ตอนที่ 7 แผนการสกปรก

“เกรงว่าคนพวกนี้คงไม่รอท่านสอบสวนหรอก พวกมันมียาพิษไว้ใต้ลิ้น ทางที่ดีให้ข้าช่วยสักหน่อย”

นางสะบัดผ้าเพียงหนึ่งครั้ง ยาพิษใต้ลิ้นนั้นก็หลุดออกมาพร้อมกับนางที่ก้มลงไปสกัดจุดที่ร่างเอาไว้พร้อมกับเตะไปให้ท่านอ๋องตรงหน้าพวกเขา คนร้ายนอนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขากับจื่อรุ่ย

“เอาไปสิ”

“แม่นางลู่ นี่เจ้า….”

นางค่อย ๆ เรียกผ้าแพรราวกับสั่งได้เก็บเข้ามาและหันไปยังที่ที่มีอาลี่นอนอยู่ นางวิ่งไปพร้อมกับยกร่างที่ไร้ลมหายใจของสาวใช้คู่กายมา น้ำตาไหลรินราวไร้การอดกลั้นใด ๆ

“อาลี่ ข้าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว พวกมันตายแล้วพวกเรากลับบ้านกันนะ”

“ลู่หลิงเฟย ให้ข้าไปส่ง…”

“ไม่รบกวนท่านอ๋อง ข้าจะพานางกลับเองถือว่าเรามิได้พบกันที่นี่ อย่าเอ่ยเรื่องที่พบข้าในคืนนี้กับผู้ใดก็พอ”

“เพราะเหตุใด อึก …แคก แคก”

“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่หลิงเฟยหันไปวางร่างของอาลี่ลงและเดินเข้าไปหาท่านอ๋อง จื่อรุ่ยมองนางอย่างไม่แน่ใจว่านางจะทำสิ่งใดอีก เพียงชั่วพริบตา เขานึกไม่ถึงว่านางจะเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ ราวกับเขาพึ่งจะรู้จักลู่หลิงเฟยตัวจริงในวันนี้เอง

“คุณหนูลู่ นั่นท่านจะทำสิ่งใด”

นางหันไปมองจื่อรุ่ยนิดหน่อยแต่ท่านอ๋องในตอนนี้กลับมองนางราวกับพึ่งเคยเห็นนางเป็นครั้งแรก นางยกแขนที่ถูกลูกดอกพิษนั่นขึ้นมา แผลเริ่มดำเป็นวงกว้างและเลือดที่เขากระอักออกมาก็มีสีดำ หลิงเฟยจับมือท่านอ๋องขึ้นมาจับชีพจรดู

“แผนการสกปรก สู้ไม่ได้ก็ใช้พิษ คนของแคว้นฉู่สินะกล้าใช้พิษฉินจู่”

หลิงเฟยสกัดจุดให้ท่านอ๋องไปสามจุดที่หน้าอกพร้อมกับหยิบบางอย่างออกมาจากสายรัดเอว เป็นขวดยาเล็ก ๆ ด้านในมียาเม็ดเล็ก ๆ สีน้ำตาลอยู่ในนั้น นางหยิบมาเพียงสองเม็ด

“อ้าปาก”

“นั่นยาอะไรขอรับ”

“ยาต้าหวง เป็นยาถอนพิษร้ายแรงสิบชนิดรีบกินไม่เกินครึ่งชั่วยามก็จะขับพิษที่เหลือออกมาจนหมด”

“ขอบคุณขอรับ ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เขาอ้าปากกินยาถอนพิษที่ได้จากนางมา สายพระเนตรยังมองไปที่นางอย่างไม่ลดละ กระบวนท่าและ วรยุทธ์ที่นางใช้นั่นมาจาก “สำนักหลี่เซิน” แน่นอน

เมื่อนางให้ยาถอนพิษแล้วจึงเดินหันหลังกลับไป ไม่นานเิฉินเป่าหลิงกับทหารที่เหลือก็วิ่งกลับมาหาพวกเขา

“ท่านอ๋อง”

“ข้าไม่เป็นไร จับมันไปที่คุกหลวง ข้าจะไปสอบปากคำมันทีหลัง”

“พวกที่เหลือหลบหนีไปได้สามคนพ่ะย่ะค่ะ”

“ช่างเถอะ โชคยังดีที่ท่านออกลาดตระเวนอยู่แถวนี้ถึงได้มาช่วยทันเวลา ข้าจะไปส่งแม่นางลู่”

“ไม่ต้อง เจ้าน่ะ พาท่านอ๋องกลับจวนไปพักเถอะ ท่านรองแม่ทัพ ข้าคงต้องขอรบกวนท่านอีกครั้ง”

“แม่นางลู่อย่าได้เกรงใจ ครั้งนี้ท่านช่วยพวกเราเอาไว้ข้าต่างหากที่ควรปกป้องท่านแต่นึกไม่ถึงว่า….”

