บทที่ 5 แต่งเรื่องเล่า

“ใช่ กลางดึกอย่างนี้ที่พวกมันกล้าเข้ามาของานปู่ทำ ปู่ก็ใจดี รับมันไว้แต่ข้าไม่อยากให้มันทำงานกับเรา ท่าทางไม่น่าไว้ใจสักนิด” ดวงตาตวัดขวับไปที่ใบหน้าก๊อดดาธ เดเมียนก้าวเข้ามายืนตรงหน้าก๊อดดาธ สบตาสีเหล็กก่อนจะเบนมาที่นากิบ คำพูดของอัลคอนซามีน้ำหนัก สองคนนี้ไม่น่าไว้ใจ

“ใช่ รูปร่างของพวกเจ้า ไม่น่ามาเป็นคนงานต้อนแกะ เจ้ามาที่นี่ต้องการอะไร” เป็นคำถามที่ก๊อดดาธหาคำตอบไม่ได้ในทันที เขาเหลือบมองนากิบซึ่งคนสนิทมองเขาอยู่ก่อนแล้ว นากิบหันมามองเดเมียนแล้วเอ่ยขึ้น

“เรามาของานทำ ไม่ได้ต้องการอะไรเลย เราบอกเหตุผลกับนางไปแล้ว”

เดเมียนหันมาจ้องหน้าอัลคอนซา หล่อนเบ้ปากไหวไหล่ ไม่ตอบสิ่งที่หัวหน้าคนงานอยากรู้ เขาจึงหันมาที่นากิบ

“บอกกับข้าอีกทีว่าเหตุผลของพวกเจ้าคืออะไร จึงอยากมาทำงานที่นี่และมาได้อย่างไร ทำไมจึงมาค่ำมืดดึกดื่นเช่นนี้”

“ข้าเดินหลงทางมาเรื่อย ๆ ไม่รู้จะไปทางไหน พวกข้าไม่เคยออกมาไกลอย่างนี้”

“เจ้าบอกหลงทาง ไม่เคยไปไหนเลยรึ ถ้าเช่นนั้นบ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน”

เดเมียนตั้งคำถามที่นากิบคิดหาคำตอบไม่ทัน ก๊อดดาธกะพริบตาเร็ว สมองทำงานราวกับกลไก รอยยิ้มปรากฏบนดวงหน้า

“ข้าเป็นประชาชนเมืองอุสมัน มาจากที่นั่น”

เดเมียนเบนสายตาจากนากิบมาที่ก๊อดดาธ ครู่หนึ่งจึงพยักหน้าช้า ๆ เขาเคยไปติดต่อพ่อค้ารายใหญ่ที่นั่นแทนอัสลามุยะ เมืองนี้เป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์มาก การค้าพลุกพล่าน เขาเคยเอ่ยปากกับปู่ให้ตั้งมั่นการค้าที่เมืองนี้แต่ปู่ปฏิเสธ

การเดินทางต้อนแกะของพวกเขาคือชีวิตที่ไม่ยึดอยู่กับสิ่งใด นั่นเป็นคำตอบของอัสลามุยะแต่เขายังอยากอยู่ในเมืองอุสมัน ความฝันเป็นพ่อค้ามีร้านค้าที่นั่น มีภรรยาเป็นคนเมืองนั้นแต่ขัดคำสั่งของปู่ไม่ได้ จึงต้องจากมาด้วยความเสียดาย

“ข้าเคยไปพบพ่อค้าที่นั่น เมืองนี้น่าอยู่มาก ทำไมพวกเจ้าจึงไม่หางานทำในเมือง”

“พวกข้าหนีตาย บ้านถูกปล้น พ่อกับแม่ข้าให้ข้าหนีมาก่อน หากพวกมันไว้ชีวิตพ่อแม่ข้า สักวันข้าจะกลับไป แต่ป่านนี้พวกมันคงยึดบ้านข้าไปแล้ว ส่วนพ่อกับแม่ข้าคงเป็นเพียงแค่คนอาศัยอยู่ในบ้านตัวเอง” ก๊อดดาธแต่งเรื่องให้คนฟังเชื่อสนิท นากิบเหลือบมองนาย ยอมรับว่าคิดไม่ทัน นายจึงเป็นฝ่ายคิดและตัวเขาต้องจำเรื่องที่นายพูดให้ได้เพราะต่อไปข้อมูลเหล่านี้จะเป็นอดีตของพวกเขา

“เรื่องบัดซบอย่างนี้มีด้วยรึ”

“มีมากยิ่งกว่านี้อีก” ก๊อดดาธบ่นในขณะก้มหน้ามองพื้น เขาโกหกได้แนบเนียนเพื่อให้ได้อยู่ในกลุ่มอัสลามุยะ เดเมียนมองสองหนุ่มอย่างตัดสินใจ

“พวกเจ้านอนที่นี่แหละ อัลคอนซา กลับไปได้แล้ว”

“ทำไมต้องรับพวกมันด้วย ไอ้พวกโจร มันอาจเป็นสายให้พวกของมันปล้นแกะเรา พี่ไม่คิดถึงเรื่องนี้บ้างรึไง” อัลคอนซาขัดใจเมื่อพี่ชายออกคำสั่งกับหล่อน

“ถ้าพี่คิด แล้วจะช่วยอะไรได้ ปู่รับเขาไว้แล้ว เจ้าอย่าลืมสิ เมื่อกี้ทำไมเจ้าไม่ขัดขวางปู่ล่ะ จะมาอาละวาดอะไรกับพี่”

