ที่ร้าย...เพราะกูเกลียด

แนะนำตัวละคร

พีท

“ที่ร้าย เพราะเคยถูกทำลายมาก่อน”

เขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ดิ้นรนเพราะหมดทางสู้

องศา

“การถูกพรากคนที่รัก มันก็ไม่ต่างอะไรกับตกนรก”

เขาเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมคนหนึ่ง ที่ต้องการหาความเป็นธรรมให้

กับคนที่เขารัก ถึงแม้มันจะเป็นวิธีที่ผิด แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำ

เพราะความจนมันน่ากลัวจึงทำให้เขาต้องพยายามที่จะผลักดันตัวเองให้อยู่สูงขึ้น โดยไม่ได้คิดว่ามันจะถูกหรือผิด

ภายในห้องทำงานของผู้บริหารระดับสูงสุด ที่กว้างขว้างและตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ราคาแพงยิบ แต่ก็สวยสง่าหรูหราสมกับราคา แต่มันก็น่าเสียดาย ที่เจ้าของห้องไม่ได้มีจิตใจที่ดีและสง่าเหมือนดั่งห้องที่เป็นของตน

ลดา หญิงสาวสวยสง่าและเพียบพร้อม ผู้มีศักดิ์เป็นถึงประธานบริษัทชื่อดังแห่งนี้กำลังนั่งจดจ่ออยู่

กับการเซ็นเอกสารบนโต๊ะทำงานประจำตำแหน่งของตน

ก๊อกๆๆ

เธอเงยหน้าขึ้นจากเอกสารแล้วมองไปยังประตูห้องทำงาน ที่มีชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง แต่ก็ดูบอบบางกำลังเดินเข้ามาภายในห้องของลดาเอง

“ผมเอาเอกสารเกี่ยวกับโครงการที่ผมจะทำมาให้พี่ลดาช่วยดูครับ” พีท เอ่ยบอกลดาที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาก่อนจะที่วางแฟ้มเอกสารที่ถือมาทั้งหมดไว้บนโต๊ะทำงานของลดา เธอเองก็ไม่ตอบอะไรออกมา ได้แต่มองมาที่พีทด้วยสีหน้าราบเรียบ เธอมองพีทแบบนั้นสักพักก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารปึกหนามาเปิดดูผ่านๆแล้วปิดไว้ตามเดิม ลดาลุกขึ้นยืน แล้วท้าวมือไปยังโต๊ะทำงาน ก่อนจะมองหน้าพีทที่ยืนอยู่ตรงข้ามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามเดิม

“นี่นะเหรอโครงการที่นายจะทำ” ลดาพูดหยันออกมา สายตาก็คงยังจ้องมองไปที่ร่างสูงตรงหน้า พีทมองสบไปที่ดวงตาที่แข็งกร้าวของลดาด้วยสายตาปกติ เขารู้ดีว่าลดาเป็นคนยังไง แล้วเขาก็รู้ว่าลดาไม่ชอบเขามาแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน สายเลือดเดียวกันแท้ๆ แต่ลดาก็เกลียดเขาได้ลงคอ พีทเองก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดมันมีสาเหตุมาจากอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่พีทรู้คือ ครอบครัวของลดาเองก็เกลียดครอบครัวของพีทด้วย

“ใช่ครับ” พีทตอบรับออกไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ใจจริงเขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้นักหรอก ถ้าไม่

ติดว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิง และเป็นถึงประธานบริษัทผู้มีอำนาจมากกว่าเขา พีทได้แต่อดทน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลดาจะร้ายกับเขาแค่ไหนพีทก็ได้แต่อดทน แต่ก็ไม่รู้ว่าความอดทนนี้มันจะหมดลงเมื่อตอนไหน ถ้ามันหมดลงเขาก็คงจะทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องตัวของเขาเอง

“นายเป็นถึงรองประธานบริษัทนะ โครงการของนายน่ะ...คิดได้แค่นี้เหรอ” ลดาพูดหยันขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเว้นจังหวะการพูด แล้วพูดดูถูกพีทออกมา ลดาหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะดึงแผ่นเอกสารทั้งหมดออกมาจากแฟ้ม

