงมาก็เดินเข้ามาหานาง พร้อมทั้งร้องไห้ออกมาเสียงดัง

อวี่หรันถอยหลังหนีอย่างตื่นตระหนก นางไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แล้วร้องไห้ทำไม นางมองพวกเขาอย่างมึนงง

แต่แม่นมของอวี่หรันที่ออกมารอรับนางรู้จากเฉิงอี้แล้วว่านางสูญเสียความทรงจำจึงไม่ได้แปลกใจที่เห็นท่าทางของนางเช่นนี้

“คุณหนูเข้าจวนก่อนเจ้าค่ะ” นางเดินเข้ามาประคองอวี่หรัน เหมือนเมื่อก่อนที่นางเคยทำ

“เอ่อ ประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ป้าเหมยพาซีซีลงมาเจ้าค่ะ” อวี่หรันเอ่ยเรียกป้าเหมยให้ลงมา

“ดะ เด็กนี่ มาจากไหนเจ้าคะ” แม่นมถานเอ่ยถามเสียงดัง

“บุตรชายข้าเอง ถานหยุนซี” อวี่หรันรับตัวหยุนซีมาอุ้มไว้

นางเดินเข้าไปในจวนทันที โดยไม่สนใจท่าทางที่ตื่นตระหนกไม่หายของแม่นมถานที่มารอรับนางหน้าจวน

เมื่อเข้ามาในจวนด้านใน ก็เห็นบุรุษวัยกลางคนกับสตรีวัยกลางคนที่ใบหน้าละม้ายคล้ายนางจนน่าตกใจ คุณแม่ของนางเมื่อภพที่แล้วยังไม่เหมือนนางเช่นสตรีที่นางเห็นอยู่ในตอนนี้

เฉิงอี้ก็ยืนรอนางอยู่กับพวกเขา ทั้งสามเมื่อเห็นอวี่หรันเดินเข้ามาก็รีบเดินเข้ามาหานางทันที

อวี่หรันนางเผลอถอยหลัง เมื่อสตรีวัยกลางคนเดินเข้ามาจับตัวนาง เพื่อดึงเข้าไปกอด

“หรันหรัน” นางเอ่ยเสียงสั่นอย่างปวดใจ

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจำพวกท่านไม่ได้จริงๆ” อวี่หรันนางถอนหายใจออกมา

“อาหลาน อย่าเพิ่งทำให้ลูกตกใจ พานางเข้าเรือนเสียก่อน”

ถานเสวี่ยหาน ดึงตัวตู้หลาน ภรรยาของตนเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลม ตู้หลานในตอนนี้นางร่ำไห้ตัวโยนอยู่ในอ้อมอกของสามี ยิ่งเห็นแววตาของบุตรสาวที่มองมาทางนางอย่างกับคนไม่เคยรู้จักก็ยิ่งทำให้นางปวดใจจนไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดออกมา

“หรันหรัน เข้าเรือนเสียก่อน” ตู้เฉิงอี้มองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของญาติผู้น้องอย่างแปลกใจ ก่อนจะพานางเข้าไปในห้องโถงเพื่อพูดคุย

“เจ้าต้องการเครื่องยืนยันหรือไม่ว่าข้าเป็นบิดาของเจ้าแท้จริง” เมื่อเข้ามานั่งในห้องโถง ถานเสวี่ยหานก็เอ่ยถามอวี่หรัน

“ท่านมีสิ่งใดเจ้าคะ”

ถานเสวี่ยหานดึงหยกพกสีดำที่เหมือนกับของนางออกมาให้นางดู

“ข้าเชื่อเจ้าค่ะ ว่าท่านคือบิดาของข้า แต่ไม่ใช่เพราะจากสิ่งนี้ เป็นเพราะนางมีใบหน้าที่เหมือนกับข้าหลายส่วน” อวี่หรันชี้ไปที่มารดาของนาง

“เด็กนี่ คือ”

“บุตรชายของข้าเจ้าค่ะ ถานหยุนซี”

ทั้งหมดเมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูดก็ตกตะลึง เพราะไม่รู้เรื่องที่นางตั้งครรภ์มาก่อน ทางตระกูลหวังก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้

“อวี่หรันจึงเล่าเรื่องที่นางรู้มาจากป้าฉีว่าตนลอยมาติดที่ริมแม่น้ำในหมู่บ้าน แล้วถูกป้าฉีกับบุตรชายช่วยชีวิตเอาไว้ ส่วนเรื่องอื่นนางจำไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น จึงทำให้นางต้องลอยมาตามน้ำเช่นนี้

“เรื่องนี้ พ่อต้องจัดการให้เจ้าอย่างแน่นอน”

“โถ่ลูกแม่” ตู้หลานเอื้อมมือมาลูบใบหน้าของอวี่หรัน ครั้งนี้นางไม่ได้หลบ เพราะสงสารที่ตั้งแต่เข้ามาในห้องโถงนางยังร้องไห้ไม่หยุดเลย เมื่อเห็นใบหน้าที่เฉยชาของนาง

“แล้วเรื่องซีซี เจ้าจะบอก เหว่ยกงหรือไม่” ตู้เฉิงอี้ถามนางอย่างกังวล

“ข้าไม่รู้ว่าเป็นใคร หากเป็นอย่างที่ท่านพูดว่าข้าหย่าขาดกับเขาแล้ว เรื่องซีซีก็ไม่สมควรให้เขาได้รู้เจ้าค่ะ”