ท่านประธานตัวร้ายกับยัยโก๊ะตัวป่วน

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหนูนา วันนี้ฉันมาทำงานวันแรกที่บริษัทชื่อดัง ถ้าฉันบอกชื่อไปแล้วทุกคนต้องอิจฉาฉันอย่างแน่นอนเพราะขึ้นชื่อว่าสมัครเข้ายากเย็นแสนเข็ญ ไหนจะแผนก HR สุดโหด แต่หนุ่มสาวเรียนจบใหม่ทั่วทั้งประเทศก็พร้อมที่จะเข้ามาฝ่าฟันความยากสุดหินนี้เพื่อเชิดหน้าชูตาในสังคมว่าฉันได้มีโอกาสเข้าไปทำงานบริษัทไฟแรงอันดับหนึ่ง ว่ากันว่าบริษัทนี้ก่อตั้งขึ้นมาด้วยน้ำมือของเด็กหนุ่มจบใหม่ไฟแรงและก้าวเข้ามาเป็นบริษัทแถวหน้าแข่งกับบริษัทใหญ่โตได้ภายในระยะเวลา 2 ปีเท่านั้นเอง

“ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อศศิกานต์​ เรียกว่าหนูนาก็ได้ค่ะ ฉันมาทำงานวันนี้วันแรกค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” แค่แนะนำตัวเป็นพิธีเท่านั้นแหละ เพราะในความเป็นจริงคือไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันเลย ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำงานกันเหมือนว่าฉันเป็นอากาศธาตุ นี่สินะ! ที่ทำงานของบรรดาคนเก่งมีความสามารถสูง เอ๊ะ? หรือว่าเพราะฉันไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้นกันแน่นะ มันปวดกระดองใจจริงจริ๊งงงง~

“เอ่อ ให้ฉันนั่งตรงไหนคะ” ฉันมาสมัครงานในตำแหน่งนักวางแผนที่ขึ้นชื่อว่าโหดหินเพราะเป็นแผนกที่ขึ้นตรงกับท่านประธานบริษัท แต่ทั้งนี้ฉันก็เชื่อว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองของฉันจะทำให้ฉันรอดจากความยากลำบากนี้ไปได้และป้าข้างบ้านจะต้องภูมิใจในตัวฉัน ใช่! ไม่ผิดหรอก ป้าข้างบ้านนั่นแหละที่เป็นห่วงฉันยิ่งกว่าแม่ของฉันเสียอีก

“นั่งตรงโต๊ะที่ว่างตรงนั้น แล้วไปเอาเอกสารจากคุณโรสเลขาของท่านประธานมาให้ฉันภายใน 5 นาที ทำได้ใช่ไหมเด็กใหม่” สาวมั่นสายตาเฉียบคมพร้อมกับปากสีแดงเข้มที่เป็นหัวหน้าแผนกบอกกับฉัน

“ค่ะ พี่อลิซ” จริงๆ แล้วพี่อลิซเป็นรุ่นพี่ที่คณะของฉันเอง เธอเป็นทั้งดาวเป็นทั้งคนที่เรียนเก่งมาก แถมยังเข้าทำงานที่บริษัทนี้ได้เป็นคนแรกของมหาวิทยาลัย เรียกได้ว่าเป็นคนที่อาจารย์ชมนักชมหนาเลยล่ะ

“เรียกฉันว่าหัวหน้า อย่ามาทำตัวสนิทชิดเชื้อ”

"ได้ค่ะหัวหน้า”

หลังจากที่ฉันวางกระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็รีบขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 23 ทันที​ ชั้น​ 23​ นี้เป็นชั้นของผู้บริหาร ส่วนฉันอยู่ที่ชั้น 17 และด้วยความเร่งรีบมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำไปจนลืมระวังเลยชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวสูงใหญ่อย่างกับยักษ์ที่หน้าลิฟต์

“โอ๊ยยย!” แน่นอนว่าสาวตัวเล็กบอบบางที่สูงเพียงเแค่ 159 ซม. อย่างฉันกระเด็นถอยหลังไปไกลและล้มก้นกระแทกพื้น​ ทั้งปวดก้นจนลุกไม่ขึ้นทั้งอายอีกต่างหาก

