บทที่ 15 โจร

“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะองค์ชาย ข้าจะปกป้องเจ้าเท่าที่ทำได้ ด้วยชีวิตหรือไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้ดี”

ชายสูงวัยถอนหายใจอีกครั้งและพริบตานั้น เหยี่ยวตัวเดิมโผโฉบมาหาเขาแล้วเหินสู่ท้องฟ้า บินตรงไปทางซ้ายของขบวนจากนั้นก็บินลับหายไปกับดวงตะวันสีส้ม เขาหลับตาช้า ๆ ภาวนาอย่าให้เกิดเหตุร้ายแรงกับคาราวานของเขาแต่คำภาวนายังไม่ทันสิ้นสุดลง เสียงเอะอะก็ดังขึ้น

“เฮ้ย อะไรวะนั่น โจร โจร พวกเราระวังตัว พวกเราเตรียมตัวให้พร้อม มันใกล้เข้ามาแล้ว” ซุฟตะโกนลั่น บังคับม้าเข้ามาใกล้ฮาบาช เขาต้องปกป้องทุกคนโดยเฉพาะอัสลามุยะผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของพวกเขา

“ฮาบาช คุ้มครองท่านปู่” ซุฟร้องบอกเพื่อน

“ไม่ต้องห่วงซุฟ ข้าจะทำหน้าที่ของข้าอย่างดี เจ้าระวังตัวด้วย” ฮาบาชตอบเร็ว เลือดในกายสูบฉีด สัญชาตญาณความเป็นนักสู้พุ่งขึ้นมาในบัดดล

นากิบก้าวเข้าไปหาก๊อดดาธ ฝูงม้ากำลังมุ่งตรงมายังกองคาราวาน ทุกคนบนหลังม้าสวมชุดสีดำ ผ้าโพกศีรษะปิดหน้าเหลือเพียงลูกตา เจตนาของผู้มาเยือนไม่ใช่มาดีอย่างแน่นอน

“ด๊าธอย่าห่างจากข้า”

“พวกมันเป็นโจรรึ”

“คงอย่างนั้น ระวังตัวด้วย ที่เคยฝึกมานำมาใช้ได้ทันที หากพวกมันเข้าถึงตัว ข้าคิดว่าไม่ใช่โจรธรรมดา”

“เจ้าคิดว่าพวกมันเป็นใคร”

“ไม่รู้ แต่ข้าเชื่อว่า พวกมันไม่ต้องการแกะ พวกมันมาถึงแล้ว ระวัง”

นากิบกำท่อนไม้ไว้มั่น ก๊อดดาธก็เช่นกัน ฝูงม้าวิ่งวนรอบขบวนอัสลามุยะ พวกเขาไม่ลงมือแต่กำลังหาอะไรสักอย่าง

อัสลามุยะนั่งนิ่ง ๆ ฝูงม้าของชายนิรนามปกปิดใบหน้าไม่ทำอะไรเขาซึ่งหากเป็นการปล้นเช่นทุกครั้งที่เขาเคยประสบมา หัวหน้าโจรจะมุ่งเอาชีวิตหัวหน้าชนเผ่าหรือหัวหน้ากองคาราวานเพื่อกุมอำนาจไว้ คนงานทั้งหมดจะยอมจำนนเมื่อหัวหน้าสิ้นชีวิต

หากครั้งนี้ การปล้นไม่เจาะจงชีวิตอัสลามุยะแต่กำลังเจาะจงบุคคลสำคัญที่ร่วมเดินทางมากับคาราวาน ชายสูงวัยรู้สึกชาไปทั่วทั้งร่างเมื่อคิดถึงบุคคลสำคัญ

“เดเมียน อยู่เฉย ๆ อย่าเพิ่งวู่วาม” อัสลามุยะสั่งหลานชายเสียงเน้นหนักแต่เบา

เดเมียนชักม้าเข้ามาใกล้เกวียนปู่ซึ่งอูฐร่างใหญ่สองตัว ทำหน้าที่ลากเกวียนอย่างแข็งขัน เจ้าของสั่งหยุด สัตว์ทั้งสองหยุดยืนและรับรู้ถึงการมาเยือนของม้าต่างกลุ่ม

“ปู่ ระวังตัวด้วย”

“อือ เจ้าอัลค์อยู่กับใคร”

อัสลามุยะเอ่ยเสียงเบา อัลคอนซาถูกฝึกให้เป็นนักสู้มาตั้งแต่ยังเล็ก แกร่งไม่แพ้พี่ชายแต่หล่อนหนีความเป็นเพศสตรีไปไม่ได้ ต้องเพลี่ยงพล้ำสักหน หากเจอคู่ต่อสู้ที่แกร่งกว่า

“อยู่กับฮาบาชครับ ปู่ไม่ต้องห่วงอัลค์ ซุฟกับยูก็อยู่ไม่ห่างนัก”

