บทที่ 12

การจะออกจากวังของนางแต่ละครั้งหากไม่แอบออกไปต้องขออนุญาตจากฮองเฮาผู้ดูแลสตรีวังหลังทั้งหมดเสียก่อน

เมื่อได้รับป้ายอนุญาตจึงจะสามารถออกไปได้อย่างสบายใจ

หากฮองเฮาพระทัยดีบางครั้งก็ให้รางวัลเป็นเงินติดตัวให้บรรดาองค์หญิงติดตัวไปด้วยน่าเสียดายที่องค์หญิงสิบสามไม่เคยได้รับพระกรุณาเรื่องเงินติดตัวแม้แต่ครั้งเดียว นางเป็นองค์หญิงนอกคอกที่ไม่มีผู้ใดเหลียวแลมีเพียงตำแหน่งแต่ไร้ซึ่งอำนาจใดๆ อย่างสิ้นเชิง

โชคดีที่นางยังมีท่านอ๋องฉางอันที่ถือเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เด็กคอยดูแล ฐานะของอ๋องฉางอันนั้นได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษจากฝ่าบาทเพราะท่านพ่อของอ๋องฉางอันยอมปกป้องฝ่าบาทในเหตุการณ์ลอบสังหารจนถึงแก่ความตาย

ฝ่าบาทจึงรับเขาเข้ามาเป็นบุตรบุญธรรมตั้งแต่อ๋องฉางอันอายุห้าขวบและมอบให้ตำหนักธิดาเทพเป็นผู้ดูแล ทั้งคู่จึงผ่านพ้นช่วงยากลำบากในวัยเด็กมาด้วยกันเมื่อยังเด็กองค์หญิงสิบสามมักจะถูกรังแกเสมอก็ได้อ๋องฉางอันที่ฉลาดเฉลียวคอยปกป้องคุ้มภัยให้รอดพ้นมาได้ ความผูกพันของทั้งสองจึงแน่นแฟ้นนัก

เรื่องราวในอดีตผ่านมาแล้ว ความจริงองค์หญิงสิบสามหาได้ใส่ใจคิดแค้นใครด้วยวันๆ จิตใจนั้นพะวงอยู่กับเรื่องหินจันทราในร่างกายของตนเองจนเรื่องอื่นกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญไปเสียหมด ใครจะรังแกหรือพูดจากระทบทำร้ายจิตใจเพียงใดองค์หญิงจึงไม่ใส่ใจ เพราะนางเฉยชาแบบนี้อีกทั้งงดงามยิ่งประดุจบุปผาผลิบานที่เยื้องกรายไปที่ใดทำให้ผู้คนเคลิบเคลิ้มจึงมักถูกบรรดาองค์หญิงด้วยกันอิจฉาริษยาจนหาเรื่องกลั่นแกล้งไม่เว้นวัน

"ทูลองค์หญิงนางกำนัลจากห้องตัดเย็บมาเข้าเฝ้าเพคะ เห็นว่าอาภรณ์ที่สั่งตัดขององค์หญิงเสร็จแล้ว" นางกำนัลหน้าตำหนักเข้ามารายงานอย่างนอบน้อม

"ดีเลยเสร็จก่อนวันงานหลายวันทันใจข้าเลยตอนแรกก็แอบเป็นกังวลกลัวว่าจะไม่เสร็จเหมือนกันให้เข้ามาพบ"

นางกำนัลหน้าตำหนักพานางกำนัลจากห้องตัดเย็บแห่งวังหลวงเข้ามา สตรีผู้นั้นใบหน้าเล็กเป็นรูปดอกท้อมือไม้บอบบางรูปร่างอรชร ในมือมีถาดอาภรณ์สีแดงวางอยู่

"พี่ใหญ่ท่านดูชุดข้าเสร็จแล้ว"

องค์หญิงสิบสามเอ่ยโอ้อวด พลางหยิบชุดสีแดงงดงามออกมาทาบกับตนเอง ผ้าไหมสีแดงถูกตัดออกมาอย่างประณีตแม้ไม่ได้ลองสวมใส่ก็รู้ว่าหากอยู่บนร่างกายขององค์หญิงแล้วแม้แต่เทพเซียนบนชั้นฟ้าคงได้มองอย่างริษยา แต่ในใจของอ๋องฉางอันกลับกลัดกลุ้ม น้องสาวของเขาคิดก่อเรื่องอีกแล้ว

"ขอบใจเจ้ามาก ไม่คิดว่าจะเสร็จเร็วเช่นนี้เป็นเพราะองค์หญิงทุกคนต่างจับจองช่างมีฝีมือไปจนหมดข้าจึงคิดว่าชุดของข้าคงเสร็จไม่ทันวันงาน"

"ขอองค์หญิงวางพระทัย ช่างอาภรณ์ผู้นี้แม้จะเพิ่งเข้าราชสำนักไม่นานแต่ฝีมือประณีตมากเพคะหม่อมฉันรับรองด้วยศีรษะว่าพระองค์ต้องพอพระทัย" นางกำนัลจากห้องตัดเย็บเอ่ยขึ้น

"เอาล่ะ ๆ ข้าเชื่อเจ้าอาภรณ์ชุดนี้งามนัก"

นางเอ่ยอย่างพึงพอใจก่อนจะเดินไปกระแซะร่างผู้เป็นพี่ชายแล้วกระซิบเบาๆ

"พี่ใหญ่ข้ายืมเงินท่านหน่อย"

ความจริงการให้รางวัลผู้ตัดเย็บเป็นเรื่องสมควรทำแต่เพราะถูกตัดเบี้ยหวัดจนไส้แห้งแล้วทั้งตำหนักตอนนี้ไม่มีเงินพอจะให้ผู้ใด นางจึงทำตาใสแจ๋วเอ่ยปากขอยืมเงินอย่างหน้าด้านกับพี่ชายทันใด

"เจ้าไม่ต้องใช้คำว่ายืมแล้ว ข้าให้เจ้าได้"

เขากระซิบตอบพลางขยิบตาล้อเลียนแล้วสั่งคนสนิทนำถุงเงินมอบให้แก่ช่างอาภรณ์ผู้นั้น องค์หญิงสิบสามกลอกตานางยอมรับว่ายืมเงินพี่ชายมาหลายครั้ง แม้จะยังไม่คืนนางก็บันทึกไว้ทุกตำลึงที่เอามาสักวันนางจะหาเงินคืนเขาให้จงได้

"ไม่มีสิ่งใดแล้วเจ้าไปเถิด" องค์หญิงสิบสามเอ่ยขึ้น

"เพคะ"