ตอนที่ 2

“นายจะทำอะไรน่ะ” ลดาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจเมื่อเห็นพีทก้มเก็บเอกสารที่เธอปาใส่เขา

“ก็ทำแบบที่พี่ทำกับผมไงครับ” พีทลุกขึ้นยืนอีกครั้งหลังจากเก็บแผ่นเอกสารส่วนหนึ่งขึ้นมาได้เยอะพอสมควร พีทเดินเข้าไปใกล้ลดาด้วยสีหน้าเฉยชา ไม่มีความรู้สึกใดๆ

พรึบ!

แผ่นเอกสารปลิวว่อนไปทั่วห้องอีกครั้งเมื่อถูกปา แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเมื่อคนที่เป็นคนทำคือพีท เขาปาแผ่นกระดาษเอกสารที่หยิบขึ้นมาในตอนแรกปาใส่หน้าลดาเข้าอย่างจังเหมือนที่เธอทำกับเขา ลดาได้แต่ยืนนิ่งเมื่อเจอการกระทำที่กะทันหัน และไม่คาดคิดว่าพีทจะทำแบบนี้กับเธอ

“ผมไม่มีปัญญาทำอะไรพี่แบบนั้นหรอกครับ แต่ผมมีปัญญาทำร้ายพี่มากกว่านั้น ส่วนเอกสารพวกนี้พี่จะปาทิ้ง หรือจะเผาผมก็ไม่ว่านะครับ เพราะผมมีสำรองเยอะ ขอบคุณนะครับสำหรับคำวิจารณ์ ถึงพี่จะพูดยังไง...ผมก็จะทำโครงการนี้ต่อ” พีทพูดทิ้งทายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมา โดยมีเสียงเอะอะโวยวายตามหลังมาด้วย เขาไม่สนแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมาทีหลัง ที่ทำไปเพียงแค่ต้องการปกป้องตัวเอง แค่นั้น...

“ฉันเกลียดแก!! กรี้ดดดด!!” ลดาโวยวายดังลั่นห้องทำงาน หลังจากประตูปิดลง

โครม!!

ข้าวของและแฟ้มเอกสารต่างๆที่วางไว้อยู่บนโต๊ะทำงานในตอนแรกถูกขว้างลงพื้นอย่างไม่ใยดีด้วยฝีมือของลดาเอง

“แกอยากจะตายตามพ่อแกไปอีกคนหรือไง!!”

“เฮ้อออ~” พีทพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเดินออกมาแล้ว ใจจริงเขาก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้น แต่อารมณ์มันพาไปเลยหยุดยั้งไม่ได้

“ทะเลาะกับลดาอีกแล้วหรือไง” ประธานกรรมการ หรือคุณประสิทธิ์ ลุงของพีทเดินเข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าพีทยืนถอนหายใจอยู่หน้าห้องทำงานของลดา พีทเงยหน้าขึ้นมอง แล้วส่งยิ้มไปให้

“ครับ”

“เรื่องอะไรอีกล่ะ” ประสิทธิ์ถามหลานชายของเขาออกมาอย่างเป็นห่วง หลังจากที่พ่อของพีทเสียก็คงจะมีแต่ประสิทธิ์เท่านั้นแหละที่ยังดูแลพีทตลอดมา

“เรื่องเดิมๆน่ะครับ” พีทตอบลุงของเขาออกไป ตอนนี้เขาเหนื่อย เหนื่อยมากๆที่เจอกับปัญหาซ้ำๆแบบนี้

“งั้นตามลุงไปที่ห้องทำงานหน่อย” ประสิทธ์ตบบ่าหลานชายเบาๆอย่างปลอบใจ เขาเองก็รู้ว่าหลานของเขาเหนื่อย การที่คนๆหนึ่งจะมาพบกับปัญหามากมายมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนโตมันไม่ใช่เรื่องที่จะทนกันได้ง่ายๆ แต่ทำไมคนตรงหน้าของเขาถึงทนได้ก็ไม่รู้ ในฐานะที่เขาเป็นลุงเขาก็ไม่อาจทนเห็นหลานทุกข์ได้อีกต่อไป เขาจึงจำต้องคิดวิธีต่างๆเพื่อให้หลานของเขาหลุดพ้นจากเรื่องต่างๆพวกนี้สักที

พีทเดินตามลุงของเขาไปยังห้องทำงานโดยไม่ได้ปริปากถามอะไร เมื่อเข้ามาในห้องทำงานแล้วประสิทธิ์ก็เดินนำไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน พีทเองก็เดินตามไปก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม

“พีทเหนื่อยใช่มั้ยที่ต้องมาเจอปัญหาอะไรแบบนี้” ประสิทธิ์พูดเปิดประเด็นขึ้นมา พีทก็มองไปที่หน้าลุงของเขา เวลามีปัญหาอะไรพีทมักจะมาปรึกษากับลุงเป็นปกติ ลุงเป็นที่ปรึกษา และเป็นทุกๆอย่างที่ดีสำหรับเขาตลอดมา ซึ่งแตกต่างจากลุงของเขาอีกคน ซึ่งก็คือพ่อของลดา ลุงของพีทคนนั้น คอยที่จะผลักไสให้เขาออกจากตระกูลตลอด ไม่เคยอ้าแขนต้อนรับพีทเลยสักครั้ง

“เหนื่อยมากครับ บางทีผมก็อยากจะไปให้พ้นๆจากที่นี่” พีทพูดออกมาเสียงสั่น เวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาอาจจะดูเป็นคนแรงๆ ไม่ยอมคน ไม่มีความรู้สึก สู้ได้ทุกสถานการณ์ แต่พอมาอยู่ต่อหน้าลุงของเขา พีทจะกลายเป็นอีกคน สิ่งที่เห็นตอนนี้ก็คือตัวตนของเขาจริงๆ พีทเป็นคนธรรมดาๆทั่วไป ร้องไห้เป็น เจ็บเป็น มีความรู้สึก บางทีคนที่ดูแข็งแกร่งที่สุด อาจเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดก็ได้

“ลุงเข้าใจ เพราะแบบนี้ลุงถึงเรียกพีทมาคุยอย่างจริงจัง” พีทมองหน้าประสิทธิ์ด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอ

“อะไรเหรอครับ”

“ตอนนี้คนที่ทำลายพีทเขามีอำนาจมากกว่า ทำไมพีทถึงไม่แย่งอำนาจนั้นมาล่ะ จะได้ไม่มีใครกล้ามาทำลายพีทอีก” ที่ประสิทธิ์พูดแบบนี้เขาไม่ได้ต้องการที่จะใช้พีทเป็นเครื่องมือในการโค่นอำนาจ แต่นี่มันเป็นวิธีเดียวที่จะจบปัญหาได้ ถ้าหากพีทอยู่สูงแล้วจะมีใครกล้ามาทำอะไรได้ล่ะ นี่คือสิ่งที่ประสิทธิ์คิดเอาไว้

“ลุงหมายความว่าไงครับ” พีทเองก็เข้าใจอยู่แล้วว่าหมายถึงอะไร แต่เขาแค่อยากถามเพื่อความแน่ใจเท่านั้น

“ยึดตำแหน่งประธานซะ” ประสิทธิ์พูดออกมานิ่งๆ