บทที่ 5 บุรุษปากเหม็น

บทที่ 5

บุรุษปากเหม็น

หลี่หนิงอ้ายยิ่งแปลกใจกับการกระทำของเขา แต่นางเองก็เชื่อในสัญชาตญาณของตนเองเช่นกัน นางรีบก้าวถอยหลังให้ห่างจากร่างสูงทันที แต่เพียงแค่ก้าวออกไปเพียงแค่สามก้าวเท่านั้น กลับถูกบุรุษผู้นี้พุ่งเข้ามาโอบกอดร่างของนางไว้ในอ้อมแขน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใส่ใบหน้างาม

หลี่หนิงอ้ายที่ไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษใดมาก่อนถึงกับลมหายใจสะดุด นางเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะเอ่ยปากให้เขาปล่อยมือ แต่นั่นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้ใบหน้าคมคายก้มลงมากัดปากของนางอย่างรุนแรง ลิ้นสากไล่กวาดต้อนชิมความหวานจากโพรงปากของนางอย่างช่ำชอง มืออีกข้างของเขาโอบกอดเอวคอดกิ่วของนางไว้ ส่วนอีกข้างจับท้ายทอยของนางตรึงเอาไว้ เพื่อรับจูบของเขาได้อย่างถนัด

“อื้อ...” มือเล็กยกขึ้นมาทุบร่างสูง แต่เขาหาได้รู้สึกเจ็บไม่ ยังคงจูบนางอย่างไม่ลดละ

หลี่หนิงอ้ายรู้สึกถึงกลิ่นสุราที่ลอยคละคลุ้งไปในโพรงปาก ความรู้สึกตีรวนที่อยากจะอาเจียนพวยพุ่งออกมา นางแพ้กลิ่นสุราอย่างรุนแรง ยิ่งได้กลิ่นยิ่งอยากจะอ้วกยิ่งนัก ความรู้สึกหวานล้ำดั่งผีเสื้อโบยบินนั้นที่ในนิยายพรรณนาเอาไว้ ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย มีแต่ความรู้สึกเจ็บปากกับเหม็นกลิ่นสุรา

‘อยากอ้วก ไม่ไหวแล้ว’ หลี่หนิงอ้ายได้แต่พร่ำบ่นในใจ

เหวินซีซวนที่คราแรกกระทำลงไป เพราะไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ร่างกายของเขามันนำพาไปอย่างไม่รู้ตัว แต่รสสัมผัสจากจูบที่หวานละมุนนั้นกลับไปสะกิดใจของเขาอยากรุนแรง จากคราแรกที่เขาจูบนางอย่างรุนแรง เขาก็เริ่มจูบนางอย่างอ่อนโยนมากขึ้น จนเมื่อรู้สึกถึงแรงทุบจากหน้าอก เขาจึงได้ผละริมฝีปากจากนาง

หลี่หนิงอ้ายเมื่อได้รับอิสระก็จ้องมองบุรุษที่ขโมยจูบแรกของนางไป ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ขออภัย ข้าไม่รู้ตัว”

เหวินซีซวนเอ่ยเสียงแหบพร่า จากนั้นเขาก็กระอักเลือดสีดำออกมากองใหญ่ แต่เขากลับรู้สึกปลอดโปร่งมากกว่าเดิมนัก ลมหายใจของเขาที่ตอนแรกติดขัด ก็เริ่มหายใจได้อย่างปกติมากขึ้น เหวินซีซวนยิ่งรู้สึกฉงนมากขึ้นกว่าเดิม

‘เพราะเหตุใดกัน...หรือว่านางจะเป็นสตรีที่ข้าตามหา ช่างดียิ่งนัก’ ใบหน้าคมคายยกยิ้มที่มุมปากออกมาบางเบา

หลี่หนิงอ้ายถึงกับถลึงตามองโจรเด็ดบุปผา กล้าล่วงเกินนางถึงเพียงนี้แต่กลับพูดออกมาได้ ว่าทำไปเพราะไม่รู้สึกตัว ช่างหน้าหนายิ่งนัก ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยพบผู้ใดที่หน้าหนาได้เท่าโจรผู้นี้อีกเลย

ขณะที่นางกำลังคิดจะเอาคืนเขาอย่างไรดี ร่างสูงก็หยิบหยกนิลรูปพยัคฆ์คำรามออกมายัดใส่มือขาวบาง จากนั้นเขาก็ทะยานตัวหายไปทันที ไม่อยู่รอให้นางเอ่ยออกมาแม้เพียงครึ่งคำ หลี่หนิงอ้ายรู้สึกโกรธเคืองบุรุษหน้าหนาผู้นี้เป็นอย่างมาก

“อย่าหนีนะ เจ้าบุรุษปากเหม็น กลับมาให้ข้าเขกกระบาลเจ้าซะดีๆ !!”

