บทที่ 3

เมื่อถึงเวลาเลิกงานสติที่หายไปของฉันก็กลับมาอีกครั้ง แต่ระหว่างที่กำลังเดินข้ามถนนจะไปขึ้นรถไฟฟ้าฉันก็ดันซุ่มซ่ามทำเอกสารสัญญาอันแสนล้ำค่าร่วงลงบนฟุตบาทจนปลิวว่อนไปที่ถนน

ม๊ายยยยยย !!! สัญญาของฉัน

เอี๊ยด!!! เสียงล้อที่ถูกเบรกกระทันหันดังอย่างกับฟ้าผ่าทำเอาใจฉันตกไปอยู่ตาตุ่ม

“เธออยากตายขนาดนั้นก็ไปที่อื่น ไม่ใช่มากระโดดใส่หน้ารถของฉัน” เสียงนี้มันคุ้นๆ จังเลยแหะ

“ท่านประธาน! ขอโทษค่ะ แต่ว่าฉันไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะคะ ฮื้อๆๆ” ด้วยความตกใจทำเอาฉันร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พร้อมกับฝนที่จู่ๆ ก็ตกลงมา แหมะ แหมะ ซ่าาาา!! ฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ส่วนฉันที่นั่งกองกับพื้นถนนแถมยังกอดซองเอกสารเอาไว้ก็เปียกโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำ

“ให้ตายเถอะ เธอทำให้ฉันเปียก” น้ำเสียงหงุดหงิดของเขาทำเอาฉันงงหน่อยๆ

“เอ้า?! ฉันผิดอะไร ฝนมันก็ตกของมันเองนะคะ ฮือๆๆ” ฉันก็ยังร้องไห้โฮต่อไป ส่วนเขาก็เปียกฝนหน่อยๆ ผมที่ตกลู่ลงมาปรกหน้าเขาทำเอาใจฉันสั่นเบาๆ นะ แต่เขาดูเซ็กซี่ไม่เบาเลยล่ะ

“แล้วจะนั่งอยู่นั่นอีกนานไหม” เขาพูดขึ้นเย็นๆ ก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นรถไป

“ฮือออๆๆ” ฉันที่ยังร้องไห้โหต่อไปอย่างกลั้นไม่อยู่ เหมือนวันนี้ทั้งวันเจอแต่เรื่องแย่ๆ ฉันเลยหยุดร้องไห้ไม่ได้สักที

“มาขึ้นรถ ถ้าไม่ขึ้นก็ออกไป ไม่งั้นฉันจะเหยียบเธอเดี๋ยวนี้แหละ” เขาตะโกนออกมาจากในรถ

เอาวะ! ขึ้นก็ขึ้น ฉันรีบวิ่งเตาะแตะๆ ขึ้นรถคันหรูของเขา เพราะตอนนี้ต่อให้ฉันวิ่งไปขึ้นรถไฟฟ้าก็คงได้เป็นไข้ตายแน่นอน

“ฮึกๆๆ”

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เขาพูดเสียงเย็นๆ เจือน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

“ฮึกๆ” สะอึกสะอื้นเบาๆ

“ฉันบอกให้เงียบ ถ้าไม่หยุดฉันจะไล่เธอลงจากรถ”

“โหดร้าย” ฉันพูดเบาๆ

“ไม่โหดร้ายหรอก เพราะเธอเสื้อผ้าฉันถึงสกปรก” เอ้า! ได้ยินอีก นี่ว่าพึมพำเบาๆ แล้วนะ

“ฉันก็ขอโทษไปแล้วไงจะเอาไปซักให้ก็ไม่ยอม ครั้งแรกฉันก็ยอมรับนะ แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย ฝนต่างหากเล่า ทำไมไม่โทษฝนมาโทษแต่ฉัน ฮึกๆ ฮือๆๆ ” น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว

“ฉันบอกให้หยุดร้องไห้ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดๆ แถมยังหยุดรถอีกต่างหาก เขาคงไม่ไล่ฉันลงจากรถจริงๆ หรอกนะ ฝนตกหนักขนาดนี้ แถวนี้ก็ไม่ได้มีที่หลบฝนด้วย ฉันไม่ได้อยากเป็นนางเอกประกอบ mv เพลงอกหักของพี่ตูนสักหน่อย

ผ่านไปได้ 10 นาที รถเคลื่อนตัวได้ช้ามากๆ ช่วงเวลาเลิกงานแล้วฝนยังตกหนักขนาดนี้รถไม่ติดสิแปลก

