บทที่ 10

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพคงไม่รู้ ด้านนอกมีเศรษฐีท่านหนึ่งประกาศว่าทำกระต่ายหลุดออกมาและกระต่ายตัวนั้นทำกระพรวนประจำตัวหลุดหายหากผู้ใดพบแล้วนำไปคืนมีรางวัลให้ถึงพันตำลึง เงินมากมายเช่นนี้จึงทำให้ทุกคนพยายามหาของเจ้าค่ะ"

หยางเอ้อหลางมองสองสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชาเรียบนิ่ง ก่อนที่จะแค่นเสียงออกมา

"เพราะกระต่ายอ้วนตัวนั้นจึงทำให้พวกเจ้าคิดว่ากระพรวนอยู่ในจวนเช่นนั้นหรือ"

"เจ้าค่ะ แต่บ่าวทั้งสองยังไม่ทันได้ค้นหาเหมือนผู้อื่นนะเจ้าคะ ขอท่านแม่ทัพได้โปรดเมตตา"

พวกนางก้มหน้าตอบเสียงอ่อน ท่านแม่ทัพหยางเป็นบุรุษที่ชอบความเป็นระเบียบเรียบร้อยยิ่ง การที่พวกนางทำเรื่องเช่นนี้ในจวนให้วุ่นวายคงทำให้เขาไม่พอใจอยู่มาก ไม่แน่อาจลงโทษพวกตนก็เป็นได้

"ไร้สาระ"

ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้น คำพูดของสาวใช้ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าเขามีกระพรวนอันหนึ่งที่หลุดมาจากกระต่ายตัวอ้วนจริงๆ เสียด้วย

"ท่านแม่ทัพคงไม่ทำโทษบ่าวใช่หรือไม่เจ้าคะ" สาวใช้ผู้หนึ่งยิ่งหวาดกลัว แม่ทัพหยางผู้นี้แม้จะหล่อเหลายิ่งแต่สายตาว่างเปล่าอีกทั้งยังดุดันทำให้พวกนางตัวสั่นแล้ว

"พวกเจ้าไปเถิด อย่าก่อเรื่องให้วุ่นวาย" ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้นก่อนจะพยักหน้าให้สองสาวใช้แล้วหลีกทางให้พวกนาง

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”

เมื่อได้รับอนุญาตบ่าวทั้งสองจึงรีบเดินราวกับวิ่ง ไม่อยู่เกะกะสายตาผู้เป็นนายให้มีโมโหอีก

"องครักษ์ฝานสั่งพ่อบ้านฉีควบคุมบ่าวไพร่ให้ดี ให้พวกเขาเลิกหากระพรวนเถิดในจวนข้าหลายวันมานี้วุ่นวายเกินไปแล้ว"

"ขอรับ"

หยางเอ้อหลางเดินเข้ามาในเรือนนอนด้านข้างเตียงนอนของเขาพร้อมกับหยิบกระพรวนสีเงินที่วางอยู่ใต้หมอนขึ้นมาดู จนบัดนี้ตนเองยังไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองนักจะเก็บกระพรวนไร้ค่านี้ไว้ด้วยเหตุอันใด เพียงแต่ความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อได้สัมผัสมันทำให้นึกถึงความทรงจำที่ขาดหายไปเมื่อนานมาแล้ว

ตอนนั้นที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนความทรงจำบางอย่างขาดหายไป คงเป็นเพราะเสียงกระพรวนที่ยังติดอยู่ในความทรงจำขณะนั้นทำให้เขาคล้ายจะนึกเรื่องบางเรื่องออก เมื่อตั้งใจดูอย่างละเอียดอีกครั้งเขาพบอักษรสลักคำว่า สิบสาม ตัวเล็กๆ อยู่บนกระพรวน อักษรนี้ไม่ใช่ว่าช่างธรรมดาจะสามารถสลักได้งานฝีมือระดับนี้เห็นทีจะมีเพียงช่างแกะสลักในวังหลวงเท่านั้นยิ่งมองยิ่งคุ้นตานัก จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งที่เขาลืมไปแล้วแต่นึกไม่ออกว่าสิ่งนั้นคืออะไรกันแน่

"ท่านแม่ทัพสั่งการเรียบร้อยขอรับ"

เป็นองครักษ์ฝานที่เข้ามาในห้องเขามองกระพรวนในมือของท่านแม่ทัพจึงเข้าใจได้ว่าเหตุใดแม่ทัพของเขาจึงสั่งให้บ่าวไพร่เลิกค้นหาให้วุ่นวายอีก

"ที่แท้สิ่งนี้อยู่ในมือท่าน ท่านคิดจะมอบให้เจ้าของแล้วนำเงินรางวัลหนึ่งพันตำลึงหรือขอรับ"

"กล่าวเหลวไหล"

"หรือท่านไม่ได้ตั้งใจคืนกระพรวนนี้ให้แก่เจ้าของกันเล่า"

"ดูท่าว่ากระพรวนอันนี้จะสำคัญมาก มีราคาถึงหนึ่งพันตำลึงคงเป็นของล้ำค่าทางจิตใจของคนผู้นั้นเจ้าดู"