บทที่ 17

องค์หญิงสิบสามรู้ข่าวเรื่องการทำบุญครั้งใหญ่ของจวนแม่ทัพจึงส่งให้คนมาจับจองพื้นที่ รู้มาว่าพื้นที่แห่งนี้เป็นคุณหนูสวี่ที่จับจองไว้ และนับเป็นพื้นที่ที่ดีที่สุด องค์หญิงสิบสามจึงให้คนส่งภาพวาดของท่านอ๋องฉางอันไปให้คุณหนูสวี่เพื่อแลกเปลี่ยน

คุณหนูในห้องหอการออกจากบ้านก็ลำบากยิ่งเมื่อมีคนเสนอภาพวาดท่านอ๋องฉางบุรุษรูปงามที่มีอันดับเบียดชิดกับหยางเอ้อหลางจนไม่อาจจัดตำแหน่งระหว่างสองคนนี้ได้

นับเป็นภาพซึ่งหาดูได้ยากไปให้คุณหนูสวี่จึงไม่ปฏิเสธกลับรับไว้ด้วยใบหน้าแดงซ่านยินยอมยกพื้นที่จับจองตรงนี้ให้นางแต่โดยดีก่อนจะแอบเก็บภาพวาดเอาไว้เหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า

อีกทั้งยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเมื่อวันนี้เป็นวันที่พี่ชายของนางนัดหมายกับคนผู้นั้นเพื่อรับกระพรวนคืนทั้งพี่ชายยังช่วยขออนุญาตองค์ฮองเฮาให้นางออกจากวัง

หลังจากบุรุษร่างใหญ่ผู้นั้นไปแล้ว

สตรีทั้งสองก็เริ่มนำอุปกรณ์ออกมาลงมือวาดภาพอย่างตั้งใจทุกกิริยาท่าทางของหยางเอ้อหลางถูกองค์หญิงสิบสามบันทึกไว้ในกระดาษอย่างคล่องแคล่ว

เขาแย้มยิ้ม เขาเช็ดเหงื่อ ใบหน้าอันอ่อนโยนที่ยากจะเห็นได้ ในฐานะจิตรกรแล้วองค์หญิงสิบสามทำหน้าที่ได้ดียิ่ง

นอกจากนั้นนางยังวาดภาพเหมือนของบรรดาคุณชายที่มาร่วมในงานอย่างละเอียดลออ

ทุกภาพที่องค์หญิงสิบสามวาดออกมาล้วนเหมือนตัวจริงดั่งเนรมิตฝีมือการวาดรูปของนางทำให้แม้แต่อาชิงที่เห็นอยู่ทุกวันยังอดเอ่ยชื่นชมไม่ได้

“คุณหนูเจ้าคะภาพนี้เป็นมุมที่ดีที่สุดรับรองว่าท่านต้องขายได้ราคาสูงแน่”

อาชิงมองเห็นเงินก้อนโตในอนาคตแล้วยิ้มอย่างยินดี ในเวลาที่ออกมานอกวังนางมักเรียกองค์หญิงสิบสามว่าคุณหนูเพื่ออำพรางฐานะให้ผู้เป็นนายเสมอ

องค์หญิงสิบสามแย้มยิ้มแล้วเอ่ยด้วยความภูมิใจ จวบจนเวลาผ่านไปจนสกุลหยางแจกจ่ายของทำบุญให้กับผู้คนที่มาเข้าแถวยาวเหยียดเสร็จองค์หญิงสิบสามก็วาดภาพเสร็จพอดีนางจัดแจงหมวกคลุมหน้าของตนเองให้ดีแล้วสั่งให้อาชิงเก็บของให้เรียบร้อย

“คุณหนูเจ้าคะ วาดได้ครบทุกคนหรือไม่” อาชิงเอ่ยถาม กลัวว่าองค์หญิงจะพลาดผู้ใดไป

“ฝีมือข้าว่องไวขนาดไหน เจ้าไม่รู้เชียวหรือ คุณชายผู้อื่นวาดเพียงคนละสองภาพ ส่วนหยางเอ้อหลางวาดมากหน่อยเขาขายได้ราคาดี พวกพี่น้องของข้าก่อนจะเข้าไปขายต้องลำดับความสำคัญให้ดี ผู้ใดจ่ายมากก็ไปหาก่อน ภาพบรรดาคุณชายจากจวนต่างๆเหล่านี้ล้วนเป็นคุณชายที่จะเข้าร่วมงานต้อนรับกองทัพ พี่น้องของข้าจะได้เลือกคนที่ต้องตาเอาไว้ก่อนได้ ฝีมือจิตรกรผู้อื่นล้วนไม่เข้าท่าวาดคุณชายเหล่านั้นหล่อเหลาองอาจเกินจริงจนทำให้องค์หญิงผิดหวังมาหลายคนเมื่อพบตัวจริง คงมีเพียงข้าที่กล้าวาดตามจริงไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อยเช่นนี้พวกนางจึงไว้ใจข้าอย่างไรเล่า”