ฮัดเช่ยยย!!! ฉันจามออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เธอนี่นะ สกปรกจริงๆ เลย” เขาพูดพร้อมกับโยนกล่องทิชชู่มาให้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ฮึกๆ” น้ำตาเริ่มจะปริ่มๆ ออกมาอีกคร้ัง

“หยุดเลยนะ ห้ามร้อง” เขาส่งสายตาดุมาเหมือนยักษ์กินคนยังไงอย่างงั้น พ่อฉันยังไม่ดุอย่างนี้เลยนะ

ฮึบๆ หนูนาฮึบไว้ อย่าร้องงงงง~

“พรุ่งนี้เธอจะไปบริษัทเอ็ชพียังไง” เขาถามถึงบริษัทคู่ค้าที่ฉันต้องเอาสัญญาไปให้ในวันพรุ่งนี้

“นั่งรถไฟฟ้าไปค่ะ ฮัดเช่ย!” เพราะฉันถือเอกสารสัญญาไว้ในมือตอนที่จามฉันเลยเอามันมาปิดปากโดยไม่ได้ตั้งใจ นอกจากจะโดนฝนแล้ว น้ำลายฉันก็ชุ่มเต็มกระดาษ สภาพมันตอนนี้เลยเหมือนกระดาษห่อถุงกล้วยแขกมากกว่าสัญญาอันสำคัญที่แขวนชีวิตฉันไว้ด้วย

“เธอโง่หรือโง่ห๊ะ!”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ขอโทษนะคะ” ฉันทำได้แต่ยกมือไหว้เขางกๆ

“พูดเป็นแต่ขอโทษหรือไง” น้ำเสียงที่แสนจะหงุดหงิดของเขาทำเอาบรรยากาศในรถเย็นยะเยือกขึ้นไปอีก

“แง้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นี่คะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะรีบเข้าบริษัทแต่เช้าแล้วปริ้นท์ใหม่นะคะ”

“เธอเอาเงินยัดฝ่าย HR เข้ามาเหรอ”

“ฉันเปล่านะคะ ฉันเข้ามาด้วยความสามารถจริงๆ”

“งั้นฉันคงต้องไล่พนักงานคนนั้นที่รับเธอเข้ามา ไร้ประสิทธิภาพที่สุด” โอ้โห้! แรง! แรงมากถึงมากที่สุด

“ท่านประธานไม่คิดว่าท่านจะพูดเกินไปหน่อยเหรอคะ” ฉันเริ่มจะมีน้ำโหแล้วนะ เห็นฉันยอมคนอย่างนี้แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันสู้คนไม่เป็นนะ เกลียดที่สุดเลยคนชอบดูถูกคนอื่นเนี่ย

“หึ! ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามานอกจากจะทำเสื้อฉันเปื้อนแล้วยังมีผลงานอะไรอีก แค่ให้เอาสัญญาส่งให้บริษัทคู่ค้ายังทำไม่ได้เลย เธอควรจะถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรกแล้วนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็นเจือความดูถูก

“คุณจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะคะท่านประธาน ได้! ฉันจะทำให้คุณเห็นว่าฉันคนนี่้นี่แหละที่จะทำให้บริษัทเอ็ชพีเซ็นสัญญาฉบับนี้ให้ได้”

“หึ ฉันจะรอดูว่าจะทำได้อย่างที่ปากพูดไหม” รอยยิ้มเย้ยหยัยผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อๆ ของเขา

แม่จ๋าที่อยู่ที่บ้าน พ่อจ๋าที่อยู่บนสวรรค์ช่วยหนูนาด้วยนะคะ หนูนายังไม่อยากตกงาน เพิ่งจะได้ทำงานที่แรกก็จะมาตกงานภายใน 1 เดือนไม่ได้นะคะ ป้าข้างบ้านต้องหัวเราะจนฟันร่วงแน่ๆ แล้วจะต้องมาแนะนำให้ฉันถามวิธีการทำงานกับลูกสาวของป้าแกแน่ๆ เหอะ! ใครจะยอมกันล่ะ ฉันจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เหรียญทองเชียวนะ ฉันไม่มายอมแพ้กับเรื่องแค่นี้หรอก แค่ให้เซ็นสัญญาเอง เรื่องแค่นี้กล้วยๆ ทำวิจัยตัวจบตอนเรียนยังจะยากกว่าอีก