“ไม่รู้จักโต”

ก๊อดดาธพึมพำ ทอดสายตาไปที่ดวงไฟมุมกระโจม อัลคอนซาหันขวับ ดวงตาที่จ้องมายังชายหนุ่มขุ่นขวาง หล่อนไม่ชอบเขา ไม่ชอบผู้ชายหน้าตาดี ผิวเนียนละเอียดคนนี้ ในเมื่อหล่อนขวางไม่ได้ ต่อไปเขาจะเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของหล่อนและหมายเลขสองคือลูกน้องของเขา

หญิงสาวหมุนตัวก้าวเร็วออกจากกระโจมพี่ชาย เดเมียนมองตามแล้วหันมามองก๊อดดาธ หากดวงตาของเขาไม่ปดตัวเอง สายตาของชายหนุ่มตรงหน้านี้บอกกับเขาว่าสนใจน้องสาวของเขา

“ด๊าธ น้องสาวข้าโมโหร้าย ถ้าเกลียดใครแล้วยากที่จะเปลี่ยนได้ เจ้าควรอยู่ห่างนางไว้”

“เอ่อ..ครับหัวหน้า” ก๊อดดาธกะพริบตาไล่ความรู้สึกภายในออกจากใจโดยเร็ว นากิบมองหน้านายอยู่ตลอดเวลา ก๊อดดาธไม่เคยสนใจหญิงสาวคนไหน ชีวิตในพระราชวังขององค์ชายก๊อดดาธไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ พระองค์ทรงเก็บตัว เงียบขรึมเมื่ออยู่ต่อหน้าพระพักตร์พระบิดา ผู้หญิงที่เข้ามาเพื่อนปรนนิบัติพระองค์ ถูกไล่ตะเพิดอย่างไม่ไยดี

แต่วันนี้ วินาทีนี้ องค์ชายของนากิบกำลังส่งสายตาแฝงด้วยเยื่อไยให้กับหญิงสาวเพียงแค่เห็นหน้าไม่กี่นาทีและเป็นหญิงสาวปากร้ายเหลือรับพิจารณา ที่สำคัญมากไปกว่านั้น หล่อนเกลียดองค์ชาย

“คิดอะไรนอต” เสียงทุ้มเบาดังอยู่ข้างหูนากิบ ชายหนุ่มยิ้มแทนคำตอบ ก้มศีรษะนิดหนึ่ง เดเมียนกลิ้งลูกตามองหน้าสองหนุ่มสลับกัน

“มีอะไรรึ”

“เปล่าครับ จะให้พวกข้านอนตรงไหน” นากิบรีบตอบ ก้มศีรษะรอฟังคำสั่งหัวหน้าคนงานซึ่งมีอำนาจรองลงมาจากหัวหน้าชนเผ่า

“ริมโน้น หากมีปัญหาอะไรบอกข้าได้ ผ้าห่มอยู่นี่ ข้าจะไปเอาที่กระโจมอัลคอนซามาให้อีกผืน หวังว่าพวกเจ้าคงไม่ทำตัวเช่นคำพูดของน้องสาวข้าหรอกนะ”

“ข้ารับรองด้วยชีวิต” นากิบตอบคำของเดเมียน สายตาที่สบมานั้นจริงใจ หัวหน้าคนงานก้มศีรษะนิดหนึ่งก่อนจะเดินออกไป ก๊อดดาธถอนหายใจเฮือก

“เราจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนครับนาย” นากิบเอ่ยถาม น้ำเสียงมีแววกังวลอยู่ในที ก๊อดดาธเหลียวมอง รอยยิ้มกระจายเต็มดวงหน้าเนียนซึ่งบัดนี้เริ่มมีหนวดเคราเขียวครึ้ม

“ตลอดไป...”

“นายครับ”

“เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจข้าได้” ก๊อดดาธหันหลังให้นากิบ การตัดสินใจครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่เขาพอใจมาก เป้าหมายของชีวิตอยู่ที่ไหน เขาไม่คิดถึงมันแต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องอยู่คือ...

“นอนกันได้แล้ว นี่ผ้าห่ม รีบนอน พรุ่งนี้มีงานที่พวกเจ้าต้องรับผิดชอบ”

เดเมียนเปิดประตูกระโจมก้าวเข้ามา ผ้าห่มขนสัตว์ในมือโยนใส่นากิบ ร่างสูงก้าวไปยืนข้างก๊อดดาธ พร้อมคำสั่งก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนซึ่งเป็นผ้าปูซ้อนกันหลายผืน

“ข้ายังต้องดูพวกเจ้าต่อไป หากสิ่งที่เจ้าเล่ามาเป็นความจริง ข้ายินดีรับเจ้าเป็นคนงานโดยไม่มีกำหนดออกแต่ถ้าสิ่งที่พวกเจ้าพูดเป็นเรื่องโกหก ข้านี่แหละจะปลิดชีวิตพวกเจ้าด้วยมือของข้าเอง รีบนอน”

หัวหน้าคนงานเอนร่างลงบนที่นอน พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาผนังกระโจม ก๊อดดาธแอบผ่อนลมหายใจเบา ๆ เท้าก้าวไปหานากิบ สบตากับลูกน้องคนสนิท นากิบเข้าใจความรู้สึกของนายว่าเป็นเช่นไรเพราะตัวเขาก็รู้สึกไม่ต่างกันนัก...มันจำเป็น...