บทที่ 9 ศึกนอก ศึกใน

อัลคอนซาหลบอยู่ที่เดิม รอให้ก๊อดดาธเดินไกลจากกระโจม หล่อนจึงเข้าไปพบปู่ ความอยากรู้เป็นข้อเสียของหลานสาวผู้นำเผ่าที่แก้ไม่หาย อัสลามุยะเคยเตือนหลายครั้งแต่อัลคอนซาทำตามคำเตือนไม่สำเร็จสักที

“ปู่ เรียกพวกมันมาทำไมหรือ สั่งอะไรพวกมัน ทำไมไม่ให้พี่เดเมียนสั่งมัน ทำไมปู่ต้องสั่งงานเอง หรือปู่คุยอะไรกับพวกมัน” เสียงหญิงสาวบงชี้ถึงอารมณ์ขณะถาม อัสลามุยะเพิ่งยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ ต้องวางถ้วยลง นิสัยอัลคอนซาแก้ไม่ได้เสียแล้ว สิ่งที่เขาทำได้ในฐานะปู่เพียงปรามไว้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“อัลคอนซา..เจ้าอัลค์ อยากรู้เรื่องอีกแล้วรึ จำที่ปู่เตือนไม่ได้รึอย่างไรกัน เจ้าโกรธสองคนนั่นเรื่องอะไรกันแน่ ไหนช่วยบอกปู่หน่อยซิ”

“เอ่อ...” หญิงสาวชะงักไปทันที หล่อนจะบอกปู่ได้อย่างไร หากบอกไป ปู่ต้องเรียกก๊อดดาธกับนากิบมาไต่สวนอีกและถ้าทั้งคู่โกรธหล่อน ลอบเข้าไปในกระโจม ปาดคอหล่อนตามคำขู่ไว้ ใครจะช่วยหล่อนได้

“ว่าอย่างไร บอกปู่มา เจ้าโกรธด๊าธกับนอต เรื่องอะไร”

ในพระราชวังอุสมัน องค์ราชากอซีดิล ทรงรับสั่งให้ตามหาองค์ชายก๊อดดาธกลับพระราชวังเร็วที่สุด พระองค์ทรงแต่งตั้งให้องค์ชายน้อยขึ้นครองราชย์แทนองค์ชายกอเดธ ทหารสามเหล่าทัพออกตามหาองค์ชายน้อยและทหารองครักษ์ อย่างไม่ลดละแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา

องค์ราชินีอนาเซียรับสั่งลับ ๆ ให้พระญาติซึ่งอยู่นอกพระราชวังช่วยตามหาอีกทาง พระองค์สังเกตความเปลี่ยนแปลงของพระมเหสีอนูบิส มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในตำหนักของพระนางซึ่งองค์อนาเซียไม่สบายพระทัยกับการเคลื่อนไหวนั้น

“แชวู กับจามิล ช่วยอะไรเราหน่อยนะ”

“รับสั่งมาได้เลยพะย่ะค่ะ” แชวูรับคำสั่งอย่างตั้งใจ จามิลก็เช่นกัน พวกเขาสังสัยแต่ไม่กล้ากราบทูลองค์ราชินี พระองค์เอ่ยพระโอษฐ์ออกมาเอง พวกเขาพร้อมทำตามรับสั่ง

พระมเหสีเฟาร์ซีย์ ทรงเตือนพระมเหสีอนูบิสอ้อม ๆ หลังจากเข้าเฝ้าองค์กอซีดิล พระองค์ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ร้ายภายในพระราชวังอีก เมื่อองค์ชายก๊อดดาธหายไป ไม่มีใครอยู่อย่างสงบสุขสักคน ทุกคนเที่ยวสืบหาองค์ชายและเข้ารายงานความคืบหน้าต่อราชาแห่งเมืองทุกวัน

“มเหสีอนูบิส หยุดเสียเถิด อย่าคิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ องค์ชายกอเดธสุขภาพไม่แข็งแรงพอจะขึ้นครองราชย์หรอก”

“ทำไมจะขึ้นเป็นไม่ได้ ในเมื่อก่อนหน้านี้ลูกของเราเป็นรัชทายาทและพร้อมจะครองราชย์ แล้วจู่ ๆ องค์ราชันย์ทรงเปลี่ยนพระทัยได้อย่างไร จะให้น้องขึ้นแทนพี่อย่างนั้นรึ เราไม่ยอม”

พระมเหสีอนูบิสไม่ฟังคำเตือนของพระมเหสีเฟาร์ซีย์ มเหสีองค์ที่ 2 จึงต้องนิ่งเงียบ คำเตือนของพระองค์ไม่เป็นผลสำเร็จ พระมเหสีอนูบิสไม่เชื่อ ไม่ฟัง ดื้อรั้นจะให้ลูกชายเป็นราชาให้จงได้ เมื่อไม่ฟังก็จะไม่ย้ำเตือนอีกต่อไป

