บทที่ 13 ความปลอดภัย

“นางกลัวผีมาก เงาวูบวาบไม่ได้ต้องเข้ากระโจมก่อนใคร”

“ไม่มีใครนอนเป็นเพื่อนเลยรึ”

“ไม่มี นางไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้ นางเป็นอย่างนี้แหละ ไม่พอใจใครก็ด่าเลย ถ้าใครทำผิดกฎของกลุ่ม นางให้ท่านปู่ลงโทษ ไม่อย่างนั้นนางไม่มีวันยอม”

“ออ แล้วท่านปู่ก็ตามใจหลานสาวหรือ”

“ไม่เสมอไป บางครั้งก็ขัดใจแล้วก็ สอนยาวเลย สอนทั้งอัลคอนซา ทั้งหัวหน้าเดเมียนรวมมาถึงพวกคนงานทุกคน อ้าว นี่ข้าพูดมากไปแล้ว ถ้าหัวหน้ารู้ ข้าถูกทำโทษแน่ เจ้าก็อยากรู้ไปทำไม ข้าไม่เล่าแล้ว ข้าไปละ”

ฮาบาชรู้ตัวอีกทีก็เล่าเรื่องเจ้านายให้นากิบฟังหลายเรื่อง นากิบหัวเราะเมื่อฮาบาชเดินห่างออกไป เขาจำเป็นต้องรู้เรื่องส่วนตัวของเดเมียนและอัลคอนซาเพื่อความอยู่รอดในกองคาราวานนี้ หากรอความเมตตาจากอัสลามุยะอย่างเดียว วันใดวันหนึ่ง เขากับก๊อดดาธอาจถูกสองพี่น้องต้อนให้เปิดเผยฐานะอันแท้จริงเข้าสักวัน

“พ้นเนินเขาลูกนี้ก็ใกล้จะถึงจุดนัดหมายแล้ว พวกเราเร่งหน่อย เราส่งสินค้าแล้วจะหาที่พักกัน”

เดเมียนตะโกนเป็นระยะ ๆ เพื่อให้คนงานตื่นตัวซึ่งทุกครั้ง หลังจากพ่อค้ารับสินค้าเรียบร้อย หัวหน้าเผ่าสั่งให้คนงานพักอย่างน้อย 2 คืน ปล่อยให้คนงานหาซื้อของกิน ของใช้ตามต้องการ ครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากทุกครั้ง

นากิบอยู่ไม่ห่างก๊อดดาธ เขากลัวนายของเขาจะล้มฟุบก่อนถึงปลายทาง ขณะเดียวกัน บรรยากาศรอบตัวแปลกไป ลางสังหรณ์บางอย่างเตือนให้ระวัง เหยี่ยวแห่งผืนทรายโผโฉบลงมาใกล้ก๊อดดาธแล้วผละโผนเหินขึ้นท้องฟ้า

แชวูกับจามิลตามหาตัวองค์ชายน้อยของพวกเขาต่ออย่างไม่หยุดหย่อน แชวูส่งหน่วยสืบราชการพิเศษออกไปหลายจุด พวกเขาต้องเจอองค์ชายก๊อดดาธก่อนทหารองครักษ์ของพระมเหสีอนูบิส เขาไม่มั่นใจหากมิลานและรียาดห์พบองค์ชายก่อนจะเป็นอย่างไร องค์ชายจะปลอดภัยหรือเปล่าเขากังวลตรงนี้

พระมเหสีอนูบิส ส่งทหารองครักษ์ตามหาองค์ชายก๊อดดาธไม่ใช่ช่วยพระราชินีแต่ต้องการพบตัวเพื่อทำอะไรสักอย่าง แชวูคิดอย่างนั้น พวกเขาจึงต้องการพบองค์ชายก่อนรียาดห์และมิลาน หากสองคนนั่นพบองค์ชายก่อน เขาหยุดความคิดเมื่อจามิลขี่ม้าเข้ามาใกล้

“มีอะไรรึจามิล” เขาถามก่อนจามิลจะหยุดม้า

“ทหารมาส่งข่าวเมื่อครู่นี้ เขาเห็นองค์ชายเข้าไปอยู่ในกลุ่มคนต้อนแกะ เราต้องรีบไปที่นั่นเร็วที่สุด ไปให้ถึงก่อนรียาดห์ พวกมันคงรู้เช่นเดียวกับทหารของเรา”

จามิลบังคับม้าให้หยุดนิ่งข้างม้าแชวู ข่าวจากทหารที่แยกย้ายกันออกสืบหาข่าวองค์ชายก๊อดดาธเป็นเรื่องสำคัญมาก เขาจะช้าหรือรั้งรอไม่ได้ แชววูรับทราบข่าวใหม่และเป็นข่าวดี เขาออกคำสั่งกับทหารที่อยู่ด้านหลังเขา