“ว่าแต่คุณหนูเจ้าคะ วันนี้ท่านอ๋องห้ามท่านมาที่นี่เด็ดขาดหากท่านอ๋องจับได้เห็นทีว่าท่านคงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากวังอีกแน่”

อาชิงก้มลงกระซิบเสียงเบาท่าทางเป็นกังวลยิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

“เจ้าไม่พูดข้าไม่พูดผู้ใดจะรู้ วันนี้ว้นดีที่ได้ป้ายอนุญาตให้ออกจากวังจากฮองเฮาถ้าไม่รีบคว้าโอกาสเอาไว้ก็ไม่นับว่าเสียเปล่าหรือ เจ้าก็รู้เงินเบี้ยหวัดที่ส่งมายังตำหนักสิบสามนับวันยิ่งน้อยลงไม่พอกระทั่งจะซื้ออาหารดีๆสักมื้อ ข้าถูกกล่าวหาว่าทำผิดหลายครั้งจนถูกฮองเฮาตัดเงินเพื่อลงโทษ หากไม่ทำการค้าขายคงได้อดตายทั้งตำหนักข้าต้องรับผิดชอบชีวิตคนอีกเท่าใดเจ้าก็รู้ว่าพวกเราถังแตกแล้ว”

“คุณหนูความจริงท่านแค่บอกเรื่องนี้กับท่านอ๋องรับรองท่านต้องรีบจัดการให้พวกเรากินดีอยู่ดีแน่นอน บ่าวไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านต้องลำบากเพียงนี้จะปิดบังท่านอ๋องไปทำไม”

“ข้าเอาของพี่ใหญ่มาเยอะแล้วยังไม่ได้คืนเขาสักอีแปะ อีกทั้งการหาเงินเองเป็นเรื่องที่ข้าไม่ลำบากเลยจะหวังพึ่งพี่ใหญ่ไปตลอดไม่ได้อีกทั้งในอนาคตหากเขาแต่งชายาข้าจะเข้าไปวุ่นวายให้ชายาของเขาไม่พอใจไม่ได้ ภาระของเราเยอะมากเพียงใดเจ้าลืมแล้วหรือ”

“บ่าวเข้าใจแล้ว แต่วันนี้เราต้องทำเงินได้เยอะทีเดียวแค่เงินจากตำหนักองค์หญิงใหญ่กับภาพวาดท่านแม่ทัพเราก็รวยแล้ว”

“ไม่ผิด ไม่ผิด รายรับทั้งนั้น”

องค์หญิงสิบสามหัวเราะได้เต็มคำอย่างอารมณ์ดี การวาดฝันถึงเงินจำนวนมากทำให้ผู้คนมีความสุขได้เพียงนี้

องค์หญิงสิบสามก็เช่นกันนางคิดว่าวันนี้เป็นอีกวันที่ตนเองมีความสุขที่สุด

หลังได้กระพรวนคืนนางมีแผนการต่อซึ่งหากสำเร็จนางจะได้รับเงินก้อนโตต่อชีวิตคนในตำหนักให้กินดีอยู่ดีอีกหลายเดือนเลยทีเดียว มุมปากขององค์หญิงสิบสามมีรอยยิ้มชั่วร้ายจางๆ เกิดขึ้นการหากินกับแม่ทัพหยางนับว่าไม่เลวเลยทีเดียว

สตรีทั้งสองจึงช่วยกันเก็บภาพลงในกระบอกอย่างระมัดระวัง ด้านหน้ากระบอกเขียนชื่อคุณชายแต่ละจวนไว้อย่างคล่องแคล่ว

ความจริงองค์หญิงสิบสามไม่รู้หรอกว่าคุณชายแต่ละท่านเป็นคนจากตระกูลใดแต่เพราะอาศัยความสอดรู้ของชาวบ้านแถวนั้นที่รู้จริงรู้ชัดยิ่งกว่าเจ้าตัว ข่าวลือจากจวนต่างๆ ไม่อาจหลุดพ้นการนินทาของชาวบ้านไปได้

วันนี้นางจึงอาศัยชาวบ้านที่มารับบริจาครู้ข้อมูลอย่างครบถ้วน แต่ที่ทำให้นางติดตรึงใจคือเรื่องของแม่ทัพหยางเอ้อหลาง