บทที่ 9

ในตำหนักองค์หญิงสิบสามหลินฮุ่ยหมิน นางกำนัลในกำลังปัดกวาดเช็ดถูอย่างระมัดระวังอีกทั้งมององค์หญิงที่นั่งกอดเข่าศีรษะจมมาตลอดทั้งวันด้วยความเป็นห่วง

"องค์หญิงเสวยนมตุ๋นเสียหน่อยกำลังร้อนๆเลยเพคะ" อาชิงนางกำนัลคนสนิทยกนมตุ๋นมาจากครัว องค์หญิงของนางเหตุใดเซื่องซึมได้เพียงนี้

"อาชิงกระพรวนผู้พิทักษ์หายไปแล้วทำเช่นไรดี"

"ชู่ว์" อาชิงส่ายหน้าปรามทันทีก่อนจะไล่นางกำนัลทั้งหมดออกจากตำหนัก

"ระวังด้วยเพคะเรื่องพวกนี้กล่าวพร่ำเพรื่อไม่ได้"

"แต่ข้าร้อนใจนี่หากไม่มีกระพรวนผู้พิทักษ์แล้วหินจันทราเกิดเคลื่อนไหวข้าคงได้ตายจริงๆ แน่ครานี้ กระพรวนนี่อยู่ติดกายข้ามาตั้งแต่ท่านน้าให้สวม หลังจากนั้นแม้จะทำอย่างไรมันก็ไม่หลุดออกจากขาของเข้าอีกทั้งยังสามารถแปรเปลี่ยนรูปร่างยืดขยายไปตามร่างกายของข้าได้ ครานี้ประหลาดมากที่หล่นหายไปได้ ต้องมีเรื่องผิดปกติเป็นแน่"

"เรื่องผิดปกติเช่นนี้ หวังว่าคงไม่เกิดขึ้นบ่อยนะเพคะ อย่างไรเสียหม่อมฉันมั่นใจว่าเราต้องพบกระพรวนเป็นแน่ กระพรวนย่อมรู้จักองค์หญิงคงหาทางกลับมาจนได้เพคะ ของวิเศษเช่นนั้นไม่มีทางหายไปนาน" อาชิงเอ่ยด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

"อาชิงเจ้าว่าเรื่องนี้เกี่ยวกันกับหยางเอ้อหลางผู้นั้นหรือไม่ ตอนข้าพบเขานั้นเมื่อมาคิดดูดีๆ กระพรวนของข้ามีปฏิกิริยาจริงๆ ด้วยจู่ๆ มันก็ร้อนขึ้นแต่ตอนนั้นข้ามัวตกใจจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เท่าใด" องค์หญิงสิบสามกอดอก ใบหน้าครุ่นคิดอีกทั้งเป็นกังวล

"หรือองค์หญิงกับท่านแม่ทัพจะมีความเกี่ยวพันกัน"

องค์หญิงสิบสามส่ายหน้า

"เป็นไปไม่ได้ข้าไม่เคยพบเขามาก่อนแน่นอน ถึงจะเคยเห็นภาพวาดของเขามานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม"

นางเป็นองค์หญิงสิบสามผู้เชี่ยวชาญเรื่องการวาดภาพเสมือนที่สุดผู้หนึ่ง บุรุษที่งดงงามหล่อเหลาเช่นหยางเอ้อหลางนั้นไม่มีทางที่นางจะจำเขาไม่ได้

"คงเป็นเช่นนั้นเพคะ หม่อมฉันอยู่ติดกับองค์หญิงตลอดเวลาหากท่านเห็นเขา หม่อมฉันก็ต้องเห็นด้วย"

"ใช่หรือไม่ ข้ากับเขาย่อมไม่เคยพบเช่นนั้นย่อมไม่มีความเกี่ยวเนื่องกัน"

"เท่าที่คนของท่านอ๋องออกไปหาตามทางที่คาดว่าองค์หญิงจะทำหล่นหายก็ไม่พบเลยกระพรวนผู้พิทักษ์มีลักษณะเหมือนกระดิ่งทั่วไป คนอื่นไม่มีทางรู้ว่าเป็นของวิเศษไม่น่าจะมีผู้ใดสนใจเก็บไปองค์หญิงท่านคิดดีๆว่าน่าจะทำหล่นไว้ที่ใด"

"หากหาทุกซอกทุกมุมบนท้องถนนแล้วก็คงจะเหลือที่เดียว แปลงผักตระกูลหยางกับห้องอาบน้ำของแม่ทัพหยางที่น่าจะเป็นไปได้"

