บทที่ 4 คนงานใหม่

อาการประชวรขององค์ราชาทรุดลงเมื่อทรงทราบข่าวการหายไปขององค์ชายรอง พระราชินีอนาเซียทรงปลอบพระทัยหลายวันกว่าองค์ราชาจะหายประชวร

“พระมเหสีเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องจะกราบทูลเพคะ”

พระราชินีเบนพระเนตรจากช่อดอกไม้ในแจกันมาที่พระมเหสีองค์ที่ 3 พระมเหสีอนูบิสแย้มโอษฐ์ก่อนจะตรัสต่อ

“หม่อมฉันจะเสนอชื่อองค์ชายก๊อดดาธเป็นรัชทายาทอย่างเป็นทางการเพื่อให้ข่าวนี้แพร่ออกไป องค์ชายทราบข่าวจะได้รีบกลับวัง ดีไหมเพคะ”

“เป็นความคิดที่ดี แต่เจ้าแน่ใจรึว่าจะทำอย่างนั้นจริง ๆ เจ้าไม่กลัวองค์ชายก๊อดดาธแย่งราชบัลลังก์ขององค์ชายกอเดธรึ”

ดวงตาสีน้ำตาลจ้องเขม็งที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของก๊อดดาธ ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ผมสีน้ำตาลอ่อนหยักเล็กน้อย ดวงตาสีสนิมเหล็กสบตาผู้สูงวัยอย่างไม่สะทกสะท้าน อัสลามุยะเห็นความกล้าในดวงตาคู่นั้น

“เจ้าจะมาทำงานกับข้ารึ” น้ำเสียงห้าวแต่ไม่ห้วน กังวานทั่วบริเวณ ร่างชายสูงวัยนั่งบนก้อนหินปูทับด้วยผ้าขนสัตว์สีน้ำตาล ใบหน้าคร้ามแดดมิได้มีแววฉงนกับการมาของชายหนุ่มตรงหน้า ยกเว้นดวงตาจับนิ่งที่ใบหน้าก๊อดดาธก่อนจะเลื่อนไปที่นากิบ

“ครับ ข้าขอร้อง รับข้าไว้ด้วย ข้าพร้อมจะทำงานทุกอย่าง” นากิบค้อมศีรษะลงขณะตอบคำของหัวหน้าชนเผ่า ก๊อดดาธก้มศีรษะลงบ้างและเอ่ยขึ้น

“ข้าพร้อมจะเป็นทาสของท่านครับ”

“เจ้าแน่ใจรึ”

“ข้ามั่นใจ” ก๊อดดาธตอบเร็วทันใจของหัวหน้า นากิบยังก้มศีรษะเช่นเดิม อัสลามุยะจ้องมองก๊อดดาธครู่หนึ่งจึงหันไปทางหลานสาว

“เจ้าพาสองคนนี่ไปหาเดเมียน”

“ปู่ ปู่จะรับไอ้สองคนนี่ทำงานด้วยรึ ข้าไม่เห็นด้วย”

อัลคอนซาเสียงดังอย่างขัดใจกับคำสั่งของปู่ หล่อนไม่ชอบชายหนุ่มสองคนนี้เพราะการมาของพวกเขามิใช่การมาของานทำเช่นคนทั่ว ๆ ไป ดวงตายาวรีราวกับตาเหยี่ยวผู้อหังการจ้องนิ่งที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของก๊อดดาธก่อนจะตวัดมาที่นากิบ

“เจ้าไม่เห็นด้วยแล้วเจ้าพาพวกเขามาทำไม มีอะไรที่ปู่ยังไม่รู้งั้นรึ”

ปลายเสียงเข้มเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลจับอยู่บนใบหน้าของหลานสาว ดวงตาของผู้ผ่านฤดูกาลแห่งผืนทรายมาหลายศตวรรษไหววับเมื่อเห็นความผิดปกติในดวงตาคู่สวยของทายาทสาวคนเดียว ปากใต้หนวดสีเทาเช่นเดียวกับผมบนศีรษะและเครายาวถึงลำคอ มิได้ขยับอีก เขารอฟังหลานสาวบอกเหตุผลของการปฏิเสธสองหนุ่ม

ก๊อดดาธสบตายาวรี กรามขบเป็นสันนูน ดวงตาสีเข้มที่จ้องมานั้นบอกความนัยบางอย่างให้อัลคอนซารับรู้ หากหล่อนเปิดปากบอกหัวหน้าเผ่าว่าพวกเขาเข้ามาของานทำด้วยวิธีใด หล่อนจะต้องพบกับสิ่งใดบ้าง

