บทที่ 8 ไม่ใช่กรรมกร

คำสุดท้ายเน้นน้ำเสียงจนก๊อดดาธกับนากิบรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาเฉย ๆ ท่านปู่ทำอย่างที่พูดได้จริงและไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียวหากพวกเขาไม่พูดความจริง แต่ความจริงที่ก๊อดดาธและนากิบตั้งใจปกปิดนี้ หากอัสลามุยะรับรู้ จะรับพวกเขาไว้ทำงานต่อไปหรือ

“ท่านปู่ครับ หากพวกเราพูดความจริง ท่านปู่จะไล่พวกเราไปจากที่นี่หรือเปล่าครับ” ก๊อดดาธถามเสียงไม่เต็มคำ

“พูดมาก่อน ข้ามีเหตุผลพอ คนดีเท่านั้นที่ข้าจะรับไว้” อัสลามุยะเอื้อมมือไปหยิบถ้วยดินเผาส่งให้ก๊อดดาธ

“ชาร้อน ๆ จะช่วยให้พวกเจ้าคลายเครียดได้ดี ดื่มซะ ก่อนจะบอกข้าว่า พวกเจ้าเป็นใคร”

มือรับถ้วยชะงักไปนิดหนึ่ง สายตาทอดมองถ้วยเหลือบขึ้นมองใบหน้าคนพูด รอยยิ้มของคนพูดอ่อนโยนต่างจากสายตาคมราวเหยี่ยวเมื่อครู่ ก๊อดดาธยิ้มเจื่อน

“ขอบคุณท่านปู่” เขาส่งถ้วยต่อให้นากิบ ถึงเวลานี้ สายตาสบกันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เขาจึงไม่มองนากิบ นอกจากยกกาน้ำชารินให้เท่านั้น

ความเงียบเข้ามาปกคลุมกระโจมของหัวหน้าเผ่า ภายนอกด้านหลังกระโจม หญิงสาวยืนหันซ้าย หันขวาอย่างหงุดหงิด หล่อนอยากเข้าไปฟังใกล้ ๆ แต่กลัวปู่ หากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของกระโจม ใครก็เข้าไปไม่ได้แม้แต่หล่อนผู้เป็นหลาน

“คุยอะไรกัน ทำไมเงียบนัก ปู่จะให้พวกมันทำอะไรถึงเรียกเข้าไปคุยแต่เช้า สั่งเราหรือพี่เดเมียนก็ได้ ทำไมต้องคุยส่วนตัวด้วย”

“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้อัลคอนซา” เดเมียนยืนอยู่หลังน้องสาว เขามองอยู่นาน เห็นน้องเดินหน้า ถอยหลัง หันซ้าย หันขวา อยู่หลายครั้ง อัลคอนซาไม่เคยมีกริยาเช่นนี้และหากมีปัญหาที่ไม่เข้าใจหรือสงสัยอะไรก็ตาม หล่อนจะเข้าไปหาปู่ ถามปู่ทุกเรื่อง วันนี้หล่อนมีปัญหาอะไร ทำไมจึงไม่เข้าไปหาปู่เหมือนทุกครั้ง

“ทำไมไม่เข้าไปหาปู่ กลัวอะไร มีอะไรรึ”

“เอ่อ. เปล่า ข้า..”

“มีอะไร” เดเมียนจ้องใบหน้าน้องสาวขณะถาม ความหงุดหงิดปรากฏอยู่บนใบหน้าเกลี้ยงของน้อง เช้านี้เป็นเช้าที่น้องไม่พอใจกับอะไรสักอย่าง เขามองกระโจมเบื้องหน้า

“เจ้าโกรธสองคนนั่นรึ”

“ใช่ พวกมันไม่ใช่คนดีหรอกพี่ มันต้องมีแผนอะไรสักอย่าง หน้าตาก็ไม่บอกว่าเป็นกรรมกร”

“ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้น” เดเมียนหันมาสบตาน้อง ในดวงตาคู่สวยวาววามด้วยโทสะ อัลคอนซาโกรธคนงานใหม่มากเพียงนี้ สองคนนั่นทำอะไรน้องสาวของเขา

“ถ้าพวกมันไม่ใช่คนดี เจ้าพามันไปหาปู่ทำไม”

“ก็พวกมันบังคับข้า”

“อะไรนะ มันบังคับเจ้าอย่างไร บอกมาอัลคอนซา มันบังคับเจ้าด้วยวิธีใด เจ้าจึงโกรธแค้นมันมากอย่างนี้”

