บทที่ 7 เค้น

คำตอบกลับยียวนกวนโมโหแต่เช้ายิ่งทำให้หญิงสาวหงุดหงิดมากกว่าเดิม หล่อนจ้องตาคมของก๊อดดาธ ดวงตาคู่เข้มเป็นประกายเมื่อแสงจากกองไฟสาดกระทบ อัลคอนซาเห็นประกายแห่งการท้าทาย ไม่ยอมและพร้อมสู้ทุกสถานการณ์ หล่อนหลบดวงตาคู่นั้น

“นายด๊าธกับนายนอต ชัดเจนรึยัง ปู่ข้าเรียกพบเดี๋ยวนี้ ข้าขอให้พวกเจ้าอยู่ในกองคาราวานของข้าแค่เช้านี้เท่านั้น”

หล่อนสะบัดหน้าก้าวยาว ๆ ไปทางกระโจมของหล่อน ก๊อดดาธมองตาม รอยยิ้มขำ ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเข้ม นากิบมองนายหนุ่มแล้วเอ่ยเสียงเบา

“นายใหญ่รอนานไม่ดีนะด๊าธ รีบตามข้ามา”

นากิบเริ่มไม่แน่ใจว่านายของตนสนใจหลานสาวหัวหน้าเผ่าหรือว่าตอบโต้เพียงเพราะไม่ชอบให้ใครมาพูดจาไม่ดีด้วย นิสัยของก๊อดดาธเป็นอย่างไรนากิบรู้ดี การต่อปากต่อคำกับอัลคอนซาไม่ใช่เพื่อเอาชนะแต่เหมือนจะให้อีกฝ่ายโกรธและโต้กลับรุนแรง

“ด๊าธ สนใจนางรึ”

นากิบเอ่ยเสียงเบาขณะเดินไปกระโจมนายใหญ่ ก๊อดดาธยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าแทนคำตอบ นากิบยิ้มมั่นใจมากกว่าเดิม

“ข้าจะเชื่อนะว่าเจ้าไม่สนใจนาง” ก๊อดดาธก้าวยาว ๆ หนีคนสนิท นากิบรู้ใจเขาสมกับที่เป็นคนสนิทของเขาแต่เขาให้คำตอบกับนากิบไม่ได้ว่าเขาสนใจอัลคอนซาหรือไม่ ผู้หญิงคนนี้สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็นดวงตาของหล่อน คำพูด ความเหย่อหยิ่งและไม่เกรงกลัวใคร นั่นเป็นจุดหนึ่งที่เขาชอบแต่ไม่ได้หมายความว่าหล่อนคือคนที่เขาคิดจะรัก

อัสลามุยะ เหลือบตามองสองหนุ่ม ก่อนจะเชิญให้นั่งบนก้อนฟางอัดแน่นใช้เป็นเก้าอี้แทนเก้าอี้ไม้ซึ่งการเดินทางไกลของพวกเขา สิ่งใดช่วยลดภาระการขนย้ายได้ พวกเขาเลือกอย่างนั้น เก้าอี้ไม้เป็นภาระหนักมากกว่าฟางและลำบากพอควรหากต้องมีเก้าอี้ไม้หลายสิบตัวในกองคาราวาน

“นั่งก่อน”

“ท่านปู่มีอะไรจะให้พวกข้ารับใช้ครับ”

ก๊อดดาธเอ่ยขึ้น เมื่อทรุดนั่งเรียบร้อย นากิบนั่งข้าง ๆ เขา ท่านปู่ที่ก๊อดดาธเรียกตามทุกคน วางถ้วยชาบนก้อนฟาง ดวงตาสีน้ำข้าวจับนิ่งที่ใบหน้าก๊อดดาธ

“พวกเจ้ามุ่งหน้าตรงมาที่กองคาราวานของข้า มิได้เบนทิศทางไปที่ใดใช่หรือไม่”

คำถามเน้นเกือบทุกคำและดวงตาที่บ่งบอกชัดเจนว่าไม่ล้อเล่นหรือถามเพียงได้คำตอบผ่าน ๆ ไปเท่านั้น นากิบหายใจไม่ทั่วท้อง หัวหน้าใหญ่กำลังเค้นความจริงจากพวกเขา ตัวเริ่มร้อน เหงื่อซึมตรงขมับ รอฟังคำตอบของนายพร้อม ๆ ท่านปู่