“ไม่มีจ้ะ ข้าจะพาพวกมันไปหาพี่เดเมียนเดี๋ยวนี้”

“ขอบคุณท่านปู่ ข้าจะไม่ลืมวันนี้” ก๊อดดาธก้มศีรษะเคารพอัสลามุยะและค้างอยู่เช่นนั้น นากิบทำตามนายแต่ไม่มีคำพูดใด ๆ หัวหน้าชนเผ่ากลุ่มน้อยเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ

“ข้าไม่ใช่ท่านปู่ของเจ้าแต่ถ้าเจ้าจะเรียกข้าเช่นเดียวกับอัลคอนซาก็ได้ ไปหาเดเมียนแล้วเจ้าจะรู้ว่า หน้าที่ของพวกเจ้าคืออะไร”

“ครับ”

อัลคอนซาสะบัดหน้า ก้าวยาว ๆ ออกจากกระโจมหลังใหญ่ของอัสลามุยะ ก๊อดดาธหมุนร่างสูงก้าวตามหล่อน กิริยาท่าทางการก้าวย่างแต่ละก้าวอยู่ในสายตาของผู้สูงวัยรวมทั้งการก้าวตามอย่างถ่อมตนของนากิบ ดวงตาที่จ้องร่างสูงก้าวพ้นปากกระโจมขยับนิดหนึ่ง

“สำอางอย่างพวกเจ้า จะทำงานกับข้าได้นานสักแค่ไหน” เสียงพึมพำทำลายความเงียบในกระโจม เพียงครู่เดียวทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความสงบเช่นเดิม

กระโจมของเดเมียนซึ่งเป็นหัวหน้าคนงาน อยู่ห่างจากกระโจมของนายใหญ่ไปทางทิศตะวันตก ไกลจากกระโจมของอัลคอนซาพอประมาณ ก๊อดดาธสังเกตกระโจมของคนงานแต่ละหลังจะอยู่ในแนวรูปวงกลม ตรงกลางเป็นกลุ่มของแกะ กระโจมตั้งเรียงรายกันแกะหนีออกนอกเขต กลุ่มคนงานบางกลุ่มยังนั่งคุยอยู่หน้ากระโจม มีบางหลัง ดับไฟมืดไปหมดแล้ว

การมาของก๊อดดาธกับนากิบจึงเป็นช่วงที่คนงานหลับและพักผ่อน ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาและชั่งเป็นความบังเอิญที่ก๊อดดาธเข้ากระโจมของหลานสาวหัวหน้าชนเผ่ากลุ่มนี้แต่เจ้าหล่อนก็ร้ายเหลือ หากนากิบไม่ช่วย ป่านนี้คนงานแห่กับมาจับตัวพวกเขาขึ้นลานประหารแล้ว

แต่ก็น่าให้หล่อนเข้าใจว่าพวกเขาเป็นโจร เพราะจู่ ๆ เขาก็พรวดพลาดเข้าประชิดตัวหล่อนโดยมีอาวุธจี้ที่คอให้หล่อนหวาดกลัว

“พี่เดเมียน ปู่ให้พาคนงานใหม่มาหา พี่จะให้พวกมันทำอะไรก็สั่งได้เลย ส่วนที่พักให้มันนอนเป็นอาหารของยุงด้านนอกโน่น”

ความโกรธยังไม่จางไปจากใจและไม่อาจจางหาย หากหล่อนไม่ได้แก้แค้นชายหนุ่มหน้ามนทั้งสองคนนี้ โดยเฉพาะก๊อดดาธที่ทำให้หลานสาวหัวหน้าเจ็บตัว แม้เขาจะไม่ตั้งใจบีบแขนหล่อนจนเจ็บร้าวก็ตาม แต่หล่อนก็เจ็บ

“คนงานใหม่..? ปู่รับคนงานใหม่กลางดึก เช่นนี้หรือ” เดเมียนวางแผนที่โบราณที่เขาชอบดูยามว่าง ลงบนกล่องไม้ข้างที่นอน เงยหน้ามองหญิงสาวพร้อมกับลุกยืน กวาดสายตาไปยังคนงานใหม่ที่อัลคอนซาเอ่ยถึง คิ้วเข้มเลิกสูงตามคำถาม