“ช่วยยกนางอย่างเบามือ…ด้วยเจ้าค่ะ”

นางที่ยืนร่ำไห้ต่อหน้าร่างที่ไร้ลมหายใจของสาวใช้ตรงหน้าพระพักตร์ท่านอ๋องทำให้เขานึกอยากเดินเข้าไปปลอบนางยิ่งนัก แต่ผู้ที่เดินเข้าไปพูดเพื่อปลอบนางกลับเป็นเฉินเป่าหลิง ไม่ใช่เขา….

“แม่นางลู่ไม่ต้องห่วง ข้าจะให้ทหารไปส่งนางอย่างสมเกียรติ ข้าจะไปส่งท่านถึงจวนสกุลลู่ด้วยตนเอง ท่านอ๋อง เช่นนั้นข้ากับแม่นางลู่ขอลาตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ”

"พวกทหารถวายคำนับและเดินออกนำไปก่อนพร้อมกับร่างไร้วิญญาณของสาวใช้ ลู่หลิงเฟยไม่แม้แต่จะหันมามองเขาอีกนางเพียงแค่เดินไปขึ้นม้าของรองแม่ทัพเฉินเท่านั้น ท่านอ๋องมองนางจนนางเลี้ยวออกจากตรอกไป

“ท่านอ๋อง ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“ยานั่นคือยาถอนพิษหายาก มีเพียงหมอฝีมือดีเท่านั้นที่จะทำออกมาได้เพราะส่วนผสมมันหายากยิ่ง นางเอาให้ข้าสองเม็ด ถือว่าช่วยชีวิตพร้อมปรับพลังปราณในร่างกายข้า รีบไปที่สกุลลู่เดี๋ยวนี้เลย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จวนสกุลลู่

“หลิงเฟย เกิดอะไรขึ้น นี่มัน…อาลี่”

“คารวะท่านรองแม่ทัพลู่”

“ใต้เท้าเฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหลิงเฟยเจ้า….”

“ท่านรองแม่ทัพ ให้คนพาคุณหนูลู่เข้าไปพักก่อนเถอะขอรับ ข้าจะเล่าเหตุการณ์ให้ท่านฟังเอง”

“อาลี่ เอาอาลี่เข้าไปด้วย หาผ้าห่มให้นางหน่อย ข้ากลัวนางจะหนาว อย่าให้นางหนาว….”

“หลิงเฟย เจ้า..โธ่น้องพี่ พวกเจ้ารีบพาคุณหนูเข้าไปพักก่อนรีบไปแจ้งท่านพ่อออกมาดูคุณหนูสี่เร็วเข้า”

“เจ้าค่ะคุณชาย”

ไม่นานท่านหมอลู่ก็ออกมา เขาตกใจมากพอ ๆ กับ “ลู่หยวนลี่” ที่เข้ามาที่ห้องโถงก็พบกับศพของสาวใช้และบุตรสาวที่นั่งเหม่อลอยไร้สติพร้อมกับใบหน้าและชุดที่เปื้อนไปด้วยเลือด

“หลิงเฟยลูกพ่อ เจ้าไม่ไ่ด้บาดเจ็บที่ใดใช่หรือไม่”

“ใต้เท้าลู่ คุณหนูลู่มิได้บาดเจ็บขอรับแต่ว่าสาวใช้ผู้นี้…รับดาบแทนนางจึง…”

ใต้เท้าลู่เดินมาตรวจอาการของบุตรสาวพร้อมกับสั่งให้สาวใช้พานางไปพักในห้อง แต่นางไม่ยอมห่างจากร่างของอาลี่พวกเขาจึงต้องยอมให้นางอยู่ในห้องนี้ด้วย ก่อนที่พวกเขาจะนั่งคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้

“เช่นนั้นท่านอ๋องก็บาดเจ็บ”

“ขอรับแต่ข้าไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นเช่นไรบ้าง”

“เร็วเข้าหยวนลี่ เจ้ารีบส่งคนไปที่จวนท่านอ๋อง สอบถามพระอาการดู ไม่สิ ข้าควรต้องไปด้วยตัวเอง”

“ท่านอ๋องเสด็จ…”

พวกเขาในห้องโถงล้วนตกใจและเร่งรีบออกไปรับเสด็จ มีเพียงลู่หลิงเฟยเท่านั้นที่ยังอยู่ที่เดิมพร้อมกับสาวใช้อีกสองคนที่อยู่ข้าง ๆ นางพร้อมกับร้องไห้ไปกับนางเพราะความสงสาร คุณหนูของพวกนางกับอาลี่โตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ๆ ครั้งนี้นางคงสะเทือนใจมาก

“ถวายบังคมท่านอ๋อง….”