“ท่านปู่ไม่เชื่อพวกเราหรือครับ พวกเรามาหางานทำ ที่นี่เป็นที่แรกที่เรามาถึงครับ มันอาจเป็นการจู่โจมแต่เราตั้งใจมาหางานจริง ๆ ครับ”

ก๊อดดาธตอบอย่างมีสติ เกินความคาดหมายของนากิบ องค์ชายเดินเล่นไปวัน ๆ ภายในพระราชวัง ไม่ทำงานใด ๆ ไม่สนใจใคร สร้างความอิดหนาระอาใจให้กับองค์ราชา นากิบเป็นห่วงองค์ชายของเขากลัวจะเก็บความลับไว้ไม่อยู่แต่เมื่อคำตอบหลุดออกจากปากก๊อดดาธ นากิบแอบผ่อนลมหายใจ กริยาของนากิบมิได้พ้นหางตาของอัสลามุยะแต่ผู้สูงวัยไม่แสดงทีท่าว่ารู้ถึงการร้อนตัวของนากิบ

“เจ้าพูดจริงหรือ ไม่มีอะไรปกปิดใช่ไหม ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง โอกาสที่พวกเจ้าจะได้ทำงานอยู่กับข้าต่อไป หากเจ้าจำเป็นต้องปิด ข้าก็จะบอกพวกเจ้าไปหางานที่อื่นเถอะ ข้าไม่รับคนโป้ปด” น้ำเสียงยังคงเด็ดขาด

“ท่านปู่ครับ คือพวกเรา...”

“ด๊าธ...” นากิบเรียกนายเพื่อให้รู้ตัว อัสลามุยะหันมามอง ความมั่นใจเด่นชัดขึ้นในตอนนี้ สองหนุ่มผู้เข้ามาของานทำในยามวิกาล ไม่ใช่คนหางานทำธรรมดา ๆ แต่ทั้งคู่มีจุดประสงค์อื่นซึ่งเขาต้องรู้เดี๋ยวนี้

“นอต มีอะไรรึ หรือเจ้าจะให้คำตอบกับข้าแทนด๊าธ” คำถามรู้ทันของหัวหน้าเผ่าช่วยเตือนสตินากิบแต่แทนที่หัวใจจะเต้นเป็นปกติกลับเต้นเร็วกว่าเดิม เนื้อตัวร้อนตรงข้ามกับอากาศเย็นเช้านี้

“เอ่อ.ข้าจะตอบเองครับท่านปู่ ด๊าธไม่กล้าเปิดเผยความจริง ท่านปู่เดาได้ถูกครับ พวกเรามีความจำเป็นบางอย่างต้องปกปิดครับ มันจำเป็นมากครับท่านปู่ หากเรื่องที่เราเข้ามาขออาศัยในกองคาราวานของท่านปู่ ล่วงรู้ไปถึงในเมือง พวกเราไม่ปลอดภัยแน่ครับ”

“จึงต้องปกปิดข้า พร้อมแต่งเรื่องโกหกให้ข้ากับหลานของข้าหลงเชื่ออย่างนั้นรึ”

อัสลามุยะกะพริบตาช้า ๆ และเบนสายตาจากนากิบมาที่ใบหน้าก๊อดดาธ วินาทีนี้ สายตาผู้แก่กร้านโลกเห็นความแตกต่างระหว่างสองหนุ่ม คนหนึ่งอ่อนเยาว์แต่มั่นคง ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ เด็ดเดี่ยว พร้อมจะสละแม้ชีวิตเพื่ออีกคน พวกเขาเป็นใคร

“ข้า...” นากิบหาคำตอบที่น่าฟังไม่ได้เลย เขาคิดไม่ออก ก๊อดดาธเหลือบมองใบหน้าคร้ามของผู้อาวุโส เขาต้องตอบคำถามของอัสลามุยะ

“ข้าตอบเองครับท่านปู่”

“ไม่ได้นะด๊าธ ข้าให้เจ้าตอบไม่ได้ เจ้าไม่รู้เรื่องดีเท่าข้า” นากิบขัดคำของด๊าธ

“ทำไมต้องเกี่ยงกัน ข้าจะถามพวกเจ้าทีละคน ให้ตอบความจริง ถ้าไม่อยากถูกทรายกลบร่างเจ้าอยู่ที่นี่ อีกประเดี๋ยวข้าจะนำกองคาราวานออกเดินทาง ตัดสินใจเอาเองว่าจะเดินทางไปกับข้าหรือจะถูกฝังอยู่กลางทะเลทราย...ที่นี่”