หลี่หนิงอ้ายตะโกนไล่ตามร่างสูงที่หายออกไปจากถ้ำแล้ว นางกระทืบเท้าด้วยความเจ็บใจ ใช้มือถูริมฝีปากของนางไปมา นางรู้สึกได้เลยว่าริมฝีปากของนางจะต้องบวมมากเป็นแน่

เหวินซีซวนที่คราแรกยกยิ้มด้วยความพอใจ แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่สตรีนางนี้ตะโกนด่าเขา เขาถึงกับเสียจังหวะในการลอยตัว เกือบจะพลัดตกลงมาจากยอดไม้ที่อยู่หน้าถ้ำ

คนสนิททั้งสองเองก็กลั้นเสียงหัวเราะจนไหล่สั่นไปตามๆ กัน เหวินซีซวนหันมาชี้นิ้วคาดโทษ ทั้งสองคนจึงได้ยืนนิ่งบนกิ่งไม้ ไม่กล้าหัวเราะนายท่านอีก แต่ภายในใจกลับนึกชื่นชมคุณหนูหลี่ผู้นี้ ที่กล้าด่าทอนายท่านของพวกเขาเช่นนี้ได้

“เอ่อ…นายท่านหายแล้วหรือขอรับ”

เหวินจ้านมือขวาคนสำคัญเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกตินายท่านจะมีอาการเช่นนี้ถึงสามชั่วยามกว่าจะหาย

“อืม หายแล้ว แล้วใครเป็นคนพานางมาที่นี่”

เหวินซีซวนหันมาเอ่ยถามเสียงเข้ม เขาเกือบจะย่ำยีสตรีนางน้อยผู้นี้ไปแล้ว

“เอ่อ...คือ พวกข้าน้อยเองขอรับ แต่นายท่านโปรดอย่าเพิ่งมีโทสะ ที่พวกข้าน้อยทำไปเพราะต้องการช่วยเหลือนายท่าน”

เหวินจ้านเอ่ยอธิบาย แต่เหวินซีซวนกลับยิ่งมีโทสะมากกว่าเดิม

“เหลวไหล!! ถึงข้าจะต้องเจ็บปวดเพราะพิษกำเริบ แต่การที่เจ้าลักพาตัวนางมาที่นี่ ไม่คิดว่าถ้าหากข้าล่วงเกินนางไปโดยที่ข้าไม่รู้ตัว เช่นนี้จะไม่เป็นการทำร้ายนางหรือ”

เหวินซีซวนตวาดเสียงเข้ม ถึงเขาจะติดใจรสจูบของนางมากเพียงใด แต่เขาก็ไม่กล้าจะแตะต้องนางไปมากกว่านี้ แค่นี้นางก็โกรธเขามากพอแล้ว

“นายท่านขอรับ แต่คุณหนูหลี่เป็นคู่หมั้นคู่หมายของนายท่านนะขอรับ” เหวินเป่ามือซ้ายคนสำคัญเอ่ยเสียงขรึมออกมา

เหวินซีซวนที่ได้ยินดังนั้น ก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เหวินจ้านเห็นเช่นนั้นก็รีบอธิบายให้นายท่านหายสงสัยทันที

“นางคือคุณหนูสามแห่งจวนแม่ทัพตระกูลหลี่ นามว่าหลี่หนิงอ้ายขอรับ มารดาของนางคืออดีตองค์หญิงหนานเฟยฮวา สหายสนิทของนายหญิงใหญ่ ทั้งสองได้เขียนสัญญาหมั้นหมายระหว่างนายท่านกับคุณหนูหลี่เอาไว้เมื่อ 15 ปีก่อนขอรับ” เหวินจ้านอธิบายยาวเหยียด

“ที่แท้ก็เป็นนาง เด็กหญิงตัวอ้วนกลมในวันนั้น ไม่คิดเลยว่าพอเติบโตขึ้นมาจะงดงามถึงเพียงนี้” เหวินซีซวนยกยิ้มด้วยความพอใจ

เดิมทีที่เขาเดินทางมางานล่าสัตว์ในครั้งนี้ ก็เพื่อจะมาพูดคุยกับสหายของมารดา เรื่องหนังสือหมั้นหมายของเขากับเด็กหญิงตัวอ้วนกลมในวันวาน ตัวเขาอยากจะทำความรู้จักกับคู่หมั้นเสียก่อน

หากว่าทั้งเขาและนางต่างไม่พึงใจกันจะได้ยกเลิกการหมั้นหมายเสีย แต่เมื่อรู้ว่านางคือคู่หมั้นของเขา เช่นนี้เขาก็จะไม่ปล่อยนางให้หลุดมือไปเป็นแน่ เขาจะยึดมั่นหนังสือสัญญาหมั้นหมายฉบับนี้ด้วยชีวิต และจะทำตามความหวังดีของผู้ใหญ่อย่างไม่บิดพลิ้วเลยแม้แต่น้อย

เหวินซีซวนยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็ใช้วิชาตัวเบาหายตัวจากไปตรงนี้ทันที เพราะเขายังรู้สึกว่าพิษเหมือนจะกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง เขาจะต้องรีบไปหาท่านอาจารย์จื้อเจินโดยเร็วที่สุด แต่ก่อนไปเขาได้สั่งกับเหวินเป่าเอาไว้ก่อน

“เหวินเป่าเจ้าเฝ้านางเอาไว้ คอยดูแลนางอย่างเงียบๆ ข้าจะไปที่หุบเขาเทวะ ข้ายังต้องได้รับยาระงับพิษเสียก่อน”

“ขอรับนายท่าน”

เหวินเป่าน้อมรับคำสั่งเสียงขรึม ส่วนเหวินจ้านรีบใช้วิชาตัวเบาทะยานตัวติดตามเหวินซีซวนออกไปทันที