“นายทำไมไม่ระวังเลยล่ะ” ฉันรู้ว่าฉันผิดแหละที่พุ่งตัวไปชนเขาเข้า แต่เพราะความเจ็บจนเผลอพลั้งปากพูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด

“หืม?!” เอ่อออ …ดูดีๆ แล้ว เขาคือเรียว อิชิกาวะ ท่านประธานบริษัทนี่นา ว๊ากกกก! ท่านประธาน เพิ่งมาทำงานวันแรกฉันก็ชนประธานบริษัทแถมยังทำกาแฟที่เขาถือไว้หกเลอะเสื้อเขาอีกด้วย โอ๊ยยย! ทำไมซวยอย่างนี้นะยัยหนูนา จะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกไม่ด๊ายยยย!!!

“เอ่อ.. คือฉันขอโทษค่ะท่านประธาน คือฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ฉันรีบไปหน่อย” ฉันที่ยังนั่งกองอยู่ที่พื้นรีบยกมือไหว้งกๆ แต่ดูจากสีหน้าเข้าแล้ว ฉันโดนไล่ออกวันนี้แน่นอน

“ฉันคงต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอนะ ที่ฉันยืนรอลิฟต์อยู่ดีๆ แล้วปล่อยให้เธอมาชนจนเธอล้มไปอย่างนั้น” เขาจงใจพูดประชด

“แหะๆ ท่านประธานอย่างถือสาเลยนะคะ ฉันผิดเองค่ะ”

“หึ ฉันนึกว่าเธอจะโทษว่าเป็นความผิดฉันซะอีก” ปากคอเราะร้ายเหมือนกันนะเนี่ยท่านประธาน ปากมอมไม่เหมือนกับหน้าตาที่หล่อเหลาเลยนะ

“ฉันไม่กล้าค่ะ เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นยืนก็ยังโดนสวรรค์กลั่นแกล้งให้เซล้มไปโดนเขาอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันคงได้ตายอยู่ตรงนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ เพราะหน้าเขาโหดอย่างกับจะกินฉันเข้าไปทั้งตัวเลย rip รอเลยล่ะกันนะ พระผู้เป็นเจ้าโปรดรับดวงวิญญาณของลูกขึ้นสู่สวรรค์ด้วยนะคะ แง้~

“ขอโทษค่ะๆ" ฉันกำลังจะออกแรงขาวิ่งปรู้ดออกไปทันทีก่อนที่เขาจะเอ่ยปากไล่ฉันออก

“เดี๋ยว!” เสียงทรงพลังดังอย่างกับฟ้าผ่าแทรกเข้ามาก่อนที่ฉันจะได้วิ่งไปไหน

“เอาเสื้อตัวนี้ไปทิ้งด้วย” ห้ะ! แค่กาแฟหกเลอะนิดเดียวถึงกับต้องทิ้งเลยเหรอ เอาไปซักก็ได้มั้ง นิสัยคนรวยนี่คาดเดาได้ยากจริงๆ

“ฉันเอาไปซักให้ไหมคะ” ถึงอย่างไรมันก็เป็นความผิดของฉันที่ฉันไปชนเขาจนกาแฟหกเลอะเสื้อของเขา

“สกปรก” เขาพูดด้วยเสียงเย็นๆ และถอดเสื้อสูทราคาแพงออกก่อนจะโยนมากองบนหัวของฉัน

หึ่ย! ถึงฉันจะผิดแต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาโยนเสื้อใส่หัวฉันแบบนี้นะ ไอ้เจ้านายบ้า ข่าวลือที่บอกว่าประธานบริษัทนี้โหดร้ายเป็นเรื่องจริงสินะ ภายนอกเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่แต่ด้านในก็คือเจ้านายนิสัยแย่บ้าอำนาจเท่านั้นเอง !!!ไม่น่าไปหลงชื่นชมความหล่อของเขาเลย ชิ!

…