“ด๊าธกับนอตล่ะ”

“อยู่ใกล้ ๆ กันครับ ปู่เป็นห่วงสองคนนั่นทำไม เวลานี้ปู่ต้องห่วงตัวเองก่อน หลบเข้าข้างในเถอะครับ ม้าปู่ให้ยูมันขี่ ข้าจะเจรจาพวกโจรเอง หากมันต้องการเงิน เราจะให้มัน”

“ข้าจะอยู่ตรงนี้ มันมากันแล้ว เงียบไว้นะเดเมียน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปู่ เจ้าเข้าใจนะ”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ เงียบ” คำสั่งเฉียบจากน้ำเสียงเบาที่สุดแต่เหมือนดังราวกับฟ้าผ่า เดเมียนเก็บเสียงทันที หัวหน้าฝูงม้ากระตุ้นม้ามายืนใกล้เกวียน

“ใครเป็นหัวหน้าพวกเจ้า” เสียงผ่านผ้าคลุมสีดำ น้ำเสียงห้าว

“ข้าเอง พวกท่านมาจากที่ใดรึ”

อัสลามุยะหันมาเผชิญหน้ากับผู้มาเยือน เขาจ้องมองดวงตาภายใต้ผ้าคลุมซึ่งดวงตาที่จ้องสบกับเขาเป็นประกายวาววับเต็มไปด้วยความโกรธแค้นมากกว่ามาอย่างมิตร เขากำด้ามกริชเตรียมพร้อม

“เจ้าไม่ต้องรู้ว่าข้ามาจากที่ใด ข้าต้องการเงินทองที่เจ้ามีอยู่ทั้งหมด”

“ข้าไม่มีเงินทอง มีแต่ฝูงแกะ ข้ากำลังจะไปส่งแกะพวกนี้กับพ่อค้า เมื่อนั้นข้าจะมีเงิน หากพวกเจ้าไม่รีบร้อน รอให้ข้าขายสินค้าเสียก่อนค่อยมาปล้น” อัสลามุยะเอ่ยอย่างใจเย็นแต่ระวังทุกลมหายใจเข้าออก

“ปากดีนัก เจ้าคิดว่าข้าเป็นโจรกระจอกงั้นรึ ผิดไปแล้วไอ้แก่ เมื่อขอดี ๆ ไม่ให้ ข้าก็จะนำความเจ็บปวดให้เจ้ากับทุกคนในคาราวานของเจ้า จัดการพวกมัน” น้ำเสียงห้วนออกคำสั่งและทันทีดาบในมือของคนบนหลังม้าเงื้อสุดแขนแล้วฟันฉับไปยังศีรษะคนอยู่บนเกวียน เดเมียนระวังปู่อยู่แล้ว เขาใช้ดาบขวางคมดาบของผู้ที่ออกคำสั่งให้ลูกน้องจัดการพวกเขาซึ่งเป็นช่วงที่อัสลามุยะดึงกริชออกจากเอว

“สารเลว ทำร้ายคนทำมาหากินสุจริต ชาติชั่ว” เดเมียนสบถหลายคำขณะตอบโต้กับผู้บุกรุก อัสลามุยะเก็บกริช ยามนี้เขาควรช่วยหลาน พละกำลังของคนจู่โจมเหนือกว่าเดเมียนมากนัก พวกนี้เหมือนคนถูกฝึกให้ต่อสู้โดยเฉพาะ

เสียงประดาบดังเข้ามาในหู เสียงร้องอย่างเจ็บปวด เสียงแกะร้องระงม ฝูงแกะแตกตื่นวิ่งไปข้างหน้า อัสลามุยะไม่ห่วงแกะแต่เขาห่วงบุคคลสำคัญ

“เฮ้ย จัดการมัน มันอยู่นั่น” เสียงสั่งดังออกมาจากคนที่กำลังต่อสู้กับเดเมียนซึ่งเดเมียนถูกเท้าอีกฝ่ายถีบตกจากหลังม้า เขากระโดดดึงเชือกม้าไว้แล้วขึ้นขี่ ควบคุมมันไว้ได้ก่อนวิ่งเตลิดหนีไป

เดเมียนได้ยินชัดเจน คนที่ถูกสั่งให้จัดการอยู่ใกล้กับอัลคอนซา น้องสาวของเขากำลังต่อสู้กับอีกคนหนึ่งซี่งมีซุฟคอยช่วยหล่อนอยู่และเมื่อเขาเหลียวไปมองจึงเป็นจุดบอดให้ถูกถีบจนตกหลังม้า ถ้าพวกโจรต้องการชีวิตเขา ป่านนี้เขากลายเป็นศพศีรษะขาดลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นทรายแล้วแต่นี่ไม่ใช่ พวกมันต้องการชีวิตคนบางคนและคน ๆ นั้นคือใคร