บทที่ 5

ยะฮู้! และแล้วสวรรค์ก็เข้าข้างฉันแล้ว ฉันกำลังยืนคุยอยู่กับรองประธานบริษัท ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่ฉันจะได้เข้าใกล้เป้าหมายแล้ว

“เอ่อ ..คุณคือรองประธานบริษัทเอ็ชพีเหรอคะ”

“ใช่” ตอนนี้ฉันกับเขานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟข้างๆ บริษัทเอ็ชพี หลังจากที่ปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้วก็มาให้เขาเลี้ยงกาแฟสักหน่อยจะได้มีโอกาสคุยเรื่องสัญญาบ้านั่นสักที

“เธอเป็นคนของบริษัทอาร์แอลเหรอ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”

“ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ วันนี้มาส่งสัญญาค่ะ ไม่ทราบว่าท่านรองประธานได้เป็นผู้ดูแลโครงการนี้หรือเปล่าคะ คือฉันอยากจะส่งให้ถึงมือน่ะค่ะ กลัวว่าถ้าให้ทางประชาสัมพันธ์ไว้แล้วจะหาย”

“บริษัทเราไม่สะเพร่าขนาดนั้นหรอกนะ ว่าแต่ว่าทำไมถึงให้พนักงานใหม่อย่างเธอมาล่ะ” เขาพูดไปพลางจิบกาแฟไปพลาง เขาดูดีไม่แพ้กับท่านประธานปากมอมของฉันเลยนะ แถมไม่ได้ปากคอเราะร้ายอีกด้วย ถ้าท่านประธานนั่นพูดจาดีแบบนี้ได้สักครึ่งหนึ่งฉันจะยอม อ๊ะ! ฉันจะมายินมายอมอะไรกันเล่ายัยหนูนา ตั้งใจทำงานเร็วเข้า อย่าคิดอะไรที่ไม่เข้าท่านะ

“เอ่อ..ฉันก็เป็นพนักงานคนหนึ่ง ถ้าหากว่ามีหน้าที่อะไรที่สามารถทำได้ก็จะทำอย่างเต็มที่ค่ะ” ถ้าฉันตอบไปว่าหัวหน้าบอกว่าฉันว่างงานแล้วให้ฉันมาคุณจะว่าฉันไหมล่ะ

“อื้อ ยังเจ็บจมูกอยู่ไหม” โธ่~ พ่อคุณอะไรจะใส่ใจและอบอุ่นขนาดนี้ อบอุ่นยิ่งกว่าไมโครเวฟซะอีก

“ก็นิดนึงค่ะ ฉันขอถามได้ไหมคะว่าทำไมบริษัทเอ็ชพีถึงไม่ยอมเซ็นสัญญากับทางบริษัทอาร์แอลสักทีคะ” ฉันจะทะลุกลางปล้องไปไหมนะ เอาเถอะถ้าไม่พูดตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสได้พูดแล้วยัยหนูนา

“หื้ม? ถ้าฉันตอบว่าไม่ได้ล่ะ” เขาจิบกาแฟอีกครั้งพร้อมกับเลิกคิ้วนิดหน่อย

“ก็ไม่เป็นไรค่ะ แหะๆ” ฉันจู่โจมเร็วไปจริงๆ สินะ เอาไงต่อดีนะ??

“ก็แค่ไม่เซ็นแค่นั้นเอง” เขาพูดขึ้นเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“คะ? ไม่อยากเซ็น” คำตอบนี้ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยนะ

“ก็นะ ให้เจ้านั่นมาขอร้องฉันสิ แล้วฉันยอมเซ็น”

“ห้ะ?!” ใครคือเจ้านั่น? เจ้านั่นคงไม่ได้หมายถึงท่านประธานหรอกนะ ดูจากท่าทางเขาแล้วคงจะยอมมาขอร้องอ้อนวอนคุณหรอกย่ะ

“ฮ่าๆๆ ดูหน้าเธอสิ ตลกจัง” จู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา

“หน้าฉันเหรอคะ?”

“ก็ใช่ไง ฉันนั่งอยู่กับเธอแล้วจะเป็นหน้าของใครล่ะ” เอิ่มมมม~ ฉันชักจะอยากถอนคำพูดที่ว่าเขาเป็นคนดีมีความเมตตาแล้วล่ะ

“ฉันล้อเล่นหน่ะ เธอเลิกทำหน้าเหวอได้แล้ว เอาสัญญามาสิฉันจะเซ็นให้”

“ห้ะ?”

“จะให้ฉันเซ็นสัญญาไหม ถ้าไม่อยากให้เซ็นก็ไม่เป็นไรนะ” ฉันได้ยินถูกแล้วใช่ไหม ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือเปล่า เขาบอกว่าเขาจะเซ็นสัญญาให้ฉัน ฉันจะไม่ถูกไล่ออกแล้ว เย้!!! ไชโยโห่ฮิ้ววว~ ฉันต้องไปแก้บนที่ไหนบ้างนะเนี่ย จำไม่ได้เลยว่าไปบนที่ไหนไว้บ้าง ฮ่าๆ

“ค่ะๆ เซ็นค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันก็เชื่อแล้วว่าฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอจะไม่ถามแล้วว่าเขาที่ว่าคือใคร ฮ่าๆ ~ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่ช่วยลูกช้างลูกม้าตัวน้อยๆ ตัวนี้ด้วยนะคะ กลับไปลูกจะจัดให้ชุดใหญ่ไฟกระพริบ ปริ๊บ! ปริ๊บ! เลยค่ะ

“ฉันฝากบอกประธานบริษัทของเธอด้วยนะว่า ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้ทำตามที่บอก”

“คะ?”

เย้ๆๆ และแล้วฉันก็ทำสำเร็จ ฉันไม่โดนไล่ออกแล้ว ขอบคุณคุณพ่อบนสวรรค์ด้วยนะคะ อิอิ ฉันที่วิ่งหน้าบานเข้าบริษัทและเดินเข้าไปที่แผนกอย่างภาคภูมิใจ แถมทุกคนที่รู้ว่าฉันถือสัญญากลับมาพร้อมกับลายเซ็นก็ยิ่งตกตะลึงกันมากขึ้นไปอีก ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นแค่เด็กใหม่ที่ไม่มีผลงานอะไรแล้ว ฉันจะได้เป็นพนักงานแผนกวางแผนอย่างเต็มตัว ไม่ต้องวิ่งถ่ายเอกสารอีกต่อไป

“เด็กใหม่ ไปชงกาแฟให้ฉันหน่อยสิ” เฮ้อออ~ ก็แค่ฝันลมๆ แล้งๆ สินะ ฉันทำได้ในขณะที่ทุกคนทำไม่ได้ ทำไมฉันยังต้องมาเป็นพนักงานชงกาแฟด้วยล่ะ ฉันมาทำงานในตำแหน่งนักวางแผนนะยะ!!