“ผมให้คุณลุงประสิทธิ์ช่วยดูให้แล้วนะครับ ท่านก็เป็นคนบอกผมเองว่าโครงการนี้น่าจะไปได้สวย ผู้บริหารคนอื่นๆก็เห็นด้วยเหมือนกัน ที่ผมมาก็เพื่อให้พี่ช่วยดูว่าผมควรจะเพิ่มเติมอะไรบ้าง ไม่ใช่ให้พี่มาวิจารณ์ผมแบบนี้” พีทอดไม่ได้ที่จะพูดแย้งออกมา ที่เขาพูดมันก็เป็นความจริง เพราะก่อนที่เขาจะทำโครงการอะไรเขาก็ต้องให้ผู้บริหารคนอื่นๆที่มีอาวุโสกว่า และทำงานมีประสบการณ์มากกว่าช่วยตรวจดูให้ก่อน

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นรองประธานมีตำแหน่งสูงแต่เขาก็คิดว่าตัวเองต้องให้ความสำคัญกับคำแนะนำ และความคิดของผู้ที่มีประสบการณ์มากกว่า เวลาจะทำโครงการอะไรเขาจึงต้องปรึกษากับทุกฝ่ายเพื่อให้งานนั้นมันออกมาดีที่สุด เขาได้รับคำแนะนำ และแรงสนับสนุนที่ดีมาตลอด แต่ทุกครั้งมันก็ต้องมาสะดุดกับลดา เหมือนเธอจะชอบขัดขวางเขาทุกครั้งเวลาที่พีทคิดจะทำอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าเธอกลัว กลัวว่าพีทจะขึ้นมานั่งแทนตำแหน่งประธานของเธอ

“เอามันกลับไป ฉันไม่เห็นว่ามันจะไปได้สวยตรงไหน โครงการของนายใครๆก็คิดขึ้นได้ทั้งนั้น มันกระจอก...รู้ไว้ซะ!”

ปึก! พรึบ!

ลดาใช้มือปัดแฟ้มเอกสารที่เหลือตกลงพื้น แล้วพูดตะคอกออกมาเสียงดัง ก่อนที่เธอจะปาแผ่นเอกสารที่ดึงออกมาจากแฟ้มในตอนแรกใส่หน้าพีทเข้าอย่างจัง จนแผ่นกระดาษทั้งหมดปลิวว่อนไปทั่วบริเวณห้อง พีทยืนกำหมัดแน่น พยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปบีบคอลดาเข้า พีทมองไปที่คนตรงหน้าด้วยสายตาเคียดแค้น เพราะสิ่งที่เธอทำกับเขาในตอนนี้มันมากเกินไปจริงๆ

“มองฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง ทำไม นายแค้นฉันอย่างนั้นเหรอ เกลียดฉันมากมั้ยล่ะ เอาสิ จะตบฉันเลยมั้ย” ลดายืนกอดอกเอาไว้ พลางใช้สายตามองมาที่พีทตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับพูดเหยียดออกมา ถ้าให้พีทเลือก เขาก็คงจะไม่ตบลดาหรอก แต่อยากจะเอาโคมไฟบนโต๊ะมาฟาดหัวเธอซะมากกว่า

“ถึงผมจะเกลียดพี่มากแค่ไหน แต่ผมก็คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ” พีทพูดพร้อมกับส่งยิ้มออกไป เขาพยายามทำให้ตัวเองนิ่งเอาไว้ เพราะขืนเขาทำอะไรลงไปจริงๆ เขาอาจจะล่วงลงจากตำแหน่ง หรือหนักสุดอาจจะไม่มีแม้กระทั้งที่ซุกหัวนอน

“หึ! คนอย่างนายคงไม่มีปัญญาทำอะไรฉันหรอก” ลดายังคงพูดออกมา คำพูดของเธอแต่ละคำนั้น ไม่ได้เหมาะกับหน้าตาของเธอเลยสักนิด พีทก้มตัวลงไปนั่งย่องๆ พลางใช้มือหยิบแผ่นเอกสารที่ปลิวหล่นอยู่ใกล้ตัวมารวบรวมเอาไว้ในมือ