“ไม่ต้องมากพิธี นางอยู่ที่ใด”

“นาง เอ่อ….อาลี่..”

“ข้าไม่ถามหาคนตาย”

ท่านอ๋องไม่ตอบใต้เท้าลู่แต่เขาเดินมุ่งตรงเข้าไปยังห้องโถงที่มีลู่หลิงเฟยนั่งราวกับไร้วิญญาณอยู่ข้าง ๆ ร่างของสาวใช้

เขาเห็นเช่นนี้ก็เกิดความรู้สึกวูบวาบแปลบ ๆ ที่หัวใจซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพิษที่ได้รับหรือว่าเพราะภาพตรงหน้า

สตรีที่มักจะร่าเริงยิ้มง่ายและมักจะพูดไม่หยุดเมื่อพบเขา แต่นางในตอนนี้…..แม้แต่เขาที่เดินจะถึงตัวนางอยู่แล้วยังไม่หันมามองเขาเลยสักนิด

“แม่นางลู่ เจ้าได้ยินข้าหรือไม่”

“เอาผ้าห่มมาเพิ่มหน่อย นางจะหนาว”

“หลิงเฟย โธ่…ท่านพ่อ ช่วยน้องสี่ทีขอเถิดรับข้า…มิอาจทนมองนางเป็นเช่นนี้ได้ นางไม่เคยเป็นเช่นนี้”

“ข้าต้องฝังเข็มให้นางสงบใจลงแต่ว่า…”

“ข้าเอง”

ท่านอ๋องเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ นาง หลิงเฟยหันมามองเขา ตาที่แดงก่ำเพราะน้ำตาที่ไหลนองจนเลือดบนใบหน้าของนางจางออกไปหันมามองเขาช้า ๆ เมื่อเขาเรียก

“ลู่หลิงเฟย เจ้าได้ยินข้าหรือไม่”

“นางหนาว คืนนี้ข้าจะนอนเป็นเพื่อนนา….ง”

"ผลัก!!"

“ท่านอ๋อง!!”

ท่านอ๋องใช้สันมือตีไปที่ท้ายทอยของนางจนร่างนั้นร่วงใส่อ้อมกอดเขาทันที ท่านอ๋องหันมามองหน้าของคนที่เหลือในห้องโถงพร้อมกับถาม

“ห้องของนางอยู่ที่ใด รีบนำทาง”

“ทะ…ทางนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ลู่หยวนลี่เป็นผู้นำทางท่านอ๋องที่อุ้มน้องสาวของเขาอยู่ตามไปที่ห้องของนางก่อนจะวางนางลงที่เตียง คุณชายใหญ่หันมาสั่งสาวใช้ให้เช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้น้องสาว

“หากเสร็จแล้วให้ไปเรียกท่านพ่อที่ห้องโถงจะได้รักษานาง”

“เจ้าค่ะคุณชาย”

“ท่านอ๋อง เชิญพ่ะย่ะค่ะ”

หยางหลินอี้หันไปมองร่างที่เขาพึ่งวางไปที่เตียงนั้นอีกครั้งก่อนจะเดินตามลู่หยวนลี่ออกมาจนถึงห้องโถง เขาเดินไปหาท่านหมอลู่ในทันที

“ใต้เท้าลู่ ก่อนข้ามาที่นี่นางยังมีสติดีอยู่ นางสกัดพิษในกายให้ข้า นางบอกว่าเป็นยาพิษฉินจู่ของแคว้นฉู่ และใช้ยาต้าหรงสองเม็ดให้ข้ากิน”

“ยาต้าหรงหรือพ่ะย่ะค่ะ!!”

“ใช่ ท่านแปลกใจอันใด”

“ท่านพ่อ เหตุใดหลิงเฟยจึงได้มียาต้าหรง ยานั่นแม้แต่ท่านก็ยังผสมออกมามิได้มิใช่หรือขอรับ”