"ในจวนท่านแม่ทัพผู้ใดก็รู้ว่าคุ้มกันหนาแน่นยิ่งกว่าในวังหลวงเสียอีกการจะค้นหานั้นไม่ง่ายเลย"

"ข้ามีวิธี"

"วิธีใดเพคะ"

"ในเมื่อตามหาแบบลับๆไม่ได้ก็ต้องเปิดเผย รีบส่งข่าวถึงพี่ใหญ่ให้หาคนผู้หนึ่งท่าทางดีหน่อยให้เขาประกาศออกไปว่าทำกระต่ายหลุดจากกรงบัดนี้มันกลับมาแล้วแต่กระพรวนบนคอมันหายไปผู้ใดพบให้นำกระพรวนมาคืนให้เงินรางวัลมากหน่อยไม่ช้าต้องหาเจอแน่นอน คนในจวนท่านแม่ทัพนั้นสำคัญให้พวกเขาได้ยินประกาศนี้ให้ทั่วถึง"

อาชิงตบมือเสียงดังด้วยความยินดีแผนนี้ขององค์หญิงดียิ่ง เมื่อค้นหาทางลับไม่เจอ ก็ให้คนช่วยหาเสียเลยสิ

"บ่าวจะรีบจัดการเลยเพคะ"

"เมื่อสักครู่เดินผ่านสวนผักด้านหลังจวนเห็นบ่าวไพร่มากมายไปรวมตัวกันหาบางสิ่งที่นั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ"

สาวใช้คนหนึ่งในจวนแม่ทัพเอ่ยถามสาวใช้อีกคน

"เจ้าไม่รู้อะไรเมื่อวันก่อนเห็นพวกบ่าวในจวนเล่าว่ามีกระต่ายตัวอ้วนหลุดเข้ามาทำลายแปลงผักแถมยังเป็นกระต่ายมีเจ้าของทิ้งกระพรวนไว้อันหนึ่งท่าจะตกอยู่ในจวนของเราใครพบกระพรวนนำไปคืนเศรษฐีท่านนั้นเขามีรางวัลเป็นเงินถึงพันตำลึง ผู้คนจึงพลิกแผ่นดินหาอย่างไรเล่า"

"พันตำลึงเลยหรือ" สาวใช้อีกคนตาโตคล้ายว่าตนเองนั้นหูฝาดไป

"ใช่ไม่ผิดพันตำลึงจริงๆ "

"แล้วเจ้ากับข้าจะมัวช้าอยู่ทำไมคนหาทั่วแปลงผักไม่พบอาจจะหล่นที่ไหนสักแห่งในจวนเราจะรวยแล้วครานี้"

สาวใช้ทั้งสองเร่งรีบจนไม่ทันระวังว่ามีร่างสูงของคนผู้หนึ่งกำลังก้าวเท้าเข้ามาจนเดินชนเข้าไปเต็มๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นพวกนางจึงเห็นว่าเป็นผู้ใด ต่างคุกเข่าลงท่าทางลุกลี้ลุกลนนัก

"ค่ะท่านแม่ทัพ"

"ใช่เป็นท่านแม่ทัพ พวกเจ้าเร่งรีบจนไม่ดูตาม้าตาเรือเช่นนี้มีเรื่องสำคัญอะไรว่ามา"

องครักษ์ฝานที่ยืนด้านข้างยกมือกอดอกถามด้วยสายตาดุดัน มองสองสาวใช้อย่างตำหนิพวกนางเร่งรีบจนชนเข้ากับแม่ทัพหยางผู้ตัวโตราวกับภูเขาผู้นี้ได้อย่างไร

หยางเอ้อหลางมองพวกนางด้วยใบหน้าเคร่งขรึมสองสามวันมานี้ในจวนอันเงียบสงบของเขาดูเหมือนว่ากำลังมีเรื่องวุ่นวายอยู่ภายใน พวกบ่าวไพร่ไม่ว่าจะเดินไปที่ใดสายตาล้วนสอดส่ายหาบางสิ่ง เขาผู้เป็นนายเห็นแล้วก็นึงสงสัยยิ่งนัก

"พวกเจ้าเร่งรุดไปที่ใด"

เสียงขรึมของท่านแม่ทัพทำเอาสาวใช้ตอบตะกุกตะกัก

"ระเรียน ทะท่านแม่ทัพ พวกบ่าวเร่งรีบไปหากระพรวนอันหนึ่งเจ้าค่ะ"

"กระพรวนหรือ" องครักษ์ฝานเอ่ยถาม