น้ำเสียงของเดเมียนเปลี่ยนไปทันที ความโกรธเริ่มทำงาน ในใจเริ่มร้อน หากสองหนุ่มหน้าตาดีทำเรื่องอัปยศต่อน้องสาวคนเดียวของเขา พวกมันต้องชดเชยด้วยลมหายใจที่มีอยู่ทั้งหมด เขาก้าวครั้งเดียวถึงตัวอัลคอนซา จับต้นแขนของหล่อนเขย่าแรง ๆ เพื่อให้ได้ความจริงเร็วที่สุด

“มันทำอะไรเจ้า บอกพี่มาเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ทำ มันแค่ขู่จะปาดคอข้าแค่นั้นเอง ข้าถึงบอกอย่างไร ว่าพวกมันไม่ใช่กรรมกร ไม่ใช่คนดีด้วย เผลอ ๆ นะพี่ มันอาจหนีอะไรมาสักอย่าง”

เดเมียนปล่อยมือจากแขนอัลคอนซา ความคิดย้อนกลับไปเมื่อคืนที่ผ่านมา ก๊อดดาธกับนากิบ ไม่แสดงกิริยาอาการมีพิรุธใด ๆ ออกมา พวกเขาหลับสนิท เขาตื่นกลางดึก ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนทั้งสอง

หากทั้งคู่เป็นคนไม่ดี มีแผนการปล้นคาราวานของเขา คงไม่หลับอย่างสบายและคงไม่ปล่อยให้เขาหลับสบายเช่นกัน

“เจ้าคิดมากไปแล้ว เมื่อคืน พวกมันหลับสนิท ตื่นทีหลังพี่ด้วยซ้ำไป ถ้ามันมีแผน มันไม่หลับเพลินอย่างนั้น”

“ถึงอย่างไร ข้าก็ไม่ไว้ใจพวกมันหรอก พี่คอยจับตาดูมันด้วยล่ะ ปู่ก็เหมือนกัน เรียกมันเข้าไปคุยตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นมันออกมาเลย”

หญิงสาวเหลียวมองกระโจมซึ่งอยู่ด้านหลังหล่อนอีกครั้ง เดเมียนยิ้มน้อย ๆ สาเหตุความหงุดหงิดของน้องสาวมาจากชายหนุ่มแปลกหน้าสองคนนั่นเอง

“ที่เจ้าอารมณ์ไม่ดีเพราะพวกมัน”

“ก็ใช่น่ะสิ ข้าเกลียดพวกมัน ข้าจะทำให้พวกมันอยู่ในกองคาราวานเราไม่ได้”

“เจ้าจะทำอย่างไรได้ในเมื่อปู่รับพวกมันไว้แล้ว พี่ว่าเจ้าเลิกคิดเลิกแค้นเสียเถอะ รีบไปกินข้าว เราจะออกเดินทางทันทีเมื่อทุกคนพร้อม”

เดเมียนสนใจเรื่องราวของสองหนุ่มแต่ไม่บอกน้องสาว เขาจะคอยดูก๊อดดาธกับนากิบเงียบ ๆ ปู่ของเขาก็ไม่ปล่อยให้คนงานใหม่ไปไหนมาไหนได้โดยไม่มีสายตาของท่านคอยจับจ้องอยู่ หัวหน้าเผ่ามีความคิดยาวไกลกว่าทุกคนในกองคาราวาน เพียงแต่ท่านไม่พูดเท่านั้นเอง

อัลคอนซาโกรธแค้นก๊อดดาธและลูกน้องคนสนิทเพราะการจู่โจมเฉียบพลันและเป็นการจู่โจมที่ทำให้หล่อนหัวใจแทบหยุดเต้น ความกลัวนั่นต่างหากที่นำพาชายไม่น่าไว้ใจเข้ามาสู่คาราวานของอัสลามุยะ อย่างนี้หรือหล่อนจะยอมให้พวกเขาอยู่ต่อไป พี่ชายช่วยไม่ได้ หล่อนนี่แหละจะพยายามขับไล่คนทั้งสองออกไปเอง

เดเมียนเดินห่างน้องสาวไปทางกระโจมของเขา หากใจมิได้ทำอย่างที่ปากเอ่ยออกมา เขาห้ามอัลคอนซาเลิกคิดถึงคนงานใหม่แต่เขาเองยิ่งคิดหาเหตุและผลมากกว่าเดิมหลายเท่า เพียงเขาไม่แสดงกิริยาให้น้องสาวเห็น

เขาเดินเลยกระโจมหัวหน้าเผ่าไปไม่กี่ก้าว ก๊อดดาธก็ก้าวออกจากกระโจม ตามด้วยนากิบ ถ้วยชาอยู่ในมือสองหนุ่ม อัสลามุยะอนุญาตให้พวกเขานำถ้วยชาออกมาได้ หางตาของเดเมียนเห็นภาพ ความแปลกใจผุดขึ้นมาในสมองแต่เท้าต้องก้าวต่อไป