ตอนที่ 5

“แล้วโครงการของพีทล่ะ” คนเก่าคนแก่ของบริษัทที่สนิทกับพ่อของพีททักขึ้นมา เพราะพีทก็เคยได้นำโครงการนี้ไปปรึกษากับท่าน ผู้ใหญ่หลายคนหันมามองที่พีทเป็นตาเดียว

“นั่นน่ะสิ เวลาก็เหลือตั้งเยอะพีทก็รายงานเลยสิ” เป็นประสิทธิ์ที่ให้การสนับสนุนอย่างดี แล้วเสียงสนับสนุนอื่นๆจึงตามมา

“จะดีเหรอครับ แต่มันเป็นกฎที่ห้ามรายงานโครงการพร้อมกันในที่ประชุม” พีทพูดออกไปอย่างเกรงใจ แต่ความจริงเขาแค่ถามยั้งเชิงไว้ก่อน

“โครงการของลดาไม่ผ่าน พีทก็รายงานได้เลยไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้พวกลุงไม่ถือ เห็นว่าโครงการของพีทดีด้วยหนิ เอาเลยสิ” ประสิทธิ์พูดขึ้นอีกครั้ง ในที่ประชุมก็ต่างเห็นด้วยกันหมด พีทจึงเรียกเลขาส่วนตัวมาเก็บแฟ้มโครงการของลดาที่อยู่ตรงหน้าทุกคนออกไป แล้ววางแฟ้มโครงการที่ตัวเองเตรียมมาแทนที่ตรงนั้น จอโปรเจคเตอร์ก็ขึ้นภาพโครงการของพีทแทนของลดาทั้งหมด

ทุกการกระทำของพีทมันอยู่ในสายตาที่แค้นเคืองของลดา แต่พีทก็ไม่สน เขาเดินขึ้นไปยืนยังข้างหน้าที่ลดาเคยยืน ก่อนจะเริ่มพูดเข้าเรื่องโครงการของตน โดยไม่สนสายตาที่เธอมองมา ลดาได้แต่เดินลงมานั่งที่แล้วกำหมัดแน่นย่างทำอะไรไม่ได้

การรายงานโครงการของพีทวันนี้ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจสำหรับเขาเป็นอย่างมาก ผู้ใหญ่ในที่ประชุมต่างให้ความสนับสนุนพีทเป็นอย่างดี มีแต่เสียงชื่นชมมากมาย เพราะเหตุนี้มันยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้กับลดาเป็นอย่างมาก

พรึบ!

“นายคิดจะหักหน้าฉันใช่มั้ยห๊ะ!!” ลดาเดินเข้ามากระชากแขนของพีทให้หันไปหาเธอ ตอนนี้ทั้งห้องประชุมมีเพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น ส่วนคนอื่นได้ออกไปก่อนหน้านี้แล้วหลังจากประชุมเสร็จ พีทมองยังต้นแขนตัวเองที่มีมือของลดาจับอยู่ ก่อนที่พีทจะสะบัดมือนั้นออก ลดาเห็นสิ่งที่พีททำเธอก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

“ผมไปหักหน้าคุณตอนไหนล่ะครับ...ท่านประธาน” พีทเลิกคิ้วขึ้น พลางเน้นคำว่าประธานอย่างชัดเจน

“แล้วสิ่งที่นายทำอยู่มันคืออะไรล่ะ”

“ก็ไม่มีอะไรหนิครับ ผมก็แค่แสดงความคิดเห็นออกมาเฉยๆ” พีทจ้องไปที่ดวงตาของลดานิ่งๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือหวาดหวั่นอะไร

“ถ้านายคิดจะทำอะไรอีกล่ะก็ ฉันจะไม่เอานายไว้แน่” ลดาพูดออกมาเสียงเย็น ดวงตาก็แข็งกร้าวอย่างหน้ากลัว แต่พีทก็ไม่ได้สะทกสะท้าน พีทยกยิ้มขึ้นมุมปาก

“จะทำอะไรก็เชิญครับ” พีทพูดทิ้งทายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากกห้องประชุมไปโดยไม่สนใจคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

ปึก!

ร่างของพีทถูกชนเข้าอย่างแรงจนเอกสารที่กำลังถืออยู่ปลิวว่อน กระจัดกระจายลงบนพื้น

“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มเข้มกล่าวขอโทษ ขณะที่พีทนั่งลงไปเก็บเอกสารของตนที่กระจายตามพื้นแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ” พีทพูดออกไปขณะที่มือก็กำลังเอื้อมหยิบเอกสาร พอยิ่งเก็บก็เหมือนมันจะยิ่งปลิวหนี องศามองผู้ชายที่มีร่างกายบอบบางตรงหน้า ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงเพื่อช่วยเก็บเอกสาร

“ไม่เป็นไรครับคุณองศา เดี๋ยวผมเก็บเอง” พีทเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าคนที่เดินชนเขาคือองศาคู่หมั้นของลดาพีทจึงเขยิบถอยออกห่างทันที พลางพูดปฏิเสธออกไป

“แต่ฉันเป็นคนเดินชนนายนะ ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ” องศาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนตรงหน้าเขาถึงพยายามที่จะถอยห่างออกไปทุกทียามที่เขาคิดจะเข้าใกล้ อย่างน้อยพีทก็ถือว่าเป็นน้องของลดาคู่หมั้นของเขา เขาจึงควรจะทำความรู้จักกับพีทไว้ด้วย

พีทไม่ได้พูดห้ามอะไรต่อ เมื่อเห็นว่าห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์

“ขอบคุณครับ” พีทยืนขึ้นพร้อมกับองศา พลางกล่าวขอบคุณเมื่อองศาช่วยเก็บเอกสารให้หมดแล้ว ก่อนที่พีทจะเดินเลี่ยงไปอีกทางเพราะไม่อยากยืนอยู่กับองศาแบบนี้นานๆ

พรึบ!

“เดี๋ยว จะรีบไปไหนล่ะ” ยังไม่ทันที่พีทจะได้เดินไปไหนมือแกร่งขององศาก็คว้าหมับมาที่ข้อมือของพีทเอง พีทหันกลับมามองที่องศานิ่งๆ ขณะที่พนักงานรอบๆก็หันมามองทั้งสองอย่างสนใจ

“ปล่อยเถอะครับ ผมมีงานต้องรีบไปทำ”