“พระมเหสีเฟาร์ซีย์ พะย่ะค่ะ องค์ราชินีมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ” แชวูเข้ามาโค้งคำนับและทรุดนั่งในท่าคุกเข่าเบื้องหน้าพระมเหสีเฟาร์ซีย์

“ท่านพี่มีอะไรรึ เจ้ารู้รึเปล่า”

“ไม่ทราบพะย่ะค่ะ”

พระมเหสีเฟาร์ซีย์ นิ่งไปครู่หนึ่งจึงหันมาทอดพระเนตรพระมเหสีอนูบิส

“ข้าจะไม่พูดอะไรให้เจ้ารำคาญอีกต่อไปแล้วละมเหสีอนูบิสแต่หากเจ้าคิดการณ์ไกลระวังเจ้าจะไปไม่ถึงครึ่งทางที่เจ้าคิดนะ ข้าพูดได้เท่านี้ แชวู ข้าจะไปพบท่านพี่”

“เชิญเสด็จพะย่ะค่ะ”

“ขอบพระทัยที่ทรงเตือนนะเพคะพระมเหสีเฟาร์ซีย์ ท่านถูกเรียกไปพบอย่างนี้คงมีเรื่องปรึกษากระมัง อย่าลืมมาเล่าสู่หม่อมฉันฟังบ้างนะเพคะ หม่อมฉันส่งเสด็จตรงนี้นะเพคะ”

พระมเหสีอนูบิสย่อพระวรกาย ก้มพระเศียรเล็กน้อยพร้อมแย้มโอษฐ์ พระมเหสีเฟาร์ซีย์แย้มโอษฐ์เช่นเดียวกันแต่เป็นคนละความหมาย พระองค์ทราบว่าพระมเหสีอนูบิส ตรัสอย่างนั้นเพื่ออะไร

แชวูกับจามิลเหลือบมองหน้ากันขณะก้าวตามพระมเหสีเฟาร์ซีย์ พวกเขาแอบสังเกตภายในตำหนักพระมเหสีอนูบิส สิ่งที่เห็นแปลกตาไป มีทหารองครักษ์คอยฟังรับสั่งอยู่ไม่ห่าง ทั้งมิลานและรียาดห์ชำเลืองมองพวกเขา สายตาของคนทั้งคู่ระแวงพวกเขา พระมเหสีอนูบิสต้องมีแผนอะไรบางอย่างซึ่งพระมเหสีเฟาร์ซีย์ อาจล่วงรู้จึงตักเตือน แผนการนั้นคืออะไร

“หม่อมฉันเคารพท่านพี่อนาเซียเพคะ”

“ลุกขึ้นมานั่งเถอะ” องค์ราชินีรับสั่งเป็นกันเองต่อพระมเหสีเฟาร์ซีย์เช่นพระญาติสนิท พระมเหสีเฟาร์ซีย์จึงเกรงพระทัยและเทิดทูลองค์ราชินีเท่าชีวิต

“ท่านพี่มีรับสั่งให้หม่อมฉันเข้าเฝ้า มีสิ่งใดจะให้หม่อมฉันรับใช้หรือเพคะ”

“ไม่มีอะไรจะให้รับใช้ เพียงอยากขอความเห็นจากมเหสีเฟาร์ซีย์ เรื่ององค์ชายกอเดธ”

“ทำไมหรือเพคะ”

“เจ้าคิดอย่างไร หากเสด็จพี่จะให้องค์ชายก๊อดดาธขึ้นครองราชย์แทนองค์ชายกอเดธ”

“เสด็จพี่รับสั่งออกมาแล้ว คิดอะไรไม่ได้แล้วเพคะ”

“ถ้าองค์ชายกอเดธป่วยสองวัน หายสามวันอยู่อย่างนี้ก็คงทำงานใหญ่ไม่ได้ ปกครองบ้านเมืองไม่ได้ เจ้าคิดเช่นไรเล่าเฟาร์ซีย์”

“หม่อมฉันกลัวเพคะ ศึกนอกไม่น่ากลัวเท่าศึกในนะเพคะท่านพี่” พระมเหสีเฟาร์ซีย์สบพระเนตรพระราชินีแห่งเมืองอุสมัน สายพระเนตรของสองพระองค์สื่อบางอย่างให้แก่กันและกัน ทหารองครักษ์มองทั้งสองพระนาง

“เจ้าคิดเช่นเดียวกับเราใช่หรือไม่เฟาร์ซีย์ กลัวศึกภายในที่ขณะนี้กำลังก่อตัวขึ้นแล้ว เพียงแต่เราไม่รู้เท่านั้นว่าคืออะไร เจ้ารู้หรือไม่เฟาร์ซีย์”