“ออกตามตัวองค์ชายเดี๋ยวนี้ ระวัง อย่าให้ใครรู้ว่าเราไปตามองค์ชาย ข้าเชื่อว่าองค์ชายกับนากิบฉลาดพอจะไม่ให้ใครล่วงรู้ถึงฐานะอันแท้จริง ไปเร็วจามิล เราต้องถึงก่อนไอ้พวกนั้น”

ม้าของแชวูนำหน้าไปก่อนจามิล ทะเลทรายเบื้องหน้าห่างจากเมืองเล็ก ๆ หลายสิบไมล์

“จามิล ให้ทหารตามใกล้ชิดหรือเปล่า”

“ให้ตามห่าง ๆ กลัวกลุ่มชนเผ่าจะสงสัย ข้าให้ตามไปสองคน”

“ดีมาก หวังว่ามิลานคงไม่รู้”

จามิลควบม้าขึ้นมาเคียงคู่กับแชวู การสนทนาแบบตะโกนแข่งกับสายลมพัดมาปะทะใบหน้าดังกว่าปกติ

“ข้ากลัวพวกมันจะรู้ก่อนพวกเราน่ะสิท่านแชวู ทหารบอกกับข้ามาว่า มีชายเกือบสิบคน แต่งกายชุดดำ กระจายอยู่รอบ ๆ ข้ากลัวเหลือเกิน กลัวพวกมันจะถึงก่อนเรา”

แชวูกระตุ้นม้าให้วิ่งเร็วกว่าเดิมเมื่อจามิลพูดถึงกลุ่มคนชุดดำ ในใจของเขาคิดเพียงอย่างเดียว อย่าให้เป็นมิลานกับรียาดห์

“ถ้าเป็นพวกมัน ข้าจะไม่ปล่อยให้มันกลับไปรายงานมเหสีอนูบิส ถ้าองค์ชายเป็นอันตรายจากพวกมัน ข้าจะตัดหัวพวกมันส่งกลับเมืองเอง”

“ท่านแชวู เราทำอย่างนั้นไม่ได้ ท่านรู้มิใช่รึ พระมเหสีมีองค์ชายกอเดธอยู่ หากเราไม่มีหลักฐานพอจะตัดหัวทหารของพระองค์ เรานั่นแหละจะเป็นฝ่ายถูกตัดหัวเสียเอง ท่านต้องใจเย็นให้มากนะ”

คำเตือนของจามิลทำให้แชวูคลายความโกรธลง เขาไม่พูดอะไรอีกนอกจากควบม้าราวกับวิ่งหนีพายุทรายที่กำลังไล่หลังพวกเขามา เพียงครู่เดียว เส้นทางพายุเปลี่ยนไปอีกทิศหนึ่ง แชวูกับจามิลพร้อมทหารที่มาด้วยยังคงควบม้าทะยานไม่หยุดยั้ง หัวใจของทหารหนุ่มอยู่ที่องค์ชายน้อยของพวกเขา หากพวกเขาช้าเพียงนิด องค์ชายอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต

เกมการแย่งชิงในพระราชวังอุสมัน ครุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา หากมองภายนอกมีรอยยิ้ม มีความราบเรียบแต่ภายในจิตใจของผู้ด้อยกว่าไม่เงียบเช่นกิริยาแสดงออกมาทุกขณะต่อเบื้องพระพักตร์พระราชาและพระราชินี

พระมเหสีอนูบีสต้องการให้องค์ชายกอเดธ ก้าวขึ้นครองราชย์บัลลังก์ต่อจากพระราชากอซีดิลซึ่งองค์ชายกอเดธมีสิทธิสืบทอดพระราชบัลลังก์อย่างถูกต้องแต่องค์กอเดธ พระวรกายไม่แข็งแรง ทรงประชวรบ่อย การเป็นประมุขของเมืองจึงดูห่างไกลจากองค์ชายกอเดธ

แต่เพราะองค์ชายเป็นทายาทพระองค์แรก พระองค์มีสิทธิเต็มเปี่ยม พระมเหสีอนูบีสจึงไม่อยากให้องค์ชายก๊อดดาธก้าวขึ้นมาแทนองค์ชายกอเดธ ฉะนั้นมีทางเดียวที่องค์ชายก๊อดดาธจะไม่แย่งบัลลังก์ของพี่ชาย องค์ชายน้อยต้องไม่มีชีวิตอยู่ในเมืองนี้หรือบนโลกใบนี้...

ความร้อนเบาบางลงเมื่อดวงตะวันลดลงใกล้ขอบฟ้าด้านหลังของกองคาราวาน อีกไม่ถึง 10 ไมล์ การนัดพบจะสมบูรณ์ หัวหน้าเผ่าเหลียวมองไปทางซ้ายมือ ละอองทรายพัดถูกผิวกายเป็นระยะ

“เดเมียน เดเมียน มาหาปู่หน่อย” ชายชราส่งเสียงออกไป หลานชายของเขาอยู่ห่างจากเขา 3 ช่วงตัวของม้า เดเมียนกระตุ้นม้าเดินเร็ว ๆ มาถึงปู่

“มีอะไรรึเปล่าปู่”