บทที่ 4

และแล้วก็ถึงเวลาเช้าอันแสนสดใสกับใจอันแสนหม่นหมองของยัยหนูนาตัวน้อย เขาบอกเสมอว่าฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ (เขาคนนั้นคือใครกันยะ?) ยกเว้นฉันละกันนะ ไม่น่าปากพล่อยเลยจริงๆ หลังจากนอนคิดกลิ้งไปมาบนเตียงทั้งคืนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะใช้วิธีไหนที่จะทำให้บริษัทเอ็ชพียอมเซ็นสัญญา คิดจนหัวจะระเบิดแล้ว! แต่เท่าที่ฉันรู้สัญญาฉบับนี้ถูกแก้ไขเป็นครั้งที่ 3 แล้ว บริษัทเอ็ชพีเป็นบริษัทคู่ค้ารายใหญ่กับบริษัทเราซึ่งลงทุนด้านการคมนาคมโดยเฉพาะสายการบินขนาดใหญ่ก็เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทเอ็ชพี ถ้าฉันเดาไม่ผิดบริษัทเอ็ชพีก็น่าจะได้รับการติดต่อมาจากบริษัทอื่นเช่นกันจึงยังไม่ยอมเซ็นสัญญาฉบับนี้สักทีได้แต่บ่ายเบี่ยงไปมาให้แก้ไขสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า

ถ้าหากฉันทำได้ทุกคนจะต้องยอมรับฉันและฉันจะได้เป็นพนักงานในบริษัทนี้เต็มตัวสักที ว่าแต่ว่าฉันจะทำยังไงก่อนถึงจะทำให้บริษัทเอ็ชพียอมเซ็นสัญญา แค่ให้ฉันเอาไปส่งให้เฉยๆ ก็ยังคิดหนักเลย แถมตัวฉันที่ตากฝนไปเมื่อวานอีกตอนนี้ไข้ฉันจะขึ้นถึง 40 องศาอยู่แล้ว (เว่อร์จริงเชียวยัยหนูนา ถ้าไข้ขึ้นสูงขนาดนั้นจริงเธอได้ไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลแล้วล่ะย่ะ!) ไม่ตายวันนี้ให้มันรู้ไป ฮือๆๆ พ่อจ๋า~ ช่วยหนูนาด้วยนะคะ หนูนายังอยากอยู่กับแม่นะ อย่าเพิ่งให้หนูนาเป็นไข้ตายไปนะคะ ขอให้หนูนาเอาสัญญานี้ไปให้ส่งให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะป่วยตายยังไงก็ค่อยว่ากันอีกทีนะคะ

“สวัสดีค่ะ ดิฉันศศิกานต์ค่ะ มาจากบริษัทอาร์แอลค่ะที่โทรมาแจ้งเมื่อวานว่าจะเข้ามาส่งสัญญา” ฉันติดต่อฝ่ายประชาสัมพันธ์เป็นอย่างแรก อย่างน้อยจะได้รู้ว่าต้องไปทำอะไรที่ไหนต่อ

“ค่ะ สามารถส่งเอกสารไว้ที่นี่ได้เลยค่ะ”

“เอ่อ...คือฉันอยากจะขอพบผู้จัดการค่ะ” อย่างน้อยก็น่าจะให้ฉันได้เข้าพบผู้จัดการสักหน่อย ถ้ากลับไปมือเปล่ามีหวังโดนไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ทันได้กลับเข้าบริษัทแน่นอน ฉันจะไม่ยอมแพ้! สู้โว๊ยยยย!!

“ถ้าหากว่าไม่ได้ทำการนัดไว้ ไม่สามารถเข้าพบได้นะคะ” ใจจริงฉันอยากจะขอพบผู้มีอำนาจในการเซ็นสัญญานี้ต่างหาก แต่ถ้าฉันเปิดหัวไปขอพบประธานบริษัทมีหวังโดน รปภ. ลากออกชัวร์ ขนาดขอพบผู้จัดการยังไม่ได้เลย

“ไม่ทราบว่าวันนี้พอจะทราบตารางที่ว่างไหมคะ คือฉันอยากจะขอพบเรื่องการเซ็นสัญญาค่ะ มันค่อนข้างจะเร่งด่วน” ไม่ได้ๆๆ วันนี้ฉันจะกลับไปมือเปล่าไม่ได้ ยังไงฉันก็ต้องได้พบผู้จัดการก่อนเป็นอันดับแรก

“ขอโทษจริงๆ นะคะ ทางเราไม่สามารถแจ้งได้ค่ะ ต้องติดต่อผ่านทางเลขาเท่านั้นค่ะ” เฮ้อ~ ยิ่งพูดยิ่งน่าสงสารตัวเอง พนักงานตัวเล็กๆ อย่างฉันใครจะอยากให้เข้าพบกันล่ะ ยัยหนูนาเอ๊ย! กลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน

ปึ๊ก!

“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ” เจ็บจมูกชะมัดเลย ฉันชนเข้ากับกำแพงเมืองจีนหรือยังไงกันนะ

“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เสียงคนตรงหน้าฉันพูดขึ้น โอ้ว~ กำแพงเมืองจีนพูดได้

“ไม่เป็นอะไรค่ะ” เจ็บจมูกจะแย่อยู่แล้ว จมูกฉันคงหักไปแล้วแน่ๆ ถ้าหน้าสวยๆ ฉันเป็นอะไรไปนะ ฉันจะฟ้องร้องเอาค่าเสียหายมาให้บ้านล้มละลายเลยคอยดูสิ บังอาจมาทำให้หน้าสวยๆ ของฉันต้องบาดเจ็บ

“เอ่อ..แต่จมูกเธอเลือดออกนะ”

“ห๊ะ! จมูกฉันเลือดออกเหรอ ?? จริงด้วย” นี่ฉันชนคนจริงๆ ใช่ไหมเลือดออกอย่างกับโดนรถชน เว่อร์นิดหน่อยเพื่ออรรถรสแหละ แต่ก็จริงๆ นะแค่ชนคนตัวใหญ่แค่นี้ไม่ถึงขั้นที่เลือดกำเดาจะไหลต้องไหลมั้ง

“ขอโทษนะ แต่ว่าไปทำแผลก่อนดีกว่า”

“ท่านรองประธานคะ การประชุมกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ” เสียงผู้หญิงข้างๆ ที่น่าจะเป็นเลขาของเขาพูดขึ้นมา

“เลื่อนไปก่อน”

“ค่ะ” แล้วคุณเลขาก็เดินจากไปทิ้งไว้แค่ฉันกับคนตรงหน้า

OMG!!!

โอ้มายก๊อชชชชชชชชช!!! นี่ฉันกำลังยืนอยู่ต่อหน้าท่านรองประธานบริษัทเหรอ?? ฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าของท่านรองประธานบริษัทจริงๆ ใช่ไหม?? รอดแล้วแล้วหนูนาเอ๊ย!