บทที่ 15

เหตุการณ์ก่อนวันงานวันเกิดฮูหยินชรา

สตรีสูงศักดิ์แทบทั้งเมืองหลวงที่ยังไม่ออกเรือนหลายคนได้มีโอกาสติดตามบิดามารดามาร่วมอวยพรยินดีในวันเกิดแก่ฮูหยินชรา

นับเป็นวันสำคัญสตรีน้อยใหญ่จึงแข่งกันแต่งกายกันอย่างงดงาม ช่างแต่งหน้ามือดีล้วนถูกจองตัวทำให้ค่าตัวของพวกนางพุ่งพรวดเป็นประวัติการณ์

การเข้ามาในจวนสกุลหยางทำให้พวกนางตื่นเต้นยิ่ง

ครั้นถึงเวลาที่ตนและครอบครัวได้เข้าไปร่วมอวยพรฮูหยินชราอีกทั้งได้รับการแนะนำตัวให้แก่แม่ทัพหยาง หลายคนเมื่อเห็นตัวจริงของท่านแม่ทัพที่เลื่องลือถึงกับมีอาการตกตะลึงคนผู้นี้เพิ่งกลับจากสนามรบเหตุใดเขาจึงได้มีรัศมีแห่งเทพเซียนอยู่รอบกาย

ใบหน้างดงามหล่อเหลายิ่งกว่าคำล่ำลือ

ผิวพรรณแม้จะคล้ำไปบ้างเนื่องจากตรากตรำอยู่ในสนามรบหลายปีกลับไม่อาจปิดบังความงดงามที่แท้จริงภายในได้ อีกทั้งท่วงท่าสูงส่งสง่างามนั้นเล่าทำให้พวกนางเคลิบเคลิ้มจนถึงขนาดเก็บไปฝันถึง

เหล่าขุนนางสกุลใหญ่หลายคนนั้นด้วยเรื่องต้องการหยางเอ้อหลางเป็นบุตรเขยถึงกับเขม่นกันอยู่ในที

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องกังวลกว่าสิ่งใดนั่นคือการปรากฎกายเข้ามาร่วมอวยพรของคนในวัง องค์หญิงใหญ่หลินฉีผู้ดำรงตำแหน่งกู้หลุนก่งจูอันเป็นที่รักยิ่งของฝ่าบาทได้เสด็จมาถึงโดยนำสานส์อวยพรของไทเฮามาร่วมอวยพรด้วยตนเอง

การเสด็จขององค์หญิงใหญ่หลินฉีสร้างความตะลึงให้บรรดาคุณชายที่เข้าร่วมงานกันไม่น้อย

นางงดงามอ่อนหวาน ท่วงท่าที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีจึงสูงส่งทุกย่างก้าว

นางสวมเสื้อคลุมสีม่วงอมชมพูขับเรือนร่างให้งดงามผิวพรรณประดุจหยกขาวเนื้อดีไร้ตำหนิ อีกทั้งร่างกายนั้นยังมีกลิ่นหอมยั่วยวนอ่อนๆ ลอยตามร่างอรชร

ใบหน้าคมปนหวานดวงตาดำขลับกลมโต ริมฝีปากยามแย้มยิ้มชวนให้หัวใจสั่นไหว นับเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าชิงสมคำร่ำลือ

การมาถึงขององค์หญิงผู้สูงส่งทำให้ฮูหยินชราถึงกับลุกจากเก้าอี้เพื่อต้อนรับนาง

องค์หญิงผู้นี้มาในนามตัวแทนของไทเฮาจะทำให้นางไม่พอใจไม่ได้เป็นอันขาด การกล่าวต้อนรับนางจึงเป็นทางการและเกรงใจยิ่ง

หลังจากองค์หญิงใหญ่กล่าวคำอวยพรอีกทั้งมอบสานส์อวยพรจากไทเฮาให้แก่ฮูหยินชราด้วยพิธีการที่เป็นทางการเสร็จสิ้น นางจึงได้รับการดูแลโดยสตรีสกุลหยางเป็นอย่างดี

เป็นธรรมเนียมที่หยางเอ้อหลางต้องต้อนรับแขก ยิ่งแขกที่สูงส่งเช่นองค์หญิงเขายิ่งไม่อาจละเลยได้จึงได้ต้อนรับนางด้วยตนเอง

"ไม่พบกันหลายปีท่านแม่ทัพจำข้าได้หรือไม่"

ดวงตากลมโตของนางเป็นประกาย มองเขาด้วยรอยยิ้มงดงาม หยางเอ้อ หลางจึงยิ้มเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขาหาได้อ่อนโยนลงแต่ประการใดยังคงราบเรียบเฉยฉาเช่นเดิม

"กระหม่อมจดจำองค์หญิงได้ ยังทรงพระสิริโฉมงดงามเหนือสตรีใด"

หยางเอ้อหลางกล่าวเสียงราบเรียบ คำชมของเขาทำให้องค์หญิงใหญ่ถึงกับใบหน้าแดงซ่าน นางยินดีจนแทบจะกระโดดและร้องตะโกนออกมา

ใบหน้าคมหล่อเหลาของหยางเอ้อหลางทำให้ใจของนางเต้นแรงจนจะควบคุมไม่อยู่แล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะบังคับตนเองให้คงท่วงท่าสง่างามเพื่อให้คนผู้นั้นประทับใจ

ด้านข้างหยางเอ้อหลางองครักษ์ฝานที่ยืนอยู่ เขาลอบมององค์หญิงใหญ่ด้วยความสงสาร

องค์หญิงใหญ่ดีใจกับคำชมของบุรุษเช่นนี้ด้วยไม่รู้เบื้องหลัง ความจริงแล้ววันนี้หยางเอ้อหลางกล่าวคำชมสตรีที่เข้ามาอวยพรด้วยประโยคเดียวกันทุกคน อีกทั้งน้ำเสียงยังน่าเบื่อหน่ายยิ่ง ช่างเป็นบุรุษที่ไร้หัวใจเสียจริง

หยางเอ้อหลางทำให้แม่นางน้อยเหล่านั้นหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะในขณะที่ตนเองเอ่ยด้วยน้ำเสียงราวกับเอ่ยประโยคว่า ฆ่ามัน ในสนามรบได้อย่างไร พวกนางช่างตาบอดโดยแท้ที่หลงใหลคำชมที่ไม่ได้ออกมาจากใจเช่นนี้

พูดคุยกันไม่กี่ประโยค ฮูหยินชราจำต้องรับแขกผู้อื่น องค์หญิงใหญ่เป็นสตรียังไม่ออกเรือนอีกทั้งฐานะสูงส่งจึงได้ถูกพาไปยังเรือนรับรองหรูหราที่จัดไว้สำหรับราชวงศ์โดยเฉพาะ นางชำเลืองมองหยางเอ้อหลางพร้อมทั้งแย้มยิ้มงดงามให้เขา

ส่วนหยางเอ้อหลางเพียงแต่ทำความเคารพตามศักดิ์แล้วหาได้สนใจนางอีก เขาหันไปยืนสง่างามเคียงข้างท่านย่ารับแขกคนต่อไปด้วยใบหน้าราบเรียบเช่นเดิม

ถึงเขาจะปฏิบัติอย่างเย็นชาเช่นนั้นเพียงได้รับคำชมของเขาประโยคเดียวทำให้องค์หญิงหลินฉีมีความสุขยิ่ง

การรอคอยที่จะพบเขาในวันนี้จึงนับว่ามีความหมายต่อนางแล้ว